Dagje Els

 

Dat was ontzettend lang geleden, dat zij en ik 'een dagje' deden. 

Het was al lang in de pen, maar het kwam er niet van en nu dus eindelijk wel. 

Voor de duidelijkheid: zij, dat is natuurlijk Els. Van KnutzEls.

Wij kennen elkaar door het bloggen en dat doen we allebei al heel lang. We kennen elkaar goed. 

Ik kan me niet eens meer precies herinneren waar we allemaal geweest zijn met ons tweeën. 

Het gaat ook gewoon altijd hetzelfde: we spreken ergens af en beginnen te praten. 

Dan doen we wat en praten door. We gaan lunchen en praten verder en blijven praten tot en met het afsluitende etentje en nemen dan weer afscheid op het perron. Zij de ene kant op met de trein en ik de andere kant. 

Deze keer begonnen we in Amsterdam. Het was maandag en dus gingen we naar de Noordermarkt. Daar is altijd wat te zien natuurlijk. Het was lang geleden dat ik er geweest was, maar het was nog precies hetzelfde met af en toen een nieuwe kraam ertussen. Deze met heel erg veel sjaaltjes bijvoorbeeld:

En dan nu drie keer raden waar ik mee thuis kwam. Tip: ik had er geen nodig en in het kader van opruimen had ik er net twee verkocht op koningsdag. 

We hadden niet echt een plan gemaakt van tevoren, maar na de lunch (broodje oude kaas, broodje osseworst, café Papeneiland) gingen we naar het Westergasterrein.  Lekkere wandeling ook hoor: Haarlemmerstraat, Haarlemmerdijk, park. 

Maar we gingen om te kijken of Fabrique des Lumières iets voor ons zou zijn. 

We aarzelden nogal, ook vanwege de prijs. Maar ik had er al veel positiefs over gehoord en ondanks dat alle voorgaande afleveringen gemist, dus we besloten nu maar naar binnen te gaan. Om een immersieve reis te maken. Immersief, een woord dat ik nog nooit had gehoord. Klik

Nou het wás wat voor ons. Om,  als je er niet geweest bent,  te zien wat het is, kun je het best hier klikken, want foto's maken viel nog niet mee. 

Ik laat er toch een paar zien. Waarop je ziet,  door de mensen die zitten te kijken, hoe groot het is. 

Ik vond het een bijzondere ervaring. Je wordt  ondergedompeld in een schilderij. Ja, daar komt het eigenlijk op neer. 

Na afloop was het buiten nog steeds heerlijk weer. 

We wandelden op het gemakje terug door de Jordaan, zagen een zaak die Els kende en aten er erg lekker. 

Verder lopen naar het station en dat was het. Wat een fijn dagje hadden we met elkaar! Hopelijk zal er niet zo veel tijd zitten tussen nu en de volgende keer! 

 

Best vaak zit ik na te denken over ons onderwijs. Het onderwerp interesseert me. Waarschijnlijk omdat ik bijna zestig jaar deel heb uitgemaakt van dat onderwijs. Als leerling, als student en als juf. Dus dat is wel logisch. 

Ik ben ondanks mijn goede voornemens aan het begin van het jaar een slechte krantenlezer, maar als er iets over onderwijs in staat, lees ik dat. En dat is best vaak.

Ik hoor ook vaak mensen praten over het onderwerp (meestal niet zo positief).

Onze oudste zoon is meester geworden. Onze dochter was een tijdje juf. 

Onze kleinkinderen zitten alle vijf op school en ik spreek natuurlijk nog wel eens mensen uit het vak. 

En tenslotte als er iets op radio of televisie is, spits ik mijn oren. 

Een paar weken geleden werd ik via de nieuwsbrief van 'Andere Tijden' (een van mijn favoriete programma's),  op de hoogte gebracht van een filmpje 'Ode aan de onderwijzer'. 

Gisteren kwam ik er pas aan toe om dat filmpje te bekijken. Het geeft een beetje de ontwikkeling  in onderwijsland weer en dat is in grote lijnen ook mijn ontwikkeling. 

Vandaar dat ik het hier ook laat zien. Het duurt iets langer dan 8 minuten. 

Knap geschilderd

 

Niet echt een feestje om naar te kijken vind ik. Gezien in London, Shoreditch. 

