Totaal aantal pageviews

zondag 31 maart 2013

Appeltaart

Op de eerste dag van maart
bakt oma Piep een appeltaart,
appeltaart met krenten,
vogeltjes in de lente,
vogeltjes in de lindeboom,
en opa rookt een pijp.

Dit gedichtje (van Han G. Hoekstra) inspireert me ieder jaar op de laatste dag van maart tot het bakken van een appeltaart. Ja ik weet dat er staat de eerste dag van maart, maar ik heb nou eenmaal in mijn hoofd de laatste dag en dus was het vandaag zover.
Niet oma Piep, maar oma Bettie bakte een appeltaart en wel een tarte tatin. En dat-ie niet goed gelukt is, ligt echt niet aan het boek van Janneke Philippi waar ik het recept uit nam. Die recepten kloppen, ik heb er echt al meerdere lekkere appeltaarten uit gemaakt. Maar ik was er van overtuigd dat ik de goede maat bakvorm had en die had ik niet. Mijn vorm was te groot en de volgende vorm weer veel te klein. Het deeg werd niet echt goed gaar (had een stuk dunner uitgerold moeten worden)  en het geheel ziet er niet bepaald uit zoals op de foto in Jannekes boek.
Enfin, wat er in zit is goed en dus zal de smaak ook wel goed zijn, denk ik dan altijd. Maar ja, die valt een klein beetje tegen. Misschien is het morgen beter, dat zou kunnen, dat gebeurt wel vaker en hoe dat komt weet ik niet.
Dus ik hield een berg geschilde en gesneden appels over en daar heb ik toen maar appelcompote van gemaakt. Die was wel erg lekker, dat dan weer wel.

Fijne Paasdagen

zaterdag 30 maart 2013

Het Zeeuwse Knop Bakboek

Twee jaar geleden kreeg ik van mijn Zeeuwse vriendin een bakblik in de vorm van een Zeeuwse knop. 
Ik vond en vind het een hartstikke mooi blik, maar tot nu toe is het alleen maar decoratief geweest. Dat gaat echter  niet lang meer duren, want ik vond dit boek:

Het Zeeuwse Knop Bakboek van Tinka Leene. En daar staan me toch een bende recepten in,  recepten van over de hele wereld, maar wel allemaal geschikt voor dit blik. Zowel hartig als zoet, taarten, pudding... alles. Daarbij dan nog heel veel verhalen over de recepten en over de Zeeuwse knop. En foto's, prachtige foto's van de taarten, maar ook van de Zeeuwse dracht. Smullen, letterlijk en figuurlijk!

Overigens komt de knoop, die later bekend werd als Zeeuwse knop, niet speciaal uit Zeeland. Dit soort knopen zag je in allerlei landen en in Nederland zelf niet alleen in Zeeland, maar ook op Urk, in Huizen en nog meer plaatsen. Pas eind 19e eeuw is men de knoop zo met Zeeland gaan associëren dat men hem Zeeuwse knop is gaan noemen. Het was toen trouwens echt een mannenknoop, terwijl het nu echt een sieraaad voor vrouwen is .


vrijdag 29 maart 2013

Mike Kelley, Stedelijk Museum

Eindelijk weer eens naar  het Stedelijk Museum. Echtgenoot was er al eerder geweest na de heropening, maar ik nog niet en dat werd dus wel eens tijd zo langzamerhand. Ik vond het portret van Beatrix waar zo veel over te doen is geweest erg mooi en het museum zelf  prachtig. Het voelde het een beetje als thuiskomen. Dat klinkt wel gek natuurlijk, maar ik ben er echt heel vaak geweest. Vroeger al met mijn ouders en later zelf. Echtgenoot ook, dat is een Amsterdammer en hij had er als kind met school museumlessen. Ja,  die dingen vergeet je nooit meer natuurlijk.
Er was een tentoonstelling van Mike Kelley. Ik kende de hele Mike Kelley niet, had zelfs zijn naam nooit gehoord, maar even googelen gaf mij het idee dat het hier om een belangrijke kunstenaar ging. En anders hadden de rijen voor de deur (in de kou)  mij wel op dat idee gebracht. Nou ja, een mens kan niet alles weten en nu weet ik het in ieder geval wel. Mike Kelley. Een mening heb ik nog niet. Ik kon wel zien dat hij heel veel verschillende technieken gebruikte en dat vind ik altijd wel erg leuk. Schilderijen, tekeningen, installaties, foto's, teksten, muziek, filmpjes. Maar de betekenis ontgaat me vaak of eigenlijk de bedoeling ontgaat me. Of misschien is er wel geen bedoeling. Ik heb weinig verstand van dit soort kunst, maar ben wel geïnteresseerd.
Net als deze mevrouw die in haar glittershirt iets heel glitterigs bekijkt. Vond ik wel een leuk beeld.


donderdag 28 maart 2013

Buttons

Buttons gemaakt. Een klusje van niks, maar een leuk resultaat als je leuke stofjes gebruikt.

