Het was vorige week precies dertien jaar geleden dat mijn vader overleed. Dat was in het ziekenhuis. En toen nog niet duidelijk was dat hij dood zou gaan had ik een bos zonnebloemen bij zijn bed gezet. Favoriete bloemen mag ik wel zeggen. Ik heb heel wat uurtjes aan zijn bed doorgebracht en al die tijd waren daar die zonnebloemen. Supersterk.
Daarna kon ik niet meer goed naar zonnebloemen kijken. Ze troostten me niet, ik kon er niet tegen. En in huis wilde ik ze al helemaal niet meer hebben. Dertien jaar lang niet. Ze herinnerden me niet aan mijn vader. Ze herinnerden me aan die verafschuwde ziekenhuiskamer. Aan het geluid van zo'n zuurstofpomp, aan een infuus. Maar niet aan mijn vader.
En nu, deze week ineens kocht Frits zonnebloemen. Wel na overleg, dat wel.
Opeens, zomaar, kon ik er weer tegen, kan ik er ook van genieten. De tijd heelt alle wonden...
3 opmerkingen:
een cliché is niet voor niks een cliché!
mijn paps is over een aantal weken alweer 11 jaar weg en er zijn inderdaad dingen die me constant weer aan die periode herinneren. Frappant is dat ik op dit moment ook zonnebloemen in huis heb staan.
Ik kan me heel goed voorstellen dat de film weer terugkomt. De tijd heelt alle wonden, dat is waar. Het is niet meer zo scherp de pijn.
Gelukkig dat je weer zo ver bent, want het zijn prachtige bloemen!
Een reactie posten