Maar ik had nu, na mijn valpartij, eigenlijk wel verwacht dat een arts een huisbezoek zou afleggen.
Een gebroken rug, een gebroken pols, ik vond het nogal wat en eerlijk gezegd was het dat ook.
Maar nee hoor, niks. Telefonisch zijn er medicijnen voorgeschreven en dat was het.
Want zo zei de arts: 'Als ik geen foto heb, kan ik niks doen'.
Maar ik kón geen foto laten maken, ik kon de trap niet af. Dat heeft me veel pijn gekost. Heel veel meer pijn dan nodig was geweest, gedurende de eerste elf dagen. Pas toen kon ik de trap af en het ziekenhuis bereiken.
Ik snap dat van die foto een beetje, maar wat support, wat geruststelling en vooral wat aanwijzingen had ik goed kunnen gebruiken.
Mijn huisarts heeft me letterlijk niet gezien en figuurlijk heb ik me nog nooit zo ongezien gevoeld.
Heel naar. En de term HUISarts slaat helemaal nergens meer op.
Nu heb ik last van m'n knie. Ik moet wandelen en dat doe ik ook, maar die knie speelt op. Zodanig dat ik een afspraak ging maken. Dat deed ik op 1 maart. Op 27 maart kan ik terecht! Bijna een maand later. 'U kunt beter naar de fysiotherapeut gaan, die weet er vaak ook meer van', zei de assistente.
Het ergste is dat ik er eigenlijk niet eens iets van kan zeggen. Mijn eigen arts is inmiddels uitgevallen. De andere arts, degene die niet kwam, staat er nu alleen voor. Ja misschien komt er een invaller in de praktijk, maar dat is nog afwachten.
En ik snap natuurlijk heel goed dat een pijnlijke knie geen spoed is, dat er mensen zijn die de arts harder nodig hebben dan ik op dit moment. Maar toch...
Verder las ik van de week een stuk in onze krant over twee oude, nog zelfstandig wonende mensen, die het eigenlijk niet meer redden. Een stuk waarvan de rillingen me over de rug liepen. Er is gewoon geen plaats voor ze. Hun huisarts heeft de zaak aangekaart en nu komt er hulp op gang van 'gewone' mensen en komt er een aanklacht tegen de indicatiecommissie.
En dan nog de werkdruk en de salariëring in alle andere sectoren van de zorg.
Hoe moet het verder met onze gezondheidszorg? Ik weet het niet. Maar dat het anders moet is wel duidelijk.
De huidige situatie is niet best.
En dat ligt in verreweg de meeste gevallen niet aan de werkers in de zorg. Denk ik.
Allemachtig.... nee dat is geen HUISarts. Dit vind ik hufterig. Het gaat om mensen. Onbegrijpelijk !!!
BeantwoordenVerwijderenGoeie help, wat een slechte zaak. De assistente van de huisarts heeft hierin ook een taak (de triage). Zij had naar aanleiding van jouw verhaal de huisarts moeten overtuigen.
BeantwoordenVerwijderenWat heb je de situatie mooi en genuanceerd omschreven. Wel een mening, maar geen oordeel. Als we dat allemaal zouden doen komen we dichter bij elkaar en zouden we samen naar oplossingen kunnen zoeken. Met respect voor iedereen…
BeantwoordenVerwijderenJe slaat de spijker precies op z'n kop. Dit zijn dingen waar ik me grote zorgen over maak, waar gaat dit naar toe? Helaas zijn deze problemen niet simpel op te lossen en dat ligt zeker niet aan de mensen die in de zorg werken. Sterkte met alles en met je knie.Ella.
BeantwoordenVerwijderenHelemaal niet leuk dat de arts niet langs geweest is. Hij had als hij je wel gezien had kunnen adviseren een foto te laten maken of zelfs kunnen regelen dat er een ambulance kwam om je op te halen. Ik heb wel begrip voor de situatie want ze zijn echt overbelast, maar dit had volgens mij best ingepland kunnen worden. Of op zijn minst een opvolgtelefoontje...
BeantwoordenVerwijderenHuisartsen zijn zo overbelast. Maar ja, in jouw geval zou ik ook graag iets van mijn huisarts willen horen. Misschien ook achteraf een berichtje van: hoe gaat het nu?
BeantwoordenVerwijderenIk weet niet helemaal goed of je het ze kwalijk kunt nemen, omdat ze zo overbelast zijn. Maar in jouw geval vind ik van wel.
Goed onder woorden gebracht.
BeantwoordenVerwijderenIk vraag me ook af hoe dit verder moet... Je zou toch verwachten dat artsen het lichtend voorbeeld zouden moeten zijn in de zorg.
BeantwoordenVerwijderenWat rot voor je, dat je je daardoor zo ongezien hebt gevoeld. We snappen allemaal wel dat huisartsenpraktijken overbelast zijn, maar dat stukje menselijkheid dreigt daardoor minder en minder te worden.
BeantwoordenVerwijderenDe praktiserende arts (vroegere huisarts) zie je alleen nig maar in de artsenpraktijkk, We heben hier wel een "lægevagt", die je kunt bellen, die oftewel langskomen of je doorverwijzen naar de EHBO. Ik bel tegenwoordig vaker 112 voor spoedopname.