Ik had er nog wel mee door willen gaan, lekker rustig, maar ja, wat moet ik met al die buttons? 

woensdag 27 maart 2013

Onze kleindochter

Is ze niet prachtig? Twee weken oud.


Dus hier laat ik het bij voor vandaag!



dinsdag 26 maart 2013

Kraanwatertappunt

Hoewel ik heel behoorlijk kan lezen moest ik toch even goed kijken wat hier nou toch stond. En toen ik hem had, wilde ik ook weten wat het precies is, een kraanwatertappunt. Want in Hoorn is er eentje geopend. Nou, het is een tap waar inwoners en bezoekers van de gemeente Hoorn gratis hun waterflesje kunnen vullen. Het kraanwatertappunt is vlakbij het station. Ik lees dat er in meer steden openbare kraanwatertappunten zijn of komen, maar hier dus nog maar sinds kort. De gemeente en het waterleidingbedrijf hebben dit samen bekokstoofd.
Ik vind het leuk.
Kraanwater is gezond, niet zo duur als al die idiote flesjes rotzooiwater waar iedereen mee loopt te sjouwen en zelf een flesje vullen is beter voor het milieu. Al die plastic flesjes die we met z'n allen weggooien, dat kan nooit goed zijn.
In de winter wordt het ding weggehaald, gecontroleerd en in de lente teruggeplaatst.
Toen ik er een foto van wilde maken, was het dus weg.  Ja... logisch. En dan nu maar hopen dat het begin volgende week weer teruggeplaatst kan worden.

maandag 25 maart 2013

Claudia de Breij.


Op de dag dat Anna ( twee weken voor de verwachte datum) werd geboren, zouden we eigenlijk naar een voorstelling van Claudia de Breij gaan in De La Mar. Natuurlijk stond ons hoofd er niet naar. Dus hadden oudste zoon en zijn vriendin een mazzeltje: zij gingen in onze plaats. Superenthousiast waren ze, zodat wij besloten alsnog te gaan. Gelukkig lukte het om nog kaarten te krijgen, gelukkig, want inderdaad, we vonden de voorstelling fantastisch. Claudia kan prachtig zingen, ze heeft wat te vertellen en is bijzonder geestig. Daarbij prima muzikanten om haar te begeleiden en zo hadden we een heerlijke middag, met een lach en een traan.
Ik heb al eens eerder hier 'Mag ik dan bij jou' laten horen. Klik. Je kan dus nu wel zeggen dat ik fan ben. De voorstelling heet Alleen en jammer genoeg zijn de prachtige liedjes nog niet op cd verkrijgbaar, want anders hadden we die zeker gekocht, hoewel ik nooit cd's koop en ook niet download, dus dat zegt wat!
En ik voeg er nu nog het koningslied aan toe. Getiteld: Nederland. Wat een goeie tekst en wat een sterke compositie:

zondag 24 maart 2013

Eitjes

Gisteren zette ik een foto als deze op Facebook. Ik had een hele serie foto's gemaakt van deze eitjes, gewoon omdat ik de kleurtjes zo leuk vond.
Ik schreef erbij op Fb dat ik niet verwachtte dat ze het weekend zouden overleven. Ik kan nu melden dat het nog erger is. Ze waren gisteravond al op. He-le-maal op! Heerlijk, dat wel. Maar toch is het tamelijk ernstig, nietwaar?

zaterdag 23 maart 2013

Thérèse Desqueyroux ofwel een inhaalslag

Lang geleden op de middelbare school moest ik voor Frans (en voor monsieur Verdonk) dit boek lezen: Thérèse Desqueroux. Van Francois Mauriac (voeg zelf de cedille toe in Francois). Eén van de  boeken die ik moest lezen en waar ik niet veel van heb gesnapt. Ik was goed in Frans, dus technisch gesproken kon ik het aan, maar qua begrip... Ik heb dan ook niets van het boek onthouden dan alleen de titel en de naam van de schrijver. Nu is er echter een film en ja dan ben ik wel zo dat ik die wil zien. Natuurlijk ook omdat Audrey Tautou de hoofdrol speelt. De prachtige Audrey Tautou mag ik wel zeggen.
Thérèse doet een verstandshuwelijk met haar buurman zodat beider gebieden één groot landgoed worden. Ze voelt zich steeds minder gelukkig in dat huwelijk, ook de geboorte van hun dochter verandert daar niets aan. Dan neemt ze een drastische maatregel. Meer vertel ik er niet van, omdat anders het kleine beetje spanning dat de film kent, ook nog verloren gaat. Trouwens hoe het  precies afloopt weet ik nog steeds niet , want de laatste tien minuten heb ik geslapen. Het boek gaat ook niet meer in de herhaling. En wat Audrey Tautou betreft: ik denk dat ik lekker nog een keertje naar Amélie ga kijken!

