Totaal aantal pageviews

woensdag 10 januari 2018

Dementie: The Leisure Seeker

De eerste film van dit jaar: The Leisure Seeker. Met de door mij zeer gewaardeerde Helen Mirren en met Donald Sutherland.

Eerst het verhaal maar:
Een ouder echtpaar, is de bemoeienissen van hun kinderen en artsen zat. Hij, John,een voormalige professor, dementeert en zij, Ella, heeft kanker. Ze willen hun leven ontvluchten en gaan daarom met hun oude camper, de Leisure Seeker, op pad. Kinderen boos en in paniek een beetje. Maar ze zijn nu eenmaal weg. Ze maken een reis 'vol verrassingen, tegenslagen en herinneringen'.
En op een hoogtepunt, maken ze er een eind aan. Zij eigenlijk, Ella, besluit voor beiden.

De film wordt geafficheerd als een tragikomedie en ik hoorde de mensen in de zaal dan ook voluit lachen. Heel vaak eigenlijk.
Zelf kon ik er geen lach om krijgen, zelfs niet eventjes. Ik bedoel als iemand die dementeert in antwoord op een normale vraag, drie keer achter elkaar zegt: 'Ik wil een hamburger', dan vind ik dat helemaal NIET grappig.

Maar misschien is dat niet eerlijk en kwam het voor mij gewoon veel te dicht bij. Mijn moeder werd dement en ik vond daar helemaal niks grappigs aan. 
Ik moest niet lachen toen ze drie rokken over elkaar aan trok. 
Ik zag de humor niet als ze midden in de nacht de tafel ging dekken voor 17 mensen. 
En later in het verpleeghuis, moest ik ook al niet lachen om de medebewoners die ik dagelijks meemaakte.
Ik heb meer dan genoeg dementie meegemaakt om er behoorlijk bang voor te zijn en kanker tja...dat verhoogt de feestvreugde ook niet echt.

Dus ik ga niet zeggen dat ik het een aanrader vind.  Ik wil de film zo snel mogelijk vergeten. (Zal je net zien dat dát niet lukt).
Maar ja ik kan hem ook niet,   alleen op grond van mijn gevoelens,  afraden. Dat zou niet eerlijk zijn. Dus eh... ik laat het hierbij. Geen trailer!
En Helen Mirren was best goed.

13 opmerkingen:

miekequilt zei

Ook ik kan grapjes over dementie niet waarderen. En ik vind het vreselijk dat fabrikant Pfizer stopt met het onderzoek naar een medicijn hiertegen. Mijn moeder was ook dement en haar ( en ons) leven werd hier vreselijk door beïnvloed. Dus ik snap je gevoelens.

izerina zei

Ik herken dat wel. Ook tv documentaires over dementie of andere nare ziekte mijd ik.

Elizabeth zei

Nee, het is al schrijnend genoeg om zo af te takelen...
Ik ken de film niet, lees liever boeken.
En als ze me niet bevallen, dan sla ik òf een paar bladzijden over òf gaat het boek terug naar de bieb!

Wieneke zei

Heel begrijpelijk dat jij extra gevoelig bent mbt dit verdrietige onderwerp. Als je het van dichtbij hebt meegemaakt dan komt alles heel erg hevig bij je binnen. Ik las laatst iets over een tv-interview met Linda de Mol, die sprak over haar inmiddels overleden ouders: de een had ook kanker en de ander ook dementie. Heel, heel erg als het zo moet gaan. Als kind sta je ook machteloos, want je kunt natuurlijk best allerlei hulp inhuren, maar dat maakt het niet minder moeilijk om te accepteren dat de mensen van wie je zielsveel houdt zo moeten lijden.

schrijfselsvanmij zei

Mijn zorgen om mijn dementerende vader werden dragelijk(er) toen ik erover ging schrijven. Ik heb met een lach en een traan boeken gelezen en films gezien. En ook in het tehuis heb ik veel gelachen: met en ook over hem. Want ook al ben ook ik (af en toe) bang voor mijn toekomst, ik laat me niet gek maken. Toen niet, nu niet, nooit.

pourquoi pas ??? zei

Ik kan niets zien of lezen als het over dementie gaat, dat ligt bij mij ook heel gevoelig.Te gevoelig.

pourquoi pas ??? zei

Trouwens, vader had ook kanker en moeder dementie en ze woonden in Frankrijk waar we hier vandaan niets konden doen. afschuwelijk was dat.

KnutzEls zei

Helaas, deze ziektes horen bij het leven. Genezen kan (nog) niet. Somberheid is begrijpelijk maar maakt het allemaal niet beter. Ergens de (wrange) humor van inzien maakt wel soms dragelijker. De film staat op lijst en ik ga binnenkort.

Sjoerd zei

Het is in real life al erg genoeg om daarmee geconfronteerd te worden. Geen film voor mij.

fien. zei

Geen film voor mij.
Daarom kijk ik ook niet naar Hendrik Groen. Ik hoef het allemaal niet te zien, de werkelijkheid is al erg genoeg.

Neeltje zei
Deze reactie is verwijderd door een blogbeheerder.
mirjam kakelbont zei

Het klinkt ook wrang om te lachen om dementie. Maar ik ken bijvoorbeeld mensen die kanker hebben (gehad) en daar cynische grappen over maakten. Dat was hun manier van coping.
Wanneer iets te dichtbij komt, kun je er zelden om lachen...

Onliemie zei

Snap je helemaal... ik zou ook niet kunnen lachen. Jaren van nabij een dementerende schoonvader meegemaakt. Ook later alle ellende in het verzorgingstehuis. Zo confronterend. Nee, helemaal niet humoristisch.