Hail Caesar

Ha, een film van de Coenbrothers moet natuurlijk gezien worden. Daar is geen twijfel over mogelijk.
En dat danken de brothers nog steeds aan het feit dat hun 'Oh Brother where art thou?', zo'n superfilm was. Die ik best nog eens zou willen zien, bedenk ik nu.
Daarna zag ik nog twee Coens, echter die vond ik helemaal niet zo geweldig. Maar toch.
En bovendien speelt George Clooney in deze met nog een paar sterren van heb ik jou daar. Het is een komedie en daar heb ik soms echt behoefte aan. Dus deze film gingen we bekijken.
Het verhaal:
Hollywood, de jaren 50. Het verhaal volgt een enkele dag uit het leven van Eddie Mannix, een fixer. Dat is een klusjesman in een filmstudio. Er zijn flink wat problemen op te lossen voor deze fixer. Zoals de mysterieuze verdwijning van een filmster.

Conclusie: ik vond er niet veel aan, heel grappig was het ook niet en ik heb m'n tijd daar echt een beetje uitgezeten. Natuurlijk viel ik nu niet in slaap. Normaal altijd. Het was nog voor de komst van de tweeling en ik zat toch al op hete kolen met mijn telefoon uit, wat ik eng vond.
Nou ja, geen aanrader. Daar kon ook George niets aan veranderen. 

Ps: Ik zou wel eens een film willen zien waar ik echt, echt heel erg om moet lachen. Iemand een tip?

Winter

Een enorme koukleum, dat ben ik. Ik zit 's avonds met een kruik op schoot of tegen mijn rug. En mijn elektrische deken gaat iedere avond aan, want een koud bed... ik moet er niet aan denken. (Ik zet hem wel uit hoor, die deken en het raam gaat ook open, dat dan weer wel)

Je zou dus denken dat ik blij ben als er geen strenge winter is. En dat ben ik ook wel. Maar toch... nu er vanmorgen op 7 maart ineens sneeuw lag toen ik wakker werd, heb ik daar tijdens mijn ochtendwandeling echt van genoten. Wat was het mooi buiten. Alles schitterde en straalde me tegemoet, edelstenen alom.

Maar ja, het was ook absoluut niet koud. En het was zelfs niet eens glad. Ook niet op de bruggetjes waar ik over kwam en die nog wel eens lastig kunnen zijn.

Ik besefte ineens dat ik de winter toch gemist heb. Maar ja, makkelijk praten, met de belofte van een nieuwe lente overal om me heen.

What's in a name

En dan is daar nog even de kwestie van de namen.
Van de twee nieuwe kleindochters heet de oudste Noor Bertie. Die is naar mij genoemd: Bertie.
En dat vind ik natuurlijk supergeweldig. Begrijp me goed, als dochter en schoonzoon dat niet hadden gedaan, was ik even blij geweest. Geen twijfel over mogelijk. Maar nu ze het wel gedaan hebben, vind ik het wat ik zeg: supergeweldig.
Carin vroeg mij hoe ik nou eigenlijk heet, Bettie of Bertie?  Ik leg het even uit. Ik heet Lubarta Pieternella, naar mijn grootmoeder van moederskant.
Lubarta Pieternella en we noemen haar Bertie.

Ik heb die grootmoeder helaas nooit gekend. Misschien dat het dan anders geweest zou zijn, maar nu vond ik het een verschrikkelijke naam. Ik vond het een jongensnaam. Te meer daar ik vaak Bert of Bertus werd genoemd. Grrr.
Dus toen ik twaalf was en naar een nieuwe stad en een nieuwe school verhuisde, heb ik gewoon gezegd dat ik Bettie heette. Mijn ouders vonden dat niks en hebben mij nooit zo genoemd. Nooit.
Maar ja, ik was vanaf dat moment Bettie.
En hoe ouder ik werd, hoe meer spijt ik kreeg. Want Bertie...tja,  ik vind het nu echt een leuke naam.

