Dementie: The Leisure Seeker

De eerste film van dit jaar: The Leisure Seeker. Met de door mij zeer gewaardeerde Helen Mirren en met Donald Sutherland.

Eerst het verhaal maar:
Een ouder echtpaar, is de bemoeienissen van hun kinderen en artsen zat. Hij, John,een voormalige professor, dementeert en zij, Ella, heeft kanker. Ze willen hun leven ontvluchten en gaan daarom met hun oude camper, de Leisure Seeker, op pad. Kinderen boos en in paniek een beetje. Maar ze zijn nu eenmaal weg. Ze maken een reis 'vol verrassingen, tegenslagen en herinneringen'.
En op een hoogtepunt, maken ze er een eind aan. Zij eigenlijk, Ella, besluit voor beiden.

De film wordt geafficheerd als een tragikomedie en ik hoorde de mensen in de zaal dan ook voluit lachen. Heel vaak eigenlijk.
Zelf kon ik er geen lach om krijgen, zelfs niet eventjes. Ik bedoel als iemand die dementeert in antwoord op een normale vraag, drie keer achter elkaar zegt: 'Ik wil een hamburger', dan vind ik dat helemaal NIET grappig.

Maar misschien is dat niet eerlijk en kwam het voor mij gewoon veel te dicht bij. Mijn moeder werd dement en ik vond daar helemaal niks grappigs aan. 
Ik moest niet lachen toen ze drie rokken over elkaar aan trok. 
Ik zag de humor niet als ze midden in de nacht de tafel ging dekken voor 17 mensen. 
En later in het verpleeghuis, moest ik ook al niet lachen om de medebewoners die ik dagelijks meemaakte.
Ik heb meer dan genoeg dementie meegemaakt om er behoorlijk bang voor te zijn en kanker tja...dat verhoogt de feestvreugde ook niet echt.

Dus ik ga niet zeggen dat ik het een aanrader vind.  Ik wil de film zo snel mogelijk vergeten. (Zal je net zien dat dát niet lukt).
Maar ja ik kan hem ook niet,   alleen op grond van mijn gevoelens,  afraden. Dat zou niet eerlijk zijn. Dus eh... ik laat het hierbij. Geen trailer!
En Helen Mirren was best goed.