Dansen met de Vijand

Dit was de derde keer dat ik in aanraking kwam met Roosje Glaser. Een Joodse vrouw die Auschwitz overleefde door ... te dansen met de vijand.
Het verhaal is zo bijzonder.
Eerst las ik het boek, geschreven door haar neef Paul Glaser. En daarna zag ik het toneelstuk dat naar aanleiding van het boek werd gemaakt. Ik schreef er hier over, want van zowel het boek als van het toneelstuk was ik erg onder de indruk. Je kunt het hier nog lezen: klik

 Op dit moment is er, na het boek en het toneelstuk,  een tentoonstelling in het Verzetsmuseum. Met dezelfde titel: Dansen met de Vijand.
Ja, dat wil ik dan natuurlijk zien. We gaan trouwens altijd als er iets nieuws is,  even kijken in dat museum. (De vaste opstelling is erg mooi als je geïnteresseerd bent in de tweede Wereldoorlog. Een groot deel is zeer geschikt voor kinderen ook). Het is tegenover Artis, dus dat is altijd een mooie combinatie.
In déze tentoonstelling is heel veel te zien over Roosje. Dat varieert van spullen tot filmpjes, foto's en Polygoonbeelden.
Roosje heeft veel opgeschreven in haar dagboek. Daarbij plakte ze foto's en bijvoorbeeld advertenties van haar dansschool. Ze hield alles bij.
Het verhaal van een jonge, levenslustige vrouw. Een stralende vrouw.
Haar leven bestond uit dans, ze leefde om te dansen. Haar eerste grote liefde, een piloot overleefde een vliegtuigongeluk niet. Daarna, nog voor de oorlog trouwde ze met haar danspartner. Die was echter NSB-sympathisant en er volgde een scheiding. Roosje ging niet bij de pakken neerzitten en begon een dansschool.
Ze straalt echt levenslust uit, die Roosje. Ze vindt ook dat je levenslust moet hamsteren. Dat vind ik mooi: 'levenslust hamsteren'.

Maar in 1942 moest ze onderduiken, werd verraden en ging naar Westerbork, Vught en tenslotte naar Auschwitz. 'Mij krijgen ze niet klein' had Roosje aan het begin van de oorlog gezegd. Dat is ook niet gebeurd.
Er werd op haar geëxperimenteerd, door zo'n arts, een van de Engelen des doods.
Ze overleefde door SS-ers dansles te geven en zelf ook op te treden. Applaus kreeg ze niet maar wel brood.
Na de bevrijding uit Auschwitz door het Zweedse Rode Kruis, kwam ze in Zweden terecht en bleef. In Nederland had ze niks meer te zoeken. Haar ouders waren dood, ze was verraden
Ze trouwde met een Zweeds ingenieur en bleef daar de rest van haar leven.  Dansen deed ze niet meer.