Totaal aantal pageviews

maandag 11 april 2016

De Kinderkaravaan

Toen ik de film The Revenant had gezien, wist ik meteen al dat ik De Kinderkaravaan van An Rutgers van der Loeff, wilde gaan lezen. Voor de zoveelste keer. Herlezen dus. Een van de mooiste kinderboeken die ik ken.
Het verhaal speelt zich af in dezelfde omgeving als die van de Revenant,  namelijk het onontgonnen westen van Amerika.
En ook in dezelfde tijd.
An Rutgers van der Loeff las een krantenbericht in een oude Zwitserse krant, overgenomen uit een Amerikaans blad. Het was het korte relaas van een in 1844 volbrachte, historische tocht van de zeven kinderen Sager.
Toen is ze gaan speuren en schreef er een boek over. Een prachtig boek, dat ik nu (zowat bejaard) nog net zo geboeid lees als toen ik twaalf was.
Het verhaal:
Vader Henri Sager was een trekker, een pionier. Met zijn vrouw en kinderen vestigde hij zich een tijdje in Mississipi. Maar bleef daar niet. Hij was een voortrekker en wilde verder.
En zo vertrekken Henri en zijn vrouw met hun zes kinderen in een huifkar met een os en een koe en een wolfshond. Het leven is niet makkelijk. Overal is gevaar, wilde dieren, Indianen.
Onderweg wordt het zevende kindje geboren, een meisje Indepentia.
En dan gaat het echt mis. Beide ouders worden ziek en sterven.
De oudste, John, wil niet dat zijn broer en zusjes 'verdeeld' worden over de andere trekkers en besluit zelf zijn gezin te leiden naar het gebied waar zijn vader naar toe wilde. Oregon.
Dat wordt een barre tocht. John is dertien. Dan heb je Louise van twaalf, broer Francis van elf. Dan de jongere zusjes Catherine, Matilda en Lizzy en natuurlijk de baby.
Ze gaan, zonder huifkar, te voet.  Zeven kinderen en de dieren. De koe is van levensbelang voor de baby.
Ze hebben het gered, deze dappere kinderen. Met elkaar. Ze komen na een lange, lange tocht aan in Oregon, meer dood dan levend.
Daar worden ze opgevangen door de zendeling Marcus Whitman en zijn vrouw Narcissa. Ze worden geadopteerd en ze mogen weer kind zijn.

Tot zover het boek.

Maar toen ik het voor het eerst las, was er nog geen Internet en ik ging ook verder niet op onderzoek.
Nu wel. En ik ontdekte dat de kinderen nog drie gelukkige jaren hebben gehad bij de Whitmans.
Helaas ging het opnieuw fout. De pleegouders, John, Francis en Louise werden vermoord door Indianen. In 1847. Er waren veel Indianenkinderen gestorven aan de mazelen, een tot dan onbekende ziekte, waar ze geen weerstand tegen hadden.  Het was waarschijnlijk een vergeldingsmaatregel.
Catherine, Matilda, Lizzy en de baby overleefden het. Ik vond een foto van ze.

Henrietta (dat is Indepentia)is niet oud geworden, zij werd neergeschoten door een outlaw. De andere zussen kregen samen 25 kinderen en Catherine schreef een verslag over haar ervaringen: Across the plains.

22 opmerkingen:

Vlijtig Liesje zei

Jeugdsentiment! Ik herken dat type cover : )

Vlimbouter zei

Wat een heftig verhaal!Dat doet ons maar weer eens beseffen dat onze kinderen in een tamelijk veilige omgeving kunnen opgroeien, ondanks de terreurdreiging.

Onliemie zei

Man wat een "grellig" verhaal. Ik ben er gewoon niet goed van... En dat is dan een kinderboek? Pure gruwel... Maar de schrijfster liet het verhaal gelukkig voor de lezertjes mooi eindigen... alleen "ze leefden nog lang en gelukkig" heeft dan ook weer niet mogen zijn. Wat hadden die kinderen een ellende.

Ageeth Mooij zei

Geweldig boek voor mij. Ik kan me niet herinneren dat ik het vroeger heb gelezen en ik was een leesmonster! De tekeningen moeten wel van dezelfde hand zijn als die in ons Pippi Langkous boek. Mooi! Wat goed dat je hebt uitgezocht wat er later gebeurde.