vrijdag 22 maart 2013

Boekenweek

Hmmm, ik mag van mezelf niet veel boeken meer kopen. Alleen nog in heel speciale gevallen en natuurlijk in de boekenweek. Omdat ik boekenweekgeschenken verzamel hè, dat snap je wel.
Dus, dit is mijn oogst van dit jaar. Het boekje van Kees van Kooten heb ik inmiddels gelezen. Eigenlijk was ik van plan om het te bewaren tot mijn eerstvolgende verre treinreis (lekker licht om mee te nemen), maar nadat ik Kees van Kooten deze week in real life mocht aanschouwen, ben ik er toch maar in begonnen en las het vervolgens achter elkaar uit. Wat een prachtig boekje is dat. Met recht een geschenk!!!
En dat real life: onze bibliotheek organiseert regelmatig avonden waarop een schrijver vertelt en/of voorleest uit eigen werk. Die avonden waardeer ik zeer. Ze worden gehouden in een bovenzaal van de bibliotheek, daar kunnen denk ik zo'n 60 mensen in en ja die schrijvers zijn meestal mensen die wat te vertellen hebben. Als ik even kan ga ik er naar toe. Arthur Japin, een fantastische verteller is dat, die was er al twee keer en als-ie nog eens komt ga ik weer aan zijn lippen hangen. Maar ook bijv.  Jan en Sanne Terlouw, Gerbrand Bakker, Tineke Beishuizen, Connie Palmen. Mooie avonden.
En nu dus Kees van Kooten. Maar omdat de belangstelling groot zou zijn, werd uitgeweken naar de Oosterkerk, een hele grote kerk waar veel publiek in past. Het was uitverkocht. Ik heb een leuke avond gehad hoor en me af en toe slap gelachen, maar het was tamelijk kort, nog niet eens een uur en Kees van Kooten las alleen voor uit zijn werk (en een paar stukjes van anderen). Vond ik jammer. Het is juist altijd aardig als een schrijver iets vertelt of ingaat op vragen uit het publiek. Voorlezen is best moeilijk en hij deed het uitstekend, maar toch miste ik iets. Enfin, het boekenweekgeschenk maakt alles weer goed.

donderdag 21 maart 2013

21 maart

Wat is dat nou voor gezeur over de astronomische lente, die gisteren begonnen zou zijn. Wat kan mij dat schelen, het was koud gisteren en grauw. Vandaag, op 21 maart, is de lente begonnen. Ik herhaal: niet gisteren, maar vandaag. De terrassen waren er klaar voor (deze foto maakte ik maandag in Amsterdam) en de meeste mensen in hun hoofd ook. Maar vandaag is het echt zover. Ik heb net hard gelopen en in het schapenveld waar ik langs ren,  zag ik een lammetje. Eentje nog maar, maar het is een begin. De zon schijnt volop, de mussen in mijn achtertuin hebben het buitengewoon druk, dus.... 21 maart!

woensdag 20 maart 2013

Russisch dagje..... in Amsterdam

Hadden we zomaar een Russisch dagje gisteren, in Amsterdam. We gingen eerst naar de Hermitage waar een tentoonstelling is over Tsaar Peter de Grote. Hij is de tsaar die eelt op zijn handen kreeg van het werken op scheepswerven o.a in Zaandam, de tsaar die van de zee hield, die vijftien kinderen kreeg. De tsaar die werkelijk probeerde Rusland te moderniseren, maar dan wel op zijn manier en wie niet luisterde had een probleem. Niet lang trouwens, want zo iemand werd persoonlijk door de tsaar geëxecuteerd.  De tsaar die ook flink oorlog voerde. Nou ja die tsaar. Op de tentoonstelling zijn veel voorwerpen uit zijn leven te zien en heel wat schilderijen. Ik vond het leuk om te zien en dat vonden meer mensen want het was hartstikke druk. Advies: als je gaat, ga dan vroeg of juist heel laat.
Peter de Grote verzamelde ook kunst en een gedeelte van zijn verzameling is te zien. Onder andere een schilderij van Rembrandt: David neemt afscheid van Jonathan. David doet dat omdat hij op de vlucht gaat voor koning Saul, de vader van zijn beste vriend Jonathan. Het schilderij had ik nog nooit gezien en ik werd helemaal enthousiast door een Franse gids die een groep Fransen uitleg gaf. Het is echt een geschilderd verhaal.  Het schilderij is gewoon prachtig, het glanst, het licht valt op David, die rijk gekleed is en het goud glimt je tegemoet. Zo mooi gedaan!

