Totaal aantal pageviews

woensdag 17 oktober 2018

O-ra-to-ri-um

Al heel lang wilde ik eens naar dit gebouw, het Muziekgebouw aan het IJ. We waren er vaak langs gelopen en hadden bewonderend gekeken. Ik was in het concertgebouw en in de stopera, maar hier nog nooit.
Vorige week zag ik ineens ergens een aanbieding. Voor zondagmiddag. De Vier Jaargetijden zou worden uitgevoerd, door het Orkest van de 18e Eeuw en een passend koor.
Nou, die muziek vind ik mooi, dus ik boekte meteen. Zondagmiddag, kon niet beter. 's Avonds is weer een ander verhaal, maar 's middags is voor ons perfect!
De Vier Jaargetijden, ja dat had ik gedroomd.
In mijn haast had ik niet goed gekeken. Het waren niet de Vier Jaargetijden , nee het waren de Jaargetijden. En ook niet van Vivaldi zoals ik had gedacht, maar van Haydn
Nou ja, maakt niet uit. We zouden het gebouw zien en genieten van een onbekend klassiek muziekspektakel
Wat ik misschien had kúnnen ontdekken, maar dan had ik wel heel goed moeten kijken en dat deed ik dus niet, was dat de ons toegewezen plaatsen heel erg hoog waren.
Heel erg hoog, heel erg.
De klim er naar toe was eigenlijk al meer dan ik aan kon.
Het gebouw is zo hoog. Maar goed, ik dacht dat ik na de klim, niet op de eerste rij zittend en niet aan de rand,  het wel zou overleven. Op een groot balkon.
Ha,  daar zaten we dus niet.
We zaten links van dat grote balkon  Zo:

Een rij stoelen aan de zijkant. En dan helemaal vooraan, als het ware hangend over de rand nog twee stoelen.
Zie je die man zitten? Dat was eigenlijk onze plaats, met nog eentje ernaast, links.
Ik dacht dat ik er in bleef, echt waar.
Het was al moeilijk om in die stoel te klimmen. Je kon hem ook nog een beetje achteruit laten hellen, ook eng, die beweging.
Enfin die man en zijn buurman hadden eigenlijk de stoelen net achter ons en ze hadden in de gaten dat ik weg wilde. Ze wilden best ruilen. Logisch, het waren echt muziekliefhebbers,  die de partituur helemaal volgden op papier en zo hadden ze een nog beter zicht op koor en orkest.  Voor mensen zonder hoogtevrees waren het supergoede plaatsen. Wel heel erg lief trouwens van die heren dat ze wilden ruilen.
Maar voor mij ging het niet meer. Ik heb even op de stoel gezeten en ben toen misselijk, bezweet en wel op de grond gaan zitten. Vast een rare indruk gegeven, maar ja weglopen en storen vond ik in dit geval geen optie.
De volgende foto maakte ik in de pauze, toen iedereen weg was en strak tegen de muur gedrukt.

Daarna gingen we naar beneden. Ook weer heel eng.
Maar... er stond een drankje klaar en daar was ik wel aan toe.
Het terras met uitzicht op het IJ was prachtig en ik dacht bij mezelf dat iemand wel van heel goede huize zou moeten komen om mij terug op dat balkon te krijgen.
Dus Frits, hoewel van goede huize, moest alleen verder luisteren. Hij vond de muziek wel mooi, al snapte hij er niet veel van. Ik zou denken dat de tekst in een oratorium verstaanbaar moet zijn, maar dat was het niet.
En ik? Ik had een topmiddag. Ik zocht het allerbeste plekje op het terras  en toen iedereen na de pauze naar binnen was, ben ik daar gaan zitten.
Er waren nog heel wat glazen wijn blijven staan dus ik was zo vrij er nog een te nemen. M'n boek zat in mijn rugtas en ik had het heerlijk. Echt!


Dat muziekgebouw kan doorgestreept op mijn Bucketlist.
Nu staan de Vier Jaargetijden erop. Van Vivaldi.
Stomme kip die ik ben!

12 opmerkingen:

Katrien zei

Haha wat weer een verhaal zeg. Hoogtevrees is een niet te negeren emotie, heb het na een bungyjump gekregen. Zweet breekt mij nu al uit op een keukentrapje. Je oplossing klinkt heerlijk, in alle rust met een wijntje en een boek genieten van het gebouw en de entourage.

izerina zei

Ik herken het. Zo zag ik ooit een film met mijn handen om de stoelleuning geklemd.

Judy zei

O jee, wat een ervaring. Ik zou me zo bij de rand ook niet prettig hebben gevoeld. Laat staan ontspannen luisteren. Dat terras is wel heel mooi, daar ben ik een keer geweest. Fijn van die wijn! :)

KnutzEls zei

Voor mij ook geen plek hoog in zo'n theater.

Nietzomaarzooo zei

Zat er van de week nog naar te kijken dat gebouw, vanuit een bankje in Noord aan het IJ.

Jaren terug ging ik voor het eerst in tijden naar een concert. Van Paul Simon in de ZiggoDome. Ook een stoel vrij hoog, laag hekje maar ervoor en een enge hoge trap erheen. Ooit ben ik een keer in het donker van een trap in een bioscoop gevallen. Dus niet zozeer hoogtevrees maar meer de herinnering aan het kunnen vallen. Alsof de diepte lonkt.

Goed opgelost, vooral met dat wijntje en je boek.

schrijfselsvanmij zei

Ai. Heb ook lichtelijk hoogtevrees.

mar zei

Wat een belevenis weer😂

Jolande zei

Heel herkenbaar, ik ga ook altijd op de grond zitten als ik iets te hoog vind.

Pippa's Hus zei

Mooi verhaal! XX Esther

Emie zei

Wat heb je deze belevenis heerlijk beschreven. Zelf ken ik geen hoogtevrees maar kan we heel goed voorstellen dat het geen pretje is.

Sjoerd zei

Eigenlijk kon ik een glimlach niet onderdrukken bij het lezen van jouw verhaal, dat vergeet je nooit meer. Dat is later nog iets van weet je nog, toen...

sjannesblog.com zei

Zo heb ik eens in Carré gezeten, kippenvel!