Toen ik twaalf was, had je al een Cliff en een Elvis kamp. Ik was Cliff.
Later was je of Beatles of Stones. En het is gek, maar dat zal in het bejaardentehuis nog steeds zo zijn, denk ik.
Nu het in al die jaren niet is veranderd, zal dat ook vast niet meer gaan gebeuren.
Dus, ik zal me bevinden in het kamp van de Beatles. En daarom nog maar even een nummertje. Niet van alle Beatles maar van een piepjonge Paul McCartney.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten