De langste nacht

Dit boek dus.

Van een schrijver waar ik ik nog nooit van had gehoord, Otto de Kat. Dat is trouwens een pseudoniem voor Jan Geurt Gaarlandt. Van hem had ik wel gehoord, want hij schreef recensies in Vrij Nederland toen ik dat blad nog las. Goeie recencies, maar dit terzijde. Hij is ook uitgever (geweest).

Dat boek. 

Emma Verweij is zesennegentig en bezig met dood gaan. 

Versterven, dat is wat ze doet. Ze eet niet meer, ze drinkt nog een heel klein beetje en ineens wil ze nog een beschuitje met frambozenjam. De zuster zorgt goed voor haar en brengt het. Het wachten is op haar twee zoons en op het team, want de afspraken over haar dood zijn gemaakt, geregisseerd door Emma en zullen worden uitgevoerd.

Emma is tevreden en haar leven flitst door haar hoofd. 

Ze is een beetje verward, er zit niet echt een goede volgorde in die herinneringen. Maar dat maakt niet uit. De herinneringen zelf zijn volkomen duidelijk en boeiend. 

Leven in Berlijn voor de oorlog.  Haar eerste man,  een Duitser. Terug in Nederland, een nieuwe grote liefde. Het leven in het naoorlogse Nederland. Haar ouders, haar familie. 

Emma...

Ik heb echt best wel veel gelezen over en ben altijd geboeid geweest door de oorlog, veel moois gelezen. 

'Door de oorlog aangeraakt' las ik ergens over de schrijver (1946). Dat ben ik ook denk ik. Door de oorlog aangeraakt. 

Maar dit boek, is heel bijzonder. Het is zo prachtig geschreven, wat taal betreft. Het is rustig, het is  ingetogen. Het is eerder melancholisch dan treurig of droevig. 

En het fijnste is dat dit het vijfde boek is van deze schrijver en dat die andere boeken als het ware op mij wachten en meer zullen vertellen over dezelfde personen die Emma ziet op haar sterfbed. Mooi, want die maakten me nieuwsgierig.