Perugini

Het blijft leuk hoor,  dat Postcrossing. Neem nou deze kaart.
Die ontving ik gisteren, uit Kiev (Oekraïne), van Victoria. 
Want naast een voorkeur voor Roodkapjekaarten heb ik ook een voorkeur voor kaarten die met boeken te maken hebben.
Zeg nou zelf, deze is toch erg mooi. 'Girl Reading' staat er op en de schilder is Charles Edward Perugini (1839 - 1918).
Dat is voor mij aanleiding om te gaan snuffelen op het www,  want van die Perugini had ik nog nooit gehoord.  Tja,  en voor je het weet is het een half uur later, maar dan weet ik wel  van dat Charles Edward getrouwd was met een dochter van Charles Dickens, Kate en dat hij nog meer lezende vrouwen schilderde. Deze bijv.:

Op dat moment kreeg ik zin om zelf lekker te gaan lezen. En dat deed ik ook!

Eet Haring bovenal

Oh oh oh, wat was het weer een ontzettend lekkere haring.
Stubbe's haring in Amsterdam, daar at ik hem.
Het is alleen al leuk om daar op die brug te staan en te kijken naar allerlei andere mensen die een haring eten. En naar alle mensen die daar langslopen en fietsen. Ik zeg: Eet Haring bovenal!

Blikje

Zo'n blikje nou maar weer. Ik nam het (nu bijna twee jaar geleden) mee uit Madrid en op de een of andere manier kwam het achterin de kast terecht. Jammer, jammer, de olijfolie was echt niet meer goed.
Ha, maar het blikje is nog bijzonder goed.
Echtgenoot had een ijzerzaag nodig om het open te krijgen, maar het is gelukt.
En het mag niet weg, ik ga er iets in planten. Misschien wel zo'n leuk klein cactusje. Want zomaar ineens zijn cactusjes weer helemaal hip.
Hoe dan ook, het blikje is een blijvertje.

Stiekem

'En? Heb je nog stiekem een Oranjelot gekocht?', vroeg ik echtgenoot daarnet. 

 Dat zit zo: jarenlang speelden wij automatisch mee in de Staatsloterij. We wonnen nooit wat. Bijna nooit, een keer hadden we zestig gulden. Ook hadden we wel eens de kosten van het lot terug. Maar dat was het.

Na jaren zagen we  in dat het ons wel heel veel had gekost, maar niks had opgeleverd.  Dus zetten we het abonnement stop.

Nou en sindsdien koopt echtgenoot zeer regelmatig een staatslot. En dan hoopt hij op een dag met een gigantische grijns op zijn gezicht de trap af te komen, met het winnende lot in zijn hand.

Maar ja, een stiekem lot, daar kan volgens mij geen zegen op rusten. Dus informeer ik even. Dan is het niet meer stiekem hè, snap je.

Het antwoord daarnet was trouwens JA.

Dus als jullie de dertigste niets van mij horen, dan ben ik even een reisje regelen, of winkelen, of....

Bolletje

De reclamemaker die dit bedacht, verdient wat mij betreft een prijs en in ieder geval complimenten. Ik vind dit zo superleuk gevonden. Misschien hebben jullie dit allemaal al lang eens gezien, maar ik ben niet heel veel onderweg met de auto en ik zag het voor het eerst.
 Ik was te laat om de foto te maken, dus deze heb ik gepikt.
Hij is even leuk als 'Henk van der Scheur, van deur tot deur'.
En trouwens: ik ben ook een aanhanger van Bolletje, van de kruidnootjes dan hè, dus ik vind het helemaal niet erg om deze reclame te laten zien.

