Marker Wadden (2)

 

Het is echt leuk, om zo'n gebied met een gids te doorkruisen. Deze gaf niet alleen duidelijk uitleg, maar vertelde ook leuke bijzonderheden. Dingen die ik nooit geweten zou hebben. 

Bijvoorbeeld dat er in het gebied helemaal geen zoogdieren voorkomen. Een keer was er een mol, maar die hebben ze nooit meer terug gezien. Die was waarschijnlijk meegekomen in een lading grond, maar kon zich niet voorplanten. Geen ratten, geen muizen. 

Ook interessant om, als het ooit nog gaat vriezen en het Markermeer ligt dicht,  te zien wat er dan voor dieren zullen aantreden. 

Er waren op een keer ook een heleboel onverwachte bloemen. Waarschijnlijk omdat Natuurmonumenten bloemenbommetjes verspreidde onder de leden en iemand had gedacht dat die ook leuk zouden zijn op de Marker Wadden. Dat waren ze  ook. 

Een tulp was er ook eens. Ook een grapjas die die had geplant. De tulp mocht niet blijven. 

Nou en dan nog even over het Baardmannetje. Een bijzonder leuk vogeltje. Het Baardmannetje klemt zich vast, hoog in het riet en laat zich zakken bij gevaar. Zo'n dunne rietstengel hè. Bijzonder is ook dat hij zich 's zomers met insecten voedt en 's winters met zaden. Aparte spijsvertering voor een vogel. 

Er zijn er veel daar en toen ik dat allemaal wist wilde ik er per se eentje zien. Dat is gelukt, toen we zelf rondwandelden na afloop van de excursie. 

Ha, dat zeg ik: Heeeeeeeel goed kijken. Hij zit er echt. Ik zweer het. 

Wat denk je? Zal ik nog een vogelaar worden op mijn oude dag? 

Ik denk het niet hoor en ik denk ook niet dat ik nog een keer naar de Marken Wadden ga. Maar ik heb wel erg genoten van deze dag,  op dit bijzondere en bijzonder mooie eiland! 

Marker Wadden

 

Ja, nou dacht ik dat we wel alle eilanden hadden gehad in Nederland, behalve dan een paar waar je echt niet op mag. 

Tot ik bedacht dat onze nieuwste eilanden wel toegankelijk zijn: De Marker Wadden. 

Dus we reden over de Houtribdijk (links IJsselmeer, rechts Markermeer) naar Lelystad en namen daar de veerboot. Die gaat twee keer per dag en vaart in een half uur naar het Haveneiland. We lieten het vasteland achter ons...

We hadden ook echt meteen het eilandgevoel. Ik had,  sinds ik de film over de aanleg van de Marker Wadden zag,  al steeds bedacht dat we dit stukje Nederland moesten bekijken, dit Nieuwe Land, maar door Corona kwam het er niet van. Nu wel. 

We namen de boot van half tien en om half elf meldden we ons aan voor een rondleiding met gids. 

Het gebied is natuurlijk super de super interessant. Heel bijzonder en uniek in de wereld. 

Eilanden, gemaakt met slib en zand en klei, voornamelijk uit het Markermeer zelf. 

Alles is daar gemaakt door mensen, maar de natuur mag verder zo veel mogelijk haar gang gaan. 

Van groot belang voor planten en dieren en ook als aantrekkelijk natuurgebied voor mensen. 

Bedoeld om de natuur te herstellen in dit gebied. Natuur die door de aanleg van dammen en dijken heel erg achteruitging.  En als ik de enthousiaste verhalen van de gids goed beluisterde,  lukt dat herstel heel goed. 

Natuurmonumenten onderhoudt het geheel. Met heel veel vrijwilligers natuurlijk. Het gaat goed. Dat wordt voortdurend onderzocht en vastgelegd. Echt mooi om te horen. 

Enfin we wandelden dus en zagen van alles:

Op een gegeven moment ontstond er enige opwinding toen een andere gids kwam vertellen dat er twee zwarte ibissen waren gespot. 

En als we goed keken, daar bij die drie bosjes in de verte... 

We keken en we zagen ze hoor, in de verte. 

Ik word er dan zenuwachtig van, want dan wil ik ze op de foto en dat lukt dan niet met mijn bibberhandjes.  Kijk, zo ziet het er dan uit:

Maar gelukkig heeft mijn man meer talent en hij kreeg die ibissen wel op de foto. 