Twee rokende vrouwen. Wat mij betreft zijn er twee mogelijkheden.:

a. de kunstenaar heeft duidelijk willen maken dat je beter niet kunt of kunt gáán roken

b. het is een weergave van zijn werkelijkheid. 

Allebei kan ook nog. 

Hoe dan ook, ik word er niet vrolijk van, maar dat is natuurlijk lang niet altijd de bedoeling van de muurschilderende kunstenaar. Vaak willen de kunstenaars juist iets aan de kaak stellen. 

Wat je hier ook van vindt, het is knap geschilderd. 

En dan dit kunstwerk:

Een Oekraïns meisje. Deze kunstenaar ken ik in tegenstelling tot de vorige wél. WOSkerski is de naam. Hij zei (in 2022): As an artist, I have a voice that can influence people and a moral obligation to act against injustice and support people who need it. 

Linking to Sami's Colourful World

De verre voortijd

In Huis Bonck ben je niet alleen. Er is altijd een collega-vrijwilliger. Soms heb je het met z'n tweeën druk en soms helemaal niet. Dan is er meestal alle tijd om met die collega te praten. Ik vind dat best leuk. Vooral omdat het allemaal verschillende types zijn. Natuurlijk heb je met de een wat meer contact dan met de ander. En natuurlijk verschillen de gespreksonderwerpen nogal. 

Ik vind het altijd leuk als ik met Erik ben. Die heeft kunstgeschiedenis gestudeerd en weet dus heel veel van kunst. Hij wijst mij op tentoonstellingen.  Hij heeft ook een leesclub en vertelt mij welke boeken in zijn club aan de orde zijn. Van kunst weet hij echt heel veel, dus daar leer ik van. 

En de boeken... die noteer ik. Erik wees mij bijvoorbeeld op 'Het achtste leven',  van Nino Haratischwilly en dat vond ik een geweldig boek. 

De laatste keer kwam dit boek 'De verre voortijd',  aan de orde dat ik onmiddellijk reserveerde.

Het was een schot in de roos. Ik vond het prachtig. Het is een beetje thrillerachtig en zo mooi geschreven dat de term literaire thriller (een term die ik nooit helemaal begrijp) misschien hier wel op van toepassing is en dan snap ik de term ineens helemaal. 

Toch is het niet echt een thriller zoals gewone thrillers dat zijn. Wel wordt er,  langzaamaan zoals dat hoort  in een thriller,  steeds meer duidelijk.

Oud-politieman Tom Kettle is de hoofdpersoon. Hij is met pensioen en woont alleen aan de Ierse Zee. Hij doet niet veel, maar denkt. Mijmert. Dan op een dag komen er twee oud-collega's. Zij werken aan een cold-case en roepen Kettles hulp in. 

Je komt steeds meer te weten over Tom, over zijn verleden in een weeshuis, over zijn vrouw June met een ellendig verleden. Hun kinderen. Ze zijn er niet meer, maar toch zeer aanwezig

Cold case: een vermoorde priester, een andere priester, sexueel misbruik, agressie, zwarte bladzijde Ierse geschiedenis, trauma, emotie, liefde ....

Ik vond het een donker boek. Maar prachtig! Meer kan ik er niet van zeggen. 

Meestervervalsers

 

Valse kunst en mensen die kunst vervalsen. Het boeit me. 

Dat begon natuurlijk met Han van Meegeren. Ongetwijfeld de meest bekende vervalser ooit. 

Van Meegeren liet (bijna) iedereen er in trappen en dat kon alleen maar doordat hij kundig genoeg was natuurlijk. 

Hoe kunstcritici min of meer voor gek werden gezet toen bleek dat van Meegeren de schilder was van heel veel werk en niet Vermeer of Pieter de Hooch of ... 

Hoe hij een schilderij van zijn eigen hand als een Vermeer verkocht aan de nazi Göring. 

Hoe hij daardoor na de oorlog een straf riskeerde, vanwege collaboratie met de vijand. Gevangenisstraf en zelfs de doodstraf waren mogelijkheden geweest. 

Pas toen hij toe moest geven dat hij het werk zelf had geschilderd en dat ook kon bewijzen door onder toezicht weer een Vermeer te schilderen, pas toen liep het goed voor hem af. 

Al kreeg hij  wel gevangenisstraf voor het vervalsen. Maar dat was niet zo lang.