Een andere wereld

Over dit boek van Monique Polak las ik een stukje in een blad toen we in het Joods Historisch Museum waren. Tegenwoordig heb ik altijd een klein opschrijfboekje in mijn tas en ik noteerde de titel. Vervolgens 'bestelde' ik het boek in de bieb. En het kwam, he-le-maal uit Roelofarendsveen. Handig hoor.
Het is het verhaal van het veertienjarige joodse meisje Lotte. Haar vader is de tekenaar Jo Spier. Lotte komt in 1943 met haar ouders en broertje terecht in Theresienstadt en zij en haar familie genieten  daar een voorkeursbehandeling. Dat komt door de tekeningen die haar vader maakt voor de nazi's: propagandatekeningen. Theresienstadt moest een modelkamp zijn. Spier werkte mee aan een film over dat modelkamp. Die film was bedoeld om het Rode Kruis er van te overtuigen dat het goed toeven was daar. Op verzoek heeft Spier toespraken gehouden waarin hij zijn kampgenoten opriep te doen wat de Duitsers wilden. Deze aktiviteiten werden hem  natuurlijk niet in dank afgenomen. Collaboratie, gebrek aan solidariteit wordt het gezin verweten en Lotte denkt daar over na.
Na de oorlog werd Spier achtervolgd door roddels en verhalen over zijn kamptijd en het gezin sloeg min of meer op de vlucht naar Amerika.
Monique Polak is de kleindochter van Jo Spier en dit is dus  het verhaal van haar moeder.
Het is weer een jeugdboek (ik lees heel wat jeugdboeken de laatste tijd) en ik vind het een aanrader. Het dilemma is interessant.
Nb.:Ik zie nu trouwens dat ik schreef dat het gezin een voorkeursbehandeling genoot. En dat is wel erg. Er wérd niet genoten in Theresienstadt.

Anna

Al weer een tijdje geleden dat ik een foto van Anna plaatste.
Maar deze vind ik zoooo lief: Anna in d'r allerstoerste pyjama.
Hoe ze lacht, zo puur... daar zijn gewoon geen woorden voor.

Sunday Postcard Art

' Summer' is this weeks theme at Sunday Postcard Art. And because there's hardly any summer here, I spent my time, making this card. Hope the weather will be better soon...

Spijt

Het boek 'Spijt' van Carry Slee, over een jongen (Jochem) die zodanig gepest wordt dat hij een eind aan zijn leven maakt, las ik jaren en jaren geleden. Een boek ook over pesters en een jongen (David) die ziet wat er gebeurt, het er niet mee eens is, maar niet wil of durft ingrijpen.
Ik werkte toen natuurlijk nog en ik dacht dat het wel goed zou zijn als ik dat boek voor zou lezen in de klas. Ik had altijd de oudste kinderen die naar het voortgezet onderwijs zouden gaan, na dat jaar. Het leek me nuttig. Dus las ik voor, maar ik was zo onder de indruk van dat boek dat ik op bepaalde momenten niet verder kon lezen. Tranen, slikken, nog eens slikken, bibberstem en kinderen tegenover me die er ook niet tegen konden. 
Daarna heb ik het nooit meer geprobeerd. Het waren dan wel de oudste kinderen, maar toch nog basisschool en dit ging echt over een middelbare school.
Het beeld op de voorkant van het boek, het beeld van de rode rugzak, drijvend in het meer is me echter altijd bij gebleven.
En nu is er de film, die heet ook Spijt.
Ik heb geen spijt dat we de film zagen, maar heel eerlijk gezegd vond ik het niet zo'n heel goede film.
Ik denk wél dat het een film is die je prima kunt laten zien in het voortgezet onderwijs en dan geloof ik dat die pubers er  van onder de indruk zullen zijn. De film zal ook vast wel een gesprek over pesters en gepest worden op gang kunnen brengen en als dat onder begeleiding gebeurt is dat natuurlijk uitstekend.
Maar de film zelf, met een leraar die hele erge pesterijen gewoon negeert,  die zelfs een beetje meedoet, dat is iets dat ik me niet kan voorstellen. En David, die bij een herdenkingsbijeenkomst ineens dapper het woord voert... ik geloofde het niet echt. De rector die in de gymzaal komt vertellen dat Jochem dood is en de allerergste pester (Sanne) die zelf ook grote problemen heeft. Nee, ik geloofde er niet helemaal in.
Maar ja, als door de film pesters tot inkeer komen,  is dat natuurlijk alles waard!