Er was er wel eens eerder een gesignaleerd, maar nog nooit twee. 

Het mooie is, dat dat precies is wat er gebeurt. Nieuwe soorten komen langs, vestigen zich, broeden...

Mural in Kampen

 

Ook deze foto's maakte ik tijdens ons veel te korte verblijf in Kampen. Je ziet een fraaie muurschildering gemaakt door

Het is een portret van 'een Kampenaar', de 17e eeuwse burgemeester Jan Beeldsnijder. 

Je ziet op de eerste foto al een beetje dat er aan de rechterkant iets kleurigs is bijgekomen. 

En dat iets  blijkt een soort lint te zijn, een lint dat doorloopt om het hele gebouw. Dat gebouw is trouwens het Stedelijk Museum van Kampen. 

Dat kleurige lint is gemaakt door Christie van der Haak, die in het museum een tentoonstelling had, getiteld Nouveau Deco. Een tentoonstelling met als ondertitel 'Ieder patroon heeft een betekenis'. 

Een tentoonstelling die ik graag had willen zien. 

Linking to Sami's Colourful World

Kampen

 We gingen ook naar Kampen. Het was inmiddels al vrij laat in de middag, maar we dachten we gaan gewoon even kijken. 

Nou, we waren er nog geen vijf minuten binnen de poort, letterlijk, of  we wisten al dat we terug zouden gaan. 

De zon scheen nu, maar het zal niet veel uitmaken of we  in de winter terug gaan of in de herfst. Kampen is een Hanzestad en we vonden deze bijzonder aantrekkelijk. 

De sfeer die er hing, door de oude gebouwen en de poortjes en de steegjes. En de IJssel ook hier natuurlijk. 

Het is waarschijnlijk een stad vol verhalen. 

Toen ik aan de toren een koe zag hangen dacht ik dat het een boerenprotest was. 

Een dag later was ik aan het werk in het museum en daar was een bezoeker die vertelde dat hij uit Kampen kwam. Ik zei dat ik er net geweest was en vertelde over die koe. 

Enfin, die man moest lachen en vertelde dat het heel anders zat:

Lang geleden, toen die toren werd gebouwd was er een blikseminslag, waardoor de bouw tijdelijk niet verder kon. Dat duurde en duurde en op den duur groeide er zelfs gras. 

De mensen uit Kampen dachten dat er dan maar een koe moest komen om dat gras weg te vreten. Win-win. 

En zo werd een koe met de kop in een lus opgehesen aan de toren. 

En het werd nog erger. 'Kijk',  zeiden de Kampenaren na een tijdje, 'Kijk, de koe heeft er zin in. De tong komt al uit de bek!'. 

We hebben er nog een tijd rondgedwaald en er uiteindelijk heerlijk gegeten op een prachtig terras. 

Zeker weten: We gaan terug naar Kampen. Bij leven en welzijn. 

Hanze

Zoals we op de heenweg naar Drenthe Hattem bezochten, in het kader van 'we zijn er nu toch in de buurt',  zo deden we dat op de terugweg ook. 

We zijn momenteel nogal  'into de Hanzesteden'. 

We bezochten Elburg, daar begon het eigenlijk mee. Toen dus Hattem en op de terugweg lagen Hasselt en Kampen voor de hand en binnen bereik. We waren een paar uur in Hasselt en dat was genoeg zei de dame van het toeristeninfopunt. Ze had gelijk. Dat was genoeg.

De straatnamen vond ik trouwens verrassend en het verschil met de mij bekende grachten en vooral met de afgrijselijk drukke Kalverstraat in Amsterdam, was zeer groot.

We liepen lekker rond in een mooi oud stadje aan de IJssel. En dat was het. 

We hebben nog niet alle Hanzesteden gezien. Venlo bijvoorbeeld niet en Roermond niet. Oldenzaal ook niet. En in sommige steden was ik wel,  maar wist niet dat het een hanzestad was. Bijvoorbeeld van Tiel wist ik het niet. En eigenlijk ook niet van Groningen. 

Leuke aquarel

 

Leuk aquarelletje, toch? 

En helemaal als je weet dat het van een 11-jarige is. Namelijk van de 11-jarige Anton Pieck. Hij won er een prijs mee, een paar tubes verf en een fixeerspuitje. 