De foto heb ik gepikt van Internet, want in het museum mag niet worden gefotografeerd. Maar op de foto zie je niet hoe mooi het geschilderd is.
Daarna slenterden we lekker nog een beetje door Amsterdam, natuurlijk nog even over het Watelooplein, waar ik niets van mijn gading vond, maar het was toch leuk. We aten in een restaurantje waarvan ik vooral de naam grappig vond: P. King.(Voor een soort Chinees dan hè)

Tenslotte gingen we naar de Stadsschouwburg voor 'Kinderen van de zon'
Dat is een toneelstuk van Maxim Gorki (uit 1905). Het wordt gespeeld door een echte sterrencast met oa Halina Reijn, Jacob Derwig, Gijs Scholten van Aschat. Onder regie van Ivo van Hove.  En ja, dat zijn echte sterren; ze spelen fantastisch. Jacob Derwig kreeg zelfs een Louis d'Or voor zijn rol en terecht lijkt mij.
Het gaat over de wetenschapper Protassov die met zijn vrouw en zijn zus samenwoont en bezig is met allerlei scheikundige experimenten. (Hoewel het geen komedie is, viel er toch ook heel wat te lachen, juist om die experimenten).
Enfin, die Protassov is zo bezig met zijn doel dat hij totaal niet let op de mensen in zijn omgeving. Er dreigt een opstand, er heerst cholera, maar binnen gaat het eigenlijk uitsluitend over de maakbare mens. Deze kinderen van de zon letten sowieso niet op elkaar en de maatschappij.  Op het laatst zie je, geprojecteerd op de muren van het woonhuis, de mislukkingen van de vorige eeuw, de dictators, de oorlogen. En dan richt Halina Reijn zich tot het publiek. Indrukwekkend, dat was het.
De voorstelling duurt,  inclusief pauze,  bijna drie uur. Normaal gesproken word ik dan een tikje ongedurig. Maar daar had ik nu nauwelijks last van. We kwamen weer tot de conclusie dat we vaker toneel moeten gaan zien.


dinsdag 19 maart 2013

Whatever will be

Mijn fototoestel of mijn telefoon heb ik altijd bij me. Ik maak nu eenmaal vaak en graag foto's en sinds ik blog helemaal. Als ik mensen wil fotograferen vraag ik het altijd, waar ik ook ben. En als ik ergens iets bijzonders zie vraag ik het ook. Maar gisteren op de Noordermarkt, in een kraam met echt alleen oude meuk, wilde ik dit kapotte plaatje fotograferen. Vanwege de titel. En ik vroeg het niet. Werd die marktkoopman toch echt pissig. Eerst nog grappend dat het een dubbeltje kostte, maar toen toch wel echt vervelend. Dat hij 's avonds wel bij me langs zou komen met drie man om bij mij thuis alles eens even te fotograferen. Getverdemme.
Ik zou wel eens willen weten wat mag en vooral wat niet mag op straat. Mag ik op een (rommel) markt fotograferen zonder het te vragen, als er geen mensen op staan. Of mag dat gewoon niet.
Kijk toen echtgenoot vorige week met schoonzoon meeging toen die zijn dochter Anna ging aangeven op het stadhuis, wilde hij van die gebeurtenis foto's maken. Daar werd een stokje voor gestoken en dat vind ik heel erg flauw, maar ja, als dat de regel is binnen, dan is dat zo, flauw of niet flauw. Dat het in een museum soms niet mag, vind ik jammer, maar oké ik ben daar te gast en houd me aan hun regels natuurlijk.
Maar op straat, op een markt?

maandag 18 maart 2013

Grauw

't Is weer een grauwe dag, regen... Maar het wordt heus lente en Pasen komt ook, ik weet het zeker. En trouwens... in mijn hoofd is alles uitermate vrolijk. Drie keer raden hoe dat komt! 

zondag 17 maart 2013

Post voor opa en oma

Zo leuk, al die kaartjes die wij krijgen. Ik had er geen idee van dat er zoveel opa/oma of kleindochterkaarten bestaan. Er zijn er inmiddels nog een heleboel bijgekomen. Echt cadeautjes zijn het!