BeantwoordenVerwijderenJe hebt het wel slecht getroffen, bij mijn huisartsenpraktijk kan je bijna altijd binnen een week terecht ook met een niet-spoedeisende klacht. Wel krijg je dan vaak niet je "eigen" dokter, maar een andere kijk is soms ook wel verfrissend.
BeantwoordenVerwijderenIk ben opgegroeid in een dorp en was vaak ziek. De huisarts kwam eigenlijk ALTIJD thuis. Alleen met een wratje ben ik weleens op het spreekuur geweest. Dan moest je trouwens op je beurt wachten en dat kon heel lang duren. Z'n wachtkamer zat vol.
Op internationale vrouwendag wil ik ook nog even melden dat het inmiddels blijkbaar dusdanig hard buffelen in de zorg is voor een niet zo hoge beloning dat veruit het merendeel van het zorgpersoneel vrouwelijk is, inclusief de huisartsen. Een kwestie van emancipatie én een kwestie van onderwaardering.
Inderdaad geen beste situatie.
BeantwoordenVerwijderenWij lezen en horen zulke berichten wel vaker en vragen ons af hoe het in een rijk land als Nederland, zover heeft kunnen komen.
Toen Julian zo ziek was kwam de huisarts 's ochtends vroeg en de dag erna (zaterdag, terwijl ze geen weekenddienst hadden) belde hij op om toch even te informeren hoe het nu ging en dat vonden we heel erg attent.
Jammer dat het bij jou en vele anderen niet zo is.
Het gevoel van niet gezien of gehoord worden komt wel vaker voor in de medische wereld! Zelf heb ik het idee dat je heel goedmoet mee denken, dus moet je goed helder zijn. De techniek is erg vooruit gegaan, maar het menselijke aspect niet. Als patiënt wordt er best veel van je verwacht. De laatste tijd hebben mijn man en ik veel meegemaakt wat ziektes betreft en de huisarts heeft toen telefonisch van zich laten horen en gezegd: u mag mij altijd bellen!
BeantwoordenVerwijderenDat je zo lang op een afspraak moet wachten bij de huisarts is niet goed! Terwijl aan de andere kant er regelmatig mensen naar de spoedlijn bellen , terwijl het helemaal geen spoed is!
Een beetje medeleven doet zo goed!
Lang leve de vergrijzing, het feit dat vele artsen nu of binnenkort met pensioen gaan, en ook het feit dat medicijnstudenten liever een andere specialisatie kiezen ….
BeantwoordenVerwijderenWat jij beschrijft is al heel lang gaande, alleen bij de ene praktijk wat meer dan bij de andere, neemt niet weg dat het een zorgelijke ontwikkeling is, waar geen verbetering in valt te verwachten. Eerlijk gezegd vind ik dat ze die nacht dat jij bent gevallen en je bij de huisartsenpost bent gezien, je al naar de poli hadden moeten sturen voor foto's. Maar goed daar heb je nu niks meer aan. Maar dat je bijna een maand moet wachten voor je bij de huisarts terecht kunt is wel heel lang.
BeantwoordenVerwijderenFerrara, ik ben niet gezien bij de huisartsenpost. Zij schreven pijnstillers voor en gaven het advies de volgende dag mijn huisarts te bellen. Dat was het. Ik zei het, ik was echt ongezien!
BeantwoordenVerwijderen"t is niet te geloven dit verhaal. Helaas is het in vele gevallen wel zo. Een huisarts zoals vroeger, ik denk dat dit tegenwoordig niet meer mogelijk is. Bijna een maand wachten voor een afspraak? Dat is wel heel erg lang en dan zul je net zien dat de klachten over zijn. (hoop ik voor je). Die cartoon is geweldig!. Groet, TinekeD.
BeantwoordenVerwijderenOh, dat heb ik dan verkeerd begrepen, sorry. Echt verschrikkelijk dat je zo bent behandeld. Ga je daar nog een gesprek over hebben als voor je knieklachten kunt komen?
BeantwoordenVerwijderenIk heb het lang uitgesteld, maar toen ik de afspraak maakte heb ik gezegd dat ik het er over wil hebben, dus nu moet ik wel.
BeantwoordenVerwijderenJe moet het er zeker over hebben. Dat een huisarts niet meer zo vaak komt, is wel te begrijpen. Maar als hij het dossier had gelezen, dan wist ie ook dat je niet zo vaak een beroep op hem doet. We schuiven nu zo vaak alles af op personeelstekort, overbelast, tijdgebrek. Maar in dit geval vind ik dat er een grens overschreden is.
BeantwoordenVerwijderenHUISartsen ......... bestaan die nog? Wij hebben ook een huisarts die we zelden zien. Nu komt dat niet dat we zo gezond zijn maar na een paar ziekenhuisopnamen zou je toch denken dat hij eens zou bellen om te informeren. Gewoon als MENS. Helaas. Ik denk dat ze het druk hebben.