Favourite things

'Favourite things', vraagt Els deze week bij Stuur een Foto. 

Oké, heb je even Els?

Want dit is een bijna onmogelijke opgave voor een mens zoals ik, zo iemand die niet kan kiezen. Waar moet ik beginnen. Bij het strand? Bij boeken en dan speciaal oude meisjesboeken? Ik heb ook wel een favoriet museum en een superleuke tollenverzameling. Ons beider favoriete schilderij dan misschien, of m'n theepot. Of, of, of.

Nu ik er over nadenk is het eigenlijk fijn om veel dingen leuk te vinden en om in veel dingen geïnteresseerd te zijn. Dus niet langer denken. Als ik morgen weer moet kiezen zou het waarschijnlijk iets anders worden, maar nu kies ik even voor de rommelmarkt / de kringloop.

Ik koop wel eens wat en soms te veel, maar altijd maak ik foto's. Dus dat wordt weer kiezen. Eerst maar eens een collage.

En dan... ja dan ga ik toch voor deze foto: het eenzame blauwe glaasje. Echt een favoriet ding!

En dan doe ik deze ook nog even, want in de collage zie je het niet heel goed:

Klaproos

Zomaar, een klaproos in de wijk waar onze dochter woont. Een hele berm vol klaprozen en korenbloemen en allerlei grassen en stokrozen en...  Zo mooi!

Volendam

Hoeveel mensen zullen zo'n foto hebben? Dat aantal moet toch wel gigantisch zijn. De mijne is uit 1958 Ik sta er op met mijn lieve nichtje Gerda. Met Gerda's moeder, mijn tante en met Gerda's grootvader die toevallig ook mijn oudoom is.
Zeker is dat ik daarna niet vaak meer in Volendam ben geweest. Eén keer denk ik en toen vond ik er niet veel aan. Misschien moet ik er nog eens heen. Met de kinderen misschien? Die hebben wel zo'n soort foto uit het Zuiderzeemuseum, maar geen echte! Ben benieuwd of ze dat een gebrek aan hun opvoeding vinden.

Borduren

Een tijdje geleden kocht ik dit borduurboek. Omdat ik er zo'n leuk patroon van een kussen in zag staan.
Toen de kinderen klein waren heb ik veel geborduurd. Merklappen voor alle drie en ook nog wel eens een hele grote antieke merklap voor mijn moeder. Maar er kwam een tijd dat ik het niet goed meer kon zien, ook niet met een leesbril en dus deed ik het nooit meer. Best jammer, want het is een rustgevend, makkelijk werkje.
Mijn ogen zijn blijkbaar weer veranderd. Want in het boek zat materiaal om een klein etuitje te maken. Ik heb dat patroontje geborduurd, met echt kleine kruisjes en dat lukte:  ik zie het weer tamelijk scherp. Het borduren is nu bijna klaar, maar ja ....

dan moet er genaaid worden en het ergste van alles: er moet een rits in. Ik heb daar een ontzettende hekel aan en echt mooi wordt het nooit. Enfin, ik ga het wel proberen, eh... binnenkort.
Bij het materiaal zat trouwens een klein stukje 'in water oplosbaar stramien'. De stof van het etuitje, daar kon je nl. niet op tellen. En dus moest er dat stukje stramien op genaaid worden, als je goed kijkt zie je de gaatjes en daar kan je dan op borduren. Op die manier krijg je toch gelijkmatige kruissteekjes.
Ik had er nog nooit van gehoord, maar het is superhandig. Zo kun je op iedere stof borduren. Als je klaar bent knip je het stramien zo veel mogelijk weg en om de rest weg te krijgen moet het in een warm sopje, waardoor het op zal lossen.  Ik ben echt heel benieuwd.

Wees op je vierkante meter een vorst!