Zouden er mensen zijn die het werk van de oudere Anton Pieck niet kennen? Van de Efteling, of de verjaardagskalender, van de kerstkaarten, van de boekillustraties? Ik kan het me bijna niet voorstellen.

Hoe dan ook, wij waren in Hattem en dus ook een poosje in het leuke Anton Pieckmuseum aldaar. En we keken nog maar weer eens even naar al dat werk. Anton Pieck is vrij oud geworden en werken was zijn lust en zijn leven. 

Zo zag zijn werkkamer eruit met de tekening waar hij de avond voor zijn dood nog aan bezig was geweest

Ik wist niet dat Anton Pieck een tweelingbroer had: Henri. Ook een getalenteerde tekenaar, de broers deden ook dezelfde, gedegen opleiding.  

Maar hun karakters waren anders. Henri was avontuurlijker. Hij was voor de Tweede Wereldoorlog bijv.  geheim agent voor de Sovjet Unie. Hij was meer de kunstenaar en Anton meer de ambachtsman. Dat las ik op een informatiebord. Maar ik vind Anton ook een kunstenaar!!!!

Henri zat in de oorlog in Buchenwald. Hij maakte daar indringende tekeningen, die hij later aan zijn broer gaf,  met de tekst 'Aan de enige die mij voor mijn geboorte kende'. 

Dat ontroerde me. 

Ik zag nu net dat er een boek over de tweeling Pieck  bestaat, met de titel Twee broers, Drie levens. Heb het meteen gereserveerd. 

Het huis met de rode luiken

 

Van onze bieb krijg ik altijd een bericht over de nieuwe aanwinsten. Met een korte omschrijving. Dit boek leek me wel wat en ik reserveerde het meteen. Ik denk dat ik de eerste was, want het was er al heel snel. Ik begon ook meteen te lezen, maar het boeide me niet heel erg. 

Toen we op weg gingen naar Drenthe, wilden we eerst even Hattem aandoen. Ons bezoek aan de Hanzestad Elburg smaakte naar meer Hanzesteden en we slaan altijd graag twee vliegen in een klap. 

Dit boek nam ik mee voor onderweg. 

Blijkt het in Hattem te spelen!!!! Dat is toch niet te geloven hè. 

De hoofdpersoon uit het boek,  Aleida van Vlierden (1768-1848), wóónde in Hattem. 

Zij was de dochter van een zeer fanatieke orangist, maar werd ontzettend verliefd op een eveneens zeer fanatieke patriot Herman Willem Daendels.  Een orangist met een patriot... oei, oei, oei. 

Dat kon absoluut niet, maar vader van Vlierden was vaak op zee en Aleida's oudere zus Ida bestierde het huishouden nadat hun moeder was overleden. Aleida liet zich op haar negentiende ontmaagden door Herman Willem, raakte zwanger en toen werd ze geschaakt. Aleida's vader en zus bleven diep teleurgesteld en woedend achter

Hoe dan ook, al snel na het huwelijk bleek dat Aleida zich schromelijk had vergist. Haar Herman Willem bleek een agressieve, dominante man te zijn. Ze had het zich heel anders voorgesteld. 

Er volgt een verhaal van doodgeboren kindjes, van veel (12) levende kindjes, van geldgebrek. Het was maar goed dat Aleida haar geboortehuis erfde.  We lezen een en ander over Daendels, die later zonder Aleida voor jaren naar Indië gaat en het tot Gouverneur-Generaal brengt. Een nieuwe liefde voor Aleida, namelijk de koetsier Dirk. En helemaal op het eind, vrede met haar zus. 

Eerlijk gezegd vond ik het niet zo'n heel goed boek, veel feitjes, persoonlijkheden niet echt uitgediept; ik vond het,  hoewel ik het uiteindelijk uitlas, geen aanrader. 

Maar ik vond het wel heel leuk om het huis met de rode luiken in Hattem te gaan bekijken. Een prachtig huis. Het wordt Daendelshuis genoemd. Dat klopt trouwens niet want het huis was niet van Daendels. Het was van Aleida. 

Ik zat nog even te googelen op die schaking, want ik vind dat wel een interessant fenomeen en vond dit, allerlei verschillende schakingen: https://www.databankschakingen.nl/

En dan was er nog een Daendelspoortje, hierdoor werd Aleida geschaakt

Hattem vonden wij trouwens ook erg mooi. Heel veel mooie poortjes, wat kleiner dan Elburg, maar absoluut de moeite waard. 

