Toestanden in de metro

Aan het eind van een lange en mooie dag Parijs, bedachten we dat het misschien aardig zou zijn om nog even naar de verlichte Eiffeltoren te gaan kijken.
We waren er op dat moment flink ver vandaan. Maar dan is daar natuurlijk de metro.
Een hele makkelijke metro vind ik. Duidelijk en zeer overzichtelijk. (Ook schoon en netjes).
We hadden een carnet de dix, zo'n boekje met tien kaartjes erin. Makkelijk en iets goedkoper.
Met ons kaartje wilden we door de ingang het station binnen, Abbesses. Richting Bir-Hakeim, het station het dichtst bij de Eiffeltoren. Onderweg nog een keer overstappen. We zeiden nog tegen elkaar dat we zo wel echt profijt van onze kaartjes hadden.
Enfin, de automaat nam onze kaartjes op en gaf ze ook terug, maar het hek ging niet open. We konden er niet in.
Wat nu?
Naast de automaat was een informatieloket, maar daar was niemand. Andere reizigers, Fransen met hetzelfde probleem, drukten op de knop, maar er kwam niemand.
Toen kroop iedereen maar onder het toegangspoortje door. En wij, geheel geïnspireerd, wij ook.
En dat hadden we niet moeten doen.
Want aangekomen op Bir-Hakeim, stonden daar een stuk of wat controleurs.
Ik was me nog van geen kwaad bewust. Ons kaartje was niet afgestempeld, dus we moesten even apart komen staan. Ik dacht: dit ga ik even uitleggen in mijn beste Frans en dan is er niets aan de hand. We hádden tenslotte een kaartje en ik wist nog de naam van ons opstapstation. Ik dacht dan zullen ze misschien even bellen en horen dat er een storing was en dan gaan we naar de Eiffeltoren.
Helaas, de controleur gaf ons een boete. Vijftig (50) euro per persoon!
We waren inmiddels overgegaan op Engels en eerst verstond ik het nog verkeerd.
Fifteen-fifty uit een Franse mond is niet een groot verschil.
Fifteen, samen dertig, dat zou een duur Eiffeltorenbezoekje worden, dacht ik nog.
Maar toen bleek het het fifty te zijn, cinquante.  Gr#$s5mpf348@! Samen honderd dus!
En dát ging me te ver! Veel te ver!
Het ging de controleur niet te ver, hij meldde dat als we niet onmiddelijk zouden betalen, we zouden worden overgedragen aan de police. En die zouden een vast bedrag hanteren van tachtig (80) euro per persoon.
Honderdzestig euro. Dat was aanzienlijk meer dan de hele reis naar Parijs ons had gekost. Absoluut buiten proportie.
Maar inmiddels was ik zo pissig dat ik dacht: dan maar de politie. Misschien is daar mee te praten. En zo niet: strijdend ten onder!!
De controleur bleef maar zeggen dat het zijn job was en dat het de wet was. En ik bleef maar zeggen dat het unfair was en unreasonable. Dat hij toch wel kon zien dat we bejaarde etrangers waren die er echt niet op uit waren om de Franse Metro te besodemieteren voor 1euro en 30 cent.
Maar ja, dat zag hij dus niet. Dus moesten we onze paspoorten inleveren en ging hij de politie bellen!
Ik stikte inmiddels bijna van woede. Werkelijk waar! 'Zal ik flauwvallen', stelde ik nog voor. Maar dat leek toch niet een heel goed idee.
Wachten, wachten, wachten. En nog eens wachten.
Ik kan heel goed lopen, wandelen, bewegen. Maar zomaar recht op en neer staan, een langere tijd, dat kan ik nou net niet. Dus op een gegeven moment ben ik er maar bij gaan zitten. Zielig in een hoekje.
Vervolgens perste ik er een paar tranen uit. Niet van verdriet, maar puur van kwaadheid. Misschien helpt het, dacht ik en deed er nog een schepje boven op.
Frits zag op een bepaald moment degene die zijn paspoort had, weglopen. Einde dienst. Dus daar ging hij achteraan. Het paspoort werd weer overgedragen aan een andere controleur.
Enfin, uiteindelijk kwam er iemand naar me toe: Ne criez pas, Madame.
Ik weer snikkend: Maar het is zo onredelijk. In mijn land proberen we toeristen die iets fout doen te helpen. Enz. enz.
Ze hoorde me aan en kreeg echt medelijden. Of ze kon niet tegen tranen van iemand die haar oma had kunnen zijn. Hoe dan ook: we kregen nog een preekje en de paspoorten terug en toen mochten we
gaan! Pfffffffffff!!!!!

De Eiffeltoren stond er stralend bij die avond. Dát kan ik jullie verzekeren.