Er is op dit moment een televisiereclame waarin dit liedje weer nieuw leven wordt ingeblazen. Ik weet echt eerlijk niet voor wie of wat de reclame is, ik luister alleen naar het liedje. Het is van oorspronkelijk van Dirk Witte en die maakte het in 1917. Bijna honderd jaar oud en nog steeds een tekst die aanspreekt.  Bijzonder! Het is vaak door anderen gezongen, o.a. door Ramses Shaffy. Maar ik kies nu even voor de uitvoering van Wende Snijders.

Sunday Postcard Art

Bij Sunday Postcard Art is het thema vandaag: all things masculine, mannelijk.
Ik heb al heel lang niet meer mee gedaan, elke keer denk ik als ik het onderwerp zie: leuk, heb ik zin in. Maar het komt er gewoon niet van. Heel stom, want nu heb ik (luisterend naar Anne van Egmond en naar Adres Onbekend op radio Noord-Holland) heerlijk zitten prutsen.

Ik maakte er zelfs twee, die tweede hoort wel bij de eerste, maar niet bij het thema.
Toch weer eens vaker doen. Maar ja, ik zit ook te borduren en te lezen en die dingen kunnen nu eenmaal niet tegelijk.  Het lijkt net of ik steeds minder tijd krijg. Heel gek. Maar dit terzijde.
De kaarten verstuur ik via Postcrossing denk ik, er is altijd wel iemand die aangeeft zelfgemaakte kaarten te kunnen waarderen. Er zijn trouwens ook mensen die aangeven echt geen zelfgemaakte kaarten te willen ontvangen.

Herinnering

Dat heb je wel eens hè, dat er door een bepaalde stem, een bepaalde geur of een bepaald beeld, ineens iets terug schiet in je hoofd, waarvan je niet wist dat het nog ergens was opgeslagen.
Het overkwam me gisteren in de bioscoop, toen we de film 'Lincoln' zagen.
Ik hoorde ineens de stem van de man die je hier op dit  fotootje ziet. Het is Mr. Spitzer, met zijn vrouw en zijn kinderen en dit is zijn afscheidsfeestje. Hij was een jaar lang onze leraar geschiedenis (in de vierde klas) en ging toen weer terug naar Amerika. 
Eigenlijk hartstikke modern van mijn school om zo iets te doen en in ieder geval was het goed voor ons Engels.
Belangstelling voor geschiedenis had ik toen al en anders was die misschien wel aangewakkerd.
Mr. Spitzer sprak veelvuldig over de Amerikaanse Burgeroorlog en toen in de film gisteravond Ulysses S. Grant aantrad en Robert E. Lee, kwam het allemaal weer terug. Ik hóórde hem gewoon die namen noemen. Zo ontzettend Amerikaans uitgesproken. Pats... terug in de tijd.
Ha en zie je die visnetten? Er zullen ongetwijfeld druipkaarsen hebben gestaan.  In van die groene, platte roséflessen.1967. Meer dan vijfenveertig jaar geleden!

Open Tuinen Dagen, Amsterdam

Open Tuinen Dagen in Amsterdam. Al jaren wilde ik daar eens heen, maar altijd was er iets of ik zag het te laat. Maar nu niet, nee nu niet. We hebben gisteren de benen uit ons lijf gelopen en gefietst en we hebben zo ongeveer 25 van de 29 tuinen bezocht. Daar mag je ook drie dagen over doen hoor, maar vandaag konden we niet en gisteren  was het lekker weer. Dus...

Het gaat zo: je koopt bij één van de tuinen een passe-partout, je gaat die tuin bekijken en vervolgens ga je met een plattegrond in je hand naar de volgende tuin en de volgende en... Het is wel duur, dertig euro voor twee, maar ja, je komt op plaatsen waar je normaal niet komt. Bijvoorbeeld in de tuin van de ambtswoning van de burgemeester:

Bovendien wordt de opbrengst gedoneerd aan een goed doel.  En je ziet van alles, bloemen natuurlijk, veel bloemen. Hoewel ook hier lang niet alles in bloei staat, vertraagd door het koude weer natuurlijk.