BeantwoordenVerwijderenAls onze HUISarts belt dan moeten we daar niet blij mee zijn want dan ben je op sterven na dood. Dus ....... laat hem maar lekker wegblijven. Ik doe het wel met ondersteuner ......
Gelukkig wij hebben een meelevende huisarts; empatisch. Alleen daar ben jij niet mee gered.
BeantwoordenVerwijderenZo jammer dat je huisarts niet meer heeft betekend, want je kunt ook via de brandweer (althans dat vindt hier zo nu en dan plaats) naar de ambulance worden geholpen. Desnoods wordt je horizontaal via een raam ed, naar beneden geholpen; afheisen.
Ik hoop dat het meevalt met je knie, want bewegen en artrose is een must (eigen ervaring)
Anneke
Ongezien pijnstillers voorschrijven terwijl bewegen niet mogelijk is, ik zou er echt eens over praten. En een maand wachten op een afspraak, poeh! Wij worden hier binnen hoogstens een dag of drie toch wel gezien. Verder heb ik de laatste jaren nogal wat mensen in de gezondheidszorg gezien en de meesten doen hard hun best en blijven dan ook nog aardig. Maar er zijn erbij die beter groenteboer hadden kunnen worden.
BeantwoordenVerwijderenWat een schandalige behandeling Bettie, dat je bij de huisartsenpost
BeantwoordenVerwijderenalleen pijnstillers kreeg voorgeschreven en de volgende dag maar je
huisarts moest bellen??? Onbegrijpelijk!!!
Net zo onbegrijpelijk is dat je nu weer bijna een maand moet wachten
om de huisarts te kunnen bezoeken. Het voelt gewoon alsof ze je compleet
aan je lot overlaten. Hoop dat de pijn aan je knie een beetje dragelijk is.
OMG dit lijkt werkelijk nergens op! Zo heb je werkelijk niets aan een huisarts.
BeantwoordenVerwijderenZelf heb ik gelukkig andere ervaringen. In juni 2022 ben ik via de huisarts bij de internist terecht gekomen en aan darmkanker geopereerd. De huisarts heeft in een periode van 4 weken verschillende malen geïnformeerd hoe het ging. Toen ik na 6weken bloed liet prikken kwam hij erbij staan en feliciteerde me met de goede afloop!
Zo kan het dus ook!
Thea
This sadly sounds very familiar.
BeantwoordenVerwijderenIt´s the same over here.
I may have Ingo´s new doctor in case, only because we are married, other they simply don´t or really cannot take in any new patients.
Nursing homes full to the brim with "help" from people of low-cost-countries who don´t speak German and have but 3-5 minutes per "patient".
Horrible.
I have to wait over a month for an app at the eye specialist.
Ik zou een andere huisarts nemen. Dit heb ik gedaan nadat ik endeldarm kanker bleek te hebben en twee specialisten boos opmerkten, dat de huisarts dit eerder had moeten constateren. Zo blij dat ik dit gedaan heb. Nu heb ik een vrouwelijke huisarts die ik vertrouw. Ze neemt me serieus en is zorgvuldig. Natuurlijk ben ik wat extra angstig, maar ik vertrouw haar. Zo fijn. Je moet wel een formulier invullen met een reden.
BeantwoordenVerwijderenIk vind het heel knap dat je dit zo genuanceerd beschrijft, want ik kan me voorstellen dat je je flink in de steek gelaten voelt.
BeantwoordenVerwijderenMaar als ik de verhalen hoor van huisartsen in onze vriendenkring, is het echt niet te doen. Ze zijn een soort afvoerputje van de zorg en moeten alles opvangen wat in het ziekenhuis blijft liggen. En dan stoppen er ook nog eens heel veel jonge artsen, omdat dit niet het werk is dat ze voor zich zagen.
Heel erg treurig, er blijft steeds minder over van ons mooie zorgsysteem
Ik ben een keer bezocht door mijn toenmalige lieve huisarts, ik was twee weken daarvoor bevallen na een moeilijke zwangerschap, medische indicatie en zo. Mijn zoon is gezond ter wereld gekomen gelukkig en C. kwam even langs op kraambezoek. we dronken een kopje thee en ze keek vakkundig naar mijn zoon of alles wel goed was en het was goed. Helaas moest ik de praktijk verlaten als patient omdat ik naar een ander deel van de stad verhuisde, wat ik heel jammer vond. Een andere huisarts had over haar gezegd toen ik in het weekend iemand nodig had: 'zij is een van de beste huisarts van Amsterdam'. Dit vertel ik niet om op te scheppen. In jouw geval snap ik niet dat ze niet even de brandweer konden in schakelen, zodat foto's maken mogelijk werd, zie je toch wel regelmatig in Amsterdam.
BeantwoordenVerwijderenIk vind dat je de situatie heel netjes beschrijft. Daar kunnen veel mensen een voorbeeld aan nemen. Maar wat ongelooflijk vervelend zeg dat dit soort dingen zo (moeten) lopen. Dat is om heel verdrietig van te worden.
BeantwoordenVerwijderenDat is wel triest... Ik kan me je teleurstelling wel voorstellen.
BeantwoordenVerwijderen