Brasserie Georges

 Het licht gaat aan en het licht gaat uit. Zoals je ziet. Nou,  lekker belangrijk,  zul je zeggen.

Maar dit gebeurde op een bijzondere plek. Dit was namelijk in Brasserie Georges in Lyon. Bert en Marion waren er ook nog nooit geweest, maar hadden het advies gekregen daar toch eens heen te gaan  en zo geschiedde,  nu.

 

Georges is een Brasserie en staat daar al sinds 1836. Je kunt er dus eten en drinken. Wij waren er voor een lunch en wij waren er niet alleen. 

Er kunnen daar zevenhonderd mensen tegelijk bediend worden. Misschien waren die er niet, maar vijfhonderd schatten wij toch zeker wel. 

Als je een privégesprek zou willen voeren in een rustige omgeving,  is de zaal misschien niet het meest geschikt, maar de snelheid van de bediening en het feit dat je daar zit, zo met z'n allen maakte het echt bijzonder.

Die obers die daar werken, die wérken. Ze zijn heel efficient.   Ze nemen je bestelling op. Ze brengen het eten, ze werken samen.  Ze zijn vriendelijk en geven je geen moment het idee dat je op moet schieten. 

Hoe ze de tafels afruimen,  die obers, dat is ongelooflijk. 

Een iemand neemt bijna alles mee van een tafel waaraan vier personen hebben gegeten. In een keer hè, zonder dienbladen, gewoon alles in de handen, glazen tussen de vingers...De volgende gaat de restjes opruimen, de tafels opnieuw dekken. Ze opnieuw uit elkaar schuiven, of juist in elkaar, afhankelijk van  het aantal gasten. 

Wij zaten te bedenken dat als je hier eenmaal gewerkt hebt en je bent niet ontslagen, dat je dan overal in welk etablissement dan ook welkom zult zijn. 

Ik vond het eten niet heel bijzonder, maar we namen dan ook niet de specialiteiten zoals zuurkool op allerlei manieren klaargemaakt,  of steak tartare. Onze buren kozen voor dat laatste en dat wordt dan aan je tafel klaargemaakt. Met tartaar dus en kappertjes en olie en rauw ei. Beetje show erbij, erg leuk om te zien. 

En waarom begon je nou met die lampen, Bettie?   Nou omdat die met enige regelmaat uitgingen. Dan, zo bleek,  zat ergens iemand een verjaardag  te vieren en had daarbij een passend dessert besteld. De ober liep dan door de zaal met dat dessert en een brandend sterretje erop. Vervolgens rende er iemand naar het houten draaiorgeltje voor in de zaal en begon happy birthday te draaien op dat orgeltje. Oh nee, bon anniversaire natuurlijk.  De hele zaal ging dan mee te klappen, of mee zingen of allebei en dan ging het licht weer aan. Fascinerend en heel erg grappig. We hebben nog overwogen jarig te zijn die dag,  maar zagen daar toch maar vanaf.

Dat duurde echt maar heel kort hoor,  tot het volgende dessert afgeleverd ging worden. Wat een belevenis was het. Heel erg leuk om mee te maken.