Een bezoek aan Zeeland afgelopen vrijdag, leverde behalve ZES uur in de trein (heen en terug naar Goes) een klein zakje babbelaars op.
Eigenlijk wel altijd als ik in Zeeland ben, koop ik babbelaars. En nog nooit heb ik me afgevraagd waarom die dingen babbelaar heten. Dat ik het nu weet, komt door dat boek.
Dit staat er in:
De vruchtbare Zeeuwse klei is een ideale bodem voor de teelt van bieten. Met de komst van de suikerbiet in de tweede helft van de 19e eeuw ontstond een karakteristiek Zeeuws product: de babbelaar. Dit botersnoepje wordt gemaakt van suiker, roomboter, water en azijn. Traditioneel wordt de Zeeuwse babbelaar aangeboden na het tweede kopje koffie. Doordat je lang over het snoepje doet, blijf je langer met elkaar praten, vandaar de naam babbelaar.
Ik kan jullie melden dat ze bijna op zijn, ik begon al in de trein en het was maar een klein zakje...
Mijn moeder maakte ze zelf, moet ik toch ook eens proberen, je moest redelijk sterk in je armen ervoor zijn. Mien
BeantwoordenVerwijderenIk kom wel proeven, Mien!
BeantwoordenVerwijderenMijn moeder en oma maakten ze ook zelf. Wij, als kinderen vonden het prachtig, want het was de enige keer dat mijn moeder wel eens "vloekte": het is erg heet spul als je ze moet "trekken". Die zelfgemaakte suukerspekk'n waren trouwens veel lekkerder dan die uit de winkel. Mijn moeder maakte ook altijd voor ieder van ons een lolly. Hier in Tholen noemen ze ze trouwens kussentjes!
BeantwoordenVerwijderenWat een leuk verhaal over dat babbelaar smoepje.
BeantwoordenVerwijderenIk heb ze trouwens nog nooit gezien of mogen proeven, ze lijken wel lekker.
Fijne maandag.
Liefs Gerda