Ja dat zijn verhalen die mensen graag lezen en horen. Hij werd bewonderd, als een soort verzetsheld gezien en er zijn zelfs vervalsingen van zijn werk gekomen. 

Ik was op het gebied van vervalsingen blijven steken bij van Meegeren. 

Maar in dit boek gaat het bepaald niet alleen over hem. 

Er zijn heel veel beroemde/beruchte/kundige vervalsers. Het is van alle tijden. En daar wordt uitgebreid over verteld. 

Eigenlijk kende ik verder alleen Geert Jan Jansen. Op het boekomslag zie je een werk van zijn hand, 'geïnspireerd' op Karel Appel. Aardige man, met mooie verhalen. 

Van een andere Nederlandse vervalser had ik nog nooit gehoord: Jobst Frese. Die maakte wel 20.000 kunstwerken waarvan een groot aantal vervalsingen. 

Ik ga maar niet verder vertellen, maar het is hopelijk duidelijk dat ik dit boek met heel veel plezier en belangstelling heb gelezen. 

Het zegt vast wat over mij dat ik voor het merendeel van die vervalsers sympathie heb. 

Ps: Bij Emie las ik over het boek 'De Schaduw van Vermeer' van Jeroen Windmeijer. Leuk om te lezen, lekker leeswerk, dat vond ik ook. 

Verrast in mijn eigen wijk

Onze wijk is aardig groen. Er zijn twee parken en in het aanpalende dorp is nog een derde park. Alle drie op loopafstand. 

Een van de parken is het Dwaalpark. Best een leuke naam omdat mijn wijk de Grote Waal heet. 

Ik kom met enige regelmaat in alle drie de parken. 

Maar het is maar net hoe je loopt en welke kant op natuurlijk, want dat in dat Dwaalpark een prachtige natuurspeeltuin is aangelegd, daar had ik wel ergens iets over gelezen, maar niet echt in mijn hoofd opgeslagen en tot voor kort niet gezien. 

Een paar weken geleden was ik een wandeling aan het maken met mijn vriendin en zij loopt net even een andere route dan ik, waardoor ik dat gedeelte ontdekte.  Ik vond een mooie tekening van het plan zoals het is uitgevoerd: 

Het was er echt heel erg leuk geworden. Ik werd ontzettend verrast in mijn eigen wijk. 

'Daar gaan we naar toe als er kleinkinderen te logeren zijn',  dacht ik meteen. 

Deze week was het zover:  de kleinzoons (8 en 4) kwamen logeren. We haalden ze op uit Den Haag en meteen daarna konden ze los gaan in dat gebied. 

Je kunt er spelen met water (en modder) en ontdekkingen doen:

Er is een soort arena gemaakt. Je kunt er spelen in het kasteel en de uitkijktorens: 

Muziek maken: 

Je kunt klimmen, balanceren, rennen en je zelf uitdagen:

Ik weet natuurlijk wel dat jonge kinderen echt niet heel veel nodig hebben. Kijk maar naar Arthur:

   

Maar toch is het fijn dat er er zoiets moois gemaakt is daar. Gratis, voor alle kinderen! 

Uitstormen

 

Oh man, ze gaan zo hard en zo hoog. Ik sta er soms met ingehouden adem naar te kijken. 

Afgelopen zondag gingen we (na Koningsdag) even uitwaaien aan het strand. 

Uitstormen kan ik beter zeggen. 

En altijd sta ik dan een poosje te kijken naar deze mannen. Er waren er wel een stuk of zes bezig. Echt mooi om te zien. Ik snap niet dat ze elkaar niet raken. 

Toen we nog wat verder liepen was er ook een helemaal alleen bezig. Het stormde echt en ik dacht dat als ik zijn vrouw was of zijn moeder, dat ik het dan niet fijn zou vinden. 

Verder was het strand al duidelijk klaar voor betere tijden. 

En die zijn gekomen mensen, die zijn gekomen!! Vandaag wordt het minder, maar binnen is binnen, toch? 

Beckmann

 

Wat is er toch ontzettend veel te zien in Nederland. Al die mooie musea, met eigen vaste collecties. 

En dan organiseren ze van tijd tot tijd ook nog allemaal speciale tentoonstellingen die meestal zeeer de moeite waard zijn. 

Als ze dat een enkele keer niet zijn, dan is dat geen enkel probleem, je loopt er uit en richt je op iets anders. 