zaterdag 16 maart 2013

Terug naar Wharton Park

Lekker dik boek (571 blz), goed geschreven, een beetje in de stijl van Maeve Binchy of Rosamunde Pilcher. Hun eerste boeken bedoel ik dan, want later werd het allemaal wat minder. Als je van dat soort boeken houdt, dan kun je gerust dit boek kiezen. Ik heb het achter elkaar uitgelezen. Niet op één dag hoor, maar in de auto, aan tafel, op de bank, in bed, nou ja, overal dus eigenlijk.
Het is een mooi verhaal. Als haar man en zoontje bij een auto-ongeluk zijn omgekomen,  keert Julia terug naar het landgoed Wharton Park.  Het landgoed waar haar grootvader als tuinman werkzaam was en waar ze erg van hield. En natuurlijk ligt het dan allemaal wat anders dan Julia ooit had kunnen denken. Ik vond het verhaal, dat ook terugvoert naar de tweede wereldoorlog, geloofwaardig genoeg, alleen op het eind komt er nog een nieuw plotje en dat vond ik nogal onwaarschijnlijk. Minpuntje, maar verder prima. Terug naar Wharton Park, Lucinda Riley

vrijdag 15 maart 2013

Weekend lunch

Op dit soort boeken val ik altijd. Dan zie ik voor me hoe ik in het weekend nou eens uitgebreid de tijd neem om  zo'n verrukkelijke lunch te gaan bereiden. Zo eentje waarbij je uren aan tafel blijft zitten, wijn erbij enzo.
Hoewel ik de tijd heus wel heb, komt het er toch nooit van. 
Maar hoop moet je altijd houden nietwaar, dus ga ik me eens even verdiepen in alle lekkere dingen die er in staan. Met mooie foto's en duidelijke recepten.
Voor de zekerheid, voor het geval er toch niets van komt,  heb ik het boek geleend uit de bieb. Ik geloof dat ik het zes weken mag houden. Nou, dat moet toch wel gaan lukken, toch?
Janneke Philippi kende ik trouwens al van haar appeltaartboek. En die recepten waren uitstekend.
Fijn weekend, allen!

N.b.: Het ging niet over Anna!

donderdag 14 maart 2013

Lullaby

Vandaag heeft Anna wel een uur geslapen op m'n schoot en daarna nog wel een uur bij opa. Heerlijk, zo'n warm hoopje in je arm. Het is ook een heel rustig, ontspannen kindje.  Ik heb haar alleen nog maar zien en horen huilen als ze uitgekleed wordt. Anna's moeder heeft al lang voor ze geboren werd voor haar gezongen en dat zal ik vast ook nog wel eens doen. En kijk, daar is het linkje met de Beatles: ik ken veel slaapliedjes, maar deze lullaby vind ik echt heel mooi. Van een Beatlesfan kun je ook niks anders verwachten natuurlijk.  
Good Night! Dream sweet dreams for you.



woensdag 13 maart 2013

Zeeuwse roots!

Gisteren ging ik Anna's naam invullen op onze verjaardagskalender. Ja, dat is dan even een momentje hoor: Anna (2013).
Enfin, ik zag toen ook weer deze foto op de kalender, die hoort bij februari. Kerkgang in Zuid- Beverland (z.j.) staat erbij. De foto is gemaakt door Willem E. van Heemskerck Düker en bevindt zich in het Nederlands Fotomuseum.
Even voor alle duidelijkheid dat er Beverland staat is niet een fout van mij hoor, het staat er echt.
Toevallig vertelde de andere opa van Anna me net dat zijn grootouders van Beveland kwamen en dat zijn grootmoeder de kap nog droeg. Hoe leuk is dat:  Anna heeft ook Zeeuwse roots!
En zo ben ik begonnen met Anna en weer terug bij Anna. Ondertussen  mijmerend over hoe de wereld veranderd is en niet alleen wat betreft kerkgang en klederdracht.

dinsdag 12 maart 2013

Anna

Het allerliefst zou ik hier alleen nog maar foto's willen laten zien van Anna. Want eigenlijk, op dit moment,  draait de wereld alleen nog om haar. Ze is prachtig en alles wat ze doet is bijzonder. Hoe ze slaapt. Dat schattige huilgeluidje. De onverwachte bewegingen van haar armen. Hoe ze een beetje tijgert op het aankleedkussen. Haar eerste badje, hoe ze drinkt.  Haar kracht...
We genieten ook erg van haar ouders, we zien hoe ze kijken, hoe ze doen...
Maar Anna's  moeder vindt veel foto's van haar dochter op het internet geen goed idee. Dat vind ik jammer, maar misschien heeft ze wel gelijk. Dus eh voorlopig laat ik het hierbij. En straks ga ik lekker weer naar Anna kijken!

maandag 11 maart 2013

Geboren

Zo lief, zo mooi... Anna.   

