Inheemse Amerikaanse

 

Vooral Verkiezings- en Coronageweld in het nieuws de laatste tijd. Met af en toe een ander bericht. 

Zoals kort geleden het bericht dat in de VS,  de inheemse Deb Haaland,  minister van Binnenlandse zaken is geworden. 

(Joe Biden houdt trouwens woord, wat betreft de samenstelling van zijn regering,  maar dit terzijde). 

Dit bericht is bijzonder, Haaland is de eerste inheemse, vrouwelijke minister. Ze was een paar jaar geleden ook al een van de twee eerste inheemse vrouwen in het congres. Het was maar een klein berichtje, er werd hier niet veel aandacht aan besteed. Maar ik vond het bijzonder en bijzonder goed.

 

Dat het mij opviel,  kwam dan weer omdat ik al een tijdje loop te herkauwen over een boek dat Mieke mij stuurde. Een boek over een andere Native American, namelijk Sacajawea. Een vrouw, geboren in 1788 als lid van de Shoshone, een Indianenstam. Een vrouw met een heel bijzonder leven en tegenwoordig een symbool voor vrouwenemancipatie. 

Het is een boek dat Mieke in een kringloop had gevonden. Ze had het zelf al lang in haar bezit, het was namelijk het lievelingsboek van haar moeder. Mieke had er een blog over geschreven. Die blog kun je hier lezen: klik

Enfin, ik was erg geïnteresseerd, omdat deze Sacajawea ook voorkomt in een van míjn lievelingsboeken: De Kinderkaravaan. 

Niet met haar naam Sacajawea, maar met de betekenis van die naam: Vogelvrouw. 

Dat wist Mieke en daarom stuurde ze mij haar vondst. Zo'n beetje tijdens de eerste lockdown.  Superleuk en lief natuurlijk.

Ik begon enthousiast. Het boek boeide me meteen, maar ik kon me toen nog helemaal niet kon concentreren. 

Bovendien... het is een ontzettend dik boek, kleine letters en achthondervijfennegentig bladzijden. 

Geen boek om in bed te lezen, te zwaar. En aan tafel lezen, of op de bank, daar ben ik helemaal niet goed in. 

Ik las  sowieso nauwelijks in die eerste Coronatijd. En toen ik weer wel ging lezen, waren er ook weer veel andere boeken. Dus ik las iedere keer een stukje van het verhaal. 

Ik vond het zeer boeiend, maar ik heb er dus echt wel een half jaar over gedaan. Het was ook lastig vond ik,  vanwege de vele Indiaanse namen van de mensen. Zoals Vangt er Twee, Geurige Kruiden, Pratende Gans, Gedroogd Vlees enz. 

De schrijfster van dit boek heeft zich grondig verdiept in de geschiedenis van deze Sacajawea en haar stam.  In totaal heeft ze er tien jaar aan gewerkt, las ik. Dus dan is het helemaal niet zo gek dat ik er zo lang over deed. Een andere keer zal ik er nog wat meer over het boek  en de geschiedenis van Sacajawea vertellen.