Foar de Swietbek

In de Coronatijd gingen we de elf Friese steden af om de fonteinen te bezoeken. En zo kwamen we ook in Franeker. We zagen de fontein, we genoten van Franeker,  maar verder was alles toen natuurlijk gesloten. Het Martenahuis, het Planetarium...

We namen ons voor om in betere tijden terug te gaan. En die tijden waren nu aangebroken. 

Het was herfstvakantie en omdat het Planetarium kort geleden een nieuwe status kreeg, die van  UNESCO Werelderfgoed, was het hartstikke druk en hadden we pas een tijdslot om 14.30. 

Geen enkel probleem. We gingen ook voor Franeker. Het Planetarium hadden we tenslotte lang geleden al gezien. 

Dus we waren al vroeg in Franeker en gingen eerst maar eens even rond wandelen en daarna lekker koffie drinken. Altijd in Friesland verheug ik me op Oranjekoek bij de koffie en/of de Friese Dumkes.  

We gingen naar binnen in de Brasserie naast het Planetarium. Een mooi, beetje Art Deco-achtig interieur in deze zaak. 

Een pand waar de buren van Eise Eisinga vroeger woonden. Er heeft ook een koffiebranderij gezeten en dat mooie tegeltableau herinnert dan ook aan de handel in koffie en thee. 

Het was inmiddels lunchtijd en er stonden zoveel lekkere dingen op de kaart, dus koffie met oranjekoek werd het niet.  

Mijn man nam een Broadsje Sûn. Dat zag er prima uit en was ook heerlijk. Maar ja een broodje gezond kun je zelf ook makkelijk maken,  dus ik wil dan iets origineels, het liefst iets Fries. 

Nou, Foar de Swietbek (die term hou ik er voortaan in), stonden er Wentelteefjes op de kaart. Wentelteefjes van Sûkerbôle. Ja, dan is er natuurlijk geen twijfel meer mogelijk. Die werden het. En lekker dat ze waren. 

En omdat ik bepaald niet zorgeloos was op die dag, dronk ik een kopje Zorgeloosthee . We lazen de Leeuwarder Courant uit en toen was het tijd voor het Werelderfgoed. 

Ik ben vastbesloten zelf eens wentelteefjes van suikerbrood te maken. Tot nu toe had ik geen suikerbrood in huis. Maar het gáát gebeuren al kan je het (ongestraft) niet te vaak doen.