Berlijn (4)

Met deze gids in de hand waren we in Berlijn. Want gevorderden, ja zo kunnen wij onszelf wel aanmerken. De eerste keer dat ik in Berlijn kwam, was dat in 1971 of zo. Ik zat in het laatste jaar van de Pedagogische Academie, de Muur stond er nog en we zagen een heleboel. Ik kocht een prachtige poster in een van de musea en die heeft jaren mijn huis gesierd. We woonden een optreden bij van de Berliner Philharmoniker, aten curry wurst en dronken bier. Dat paste goed bij de shag die ik toen nog draaide en rookte. En verder waren we tijdens die reis toch ook voornamelijk met onszelf bezig.
Veel later ging ik met echtgenoot terug en nog eens en dit was de derde keer. Want Berlijn is een fascinerende stad. We hoeven natuurlijk de toeristische highlights niet meer te bezoeken en richten ons dus juist op wat andere zaken.

En we hadden de fietsen mee. We hebben in veel grote steden gefietst (waarbij ik fietsen in Amsterdam nog steeds het gevaarlijkst vind). Maar Berlijn is echt een stad om te fietsen. Als er geen fietspad is, mag je op de busbaan. Die is heel breed en alleen voor bussen en taxi's en fietsers dus. Ik voelde me superveilig. Veel verkeerslichten en niemand die door rood rijdt of loopt. En humor hebben de Berlijners ook wel hoor:

 We hadden dus een groot bereik én lekker fietsweer. We hebben echt heel veel kilometers afgelegd. Van een restaurant in de wijk Prenzlauer Berg naar ons hotelletje aan het begin van de Kurfurstendam bijv. was het anderhalf uur fietsen. Zo zie je natuurlijk wel heel veel. En we deden nog een keer een muurfietstocht. Die voert door de hele stad. De tocht begint bij de Bosebrucke waar op 9 november 1989 de slagbomen open gingen en OostBerlijners naar het Westen gingen. We zagen het Mauerpark, op de plaats waar eerst niemandsland was. Er worden concerten gehouden en op zondag een vlooienmarkt. We fietsten door de Bernlauerstrasse waar een Gedenkstatte is, een uitkijktoren en een documentatiecentrum. De straat waar meerdere vluchttunnels zijn gegraven, de straat waar huizen in Oost stonden en de stoep voor die huizen in West. De straat waar het eerste slachtoffer viel toen ze zich met een sprong in vrijheid probeerde te brengen.

En waar deze vrouw, 9 maanden zwanger, met haar man en dochtertje sprong en werd opgevangen door de tevoren schriftelijk op de hoogte gestelde Westduitse brandweer. Drie dagen later werd haar dochtertje geboren.

Je kunt je bijna niet meer voorstellen hoe het was in die stad. Wat een verdriet en wat een ellende. Toch is het nog niet eens vijfentwintig jaar geleden.