Alpaca's

 

Beetje scheef hè, deze foto,  maar dat maakt niet uit vind ik. 

Omdat zo'n alpaca een superlieve kop heeft en daar was het me om te doen.

Ik was met twee collega's van vroeger naar een theetuin hier in de buurt, een theetuin mét alpaca's. 

We waren ooit alle drie op onze school bouwcoördinator. Zij werken alle twee nog en ik niet meer. 

We maken allemaal van alles mee natuurlijk en omdat we elkaar nu niet meer zo vaak zien, valt er ontzettend veel te bespreken, te vertellen en te beluisteren.

Ooit deed ik met deze vrouwen een high tea hier, bij mij thuis. Mijn man trok zich terug en was na afloop enigszins verbijsterd: hoe hielden wij het vol om zo lang en zo intetnsief te praten met elkaar. Hij kon zich dat niet voorstellen. Maar het was zo en er is niets veranderd.

Inmiddels beschouw ik de dames trouwens als vriendinnen.

Met enige regelmaat spreken we iets af, maar de locatie wisselt. De laatste jaren zijn we nogal van de theetuinen. Daar houden we alle drie van. 

En deze was echt erg leuk. Een leuke locatie in de Beemster. Een heerlijke high tea en zo uitgebreid dat we niet eens alles konden verwerken. 

Er waren meer dieren. Ook geiten, konijnen, een brutale kip, een nog brutalere kat en twee zwijntjes. Maar die alpaca's hè. Wat zijn die mooi en lief. We mochten ze voeren en nadat ze even gewend waren, aten ze uit onze handen. Heel erg leuk. 

Ik lees dat deze dieren wel eens ingezet worden in de zorg, alpaca's aaien en knuffelen en dat begrijp ik heel goed. Zo zacht..

En  kijk, op de laatste foto, zie je er vier. Symbolisch, want de volgende keer komt er  een andere leuke collega mee, zijn we met zijn vieren. 

Gekleurd grijs

 Dit bord zagen we ook nog in Drenthe. Al fietsend. Ik vond het erg leuk en voelde me meteen thuis.

We zagen ook nog een folder en die irriteerde me nog al. Eigenlijk wil ik hem niet eens laten zien, maar ik doe het toch, zo klein mogelijk:

Hoezo? Cultuur voor senioren? Zijn mensen boven een bepaalde leeftijd anders? Hebben ze een andere kijk op cultuur? Moeten culturele instellingen zich daaraan aanpassen of juist niet? Wanneer ben je eigenlijk een senior? Is grijs alleen niet goed genoeg? Moet er gekleurd worden? 

Ik zei al, het irriteerde me. 

Ps: Thuisgekomen heb ik natuurlijk toch even gekeken.  Het gaat om kunstzinnige en creatieve activiteiten. En die worden dan aangeboden in de maand juni. Voor senioren. 

Het is vast allemaal goed bedoeld natuurlijk. Ik denk dat ik een senior ben, ik weet het wel zeker.  Maar ik hoef niet met alle andere senioren in een groep. Zoals ik ook niet in een groep veertigers cultuur aangeboden had willen krijgen.

Mural in Kampen

 

Tja wat zal ik hier nu eens van zeggen? Dat ik deze 

zag in Kampen. Waar ik op een mooie middag was, maar beslist te kort.  Dat ik Kampen een heel gezellige stad vond. Dat ik zeker nog eens ga kijken daar. En dat ik het een leuk plaatje vond. Meer niet.

Linking to Sami's Colourful World

Personeel gezocht

 

Dit is iets wat ik niet helemaal snap. Waarom worden er overal, maar dan ook overal mensen gezocht voor allerlei banen. Veel in de horeca, maar echt ook elders. Waar zitten al die werkers dan toch?

Kippenvel op een warme dag

 

Dit monument, waarop staat een zonovergoten bevrijding, dit monument zagen we op een zonovergoten dag in Drenthe. 

We fietsten er per ongeluk langs en volgden toen een bordje. 

Het was bloedheet, maar ik kreeg er kippenvel. 

'Enkelen der sterksten uit het Drentse land'... dat waren Albertus Zefat, zijn vrouw Aaltje en Jan Hendriks. 