Anna Elisabeth, dochter van onze dochter en schoonzoon werd zaterdag 9 maart geboren. Onze kleindochter!  

zondag 10 maart 2013

Vrouw

'Wat een onzin' zei een  (vrouwelijke)  kennis een beetje beledigd, toen ze dit Toos en Henkje zag.  Maar ik moet er echt om lachen!

zaterdag 9 maart 2013

Rommelmarkt IJhallen

Afgelopen zondag was ik naar de rommelmarkt in de IJhallen in Amsterdam. Het was erg druk en erg koud en ik heb niet veel gekocht. Maar dat maakt niet uit, want leuk is het altijd. En soms zijn er mensen die werk maken van hun kraam en dan zie je dit:



De markt is iedere eerste zaterdag en zondag van de maand.

vrijdag 8 maart 2013

Wie is de mol.

Ik ben dol op Wie is de Mol. Geen aflevering heb ik gemist en ik heb vanaf het begin gedacht dat Paulien (Cornelisse) de mol was. Ik wist het zeker. In de competitie die bij mij op school werd gehouden, heb ik steeds Paulien als mijn mol ingevuld. En als ze het was geweest had ik dik gewonnen.
Maar ja, ze was het niet. De mol was Kees Tol. Ik had van tevoren nog nooit van Kees Tol gehoord, maar wat heeft hij het goed gedaan zeg! Achteraf krijg je te zien hoe de mol heeft gemold. Echt, hij heeft het super gedaan. Achteraf ook waren de aanwijzingen voor het publiek zo duidelijk, dat ik niet snap dat ik het niet heb gezien.
En nu weer een jaar wachten.... Jammer hoor, want er is niet zo heel veel leuks op televisie vind ik.
Joris Linssen stopt er ook mee,  hoorde ik. Zijn programma Hello Goodbye kende ik nog maar kort, maar ik keek er graag naar.  Dus wat moet ik nu op de donderdagavond?

Zijn hier trouwens nog Mol-liefhebbers? En wat hebben jullie als favoriet programma?

donderdag 7 maart 2013

De liefste beer die er is

Jarenlang zat hij bovenop een boekenkast (ja inderdaad, een Billy) op zolder. Af en toe sprak ik hem bemoedigend toe en klopte wat stof uit zijn lijf. Maar nu werd het tijd voor een wasbeurt, want hij gaat weer terug naar dochter. Mijn schoonmoeder maakte hem lang geleden voor haar.
Jammer genoeg raakte er een arm los, dus hij moet nog een kleine operatie ondergaan. Maar verder is hij weer  heerlijk fris.
Mijn schoonmoeder naaide er prachtig kleertjes bij. Waaronder dit geweldige Hawaï hemd.  Ze breide  ook nog een truitje. En zeg nou zelf: de tekst op het truitje is toch eigenlijk geheel overbodig. Dit is gewoon echt de liefste!

woensdag 6 maart 2013

Allemaal cadeautjes en niet eens jarig!

Hoera, ik deed mee aan een Give-away. Jaja, zo heet dat in blogland. En ik won. Echt super leuk!


Het is een oud boekje met daarin een verhaaltje over een verdwaald konijntje. Op rijm gemaakt door Anna Sutorius. Heel lief, over een paar kleuters die een konijntje vinden en met de juf een hokje gaan timmeren. De tekeningen zijn van Adri Alindo. Jammer genoeg kan ik niet zien uit welk jaar het boekje is. Maar ik ben er echt blij mee. Dankjewel  Juffrouw Waardvleugel . (Haar blog vind je hier, klik)

Van Trudie kreeg ik ook een schattig boekje. Zij wordt net als ik binnenkort oma en dit is zo'n lief boekje om voor te lezen. Ik had het al eens in het Engels gekregen van dochter, toen die na een jaar Amerika terug kwam. Maar dit is een kleinere uitgave en in het Nederlands. Het gaat over een hazenkind en een hazenmoeder die proberen te vertellen hoeveel ze van elkaar houden. Hazeltje zegt bijv. 'Ik hou van jou tot  zo hoog boven mijn hoofd' en dan zegt Grote Haas hetzelfde, maar ja,  haar armen zijn natuurlijk langer. Hazeltje wil dat weer overtreffen. Het eindigt ermee dat Hazeltje zegt: Ik hou van jou helemaal tot aan de maan. 'Dat is heel erg ver', zegt Grote Haas. Om er, als Hazeltje bijna slaapt, nog aan toe te voegen: 'Ik hou van jou helemaal tot aan de maan. EN TERUG'.