Je ziet prachtige oude bomen, maar ook jonge fruitboompjes.

Je ziet tuinen die bij een hotel horen, tuinen die bij een museum horen, of bij een kerk. En je besluit ter plekke om dat museum ook nog eens te bezoeken, op een andere dag. Zelf vind ik de tuinen die bij een woonhuis horen het leukst, want soms zie je ook iets van dat woonhuis en dat is voor een nieuwsgierig type leuk:

Je ziet keramiek in de tuinen en beelden en lopend naar een volgende tuin zie je ook weer andere huizen of winkels.

In veel tuinen is koffie of thee te krijgen, vaak met iets lekkers erbij. Maar je komt natuurlijk ook langs terrasjes waar je kunt gaan uitblazen als je dat wilt. En ondanks het feit dat er behoorlijk wat mensen op pad waren,  was is het toch heel erg rustig in die tuinen. Midden in een drukke stad heerst rust. Heel bijzonder.

Kortom: het is een echte aanrader en misschien kun je nog wel gaan. Vandaag of morgen.

Philip Mechanicus



Weet je wat? Ik roep deze week uit tot Museumweek (bij Bettie), want dit is al de vierde keer deze week dat ik het over een museum heb.

Deze keer het Joods Historisch Museum. Daar is momenteel een overzichtstentoonstelling van de fotograaf Philip Mechanicus. Ik kende zijn werk wel van de portretten die hij maakte bijv. van schrijvers. Maar zijn andere werk kende ik niet. Toen ik echter deze foto zag, was ik meteen verkocht.

En behalve portretten en straatfoto's is er ook een overzicht te zien van zijn minder bekende werk.

Ik houd erg van zwart-wit foto's uit het analoge tijdperk en als je dat ook leuk vindt, kom je hier echt aan je trekken.

O ja, er is ook een fotoroute Toen & Nu . Rondom het Waterlooplein vind je grote panelen met foto's van Mechanicus, precies op de plek waar hij vroeger die foto's maakte.

(Het Joods Historisch is altijd een favoriet museum geweest, en dat is het nog. Wij gingen er wel eens naar toe uitsluitend om er een stukje buitensporig lekkere boterkoek te eten of een overheerlijke gemberbolus. Ik heb er al eerder over verteld hier. Maar deze keer was de boterkoek nauwelijks groter dan een koekje en niet zo lekker. Een kopje koffie, een kopje thee en twee miezerige stukjes boterkoek voor 11 euro 50... dat doen we dus niet meer. Belachelijke prijzen. Er zat ook helemaal niemand in het restaurant. Ja, de complete keukenstaf, zat zelf koffie te drinken. Het museum blijven we natuurlijk  wel bezoeken.)

Call the midwife

Zomaar ineens ben ik weer een beetje verslaafd. Aan deze (BBC) serie: Call the Midwife. Wordt iedere werkdag uitgezonden door  Omroep Max op Ned. 2 van half zes tot half zeven. Heerlijk, zonder reclameonderbrekingen. Het is op een tijd dat ik normaal gesproken nooit tv kijk. Ik wíl ook eigenlijk niet kijken op dat tijdstip, maar ik doe het lekker toch.
Call the Midwife gaat over het leven van verloskundigen die in de late jaren vijftig in de Londense volkswijk East-End werkten.

De serie, gebaseerd op de gelijknamige memoires van de voormalige verloskundige Jennifer Worth, vertelt over het leven van de pas afgestudeerde Jenny.
Zij probeert samen met de nonnen van het Nonnatus House-klooster het hoofd te bieden aan de verloskundige problemen in een straatarme Londense wijk.

Er zijn vijf afleveringen geweest en die zijn nog in te halen. Ik moet er nog twee, want ik zag er tot nu toe drie.
Tot 27 juni!

Ps.: ik moet er eerlijk bij zeggen dat ik beslist een voorkeur heb voor twijfelachtige series. Ik kan nog steeds in dikke tranen zijn bij 't Kleine Huis, terwijl mijn vriendinnen daar een spuugbakje bij nodig hebben. Dus misschien ben ik niet helemaal betrouwbaar op dit gebied.