De tentoonstelling van het werk van Max Beckmann, die je hier ziet in een zelfportret uit 1917, was wat mij betreft prachtig. Ik was er door geraakt. Heel erg geraakt. 

Maar mijn man vond er helemaal niks aan en ging wat anders bekijken daar in het Kunstmuseum in Den Haag. Dat kan dus en dat is het mooie...

Ik kende Max Beckmann een heel klein beetje. Hij is van die dikke, zwarte lijnen en die felle kleuren... In mijn ogen een expressionist. 

Ik zag de tentoonstelling maanden geleden en dat ik er nu alsnog iets van laat zien, dat zegt wel genoeg. 

Het eerste zelfportret is uit 1917 en het doek "Zelfportret in grijze kamerjas" is uit 1941. Tussen die jaren speelde zich al een heel leven af. 

Geboren in 1884 in Leipzig, nam Beckmann deel aan de Eerste Wereldoorlog, als verpleger.

Toen hij succes begon te krijgen, kwam het nazisme op en werd hem een verbod opgelegd. In 1937 kwam zijn werk op de beruchte tentoonstelling Entartete Kunst te hangen en was het niet langer veilig voor hem in Duitsland. 

Hij vluchtte, naar... Amsterdam. 

Daar was hij absoluut niet gelukkig, maar daardoor, misschien daardoor, werd het wel een zeer produktieve periode. Zonder al te veel succes. Er werd weinig werk verkocht. Alleen het Stedelijk Museum Amsterdam,  zag iets in zijn werk. 

Na de oorlog ging hij naar Amerika en oogstte daar eindelijk veel succes. Niet voor lang, hij stierf in 1950.

Ik heb al het werk op de tentoonstelling twee keer bekeken en ik zou het met gemak nog een keer kunnen bewonderen. Ach wist ik maar waar dat dan precies in zit...

Ik vond bijna alles wat ik zag mooi, of ontroerend, maar dit werk spande eigenlijk wel de kroon: 

Een drieluik, genaamd 'De toneelspelers'. Uit 1941, 1942. In Amsterdam geschilderd dus. 

Ik kon hier wel naar blijven kijken. Er gebeurt zo veel. 

Links zie je hoe Jezus wordt gevangen genomen. En iemand leest de New York Times. Beckmann wilde in New York zijn. In het midden zie je een koning. Dat is Beckmann zelf. Rechts kijkt een vrouw in de spiegel en zij wordt zelf bekeken door een soort God met twee gezichten. Iedereen speelt op deze wereld verschillende rollen. 

Je kan nog gaan kijken, de tentoonstelling is bijzonder en te zien tm 20 mei. Kunstmuseum Den Haag dus.  

Ik laat nog even dat ene schilderij zien dat door een Nederlands museum werd aangekocht. Curieus!

Portret van de schilder en zijn vrouw, 1945

Gezichtjes

 Esther zag weer een tweeling, eentje boven en eentje onder:

En nog maar net was deze gestuurd of Esther zag er weer een:

Tijd voor koffie. Cappuccino.  Het kwam uit een automaat, was erg lekker en ik heb er helemaal niks aan gedaan.

Stef van sccollections en zijn vrouw werden aan het ontbijt aangekeken door dit gezichtje.

Mijn maatje Marieke, maakte een foto van de  pannenkoek van haar man Leo (die zelf niet echt bezig is met gezichtjes, hahaha)

'Hierbij de kandelaar op mijn keukentafel. Ik zie hierin altijd een mannetje met een hoed op', schrijft bloglezer Elly. Ik zag het meteen, Elly. Superleuk.

En de laatste voor deze ronde komt van Anneke Broos. En wat een leukerd ook weer. Anneke schrijft: In 'Het bos van de dansende bomen', zag mijn zoon deze knorrepot en wetend dat hij mij veel plezier bezorgt met zo'n plaatje, stuurde hij het mij. Ik zie een gezichtje, jij ook?' 

'Dat bos bestaat echt' vertelt Anneke ook nog.  

Tja, daar word ik nu wel heel nieuwsgierig naar. 

Dank  mensen en... blijf speuren. En inzenden. bettievdgriend@hotmail.com

 

Geisha

 

Ik kon geen naam meer ontdekken, maar ik weet bijna zeker dat dit werk is van Dan Kitchener. 

