Fietsenmaker

Onze Anna is bijna jarig, ze wordt vijf en ze krijgt van ons een fiets.
Dat moet een soort traditie worden. Mijn ouders hebben voor onze kinderen altijd alle fietsen gekocht en dat vond ik maar wat fijn indertijd. Die traditie willen we graag voortzetten.

Vooraf gingen we eens even poolshoogte nemen, we wilden gewoon kijken wat er zo'n beetje was op fietsgebied in onze woonplaats Hoorn ( 72.000 inwoners, ik heb het opgezocht).
De eerste fietsenwinkel, een hele grote. We werden hartelijk ontvangen, ze dachten vast die twee ouwetjes komen zeker een e-bike aanschaffen. Want dat is wat ze verkopen, e-bikes en niets anders.
Vroeger was het een gewone fietsenwinkel. Nou, een e-bike hoeft dus nog niet en wij verlieten de winkel.
De tweede winkel, een kleine, maar waar wij in het verleden wel onze eigen fietsen hebben gekocht, was dicht, maar als je naar binnen keek zag je meteen dat er maar een paar kinderfietsen stonden, allebei veel te groot.
Dan was er nog een derde winkel, ook een kleine en daar hadden ze een kinderfiets die misschien in aanmerking zou kunnen komen. Roze. Maar eigenlijk vond ik er niks aan. 
En toen herinnerde mijn man zich ineens nóg een fietsenwinkel, in een heel klein straatje, een steeg eigenlijk. Hij wist ook nog dat mijn vader daar wel eens voor een kind van ons een fiets had gekocht en aangezien hij een knutselaar was, mijn vader,  ook wel materiaal om zelf iets te repareren.
We kwamen terecht in die zaak, waar je hierboven de foto van ziet. Links de werkplaats en rechts de winkel. Wat je ziet rechts, is ook echt de hele winkel, groter is het niet.
Dat vind ik dan meteen al leuk, dus ik hoopte dat we hier zouden kunnen slagen. Al was het alleen al vanwege de fietsenmaker, die meteen vertelde dat hij hier al vanaf 1961 zat. Zevenenvijftig jaar dus al.
En dat hij nog steeds veel plezier in zijn werk had. Dat bleek ook de hele tijd. Hij probeerde niet om ons de fiets aan te smeren. Hij dacht mee.

Ook hij had maar één fiets voor een vijfjarige. Maar dat was wel een hele mooie. Met alles er op en er aan, een mandje, snelbinders, verlichting, een slot. Ik vond het echt een leuke, stoere fiets.
Toch twijfel, hij leek me te groot voor Anna.
Dus de volgende dag kwamen Anna en haar moeder 'passen'.
Toen had de fietsenmaker de fiets al klaar gezet en was hij bezig de banden op te pompen. In het volste vertrouwen dat wij terug zouden komen.

Inderdaad, was de fiets nog een beetje te groot, Anna kon er prima op fietsen, maar niet met haar benen bij de grond.
(Nu is dat een euvel waar ik heel mijn leven last van heb gehad, ik kan tot op de dag van vandaag niet bij de grond met mijn voeten en ik heb het overleefd hoor)
Desalniettemin dacht ik dat we het niet moesten doen, mijn dochter dacht er anders over. Zij dacht dat we dan nu een fiets zouden moeten kopen waar ze over een paar maanden weer te groot voor zou zijn. Dat deden we dus niet. Het ging toch deze fiets worden.

Hier zie je nog een keer de fietsenmaker. Hij kijkt door een loep om het framenummer  te kunnen ontcijferen. Het nummer dat vervolgens keurig op een uitgebreide,  handgeschreven rekening kwam te staan. Hij had van tevoren al gemeld dat pinnen niet ging. Dat vond hij teveel gedoe, daar ging hij niet meer aan beginnen.
Al met al vond ik het echt leuk dat we hier slaagden. En ik hoop dat deze fietsenmaker, W. Wormsbecher,  er nog is als een volgend kleinkind aan de beurt is.
Maar het blijft raar dat er in Hoorn slechts twee fietsen waren te vinden.
Tuurlijk, we hadden in Amsterdam waar Anna woont, kunnen kijken en vast ook op internet. Maar daar had ik geen zin. in. Ik wil een echte winkel met een echte fiets.

Nu staat de fiets bij ons. Anna moet nog even wachten, al kan ze af en toe onder begeleiding best een ritje maken. Lang zal het niet duren voor ze er echt goed bij kan.