Totaal aantal pageviews

dinsdag 9 december 2014

Gouden jaren (1)

Eigenlijk koop ik geen nieuwe boeken meer. Geen romans. Ik heb er te veel, alle boekenkasten zijn vol. En ik kan alles uit de bieb halen of tweedehands kopen.
Maar een enkele keer, als ik echt denk dat ik vaak in het boek zal kijken, een enkele keer mag ik een uitzondering maken. Van mezelf.
Het boek Gouden jaren, van Annegreet van Bergen is zo'n uitzondering. De ondertitel luidt: Hoe ons dagelijks leven in een halve eeuw onvoorstelbaar is veranderd.
Dat zinnetje deed het hem. Want het is zo en het is inderdaad onvoorstelbaar.
Ik denk er vaak over. Voor mij waren er al hele grote veranderingen. En voor mijn ouders moet dat helemaal wel gigantisch zijn geweest.
In het boek staan geweldige foto's. En mede door die foto's is het echt een boek om vaak in te kijken.
Ik laat er eentje zien. Met mijn herinnering erbij. Deze foto  is van Cor van Weele.

Zo'n telefooncel... Ik heb er zelf ook nog gebruik van gemaakt, hoewel niet zo vaak. Maar ik kan me nog goed herinneren dat mijn ouders naar een telefooncel moesten om bijv. te weten te komen hoe het met een ernstig ziek familielid was, dat niet in de buurt woonde. Dan liepen ze met z'n tweeën naar de dichtstbijzijnde cel, voorzien van de nodige dubbeltjes en als ze dan terug kwamen zag ik al aan hun gezichten hoe het was.
Of er werd een telegram bezorgd en dat betekende niet veel goeds.
Onze eerste telefoon kwam  toen ik een jaar of veertien was. Ik weet het nummer nog: 4218. Later kwam er een cijfer voor.
Ik kreeg strenge instructies om toch vooral alleen maar te bellen als het nodig was en dan ook niet te lang. Dat zwakte later wel af gelukkig. Mijn moeder kon ook een aardig eindje wegkletsen.
Mijn moeder had een broer in Nieuw Zeeland. Een heel enkele keer belde ze met hem, maar dat was erg duur. Daar moest je bijna een spaarpot voor aanleggen. 
Nog later toen ik al lang zonder ouders op vakantie ging, wilden ze toch wel graag weten waar ik was, dus dat betekende bellen. Vanaf een camping. Daar kon je gerust een uurtje voor uit trekken. Want altijd lange rijen wachtenden. Als je dan eindelijk aan de beurt was, werd je bijna de cel  uitgekeken. En steeds maar muntjes verzamelen natuurlijk. Soms was er niet eens een cel in zo'n buitenland. Moest je naar het plaatselijke postkantoor. En dat was helemaal een gebed zonder end.
Ik ben erg blij met mijn handige smart phone. Echt!
Maar ik vergeet nooit die man die de trein binnen stapte, ging zitten, constateerde dat zes andere mensen zaten te bellen (ik niet) en zei: 'Het lijkt hier gvd wel een openbare telefooncel!' Waarop hij opstond en pissig de coupé verliet!

8 opmerkingen:

Ingrid Orens zei

Ondanks het feit dat wij een beetje in leeftijd verschillen (schat ik zo in, vermits ik nog niet op kleinkind-leeftijd ben ;-)), vind ik het ook frappant hoeveel er wel veranderd is in het leven... Het voorbeeld van het "telefoonkot" is zelfs voor mij nog herkenbaar - toen ik ging studeren in Leuven, was er de verplichting van thuis uit "op woensdag moet je naar huis bellen!" En dan maar door regen en wind uit, een vrije telefooncel zoeken ;-)))
Zoveel dingen veranderd... Veel goede , maar toch ook zaken waarbij een mens soms mijmerend terugdenkt "aan de goeie ouwe tijd"...

Mirjam zei

Inderdaad een heel herkenbaar stukje. Wat is er veel veranderd, neem alleen maar televisie. Ik kan me onze eerste tv nog herinneren, bij mijn ouders thuis. Met zo'n draaiknop aan de zijkant voor de enige twee kanalen die er waren... Moet je nu zien... Een paar honderd via digitale tv... Als je dat zo'n vijftig jaar geleden had gezegd, zou je zijn opgesloten wegens waanzin...haha...
Mooie foto trouwens, ik kan me voorstellen dat je heel vaak in dit boek kijkt... Kan ook wel op mijn lijstje..
Ik wens je een heerlijke dag,
Liefs, Mirjam

Katrien zei

Herkenbaar verhaal. :-)
Bellen bij de buren die wel telefoon hadden.
Daar stond zo'n keramieken potje met houten deksel waar je geld in kon doen ter vergoeding van de kosten.
Mijn moeder voelde zich altijd bezwaard als ze van de telefoon gebruik maakte.

KnutzEls zei

Mijn ouders (al lang overleden) die de komst van radio, TV, vliegtuigen hebben meegemaakt. Ze zouden deze wereld niet herkennen. Kinderen van nu die zich helemaal niet kunnen voorstellen dat je niet met één knopje contact hebt met de hele wereld. En zelf sta ik ook wel verbaasd over de vele mogelijkheden van de smartphone en vind ik het een wonderkastje. Times are changing, zong Bob Dylan en die is nu ook al oud :-(

Wieneke zei

Echtgenoot heeft dit boek een paar weken geleden voor zijn verjaardag gehad. Ik heb het ook gelezen en toen meteen een aantal exemplaren gekocht om aan liefhebbers cadeau te geven. Hartstikke leuk vooral voor mensen van 60 plus en ouder. Die herkennen het meest, zo niet alles.

Tineke zei

Wat een heerlijk boek moet dat zijn. Ik denk daar vaak aan. Aan hoe snel alles verandert. Ik weet ook nog van die telefooncellen. Herkenbaar hoe je er over schrijft. Ik weet nog dat we op school altijd met een groepje in de telefooncel stonden. Giechelend. De hoorn was zwaar en koud. Soms waren er telefoonboeken. Ze hingen naar beneden en op de rug kon je op het ijzeren stuk zien welk boek het was. Daar verbaas ik me trouwens nog steeds over, dat we nog steeds elk jaar een telefoonboek krijgen toegestuurd. Als je nou ergens kosten op kunt besparen is dit het wel. Leuk verhaal. Vertel je er nog eens een alsjeblieft? Zou ik leuk vinden :-)

Mirjam zei

Hoi Bettie,
Weet je wat nou zo leuk is, vandaag kwam er een pakje van bol.com, Ben had een boek gekocht, zonder dat ik er iets van wist... Hij zei, dit is echt een boek voor ons beiden... En ja hoor; "Gouden Jaren". Dus nu gaan we ons allebei vergapen aan al die mooie foto's en teksten in dat bijzondere boek... Ik had hem hier dus niets over verteld... Ongemerkt zitten wij vaker op één lijn, Ben en ik....
Liefs,
Mirjam

Bertiebo zei

Oh dat is zeker leuk! Je zult er van genieten, dat weet ik wel zeker, Mirjam! En Ben ook!