Wieneke zei

Als je dit soort verhalen leest in je goed verwarmde luxe huis, dan ben je toch weer eens extra blij dat je nu leeft en dat je 'wiegje' niet dáár stond. Zo'n vreselijk hard bestaan, zoveel mensen die erg jong stierven.... Ik ga het boek toch eens bestellen bij de bieb, want ik heb het nog nooit gelezen.

Mapi zei

Mooi bericht weer en wat doe jij toch veel, en iedere keer zo interessant om te lezen, dank je wel ...
Liefs
Mapi

Marthy zei

Het boek ligt nog ergens op zolder. Ik ga het opzoeken en ook lezen.

Anoniem zei

Dit boek heb ik nog niet gelezen maar dat doe ik nog wel eens als ik de kans krijg. Ken je ook de boeken van Laura Wilder? Ze zijn prachtig en veel mooier als de filmserie" Het kleine huis op de prairie"

Lot zei

Ik kende het boek ook uit mijn jeugd en heb het voor verhuizing 3 jaar geleden nogmaals gelezen en toen weggegeven.

Aangrijpend verhaal en vreselijk wat ze later ook nog overkomen is. wel leuk dat je dat hebt opgezocht.

Inge zei

Ik heb het vroeger ooit gelezen.

Antoinette van Schaik zei

O, wat leuk dat je het hebt opgezocht. Geen echt happy end dus. Ik heb het boek vroeger ook gelezen en heeft veel indruk op mij gemaakt. Nog altijd een hang naar dit soort boeken, het laatste boek wat ik las over het (over)leven in Amerika was “Butchers crossing". Niet te vergelijken met de Kinderkaravaan, maar wel rauw en echt geschreven. En heel wat anders dan het Kleine Huis op de prairie. Die verslond ik vroeger ook.

janusje zei

Die nieuwsgierigheid van jou... daar ben ik een beetje jaloers op.

miekequilt zei

Samen met "de kinderen van de Grote Fjeld" mijn lievelingsboek. En ik lees ze bijna ieder jaar nog wel een keer door. En ik ben echt bijna bejaard, dus ik heb het al vaak gelezen. En ik blijf het een geweldig boek vinden. Wat goed dat je uitgezocht hebt hoe het met de kinderen afliep.niet goed, maar toch vind ik het fijn om te weten hoe het afliep.
Ik heb trouwens wel een andere uitgave, want ik heb een heel andere kaft.
Over die dokter heb ik trouwens in een ander boek ook gelezen. Dat was in het boek :"Sacajawea"., vroeger het lievelingsboek van mijn moeder.

Bertiebo zei

Die tekeningen zijn van Carl Hollander en je hebt gelijk Ploegsmaboeken zagen er toen zo uit. Ik heb zo ook Mary Poppin. Begin jaren '80
Maar het boek is al veel eerder uitgegeven

Bertiebo zei

Doen!

Bertiebo zei

Ja veel mooier!

Bertiebo zei

Ja ik heb die hang blijkbaar ook. Butchers Crossing heb ik ook zeer gewaardeerd

Bertiebo zei

De kinderen van de Grote Fjeld herlees ik ook nog wel eens. Ik heb het zelfs per ongeluk 'gestolen'op een Italiaanse camping
Het was het enige nederlandse en achtergebleven boek. Oud en stuk en ik dacht er pas aan dat het niet van mij was in de auto op de terugweg

Bertiebo zei
Deze reactie is verwijderd door de auteur.
Jolande zei

Ook ik heb dit boek in mijn jeugd gelezen.
Echt leuk dat je opgezocht hebt hoe het verder gegaan is.

mien zei

Goed speurwerk!! Ik heb het boek ook, nou ja.."ik"..het staat in mijn boekenkast, maar de naam van oudste zoon staat erin. Ik moet tot mijn schande erkennen dat ik het nooit gelezen heb...

Villa Zeezicht zei

Jee.. Weet je dat ik toevallig afgelopen week nog aan dit verhaal moest denken? En nu word ik op mijn wenken bediend door jouw post hierover. Bizar ook hoe het afgelopen is met deze kinderen, huiveringwekkend eigenlijk.. Wat een leven hebben ze gehad, en wat is die tijd eigenlijk nog helemaal niet zo ontzagwekkend lang geleden. Bedankt Bertie!