Totaal aantal pageviews

maandag 17 november 2014

Toestanden in de metro

Aan het eind van een lange en mooie dag Parijs, bedachten we dat het misschien aardig zou zijn om nog even naar de verlichte Eiffeltoren te gaan kijken.
We waren er op dat moment flink ver vandaan. Maar dan is daar natuurlijk de metro.
Een hele makkelijke metro vind ik. Duidelijk en zeer overzichtelijk. (Ook schoon en netjes).
We hadden een carnet de dix, zo'n boekje met tien kaartjes erin. Makkelijk en iets goedkoper.
Met ons kaartje wilden we door de ingang het station binnen, Abbesses. Richting Bir-Hakeim, het station het dichtst bij de Eiffeltoren. Onderweg nog een keer overstappen. We zeiden nog tegen elkaar dat we zo wel echt profijt van onze kaartjes hadden.
Enfin, de automaat nam onze kaartjes op en gaf ze ook terug, maar het hek ging niet open. We konden er niet in.
Wat nu?
Naast de automaat was een informatieloket, maar daar was niemand. Andere reizigers, Fransen met hetzelfde probleem, drukten op de knop, maar er kwam niemand.
Toen kroop iedereen maar onder het toegangspoortje door. En wij, geheel geïnspireerd, wij ook.
En dat hadden we niet moeten doen.
Want aangekomen op Bir-Hakeim, stonden daar een stuk of wat controleurs.
Ik was me nog van geen kwaad bewust. Ons kaartje was niet afgestempeld, dus we moesten even apart komen staan. Ik dacht: dit ga ik even uitleggen in mijn beste Frans en dan is er niets aan de hand. We hádden tenslotte een kaartje en ik wist nog de naam van ons opstapstation. Ik dacht dan zullen ze misschien even bellen en horen dat er een storing was en dan gaan we naar de Eiffeltoren.
Helaas, de controleur gaf ons een boete. Vijftig (50) euro per persoon!
We waren inmiddels overgegaan op Engels en eerst verstond ik het nog verkeerd.
Fifteen-fifty uit een Franse mond is niet een groot verschil.
Fifteen, samen dertig, dat zou een duur Eiffeltorenbezoekje worden, dacht ik nog.
Maar toen bleek het het fifty te zijn, cinquante.  Gr#$s5mpf348@! Samen honderd dus!
En dát ging me te ver! Veel te ver!
Het ging de controleur niet te ver, hij meldde dat als we niet onmiddelijk zouden betalen, we zouden worden overgedragen aan de police. En die zouden een vast bedrag hanteren van tachtig (80) euro per persoon.
Honderdzestig euro. Dat was aanzienlijk meer dan de hele reis naar Parijs ons had gekost. Absoluut buiten proportie.
Maar inmiddels was ik zo pissig dat ik dacht: dan maar de politie. Misschien is daar mee te praten. En zo niet: strijdend ten onder!!
De controleur bleef maar zeggen dat het zijn job was en dat het de wet was. En ik bleef maar zeggen dat het unfair was en unreasonable. Dat hij toch wel kon zien dat we bejaarde etrangers waren die er echt niet op uit waren om de Franse Metro te besodemieteren voor 1euro en 30 cent.
Maar ja, dat zag hij dus niet. Dus moesten we onze paspoorten inleveren en ging hij de politie bellen!
Ik stikte inmiddels bijna van woede. Werkelijk waar! 'Zal ik flauwvallen', stelde ik nog voor. Maar dat leek toch niet een heel goed idee.
Wachten, wachten, wachten. En nog eens wachten.
Ik kan heel goed lopen, wandelen, bewegen. Maar zomaar recht op en neer staan, een langere tijd, dat kan ik nou net niet. Dus op een gegeven moment ben ik er maar bij gaan zitten. Zielig in een hoekje.
Vervolgens perste ik er een paar tranen uit. Niet van verdriet, maar puur van kwaadheid. Misschien helpt het, dacht ik en deed er nog een schepje boven op.
Frits zag op een bepaald moment degene die zijn paspoort had, weglopen. Einde dienst. Dus daar ging hij achteraan. Het paspoort werd weer overgedragen aan een andere controleur.
Enfin, uiteindelijk kwam er iemand naar me toe: Ne criez pas, Madame.
Ik weer snikkend: Maar het is zo onredelijk. In mijn land proberen we toeristen die iets fout doen te helpen. Enz. enz.
Ze hoorde me aan en kreeg echt medelijden. Of ze kon niet tegen tranen van iemand die haar oma had kunnen zijn. Hoe dan ook: we kregen nog een preekje en de paspoorten terug en toen mochten we
gaan! Pfffffffffff!!!!!

De Eiffeltoren stond er stralend bij die avond. Dát kan ik jullie verzekeren.




15 opmerkingen:

Jacqueline zei

Tjongejonge wat een avontuur. Ik weet zeker dat ik niet zo strijdlustig was geweest. Petje af voor jullie.

