Fondue

Toen ik een jaar of veertien was, werden we op een avond, geheel onverwacht uitgenodigd door onze overburen. 'We gaan fonduen, willen jullie meedoen'?
Ik paste wel eens op de kinderen in dat gezin en hun vader was een collega van mijn vader. De hele straat werd trouwens bewoond door collegae van mijn vader. Allemaal werkten ze bij Philips Terneuzen.
Mijn moeder was een uitstekende kok. Ze experimenteerde ook, maar fondue, daar had ze zich nog niet aan gewaagd.
Het werd een groot succes, die avond. We vonden het allemaal hartstikke gezellig en lekker.
En dus kwam er bij ons thuis ook een fonduestel. Met bordjes met vakjes waarin je de sausjes kon doen. En van die lange vorken. We deden het regelmatig.
Toen ik trouwde, in 1979, kreeg ik van mijn collegae een fondueset. Ik had nog zo gezegd dat ik niks met oranje wilde, en dus kreeg ik een pan met een grote oranje bloem erop.
Met borden in groen en bruin. Afschuwelijk vond ik hem. Maar hij is heel vaak gebruikt.
Fonduen is best een sociaal gebeuren. Je zit met z'n allen aan tafel. Er hoeft niets meer te gebeuren, je hoeft niet meer na te denken over de volgende gang. Hoogstens moet er een nieuwe fles wijn worden geopend of stokbrood gesneden. Verder niks. Zeer geschikt voor minder goede koks!
Toen onze kinderen wat groter werden, fondueden we ook met ze. Leuk. Vooral onze oudste zoon was er dol op. We hebben het zelfs regelmatig gedaan als afsluiter van een kinderfeestje. Succes verzekerd.
Ook op school hebben we het een keer gedaan op het afscheid van de schoolverlaters. Op mijn initiatief.  Dat was achteraf bekeken bloedlink, met zo'n vijftig,  toch tamelijk ontplofbare kinderen. Maar het liep gelukkig prima.
Toch, de klad kwam er in. Het is natuurlijk ook gewoon een vette hap met al die sauzen. En tuurlijk, ik weet dat het ook met bouillon kan, maar op een of andere manier deden we dat nooit.

Deze zomer liep ik met onze dochter op een rommelmarkt. Daar stond een spiksplinternieuw fonduestel, nog in de verpakking. Waarschijnlijk had iemand het in zijn kerspakket gekregen.
'Moet je kopen, mam' zei mijn dochter, 'dan hebben we er twee en dan kunnen we met kerst met z'n allen nog eens fonduen'.
Voor twee euro kon ik me er geen buil aan vallen. En dus ben ik nu in het rijke bezit van twee fonduepannen. Die met de oranje bloem en een nieuwe.
Mijn oudste zoon en mijn schoondochter, mijn jongste zoon en zijn vriendin, ze kwamen op kerstavond gezellig fonduen.
Mijn dochter, de aanstichtster, kon niet. Zij  kwam eerste kerstdag eten. Zij had alleen nog de geur. Want die blijft lang hangen kan ik je verzekeren.

Het was lang geleden. Waarschijnlijk de allereerste kerst dat mijn schoondochter erbij was, zo'n twaalf jaar geleden, deden we het voor het laatst.
Daarna nooit meer. Mijn schoondochter herinnerde zich nog dat ze gevraagd had wat ze aan moest voor 'het kerstdiner' en dat mijn zoon had gezegd 'nou gewoon'. Dus daar zat ze in haar goeie outfit en stonk de volgende dag nog.
En toch... het was gezellig. En makkelijk.  Ook nu weer.  Maar voor zover ik het vandaag kan bekijken,  toch definitief de laatste keer. Te veel, te vet, eigenlijk niet meer van deze tijd.

Ps.: Gourmetten is bij ons nooit zo aangeslagen. Ik weet niet waarom. Ik heb wel een gourmetstel (gewonnen, sorry Wieneke), maar we gebruiken het bijna nooit.
Nu zag ik vorige week in de Hema een wokset. Met kleine, leuke pannetjes om te wokken. Misschien is dat wat? We zullen zien!