Rijksmuseum (2)

Ik doe gewoon nog een rondje Rijksmuseum Amsterdam. In de eerste plaats omdat ik dit hondje even had gemist bij mijn foto's. En dus zijn baasje ook!
Adriaen van de Velde is de schilder en hij maakte het schilderij in 1667. Zo levend nog... in 2013!

En dan nog wat foto's van het museum en de mensen in het museum. Ik zei al: dat is minstens net zo leuk!

En als je je nou echt zou vervelen, zou je je natuurlijk ook op deze manier bezig kunnen houden:

Rijksmuseum Amsterdam

Toen we pas geleden in het Rijksmuseum waren (voor het eerst sinds de heropening) zag ik dit hondje op een schilderij van Cornelis Ketel.( 1548-1616). Wat een leukerdje hè, hij lijkt een beetje op onze Mac. Een beetje. Qua kleur.

Tja en toen was er geen houden meer aan: ik zag alleen nog maar honden op de schilderijen en na een poosje ging ik ook echt op zoek. Niet erg, gericht kijken is eigenlijk heel erg leuk.

We hadden een mooie ochtend, want niet alleen is het een plezier om naar schilderijen te kijken, het museum zelf is ook zo mooi. Toen we naar de uitgang liepen vroeg een van de suppoosten hoe we het gevonden hadden. En ik constateerde bij mezelf gewoon een gevoel van trots. Ik ben niet zo erg nationalistisch ingesteld hoor, maar nu kreeg ik toch echt het gevoel van: zo, dit hebben we toch maar mooi in dit land en in deze stad. Het mag dan een tijdje (ahum) geduurd hebben en het mag  ook een paar centen hebben gekost (ahum), maar dan heb je ook wat. De suppoost vertelde dat zij op haar werkdagen ook steeds zo trots is op het museum!

 Dat vind ik leuk. Suppoost zijn lijkt me altijd een rotbaan, altijd maar staan en dan gebeurt er niks... Maar hier, in dit museum is het zo druk en is er ook voor een suppoost veel te zien.

Eén ding nog: we hadden altijd als truc om grote drukte te vermijden: zondagmorgen negen uur. Maar ook zondagmorgen negen uur was al druk. Niet dat ik er last van had hoor. Behalve naar het museum en de schilderijen kijk ik ook graag naar mensen. En daartoe was alle gelegenheid.

Pranfeuri

Wel eens van een pranfeuri gehoord? Ik niet. Maar tijdens een bezoek aan het Tropenmuseum in Amsterdam ben ik erachter gekomen. Het woord panfreuri komt uit de strip Dirkjan (van Mark Retera). Kijk maar:

Het is een voorwerp waarvan niemand weet wat het is. Waarvan de functie volkomen onduidelijk is. In de collectie van het Tropenmuseum zitten ook pranfeuri's. Voorwerpen met een vage herkomst en een onduidelijke toekomst.
Het hieronder getoonde apparaat is zo'n pranfeuri. Op een oud kaartje stond: apparaat met filter. Ze doen hem niet weg daar in het Tropenmuseum, want 'wat wij niet weten, weet een volgende generatie misschien wel'.

Dit was een onderdeel van de tentoonstelling 'Onverwachte ontmoetingen'. Leuk om te bekijken. http://www.tropenmuseum.nl/-/MUS/78929/Tropenmuseum/Tentoonstellingen/Onverwachte-ontmoetingen
Het hele museum is trouwens leuk, als je geïnteresseerd bent in de wereld buiten Europa en in het koloniale verleden. Voor kinderen is er ook altijd wat te zien en te beleven: Tropenmuseum Junior.

Roodkapje (27)

Oh, ik kreeg weer een Roodkapje kaart. Via Postcrossing, van Nelli die in Moskou woont. Nummer 27 van mijn verzameling! Thanks a lot, Nelli.