Mijn blog noemde ik al Bertiebo. Bo omdat de achternaam van mijn man eindigt op bo en ik hem vaak, nou ja bijna altijd, Bo noem.

Maar nu... Ik kan toch niet anders heten dan mijn kleindochter die naar mij is genoemd.
Dus als het zo uitkomt ga ik echt vanaf nu zeggen dat ik Bertie heet.
Bij dezen dus een hartelijke groet van BERTIE. En een fijne dag gewenst!

Tweelingtic

Vanmorgen was ik al heel vroeg aan de wandel. Ik slaap slecht, had al een uur liggen lezen, toen ik het geniale idee had om te gaan wandelen.
En het was heerlijk.
De afgelopen vier maanden, vanaf dat we begin november op weg gingen naar Thailand,  zijn hectisch geweest en spannend.
Ik zou kunnen zeggen: Never a dull moment.
Maar het was niet altijd leuke spanning. Ik heb echt in de rats gezeten over Frits en over onze schoondochter en dochter. Bovendien was het voortdurend druk, druk, druk.
Hier buiten was het stil en mooi en voelde ik wat spanning weg zakken.
En weet je wat nou het gekke was? Terwijl ik daar een beetje  liep te ontspannen zag ik steeds tweelingen. Niet dat ik Noor en Jet zag in mijn hoofd. Dat ook. Maar ik bedoel echt andersoortige tweelingen. Zo grappig. 

Het begon met twee eendjes.

Twee bloemetjes

 Twee overvliegende vogels

Twee molshopen

En twee poezen

En het waren er echt steeds twee hè. Dus niet dat er nog meer vogels overvlogen op dat moment of dat er nog meer van die gele bloemetjes stonden.
Wat denk je? Zal ik een tweelingtic hebben?

Want ik zag nog meer dubbele zaken hoor, ja, als je er op gaat letten...
Op het allerlaatst zag ik langs de slootkant twee sneeuwklokjes. Geen polletje, geen groepje, zomaar twee sneeuwklokjes.

En die heb ik toen maar geplukt!

Noor en Jet

Daar zijn ze. Twee spiksplinternieuwe kleine meisjes.

Ze zijn dinsdag 1 maart geboren. Een fantastisch begin van de (meteorologische) lente. 

Mijn dochter en haar dochters maken het goed en gisteren kwamen ze thuis, bij Anna.

Klinkt goed hè, Anna, Noor en Jet.

Links zie je Jet, voluit Jet Josina. Zij is de jongste en scheelt toch wel een volle minuut met haar zusje Noor. Voluit Noor Bertie. 

Noor woog 2670 gram en Jet 3070 gram  Ik houd er niet heel  erg van om het gewicht te vermelden, maar in dit geval ... Wat een topprestatie heeft mijn dochter geleverd! Ze hebben het goed bij haar gehad!

Wat zijn ze superlief. Supersuperlief. 

Anna was erg lief met de baby's, maar had het wel moeilijk gisteren. Nou ja, dat was te verwachten. Ze is ineens een grote zus, maar eigenlijk is ze nog een klein meisje van bijna drie. Papa en mama de hele week weg, opa en oma voortdurend in huis, op bezoek in het ziekenhuis, niet op mama mogen springen. Zachtjes doen met de zusjes..Ga er maar aan staan.

En wij? Wij hoeven niet te wennen. Wij zijn hartstikke blij en trots.
Vier kleinkinderen. Anna, Odin, Noor en Jet.  Geweldig!!!

