Leuk dat er dan meteen weer herinneringen terugkomen. Niet van die positieve hoor bij mij. Ik hield nl. mijn pen verkeerd vast en daar werd ik soms letterlijk voor op de vingers getikt. Het hielp niks. Ik houd nu nog steeds mijn pen verkeerd vast. Zo:
Soms probeerden we de inkt te verdunnen door flink aan het pennetje te likken. Dan werd het lichter en mooier.
De inktlap. Mijn moeder zal die vast voor me gemaakt hebben. Met een klein stukje zeemleer erin. Maar later moesten we bij handwerken er eentje breien. Ik denk na het poppendasje het eerste werkstuk. Een drama en trouwens als je je pen er aan af veegde kwamen er haartjes op van de wol. En dat veroorzaakte dan weer nieuwe narigheid.
Gelukkig was ik niet links. Die kinderen hadden het nog moeilijker.
Eigenlijk heb ik maar één leuke herinnering aan schrijven. Soms als je goed had gerekend of zo, mocht je schrijven met de rode inkt van de meester. Dat was echt een eer. Maar ja, ook dan weer vlekken natuurlijk. Rode vlekken.
Ik vond laatst een door mij geschreven blad in een Bosatlas. Plaatsen en wateren van Zuid-Amerika. Elf jaar was ik. Ik sta er echt versteld van. Een zesenhalf? Hoe hebben die andere kinderen dan wel niet geschreven. Ik vind het hartstikke mooi!
Ook dit papier zat in die Bosatlas. Een rijke bron, de laatste tijd.
Na de Havo, kwam de Pedagogische Academie. Daar was schrijven opeens weer een echt vak. Waar je een cijfer voor kreeg. Het moest voldoende zijn. Je moest je kunsten bovendien op het bord vertonen. Wat logisch is voor een a.s. juf. Maar moeilijk vond ik het wel.
Ik heb nooit kinderen schrijven geleerd. Logisch, ik was een echte bovenbouwjuf. Maar als ik het had moeten doen zou ik niet heel streng zijn geweest, dat is een ding dat zeker is.
En dat is toch ook wat waard. Of niet soms?
Ik kan me herinneren, dat ik eerst schuin leerde schrijven met inderdaad een kroontjespen, daarna - ik meen in de tweede klas al - gingen we met zijn allen blokschrift doen en later mocht je doen wat je wou. Ik schrijf nog steeds een soort mengelmoesje. Maar het handschrift holt achteruit door al dat typen. Moet je mijn boodschappenbriefjes zien :-)
BeantwoordenVerwijderenToen ik het fotootje zag, wist ik weer dat jij je pen zo raar (!!) vasthield! En wat mankeert er aan je huidige handschrift? Ik vind het heel mooi en denk altijd: je kan zien dat ze juf is!
BeantwoordenVerwijderenJe geschrift toen je elf was - prachtig gewoon !!
BeantwoordenVerwijderenWat ik altijd vreemd gevonden heb, is dat je aan het geschrift kan zien of iemand van België of Nederland komt (gene zever - echt waar ! Let er maar eens op !)
Ik vraag me af of het door het leren schrijven op school komt - misschien leren jullie de letters anders schrijven ? Dat blokschrift, dat leerden wij niet op school... Misschien komt het daardoor...
Nou moe, je schreef als kind juist heel erg mooi en netjes... heb je daar echt niet meer dan een zeseneenhalf voor gekregen? Lag vast aan de juffrouw hoor...
BeantwoordenVerwijderenLeuk om te zien hoe je schrift door de jaren heen veranderd... Ik herken de verschillende stijlen wel. Moest ook nog met een kroontjespen schrijven eerst op school en zo aan elkaar... en vooral; Tussen de lijntjes en niet er onder of erboven... Jeetje, dat was wat zeg...
Een leuk stukje is dit dan toch weer geworden zo...
Ik wens je een heerlijk weekend,
Liefs,
Mirjam
Ik ben nog een jaar of twee, drie als juf met de inktfles rondgegaan. Er was ook altijd gedoe met die kroontjespennen. Op het kritieke moment bijvoorbeeld dat je eindelijk eens aan het dictee kon beginnen, moest er altijd wel een vervangen worden. Met enige regelmaat moesten al die potjes uit de banken om te worden schoongemaakt. Ik liet ze eerst een paar uur in een emmer weken, dan gingen ze onder de kraan, en dan maar hopen dat dat genoeg was.
BeantwoordenVerwijderenMijn handschrift is nooit geweldig geweest en werd op de kweekschool beroerd. Ik ging krampachtig schrijven door dat methodisch schrift en kon het toen in mijn eigen handschrift ook niet meer.