Na jaren street art spotten heb ik natuurlijk wel iets geleerd. 

Dit is trouwens London, Brick Lane. 

Een geisha is het denk ik  en ik vind haar prachtig! Geisha's vind ik sowieso intrigerend. Deze ook.

Linking to Sami's Colourful World

Koningsdag 2024

 Ik hoop dat jullie allemaal net zo'n prachtige koningsdag hadden als wij. Bij ons ging het zo: 

Onze jongste zoon woont met zijn vriendin tijdelijk in Amsterdam. In een huis aan een gracht. Een prachtig groot huis aan een gracht en een paar weken geleden appte hij met de vraag of het leuk zou zijn als we Koningsdag daar zouden vieren en van daar uit  onze koningsdagmeuk zouden verkopen. 

Of het leuk zou zijn??? Wat dacht je wat? Thumbs up en hoera natuurlijk! Net als deze meneer. 

Op de rommelmarkt 'zittten' vind ik sowieso een van de leukste dingen die een mens maar kan doen. 

En dan in Amsterdam en  vanuit een huis. Hoe heerlijk zou dat zijn.  

Als het koud is even naar binnen, als ik moet plassen idem. Een natje en een droogje, bij regen ook gewoon even naar binnen ... enfin het is duidelijk. 

Dus brachten we afgelopen donderdag onze spullen. Je kunt daar niet parkeren, dus dat was nog wel even een ding. 

Vrijdagavond gingen we met de bus en bleven daar slapen. Een logeerkamer met uitzicht op de gracht. 

'Wie hepput? ' zeggen we dan. 

Toen ik de volgende morgen om zes uur uit het raam keek: voor zover het oog reikte geen mens te bekennen. Geen beweging. Geen opbouw, geen kleedjes, he-le-maal niks. 

Thuis zit ik om zes uur meestal al een uur of zo. Je moet vroeg aan de bak om een plekje naar wens te veroveren. 

En hier dus niks. Ik schrok ervan,  maar ben om een uur of zeven toch maar gaan uitstallen. Weer wat later maakte ik kennis met de buren die ook een tafel spullen neerzetten en met de overburen. Leuke jongens die overburen. Zij verkochten er hun 'Deekie'. 

Allemaal hartstikke leuk en iedereen superaardig. Zij mochten ook plassen, kregen koffie,  en verwenden ons dan weer met een heerlijk drankje. 

Wij hadden een zeil om de handel bij regen af te dekken. En dat was ook vaak nodig, maar zij hadden zo'n partytent met open zijkanten over en vroegen of wij die wilden gebruiken. Zo lief. 

Nou en langzaamaan kwam het op gang. Eerst mondjesmaat, maar steeds drukker en drukker. Ik verkocht best veel 'spul'. 

En onder tussen werden we in de watten gelegd door de vriendin van Dirk, met croissantjes en broodjes en wil je nog een kopje thee en dat dus de hele tijd. 

Nog leuker werd het toen onze kleindochters met hun ouders kwamen. Die gingen nagels lakken van voorbijgangers en ze hebben me toch een hoop verdiend. Ze deden het ook zo ontzettend leuk. De mensen genoten er van en wij ook. 

Terwijl ik dit zit te tikken zie ik vijf nagels gelakt in roodwitblauworanje en een gouden duim. 

Ik heb zelf nog een paar korte rondjes gelopen en kwam tot de conclusie dat het op 'ons' stukje gracht het allerleukst was. 

Om een uur of twee werd het heel druk en kwamen er geen kopers meer. Dus ik heb de overgebleven spullen zo ingepakt dat ik thuis niks meer hoef uit te zoeken en zo opgeruimd ben. Straks gaan we die kratten halen. 

Het werd drukker en vooral ook lawaaiiger met muziek en biertjes en van alles en dan kan ik toch merken dat ik geen zeventien meer ben en ook geen zeventig. 

En dus zijn we op het gemakje naar het station gelopen. Het was heel erg druk tijdens die wandeling en op het stationsplein waren er nog steeds veel meer mensen die nog aankwamen dan mensen die vertrokken. 

'Wij vonden het zó leuk dat jullie er waren en zo samen Koningsdag konden vieren', appte onze zoon. 

En ja, dat was het, dat vonden wij ook. Een prachtige dag en hopelijk volgend jaar weer!!!!!!!!