Ingrid Orens zei

Wat een reisje heb je me toch gehad... Ziek zijn, nou dit... Wat het metro verhaal betreft, jammer genoeg is dat ook weer typisch Frans... Ik zit veel in Frankrijk, en spijtig genoeg duikt die franse halsstarrigheid áltijd op van zodra je in toeristisch gebied zit... Is het hun chauvinisme ? Of verbittering tov toeristen ? Ik weet het na jaren nog altijd niet.
Maar hoe ze jou hebben behandeld in de metro, dat grenst echt wel aan het ongelooflijke... Groot gelijk dat je de flikken erbij wou !!!

KnutzEls zei

Oh Betty, ik zie je zitten op de grond, tranen met tuiten. Dat moet hun harten echt doen smelten. Wat een prachtig verhaal. Kan een hele musical om heen verzonnen worden. Betty dsns le métro en pleurs. 😂😂😂

Bertiebo zei

Hahaha Els, nou ik zag mezelf nou niet bepaald in gezang uitbarsten!
En Frits kan heel aardig zingen, maar die gromde alleen nog maar.

Mien zei

GOED ZO!!! Halverwege het verhaal dacht ik al..."o, dit gaat ze niet pikken, dat wordt uitgevochten tot in de rechtbank..".
Gefeliciteerd, wat je al niet kunt besparen met wat gesnotter...
en...rechtvaardigheidsgevoel..
grrrrr..moet nu voor de derde keer die stomme letters typen

Chantal zei

wat een relaas zeg

Hanneke zei

Tjonge, jij kunt goed huilen, van pure kwaadheid dan. Waren er op dat moment geen overtredende, onder het hekje doorgekropen Fransen?

Jolande zei

Wat een verhaal zeg, daar zou ik dus rook van uit mijn oren krijgen, zó onrechtvaardig.
Ik laat Paul zulke dingen altijd opknappen, want ik ben meestal olie op het vuur.
Groot gelijk dat jullie niet betaald hebben.

Oh Bettie, voordat je nu weer een boete krijgt...
http://www.toureiffel.paris/en/the-eiffel-tower-image-and-brand/image-rights-the-eiffel-tower-brand.html

Het is bijna niet te geloven, maar waar. Ik kwam er van de week achter.
Hetzelfde is van toepassing in Belgie en Italie.
Ik ga voortaan gewoon naar Londen, daar heb je die flauwekul niet :-)

Wieneke zei

Parijzenaars zijn nooit aardig geweest. Op zijn best zijn ze sjagrijnig. Het is absoluut een mooie stad, maar er moesten geen Parijzenaars in wonen. Ik vind trouwens wel dat jij in aanmerking komt voor de Theo Mann Bouwmeester ring, hoor. Wat een actrice :-)
Hahahaha, een paar bejaarde etrangers die voor 1.30 euro het Parijse OV gaan lopen tillen.

Unknown zei

O, Bettie, worden Parijs en jij ooit weer vrienden? Wat een verhaal! Tranen op het juiste moment, en gelukkig een flinke sisser. En een heerlijk verhaal op je blog, bien fait.

Ineke Jonker zei

Wat een verhaal zeg! Die Fransen zijn dan ook zo iet flexibel en invoelend.
Goede actie van jou. . hi hi Zo heb ik een keer een uur in de supermarkt in een klein kamertje gezeten met 3 dikke rokende bewakers omdat door mijn bibliotheek kaart het alarm bij de kassa was afgegaan. Mijn zoontje van 4 moest ook mee. Hij heeft jaren lang nooit meer een winkel in durven gaan waar een alarmsysteem bij de ingang is.

Susan van der Zwaag - Sondeyker zei

Oh pff ik ken je helemaal niet zo goed maar kreeg er tranen van in mijn ogen. Oh dat zou me op een gegeven moment ook te veel worden. Ik kan heel slecht tegen oneerlijkheid en dit is gewoon te belachelijk voor woorden. Gelukkig dat die kerel zijn dienst erop zat en er een reddende engel kwam die wel je verhaal wilde aanhoren en jullie heeft laten gaan. Warme groetjes van Susan

Katrien zei

Hihi een sterk verhaal om nog jaren te vertellen.
Gelukkig had je tranen van boosheid, dat geeft kracht en energie.
Go Bertiebo Go!

Ageeth Mooij zei

Wat een verhaal Bertie en ik had het ook zo 'gedaan'!
Mij is ook iets dergelijks overkomen toen ik met onze jongste (toen 3) in Parijs een bezoek aan mijn zusje had gebracht. Afschuwelijk stoïcijnse Franse dames achter het loket van de Thalys en ik begrijp volkomen waarom ze achter speciaal glas zitten.

Ferrara zei

Tjonge, wat een scherpslijpers. Ik zie je zitten in dat hoekje. Wat een leuke Roodkapje.