De zilveren bruiloft

 

Gisteren die dreigende schilderijen van Willink. Vandaag nogmaals Willink, laatste keer hoor, een wat vrolijker doek. 

Het heet de Zilveren Bruiloft en het werd geschilderd in 1924. Willink was toen nog jong, 24 jaar oud. En hij was volop aan het experimenteren. Of eigenlijk moet ik zeggen hij was bezig zijn vorm te vinden.

Toen we in de zaal waar dit werk hing aan het kijken waren, werd er omgeroepen dat er over een paar minuten een flitscollege zou zijn over de zilveren bruiloft. Ik stond er net voor toen het werd omgeroepen en dus  bleef ik staan. Na een paar minuten verscheen een museum medewerkster die een en ander vertelde. Vijf zes minuten misschien, net genoeg om wat meer te weten te komen. Je hoeft niet te blijven hè, je mag. 

Ik vind het werkelijk een briljant idee, zo'n flitscollege en heel erg leuk. 

Op de foto hiernaast zie je het zilveren paar en de medewerkster vertelde bijvoorbeeld dat de manier waarop de vrouw is geschilderd lijkt op werk van Fernand Léger.  Ook die pijp bovenin is echt Léger. Toen ze het zei zag ik het.  

En dat sluit dan mooi aan bij die probeerfase van Willink. Logisch, je zoekt op vierentwintigste.

Die rare stoelen, dat geblokte kleedje, die bloemen op het kleed op de vloer. Apart... en toch zie je,  als je goed kijkt,  het latere realisme al. 

Iets anders, zo mogelijk nog leuker, was dat er in dit schilderij een schilderij is geschilderd: een schilderij in een schilderij. 

In dit geval is het een verwijzing naar Willinks vader die amateurschilder was. Kijk als iemand dat niet vertelt, dan weet je dat niet. Dan word je niet ongelukkig hoor, maar het is leuk om het wél te weten.