Paraplu

Het is al een beetje donker, maar als je goed kijkt,  dan zie je mijn nieuwe paraplu.
Nou nieuw... Ik kreeg hem met Sinterklaas.
Dat was omdat ik toen een stukje had geschreven over zo'n boekje waarin allerlei overbodige handigheidjes staan, die je kunt bestellen.
Ik schreef over een aantal merkwaardige zaken in die folder. De bewegingdetecterende kat staat me nog voor de geest en dus ook een paraplu met een sterrenhemel. Ik maakte het een beetje belachelijk.
Tja en mijn kinderen blijken dus toch wel eens op mijn blog te kijken, dus toen kreeg ik deze plu!
En ik vind hem fantastisch. Hij gaat, door een druk op een knop, licht geven. Je ziet hier het groene licht, maar het kan ook rood zijn of blauw. Het wisselt. Echt zo leuk.
Ik was helemaal beledigd toen ik er laatst mee in Amsterdam liep en niemand, maar dan ook niemand het zag.
Maar toen ik deze foto liet maken, liepen er een paar mensen langs die het wel zagen en hem ook vreselijk leuk vonden.  Bovendien is hij hartstikke stevig en klapt niet meteen om bij het eerste het beste windje.
Echt, ik loop er voor mijn plezier mee. In de schemering of in het donker. Als het regent natuurlijk
En ik kan hem uitzetten en dan is het gewoon een keurige, zwarte paraplu.

Straatje

Oh ja, dit wilde ik ook nog laten zien.
We zagen het eveneens tijdens ons laatste bezoek aan het Rijksmuseum.
Toevallig, heel toevallig kwamen we langs de zaal waar ze hingen, deze straatjes. Het  ene straatje geschilderd door Vermeer en het andere straatje gefotografeerd, door ik weet niet wie, zoals het er nu uitziet.
Ik had wel in de krant gelezen dat het plekje ontdekt was, maar toch leuk om het even in het echt te zien.

Twee kringloopvondsten

Wat een mazzel had ik toen ik dit boek vond in een kringloop. 3, 50 stond er in, maar ik hoefde slechts 50 cent te betalen. 50 cent voor zo een prachtig jeugdboek. Het is niet te geloven.
Vroeger als kind had ik dit boek zelf, maar ik denk dat ik het letterlijk heb stuk gelezen, want ik had het niet meer.
Nu dus weer wel, ik heb het helemaal herlezen en met net zo veel plezier als vroeger.
Wat een spannend verhaal.
Ik denk dat mijn grote liefde voor Londen ontstaan is door dit boek. Het speelt zich namelijk af in Londen, maar dan wel 19e eeuws Londen. Daar scharrelen groepjes arme kinderen, meestal wezen hun kostje bij elkaar in de modder van de Thames. Zij zijn de modderjongens
Het gaat over een Nederlandse tweeling uit Krommenie. In de hoop op een beter leven zijn ze met hun vader naar Londen gekomen, maar daar gaat er van alles mis en Jan en Agniet zijn op zich zelf aangewezen.
Enfin, de kinderen beleven allerlei spannende avonturen natuurlijk en het loopt goed af.
Je zou dit een historisch jeugdboek kunnen noemen en het zou een herdruk verdienen in mijn ogen. (ik heb verder nooit iets van Dick Dreux gelezen, vroeger bedacht ik niet dat dat misschien wel leuk zou kunnen zijn)
Maar de namen van straten en plekken in Londen zijn door dit boek in mijn hoofd blijven hangen. Bijv. Belgravia Square, Ludgate heuvel, Petticoat Lane.

En dan heb ik het nog niet over de illustraties gehad. Die zijn in zwart-wit en gemaakt door Carl Hollander. Die is misschien beter bekend door zijn illustraties van de Pippi Langkousboeken.

Toen ik ook nog dit mooie, lieve kannetje vond, kon mijn kringloopbezoek echt niet meer stuk. Het kannetje heb ik aan mijn dochter gegeven, maar het boek houd ik lekker zelf...