Diana

 Al weer lang geleden kwamen zij en haar man in ons rijtje wonen. Haar kinderen waren die van ons net een stapje voor, maar er was veel contact over en weer. Over de kinderen.
Later werkten we allebei en hadden daar aan elkaar best veel over te vertellen. Zij breide een keer een geweldige trui voor mijn dochter. Want naaien en breien, ze was er heel goed in. Haken niet, maar dat leerde ze een jaar geleden toen we samen een haakcursus deden.
Ze leefde mee toen mijn ouders overleden. Zij kreeg een kleindochter en nog een en wist precies hoe het voelde toen wij een kleindochter kregen.  Ze las altijd mijn blogs en reageerde, schriftelijk niet zo vaak maar wel vaak mondeling en telkens bleek dat  ze alles had gelezen.
Ze was een behulpzame, lieve vrouw. En een stoere, dappere vrouw, die in haar leven veel meemaakte.
Drie en een half jaar geleden werd ze ziek. En hoe ze met haar ziekte omging dwong bewondering af en niet zo'n klein beetje. Positief en optimistisch, dat was ze. Altijd tot in de puntjes verzorgd en vol leven. Tot het echt niet meer ging.
Zij en ik waren precies even oud. In hetzelfde jaar geboren en ook op dezelfde dag.
Diana overleed gistermiddag en ik zal haar verschrikkelijk missen.

Noordermarkt

Mensen, mensen... wat word ik toch altijd blij van een rommelmarkt. Deze keer was het de Noordermarkt in Amsterdam (iedere maandagmorgen). Ik zie altijd van alles, meestal dingen die ik alleen wil fotograferen, maar toch ook wel vaak dingen die ik graag zou willen hebben. Vandaag zag ik als eerste dit bordje:

En nog één...

Enne....

Enfin, ik heb nu de afwas gedaan. (Dit soort bordjes kunnen absoluut niet in de afwasmachine.) Het was een flinke afwas, ik ben nl. 8 kleine bordjes en 4 grote borden en 4 diepe borden rijker. En allemaal een klein beetje verschillend. Superleuk natuurlijk. Maar ja dit is niet de eerste keer dat ik voor bordjes val (of voor kopjes).
Toen ik dat zo'n beetje hardop stond te overwegen, dat ik ze echt niet nodig had en zo en dat ik het dus maar beter niet kon doen, zei de koopman: 'Ach mevrouw, u moet maar denken, u moet toch iedere dag eten'.
Daar zat wat in natuurlijk, dus vandaar.

Een weeffout in onze sterren.

Vorige week had ik het over 'Springsnow', hier.  Ik vertelde toen dat de schrijver John Green in zijn boek 'Een weeffout in onze sterren' refereerde aan het verschijnsel Springsnow. Ik zei ook dat ik het boek zou reserveren in de bieb en dat heb ik gedaan. Ik kon het vrijdag al ophalen en vrijdagavond had ik het uit. Wat een prachtig boek. De springsnow was er niet heel belangrijk in trouwens, maar dat doet er niet meer toe.

Het boek gaat over Hazel,  een meisje van zestien, dat kanker heeft. Ze is niet meer te genezen, maar door een bepaald medicijn wordt de groei van de tumoren geremd en is ze met zuurstof en al in staat om nog enigszins te leven, voor onbepaalde tijd.
Hazels moeder vindt dat ze naar een praatgroep voor jonge kankerpatienten moet om wat meer contacten te krijgen. Dat doet ze ook, met fikse tegenzin en ontmoet daar dan o.a. Isaac en na een tijdje Augustus Waters, Gus.
Augustus en Hazel delen heel veel. Natuurlijk wat hun ziekte betreft, maar ook wordt Hazels lievelingsboek 'Een vorstelijke beproeving' (over Anna een jonge kankerpatient) het lievelingsboek van Augustus. Dat boek eindigt midden in een zin. Waarschijnlijk met de dood van Ánna. Hazel wil ontzettend graag weten hoe het verder is gegaan met bijv. de moeder van Anna en met haar vriendinnen, met de vriend van Anna's moeder en met de hamster. Maar de schrijver, die in Amsterdam woont reageert niet op haar vragen.
Hazel en Gus worden verliefd en Gus krijgt het wel voor elkaar om de schrijver te bereiken. Die zegt dat hij echt geen antwoord kan geven op Hazels vragen, alleen persoonlijk. Daarvoor zou Hazel dus naar Amsterdam moeten. Dat heeft wat voeten in de aarde, maar het lukt.  Samen met haar moeder en Gus reist ze naar Amsterdam. En weer terug. Meer vertel  ik er niet van, want dan hoef je het niet meer te lezen.
Twee jonge mensen met kanker... Het is een ontroerend boek, maar werkelijk nergens sentimenteel en dat vind ik echt een topprestatie.

