Groede

We waren weer eens een weekje in Zeeland, Groede natuurlijk. 

En het was een heerlijke week.  Het eerste weekend kwam onze dochter ook, met Noor en Jet. Dat is ook al een soort traditie geworden. Een leuke. 

Als ze dan weer weg zijn, vind ik er heel even niks meer aan. Maar dat gevoel gaat snel weer voor bij hoor. 

Natuurlijk deden we zoals altijd weer een heleboel dingen die we altijd doen. 

We gingen naar het strand en naar de vuurtoren en we gingen mosselen eten in Philippine.

We wilden eigenlijk de bloedmaan zien in combinatie met de zonsondergang. Dat is niet gelukt. Maar deze spectaculaire lucht bij de vuurtoren van Breskens, maakte dat echt meer dan goed.  

En dan was er ook nog een kunstmarkt in Groede en een atelierroute. We volgden allebei en zagen aardige dingen. Maar het leukst vond ik het rustige sfeertje dat er hing. Kleine muziekgroepjes, niks lawaaiigs, gewoon mooi. 

En het allerleukst: op de markt was de muziektent in gebruik genomen door een zanger die Franse liedjes zong. Toen wij net langsliepen iets van Jacques Brel. Ik dacht echt even dat ik hem hoorde, Brel. 

We hadden prachtig weer en ook een dagje regen waardoor we iets minder fietsten dan normaal. Maar dat gaf allemaal helemaal niks. We schuilden gewoon, net als zij:

En tenslotte zag mijn man, zittend op dat lekkere terrasje op de Markt iets dat wij nog nooit eerder hadden gezien. In al die jaren niet. Ik denk dat het universum het tijd vond ons er eens op te wijzen: 

Toen deze tekst werd aangebracht in 1752, bevond zich hier het knekelhuis!