En nog ben ik niet klaar, want ook van dochter kreeg ik een cadeautje: een box of chocolates. Gember chocolates mag ik wel zeggen. Zo lekker, voor mensen die erg van gember houden. Echtgenoot hoort daar niet bij, dus dat kwam mooi uit, hihi.


En last but not least kreeg ik een kaart uit Londen van lezeres Jolande die tijdens haar vakantie aan me denkt, omdat ze weet hoe veel ik van Londen houd. Zo leuk is dat. Alle bekende plaatsen staan er op en twee gave stamps van mijn favoriete Queen! Thank you very much.


dinsdag 5 maart 2013

Billy

Als wij al een stuk of vijftien Billy's hebben, hoeveel zullen er dan wel niet in Nederland staan? Ja, daar krijg ik natuurlijk geen antwoord op, maar het zullen er veel zijn, gok ik. Op dit moment liggen al onze Billy's uit elkaar. We krijgen nieuwe vloerbedekking boven en dus moeten alle kasten eruit en leeg. De badkamer ligt momenteel stampvol boeken en overal is het een bende. Op zolder is het al klaar, maar dat was het minst moeilijk. Op onze slaapkamer staan zware bedden en er is geen afzetruimte. Behalve in de badkamer dus. Ja en beneden, maar dan blijf je bezig.   Enfin, donderdag kan alles weer terug en dat vind ik dan wél leuk. Zo'n boekenkast waarvan je weer precies weet wat er in staat en die weer goed is ingedeeld. Overbodige troep eruit, soms ligt er heel wat achter de boeken... En tot mijn grote geluk, ruimte voor een extra Billy. Ik hoef dus nog niet veel weg te doen, want dingen wegdoen, daar ben ik goed in. Maar nou juist niet in het wegdoen van boeken...

maandag 4 maart 2013

Strand

We waren naar het strand vanmiddag. Dat is nog wel een beetje een stap hoor na de dood van onze Mac. Want we gingen eigenlijk altijd met hém; ik kan me niet herinneren dat we met z'n tweeën gingen.

 Vorige week waren we er ook. Toen hebben we de as van Mac uitgestrooid aan de vloedlijn, op een stil plekje. Het was een beetje grauw die middag, maar echt waar, er gleed een zonnestraalbundel over het water op het moment dat we de as lieten vallen.  Het was maar weinig as en het woog ook bijna niks. Het zag er uit als wat schelpgruis. En toen werd het overspoeld door het zeewater. Op de een of andere manier was het best mooi.

Vandaag maakten we een flinke wandeling en konden we al met plezier kijken naar andere honden die lekker aan het rennen en spelen waren. Zelfs  naar een kooiker. 'Hmm, niet zo mooi als onze Mac', bromde echtgenoot en hij had gelijk. Lang niet zo mooi!

In al die jaren dat we hier wonen en naar het strand gaan hebben we twee keer zeehonden gezien.  Vandaag was de derde keer. Er waren er drie of vier. Ze waren echt aan het spelen, onderduiken, weer boven komen... mooi om te zien. Tja, het voelde een klein beetje als een soort groet van Mac. Dat vind ik zelf idioot, maar toch voelde het zo.
(Foto's maken is lastig, zo dichtbij waren ze ook weer niet. Dus je moet echt heel goed kijken. Een beetje rechts, net boven de golf zie je een zeehondenkopje).

Portret

Gisteren waren wij te gast in Kunststof TV. Daar was ook Paolo Giordano, de schrijver van De eenzaamheid van de priemgetallen. Een geweldig boek vond ik. Giordano heeft nu een nieuw boek geschreven: Het menselijk lichaam. Dat boek ga ik zeker lezen. Vanwege het eerste boek en niet omdat de schrijver er zo enthousiast over vertelde in de uitzending. Ik vond het gesprek tamelijk saai en nietszeggend. Maar misschien was hij moe, misschien was er geen klik, of stelde Joost Karhof niet de juiste vragen, je weet het niet. Dat kan natuurlijk best eens gebeuren. Meestal vind ik de gesprekken in Kunststof TV  juist erg goed en inspirerend.
Wat ik wel erg leuk vond was dat het meisje dat de omslag van beide boeken siert,  er ook was. Ik zat recht tegenover haar tijdens de uitzending en heb haar uitgebreid zitten bekijken. Een mooi meisje vond ik. Met eigenlijk een gewoon gezicht, dat toch boeit.
Vóór de uitzending, had ik ook al naar haar gekeken omdat ik haar aan iemand van het programma hoorde vragen of die haar herkend had van het boek. Daar was ze zelf een beetje verbaasd over (dacht ik).
Ze was er met haar broer die ook op het omslag staat. Mirjan van der Meer heet ze en ze vertelde dat ze aanvankelijk niet wist dat haar foto werd gebruikt, het was haar ook niet gevraagd. De foto op het wereldberoemde eerste boek, waar miljoenen van verkocht zijn,  stond er dus op zonder haar medeweten, gewoon gepikt eigenlijk, van haar eigen website. Zelf is deze Mirjan geen model, ze studeert Engels. Maar ze maakt al jaren zelfportretten, dat ontspant haar. Ik heb even gekeken op haar site die barstensvol prachtige portretten staat. Zoals ze vertelde gewoon gemaakt met een statief en een zelfontspanner. http://rooze.deviantart.com/gallery/
Wij mochten na afloop van de uitzending best een foto van haar en haar broer maken:

