Wat ik ook nog even wil zeggen (over juf Kiet)

Dan kom ik nog even terug op  'De Kinderen van Juf Kiet', een film waar ik een paar dagen geleden hier wat over vertelde.

Daarop kwam een reactie van Maaike en die vond ik interessant. Maaike is zelf juf en schreef dat ze  twijfelde of ze naar deze film zou gaan. Ze gaf me links naar stukken van mensen (onderwijsmensen) die helemaal niet zo positief waren over de film.
Zelf had ik voor ik de film zag,  in het Parool al een tamelijk negatief commentaar gelezen en een ingezonden brief als reactie daarop.
Maaike dacht (en dat begrijp ik heel goed) dat ze zich na het zien van de film kwetsbaar zal gaan voelen, dat ze gaat spiegelen en zich zal afvragen wat voor soort juf ze zelf is, met het nodige piekerwerk als gevolg.

Ik kan alleen maar zeggen, Maaike je hebt gelijk. Ik ken je niet, maar ik denk dat dat gaat gebeuren.
Bij mij gebeurde het ook. Want behalve dat ik opeens dacht dat ik graag weer juf zou willen zijn (ben vijf jaar met pensioen) ging ik me ook absoluut afvragen wat voor juf ik was. Het lijkt me juist goed om daar af en toe bij stil te staan, jezelf proberen te zien zoals je bent voor de klas.
Dat het nu gebeurde door de film is duidelijk, maar in de jaren toen ik nog werkte, waren er toch heel vaak ook van dat soort momenten. Dat vind ik juist goed. Sterker nog, het is belangrijk om naar je zelf te kijken. Te zien wat je doet en te zien dat je het soms heel goed doet en soms gigantisch in de fout gaat. Daar groei je van. En daar hebben de kinderen voordeel van.

Dan het commentaar op de film. Dat is soms positief, maar soms ook bepaald niet mals.
Het ergste vind ik dat mensen zich afvragen of juf Kiet de kinderen wel ziet. Ziet ze de wanhopige blikken? Ziet ze het verdriet? Luistert ze echt?
Het antwoord is nee. Er zijn wanhopige blikken die ze niet heeft gezien. Er zullen momenten zijn geweest dat ze het verdriet niet zag en ze zal ook niet altijd echt geluisterd hebben. Haar handelen is ook niet altijd te verdedigen. Zo begrijp ik niet waarom de kinderen in rijtjes zaten, wat is er mis met een kring. En ik denk dat iedereen medelijden met Haya had, toen ze haar moeder niet mocht bellen.
Is dat teleurstellend? Nee, natuurlijk niet. Er is geen enkele leerkracht die dat allemaal voortdurend doet en dat ook volhoudt.
In mijn ogen gaat het om de momenten dat het allemaal wel lukt en mijn conclusie na het zien van de film is: die momenten zijn er heel vaak.  De kinderen bloeien op. Dáár gaat het om.

Juf Kiet heeft het waarschijnlijk veel te druk met haar belangrijke werk, maar wat zou het mooi zijn als ze een keer verscheen en bevraagd zou worden. Niet ondervraagd, maar bevraagd. Door iemand die zelf voor de klas staat of heeft gestaan.  Ik zou willen weten wat er verder voor hulp is. Wat ze weet over de achtergronden van al die verschillende kinderen. Hoe ze met de ouders in contact is.