Stuur een foto

Thema bij Stuur een Foto: Bloemen en Planten.
De foto is een paar jaar geleden gemaakt, maar ik vind hem nog steeds mooi. Het was in Lissabon, tamelijk vroeg in het jaar. Eind februari. Misschien laat ik hem wel eens afdrukken. Dat doe ik niet vaak meer, want ja,  wat moet ik er mee. Er zijn zoveel mooie foto's en trouwens ook een heleboel lelijke. Ik doe veel weg, maar er blijft toch ook nog veel over vanwege de herinnering.

Wat ik ook nog even wil zeggen...

... is dat ik het heel erg vind dat de brievenbussen gaan verdwijnen!!!

Nachttrein naar Lissabon

Dit boek, Nachttrein naar Lissabon van Pascal Mercier, las ik al heel wat jaren geleden. En ik was zeer onder de indruk. Het is het verhaal van een leraar, Raimund Gregorius. Als hij op een dag op weg is naar school, redt hij een vrouw die van een brug wil afspringen. Hij weet niets van haar, alleen vindt hij een boek in haar jaszak. Van Amadeu de Prado. In het boek wat filosofische opmerkingen die hem erg aanspreken. Het boekje doet hem besluiten van het ene moment op het andere alles achter zich te laten en op zoek te gaan in Lissabon naar sporen van deze de Prado.
Het is een filosofisch werk, dat leest als een roman, zo heb ik dat boek onthouden.

En nu was er ineens een film, met Jeremy Irons in de hoofdrol nota bene. Dus ik zette me over mijn gebruikelijke twijfels over het bezoeken van een film nadat je een prachtig boek hebt gelezen, heen en zag de film in ons onovertroffen filmhuis.
Echtgenoot en ik zijn het lang niet altijd eens over een film, maar over deze wel: we vonden hem erg goed. Ook de vier (4) andere mensen in dezaal spraken na afloop hun goedkeuring uit.
Ik had van tevoren een paar recensies gelezen en die waren niet erg positief. Bijna was ik niet gegaan. Zo zie je maar weer.

Eenvoudig

Het leven is echt niet altijd eenvoudig...

Familie

Dit is het gezin van mijn vader. Arie en Neeltje kregen acht kinderen. Drie jongens en vijf meisjes. Ik moet altijd een beetje lachen als ik aan de namen denk: Trijn, Jannie, Maartje, Hillie en Willie. En de jongens: Teunis, Willem en Arie. Hoe Hollands kan het zijn. Ik weet niet precies wanneer deze foto is gemaakt. Mijn vader Willem was van 1916 en hij staat rechtsachter. Hoe oud zal hij daar geweest zijn? Jaar of twintig misschien? Dus ik gok zo'n beetje rond 1935 en waarschijnlijk was het de trouwdag van Arie en Neeltje.
Van de hele familie is er nu nog maar één over. De jongste, mijn oom Arie. En hij is vandaag jarig. We gaan er heen, want ik vind het altijd fijn om hem te bezoeken. Hij lijkt qua uiterlijk niet zo erg op mijn vader, maar af en toe, als hij lacht of een bepaald gebaar maakt, hoe hij praat..., dan zie ik mijn vader even terug.