Tja en die mislukte, niet scherp! Maar toch was het leuk!

zondag 3 maart 2013

Slagschaduw - Lilian Blom

Een aanrader vond ik dit boek van Lilian Blom. Het is het tweede boek dat ik van deze schrijfster las (het eerste was De Tuinkamer) en dat zegt natuurlijk al wat. Had ik het eerste boek niet goed gevonden, was ik aan dit boek niet begonnen.
Het gaat over Koos, een oude vrouw die in een verpleeghuis zit. Ze is een sterke vrouw, altijd zelfstandig geweest, maar nu afhankelijk van de verzorging en ook wel van haar vier kinderen. Haar geest is nog zeer scherp en Koos kan behoorlijk dwars liggen.  De kinderen vinden een trommel met papieren en foto's en willen meer van hun moeder weten over de periode van oorlog en  verzet. Daar is altijd over gezwegen. Min of meer dwingen ze hun moeder over het verleden te vertellen, waardoor oude nachtmerries en pijnlijke herinneringen in volle hevigheid terugkeren.
De overleden man van Koos was Joods en haar schoonfamilie is omgekomen in een concentratiekamp. Het schilderij dat je op de voorkant van het boek ziet, zou geschilderd zijn door Jozef Israels en stelt de schoonmoeder van Koos voor. Nadat de familie was weggehaald wilde een buurvrouw dat schilderijtje uit het lege huis stelen, maar daar heeft Koos een stokje voor gestoken door het mens met een menora op haar kop te timmeren. Koos ligt nu naast die vrouw in het verpleeghuis. Dènkt ze.
Koos is sterk, dwars en humoristisch. En dat maakt het boek prettig om te lezen.

zaterdag 2 maart 2013

Oude guldenpostzegels

Ja ik kan natuurlijk net zo goed even vermelden waar ik mijn oude postzegels koop. Dat is nl. hier:
www.postzegelsmetkorting.nl
En ze worden gratis bezorgd!

Enveloppen en kaarten

Van Diana kreeg ik een superpak scrappapier (wat een galgjewoord is dat). Maar ik ben niet erg aan het scrappen al heb ik wel weer echte knip-en plakplannen als straks onze kleindochter er is. Voor nu heb ik eerst maar eens eens stapeltje enveloppen gemaakt. Want ik verstuur nog steeds Atc's, ik postcross ook nog steeds en ik heb net weer een nieuw adres gevraagd en gekregen voor het dream- make- share project.


En omdat niemand, maar dan ook niemand  het boekje Snikken en Smartlapjes wilde hebben, heb ik het zelf maar gebruikt en er kaarten van gemaakt. Waar de smart vanaf druipt natuurlijk.


Als dan de postzegels erop zitten en de kaart is klaar om te versturen, dan ben ik best tevreden. Die postzegels zijn natuurlijk oude Nederlandse postzegels die nog steeds geldig zijn. Jammer genoeg wordt dit gebruik in november afgeschaft, dan mogen er alleen nog gewone Eurozegels worden gebruikt.  Echt spijtig, want ik vond de variatie altijd leuk en het is natuurlijk ook goedkoper. Nou ja, het is nog geen november... gelukkig niet!



vrijdag 1 maart 2013

Frits en Bettie in het Paleis

Dat doe ik niet vaak: een foto waar ik zelf op sta hier plaatsen. Sterker nog, ik heb het nog nooit gedaan. Maar vandaag maak ik een uitzondering en kijk, ook echtgenoot staat er op. Deze foto is gemaakt in het Paleis, bij de Eschertentoonstelling en hoort dus eigenlijk nog bij de vorige post. Is het waar wat je ziet? Kan hier de kleinste de grootste worden? Ja dat kon. Alleen had ik dan aan de andere kant moeten gaan staan. Spelen met perspectief,  net als Escher deed. Dat was het doel van deze actie. Daarna werd, als je dat wilde, de foto afgedrukt en kon je hem  naar huis mailen. En aldus geschiedde!