Ondertitel: Verhalen uit het Emma Kinderziekenhuis.
Het is voor mij een tentoonstelling die ik niet kon of wilde missen. Dat komt omdat wij ons eigen verhaal uit het Emma Kinderziekenhuis hebben, hier thuis.
Onze dochter heeft daar als baby gelegen toen het ziekenhuis nog echt 'het Emma Kinder' was aan de Sarphatistraat.
Ze heeft er niet lang gelegen. In totaal denk ik een week of drie. Maar die drie weken waren wel de afschuwelijkste weken in ons leven.
Zoveel angst en zoveel onzekerheid, dat hakt er in en blijft de rest van je leven bij je. Onze dochter is uiteindelijk geopereerd en dat is heel goed afgelopen.
Haar arts was de kinderoncoloog Professor Tom Voûte en het is niet in woorden uit te drukken hoe dankbaar wij deze dokter waren, eigenlijk zijn tot op de dag van vandaag. Dokter Voûte is helaas overleden. Voor ons was hij een lieve dokter, zeer kundig. Het ontroert me altijd als ik aan hem denk.
Deze foto van hem zagen we op de tentoonstelling en meteen waren we natuurlijk terug in die tijd.
Maar er was veel meer te zien.
Hoe het ziekenhuis als kinderziekenhuisje begon aan de Oudezijds Achterburgwal in 1865.
 |
| Schilderij van Frans Vos |
Hoe die man lobbyde en bedelde en bedelde en zijn zin kreeg, want ook toen was niets onmogelijk.
Hoe het ziekenhuis verplaatste naar de Sarphatistraat en pas later in 1899 de naam van koningin-moeder Emma kreeg. Hoe het in 1988 weer tot een verhuizing kwam en Emma Kinderziekenhuis AMC werd.
En dan natuurlijk de verhalen. Van kinderen die er lagen. Met difterie bijvoorbeeld. Hoe er een serum werd ontdekt tegen deze ziekte en hoe dat serum uit paarden verkregen, veel te duur werd door speculanten. Hoe toen die Dr. de Ranitz wederom geld bij ekaar kreeg om zelf paarden te kopen waardoor het serum gemaakt kon worden.
Van de tuberculosepatientjes (teringlijers), de ondervoede kinderen. De te vroeg geboren kindjes die al sinds 1885 in een primitieve couveuse konden, een soort broeibak verwarmd door kruiken.
Zo'n tentoonstelling dus.
En tsjongejonge, wat heb ik toch een respect voor artsen en verpleegkundigen. Mensen die vaak het voortouw namen en zorgden dat kinderen in ons deel van de wereld kansen hebben op een gezonde toekomst.
dat jullie dochter toen zo ziek was, schoot me weer te binnen toen ik hoorde van haar tweeling! gaat het goed met haar / hun?
BeantwoordenVerwijderenJa!!!!!
BeantwoordenVerwijderenMooi geschreven bertie
BeantwoordenVerwijderenIk kan helemaal meevoelen met je verhaal.
BeantwoordenVerwijderenWij hebben bijna een jaar in een ander ziekenhuis doorgebracht met onze zoon en ervaring in het Sophia kinderziekenhuis, mijn respect voor de artsen en verpleegkundigen is ook enorm.
En het is heerlijk als je zo'n fijne kinderarts hebt die je volledig kunt vertrouwen.
Kan me goed voorstellen dat je deze tentoonstelling niet wilde missen.
Ik kan me voorstellen dat dit, vanwege jullie ingrijpende ervaring, van veel betekenis is.
BeantwoordenVerwijderenWat een lijden herbergt zo'n ziekenhuis.... maar gelukkig ook tekens van hoop en dankbaarheid.
Deze reactie is verwijderd door een blogbeheerder.
BeantwoordenVerwijderenWat lees ik hierboven... heeft je dochter een tweeling...? Dat heb ik dan gemist... Hoe leuk! Gefeliciteerd alsnog... Fijn dat alles zo goed gaat... fijn dat de geneeskunde zo vooruit gaat en dat er nog dokters zijn die echt om hun patiënten geven! Fijn dat je dat hier weer even in de verf zet!
BeantwoordenVerwijderenOnze dochter verwacht een tweeling. Ze zijn er nog niet. Nog een tijd geduld.
BeantwoordenVerwijderenStins, ik heb je reactie niet weggehaald. Het is al eerder gebeurd en ik heb geen idee hoe dat komt. Ik had hem wel al gelezen hoor.
BeantwoordenVerwijderenEen mooi stuk, Bettie. En wat een ongerustheid als je een kind in het ziekenhuis hebt. Met onze jongste was er ook een poosje iets ernstigs mis en ik herinner me nog de angst die we toen hadden/. Uiteindelijk alles goed afgelopen.
BeantwoordenVerwijderen