Nog een keer over reanimeren

Ik schreef een tijdje geleden over de cursus reanimeren die mijn man en ik deden.
Ik vergat nog iets te vermelden dat ik wel belangrijk vind. Dus dat doe ik nu. Het gaat hierom:

Er is een systeem waarmee iemand die zo'n cursus heeft gevolgd, opgeroepen kan worden als er iemand in de buurt een hartstilstand heeft. Dat oproepsysteem treedt in werking zodra 112 een melding heeft ontvangen. Als ik me dan heb aangemeld krijg ik een oproep via mijn mobiele over de plek waar het slachtoffer is en met de boodschap om daar heen te gaan en te reanimeren of een AED op te halen. Meerdere mensen, krijgen dat bericht, dus de kans is groot dat  ik (als nog onervaren hulpverlener) niet alleen zal zijn.
Is dat nou niet mooi?

De verpleegkundige die ons de cursus gaf, vertelde dat nauwkeurig wordt bijgehouden hoe de afloop is en dat is gebleken dat veel meer slachtoffers overleven. In onze streek waar het systeem werkt is dat in ieder geval zo. 

De verpleegkundige vertelde ons ook dat sommige verzekeringen de kosten van de cursus vergoeden.
Onze verzekering deed dat. Het kostte ons tachtig euro (40 p.p.) en dat hebben we helemaal teruggekregen.
Dat is ook mooi toch?

Mijn man en ik deden het eigenlijk om elkaar te kunnen reanimeren. Maar de gedachte dat je ook voor anderen heel nuttig kunt zijn, spreekt me  zeer aan. Daar had ik van tevoren niet over nagedacht. Ik dacht dat er maar een hele kleine kans is dat ik mijn verworven vaardigheid zou kunnen toepassen. Maar die kans is dus aanzienlijk groter dan ik dacht.

Beach Boy

Zoals we een dag per week op Anna passen, gaan we ook op Odin passen. We hebben met Anna ervaren hoe leuk dat is en wat een band we met haar hebben gekregen. Dus dat willen we met Odin ook. Vandaar.
Maar nu is het nog niet nodig hoor, want ouderschapsverlof.
Toch gaan we alvast, zo'n kindje verandert zo snel. Maar dan blijven we niet de hele dag.
Een paar weken geleden was het toch ineens gewoon voor het echie.
Odins ouders moesten naar een begrafenis ver weg, dus die dag traden we al vroeg aan. Kregen duidelijke en geschreven instsructies en daar gingen we.
Wil je wel geloven dat ik gewoon zenuwachtig was. Zo'n klein jongetje... Maar het ging prima hoor, het was zo weer gewend.

En we hadden mazzel dat het die dag prachtig weer was en dat je heerlijk kunt wandelen daar. Dus dat deden we.
We kregen er een tip bij over de tv uitzetten en je verstand aan, zagen wat poëzie en genoten.

En voelden drieduizend keer in de wagen of het kleine mannetje nog wel warm genoeg was en dat was-ie.

Je zou misschien denken dat strand strand is en overal hetzelfde. Maar dat is toch echt niet zo.
Wij zijn vooral fan van de Zeeuwse stranden, dat kan niet missen natuurlijk. Dat blijft zo.
En dan hebben we Egmond, omdat dat nou eenmaal voor ons het dichtstbijzijnde strand is.
Dit strand hier tussen Scheveningen en Kijkduin zo'n beetje, vond ik eerst niet veel aan. Nou ja, beter dan geen strand natuurlijk.

Maar ik raak er aan gewend  en vind het er nu  heerlijk.Ook de duinen, prachtig.
Deze week wandelden we voor het eerst met Odin OP het strand. Gewoon langs de vloedlijn!

Ik denk dat we dit met onze eigen kinderen nooit hebben gedaan. Wel in de draagzak, maar niet met de wagen.
Met hardzand is het echter prima te doen. En Odin is tot nu toe zeer relaxt in de wagen.
Ha,  volgende week weer!
Odin woont slechts vijf minuten lopen van het strand. Onze dochter noemde haar neefje al een Beach Boy en dat moet-ie ook maar worden, vind ik. Een echte Beach Boy!