Zeekool

 Het was dus prachtig op die pier in Harlingen. De geur, de frisheid, de zee, de fontein en vooral ook de kleuren:

En we zagen nog iets anders, iets dat ik nog niet eerder had gezien. Terwijl ik toch vaak aan zee en op dijken ben geweest. Het leek wel een beetje op kool.

In combinatie met paardenbloemen, paarsig of groen. 

Dus ik ging het maar eens vragen aan mensen die ook op die lange pier liepen. Dat waren er vier in totaal. 

De eerste drie hadden geen idee, maar de vierde was vrij stellig: 'Dat is zeekool en je kunt het eten'. 

Thuis nog even gezocht en ja hoor... zeekool. Er zijn zelfs recepten voor te vinden. 

Zeekool (Crambe maritima) is een zoutminnende vaste plant die vooral in Europa langs de kustlijn voorkomt en eetbaar is. Het is een relatief nieuwe groente voor Nederland. In omringende landen wordt het al beschreven als eetbaar sinds half 18e eeuw. Zeekool gedijt goed op zilte grond. In Nederland wordt het in de winter via twee groothandels verkocht, of kan het in het wild langs de Afsluitdijk of op de Waddeneilanden worden gevonden. Op Texel wordt het ook verbouwd. De stengels of stammen van de plant kunnen worden gegeten, en hebben een lichte koolsmaak. Hiertoe worden de stengels geblancheerd, of in plakjes geroerbakt. Ook is de stengel rauw te consumeren. De plant heeft grote, groene bladeren, die echter niet eetbaar zijn. Wel kunnen de jonge scheuten, al dan niet gebleekt, worden gegeten