Juwelen!

De tentoonstelling Juwelen! in de Hermitage in Amsterdam,  kun je bijna niet missen.
Er is heel veel reclame voor gemaakt.
Ik las er in alle kranten over, in tijdschriften, radio, tv.
Grote peperbussen in Amsterdam, grote aanplakbiljetten.
En het zou ook echt jammer zijn als je het zou missen.
Want wat je er allemaal ziet is prachtig.
Het schittert je tegemoet, letterlijk en figuurlijk.

Zoals je op de foto ziet, het was nu ontzettend druk. Niet een beetje druk, maar druk druk.
Ik heb daar zelf meestal niet zo'n last van, maar nu wel.
Er is namelijk een interessante audio-tour. In de inleiding van die tour wordt gevraagd om niet te lang voor een kunstwerk te blijven staan tijdens de verhalen, zodat andere mensen ook kunnen kijken. Maar ja, als je opschuift, kun je het verhaaltje bij dat kunstwerk nog wel afluisteren natuurlijk, maar dan sta je al weer voor iets anders,  waar je, of moet luisteren of moet lezen wat er bij staat.
Ik heb de tour na een paar verhaaltjes gelaten voor wat die was en ben lekker zelf gaan kijken zonder me druk te maken over wat het nou allemaal precies was.
Wel heb ik me voorgenomen  nog een keer te gaan. Er zijn vast minder drukke tijdstippen. 's Morgens direkt na opening of zo. Of na een paar maanden.

Wat je te zien krijgt is ongelooflijk. De rijkdom, de pracht.
Het zijn juwelen van tsaren en tsarina's,van  de Romanovs dus en de adel om hen heen.
Het een nog mooier dan het andere.
Over een periode van een paar honderd jaar. Tot aan de Russische Revolutie in 1917.
Hiernaast zie het portret van de moeder van de laatste tsaar,  Maria Fjodorovna. Zij was voor de revolutie al gevlucht. Moet je zien wat ze om haar nek heeft.

Dat is het dus.
Portretten, sieraden, versieringen, kleding,
Het is geschiedenis, kunst, handwerk, alles bij elkaar.
Soms is het indrukwekkend, soms ontroerend, soms volkomen over de top: zoals parelkettingen tot op de knieën van de draagster.
Of een ketting met 142 cameeën.
De prachtigste parures (dat zijn, zo leerde ik, bij elkaar horende sets, dus ketting, broche, diadeem en zo).
Mode. De kleding, de baljaponnen. Het borduurwerk.  De waaiers...

Ik laat zien wat ik het allermooist vond:

Dit is een broche. Hij behoorde toe aan tsarina Elisabeth. (Rond 1750)  Als de tsarina de broche niet droeg, stond hij in een vaasje, een soort boeketje. Vierhonderd briljanten, vierhonderdvijftig roosgeslepen diamanten, robijnen, smaragden, gele en blauwe saffieren. De maker is ook bekend: de hof-edelsmid Jeremie Pauzie. 

Ik las dat er in de St. Petersburg Hermitage echt geen kale plekken zijn, nu er zoveel is overgebracht naar Amsterdam. De collectie is gigantisch.
Er zijn trouwens ook nog heel veel 'verloren' juwelen. Ergens.
De aristocraten die nog konden vluchten voor de revolutie,  namen hun rijkdommen mee.
Maar waren vaak genoodzaakt die te verkopen op veilingen elders in Europa of in Amerika.

De Hermitage Amsterdam, bestaat inmiddels tien jaar. Ze hebben al heel veel moois laten zien en dit is een van de twee jubileumtentoonstellingen. Ik vond het een fraaie manier om die tien jaar te vieren.
En die bloemversieringen deden het ook goed!