De kippenboer Bertus Zefat (1901-1944) had een kippenboerderij hier, in het Valtherbos. 

Hij verborg Joodse onderduikers. Eerst in een van zijn kippenschuren en toen dat te gevaarlijk werd, bedacht hij diep in het bos een hol te maken voor onderduikers. 

Dat is gebeurd. Een hol van acht bij vier en anderhalve meter diep.  

Door verraad was het nodig nog een ander hol te maken, nog dieper in het bos. Er werd eten en drinken aangevoerd door leden van een verzetsgroep.  Alle twintig onderduikers overleefden. 

Maar Bertus niet. Bertus werd ook verraden. Hij weigerde te praten en werd doodgeschoten achter zijn eigen boerderij. 

Een andere helper, Jan Hendriks praatte ook niet en werd naar een kamp gestuurd waar  hij uiteindelijk van uitputting stierf. 

Dan kijk ik naar die foto. Een jonge man nog. Een heel gewoon iemand zo te zien. Iemand die deed wat hij kon. 

Een hele sterke! 

Nog even over de hunebedden

Het klopte allemaal wel hoor. We fietsten van knooppunten naar knooppunt en het werkte prima. 

Nog even over de hunebedden. We zagen er een heleboel. Dat gaat heel makkelijk op de fiets omdat alles goed staat aangegeven en je fietst er zo op af. 

We zagen o.a. het kleinste hunebed én het oudste. We zagen een tweeling én het grootste. 

Het grootste was ook echt groot: 

Het is zo'n 5200 jaar oud. Ruim 22 meter lang en de zwaarste steen wordt op 20.000 kilo geschat. 

Wat ik ook heel bijzonder vind is dat dit hunebed  al in 1685 opgegraven werd. Onder leiding van een vrouw nota bene: Titia Brongersma. Zij was heel verbaasd dat het duidelijk om een oude begraafplaats ging en niet om een door reuzen opgestapelde steenhoop.

Enfin, we kwamen van alles te weten, want dit hunebed staat naast het Hunebedcentrum dat sinds 2005 bestaat. 

En daar, in dat centrum,  maak je,  zoals ze zelf in hun info noemen,  een reis door de tijd, door 150.000 jaar geschiedenis. De ijstijd, de komst van de stenen met het gletsjerijs  enz. 

Je kunt zien hoe onze voorouders leefden en werkten. Verschillende boerderijen uit verschillende periodes. Met akkers. Een tempeltje.  

Opgegraven vondsten zoals deze potten van de Trechterbekercultuur.

Ik vond het erg interessant en ook een aanrader met kinderen.  

Ik wil zelf nog wel een keer terug. Want nu was het voor ons, op het midden van de dag eigenlijk te warm,  zonder onze fietsen. 

Ook te warm om eens even lekker te speuren in deze grote hoop stenen, van een nabije opgraving. Wat je daar vindt mag je laten zien aan een deskundige en je mag de steen ook meenemen. 

Ha, ik heb nu een stuk vuursteen. Heel erg oud!

Tenslotte nog een foto die ik zelf nogal leuk vindt. 

Je ziet een stukje hunebed, gemaakt van een hoop stenen, in de oertijd. Met op de achtergrond nog een hoop stenen. Onze tijd. 

Schaapstreek

 

Dit bedoelde ik nou precies, met die overdekte fietspaden. Supermooi. Ik was er zo van aan het genieten dat het bordje hieronder me niet eens opviel. Ik las Schaamstreek en fietste gewoon verder. 

Later vond ik het toch wel wat raar en daarom gingen we even terug om er een foto te maken. 

Tja,  er stond natuurlijk helemaal niet Schaamstreek. Er stond Schaapstreek. En dat was het ook: een gebied met schapen. Die daar de boel glad houden. Goed geregeld.

De hei was al in bloei en overal was het natuurlijk erg droog. Toch was er genoeg schaduw voor de loslopende schapen. Maar zo'n dik pak??????

We hadden een mooie fietstocht. De eerste dag met onderbrekingen zo'n kilometer of zeventig.  En overal bomen. Overal: 

En net toen ik zat te pruttelen dat ik nou toch eindelijk wel eens een hunebed wilde zien, was er daar een. We reden er zo op af. De D-30 was het.