Oh ja en voor ik het vergeet: hij was (van de voorbijgangers) de mooiste:  'Kijk maar naar de binnenkant mevrouw. Helemaal zelf gemaakt!'

Brug

 Onderweg in Friesland zag ik deze opvallende brug Ik ben de laatste jaren best vaak in Friesland geweest voor teenoftander en altijd over deze weg. Maar ik doe altijd iets nuttigs in de auto, ik lees of ik doe iets aan mijn nagels of ik borduur of ik maak de sudoku. En zo zal het gekomen zijn dat ik deze brug tot nu toe volledig had gemist

Deze is geloof ik van de terugweg. Maar dat maakt niet uit. Er zijn er zelfs twee. Twee bruggen genaamd Krúsrak en Dúvelsrak. 

Ik twijfelde nog even of het wel echt hout was, die overspanning. Maar ja hoor dat is het. Echt hout van een produktiebos in New Zealand.  Het probleem of eigenlijk de vraag bij het ontwerp en bij de aanleg,  was of het hout sterk genoeg zou zijn. Het wérd sterk en hard.  Door het met een bepaalde combi te impregneren, werden de cellen van het hout net zo hard als cellen in hard hout. 354 ton hout. 

Mooi vind ik! Het ontwerp was van Onix en Achterbosch Architecten. Zij wonnen de prijsvraag voor een originele en bruikbaar viaductontwerp. Een viaduct over de A7. 

The great Argus

 

En dat loopt  daar,  in Hoenderdaell,  dan zomaar vrij en op het gemakje rond. Zo'n mooie vogel ... 

Er zal vast ergens een bordje hebben gestaan, maar ik was zo onder de indruk dat ik vergat te kijken. Dus ik heb het nu opgezocht. 

Het is een fazant, de argusfazant. Argusianus Argus. Ik vind zijn engelse naam het mooist: The great Argus. 

Mooie kop heeft-ie ook! Met dat kleine zwarte kuifje

Maar dit, die tekening, vond ik het allermooist. Ik dacht als ik ontwerper was van stoffen of zo, dan zou ik daar iets mee bedenken.

Ik zou het patroon stelen. Van een fazant...

En ik zou het Great Argus noemen.

Landgoed(eren)

 Alweer over een landgoed.  Het tweede. Ik had het gisteren al over het Belmonte Arboretum, dat eerst een landgoed was. 

Toevallig: een dag voor ons bezoek, keek ik naar een serie (zes afleveringen) over Nederlandse landgoederen. 

Een serie die mij boeit. Ik vind het leuk om naar te kijken. 

Naar de mensen van die langoederen die heel hard moeten werken om hun familiebezit te behouden en nog mooier te maken. Bewaren, voor hun nageslacht, maar ook zeker voor ons. 

Mensen die heel gewoon lijken zie je in de serie. Gewone mensen met een doel. Maar aan alles, hun hele manier van doen en praten merk je dat ze niet helemaal gewoon zijn, niet zoals ik. Daar zit jaren rijkdom en adel achter. 

'Liefde voor het landgoed', op vrijdagavond, laat,  op NPO1

En het derde landgoed bezochten we met onze kleindochter Jet. Ze logeerde bij ons omdat we haar verjaardagscadeau gingen kopen: een bikini. Dat alleen was al supergezellig en de volgende dag rekten we nog een beetje en gingen naar Landgoed Hoenderdaell. Landgoed nummer drie. 

Hoenderdaell is nu een dierenpark, kleinschalig en een opvang voor geredde dieren. Er zijn leeuwen, beren, wolven, heel veel vogels, alpaca's om te aaien en lori's die uit je hand eten. 

Wij werden een tijd geleden door mijn bijna-buuf Kitty op dit park geattendeerd. We zijn toen met onze kleinzoon gegaan en we vonden het er hartstikke leuk. 

En als een kind zich niet gedraagt kun je hem of haar best even in een kooi doen. Maar dieren zijn er indien mogelijk vrij.

Ik hoor niet tot de mensen die afgeven op Artis of er tegen zijn. Ik hou van Artis, echt waar. We hebben een abonnement op Artis en we steunen  ze als dat nodig is. 

Maar dit mooie en goed verzorgde Hoenderdaell is een beetje anders.   We hebben ons nu voorgenomen met alle kleinkinderen een keer te gaan. Het is echt een dagje uit!!!