Goed Volk

Op aanraden van Wieneke (op haar blog), bestelde ik dit boek in de bieb. Goed Volk van Teun van de Keuken.
Het was er meteen en zgan. Heerlijk is dat toch.
Ik had er niet eerder iets over gelezen, dus Wieneke eerst maar eens bedankt voor de tip.
Het is het eerste boek van Teun van de Keuken. Een man trouwens die op meerdere manieren aan de weg timmert. Zo begon hij o. a. met Tony's Chocolonely. Slaafvrije chocola. Hij trok zich daar ook weer van terug toen hem bleek dat het (nog) niet kan, slaafvrije chocola. 
Maar dit terzijde hoor. Ik heb het al eens eerder over
die chocola gehad.

Het boek. Het valt in de categorie: Persoonlijke verhalen en daar houd ik van. Ik lees ze steeds vaker. Het vorige boek (en dan heb ik het niet over Claudia en David) dat ik hier besprak, was ook al zo'n verhaal.
Dit boek gaat over de jeugd van de kleine Teun. Tot hij bijna naar de middelbare school gaat.
Maar het begint en eindigt met het afscheid en de dood van zijn vader Johan van der Keuken, een zeer bekende cineast en documentairemaker. Daar tussen in dus de jeugd van Teun.
Het gezin waarin hij opgroeide (vader, moeder, twee halfbroers, zonen van zijn moeder uit een eerder huwelijk) was bepaald niet conventioneel en superlinks. Amsterdam, jaren zeventig, de Winkelstraat, (volgens mij is dat de Haarlemmerdijk in het echt), die vroeger nog niet bepaald zo was als nu.
Vader en moeder (zij was geluidsvrouw bij vader) waren heel vaak afwezig, reisden zeer geëngageerd de wereld over en lieten Teun maar een beetje aanmodderen. Hij moest zijn problemen zelf oplossen en deed dat ook.
En problemen had hij. In de eerste plaats zijn eczeem, waar zijn moeder wat alternatieve genezers voor bezocht, terwijl, toen hij eindelijk naar een dermatoloog mocht, het leed vrij snel geleden was.
In de tweede plaats de school die Teun moest bezoeken. De Brug, een school waar iedereen zat, vele nationaliteiten, rijk, arm en met een verschrikkelijke meester. Een school als ik dat zo lees die je je ergste vijand nog niet zou willen aandoen.
Teun verlegen en onzeker wordt eerst gepest, omdat hij alles is wat de andere kinderen niet zijn.
Het lukt hem om zich te handhaven en dat is best bijzonder.
Maar zichzelf is hij eigenlijk niet, kan dat niet zijn. Zijn plaatsing op die school was een statement van zijn ouders en Teun min of meer het slachtoffer daarvan.
De rol van de ouders is bepaald door hun levensvisie, meer van vader dan van moeder trouwens. Eigenlijk zijn ze gewoon heel streng in de leer. De linkse leer wel te verstaan.  Dogmatisch.
Ik vind het bijzonder dat Teun eigenlijk nergens negatief schrijft over zijn ouders. Natuurlijk was hij nog jong en jonge kinderen zijn vrijwel altijd solidair met hun ouders, hoe erg die ook zijn. Maar toch.
Hij slaagt er zelfs in om zijn leven met humor te beschrijven.

Ik ben het weer eens helemaal eens met Wieneke. Een aanrader. Ik kon het boek niet wegleggen en las het in een ruk uit. 's Nachts. En de vraag is nu: sliep ik niet omdat ik dat boek verder wilde lezen of las ik het verder omdat ik toch niet sliep? Maakt niet uit
Het was in elk geval  boeiend genoeg om door te lezen.