Doorgang

Een boek dat me/ons werd aangeraden door Wieneke. Het leek me wel wat. Ik haalde het nog dezelfde dag uit de bieb.
En het was ook wel wat. Hoewel  het  een genre is dat me niet bijzonder aanspreekt.
David Mitchell schreef namelijk een spookverhaal. Een doordacht spookverhaal, maar zo goed doordacht dat ik me af en toe echt moest concentreren om het te snappen.
Da's goed voor een mens hoor, even een beetje inspanning leveren. Maar het is niet iets dat ik vaker zal doen. De andere boeken van David Mitchell zal ik dus laten voor wat ze zijn, al worden ze alom de hemel in geprezen.
Maar dit boek vond ik dus voor een keer wel spannend.
Het gaat over een tweeling, Norah en Jonah die het eeuwige leven willen hebben. Dat lukt ze heel aardig, al moeten ze daarvoor iedere negen jaar hun ziel voeden met een levend persoon. Die dat dan niet overleeft.
We maken kennis met die personen. Er is een geheimzinnig huis, Slade House met een toegangspoortje dat slechts eens in de negen jaar te zien is en waardoor dan ook echt iemand verleid wordt om naar binnen te gaan. Het lijkt fantastisch, een bijzondere ervaring,  maar de persoon in kwestie komt nooit meer terug.
Nou zo dus.
En dan moet ik nog zeggen dat ik het boek heel goed geschreven vind, vlot en geestig. Ha geestig is wel een goeie in dit verband.

Een ding is jammer: ik snap niet waarom de oorspronkelijke titel niet is aangehouden. Dat was Slade House.
Doorgang is best ook een goede titel, maar waarom zou je het idee van de schrijver willen veranderen?
Sorry hoor, dit is een klein stokpaardje dat ik berijd sinds The Help werd vertaald/veranderd in Keukenmeidenroman.