Huis te Merwede

Door het thema bij Stuur een foto deze week, ging ik door mijn foto's en kwam ook even terecht in het mapje Dordrecht. En daar vond ik deze foto's. Dit is Huis te Merwede in Dordrecht,  een van de oudste monumenten in mijn geboortestad.
De eerste vermelding van dit huis, dateert uit 1335(!). Maar het was al een ruïne in 1418. Het is nooit meer opgebouwd.
De ruïne is wel gerestaureerd.

Verder is dit een deel van het decor van mijn jeugd. Van mijn zesde tot mijn twaalfde woonde ik vlakbij deze ruïne en wat heb ik er genoten en gefantaseerd.
Ik was  wel een beetje een geschiedenismeisje en de geschiedenis druipt er natuurlijk vanaf.
Een stijve hark ben ik altijd geweest, dus mijn pogingen om er in/op te klimmen mislukten. Jaloers was ik op jongens die dat wel konden.

Op mijn zesde verhuisden we vanuit de oude binnenstad naar een nieuwe wijk in Dordrecht: de Staart. De straat waar we gingen wonen,  was op dat moment de laatste straat. Vóór ons waren slechts grienden. Zeer toepasselijk natuurlijk voor iemand met mijn achternaam.
Dat was dus buitenspelen, buitenspelen en nog eens buitenspelen en als dat niet kon werd er gelezen.

Naar de ruïne mocht ik niet alleen.
Je kon daar zwemmen in de Merwede, er was een klein strandje.
Maar als ik wilde zwemmen moest mijn vader mee. Alleen in de rivier of met andere kinderen vond mijn vader te gevaarlijk, maar hij wilde gelukkig vaak mee. Dan liep je precies zo, door die bosjes het water in. Heerlijk was dat. De rivier was best wel druk bevaren (in mijn herinnering) en ik mocht dan ook niet te ver.

Nu nog altijd, als ik in Dordrecht ben, wil ik even naar de ruïne. De grienden, die zijn er niet meer. Alles is daar vol gebouwd.
Maar de rivier en de ruïne zijn er nog. Gelukkig!

Deze foto's zijn van vorig jaar, het was rotweer. Volgende keer ga ik met mooi weer!

Made in Laren

Leuke tentoonstelling gezien in Singer in Laren: Made in Laren.
Er is werk te zien van kunstenaars als Jozef Israëls, Anton Mauve, Max Liebermann, Jan Sluijters, Bart van der Leck.
Laren was vroeger (1880-1930) een bruisende kunstenaarskolonie zegt de folder. Haagse Schoolschilders trokken naar het pittoreske Laren en Blaricum om het onbedorven boerenleven vast te leggen. Het succes van deze schilderijen trok kunstenaars uit binnen- en buitenland naar het Gooi.
Je krijgt een leuk beeld van die periode en niet alleen figuratieve kunst, bepaald niet.
Het schilderij hierboven is trouwens van Evert Pieters. Niet dat ik ooit van hem gehoord had, maar je leert altijd wel wat natuurlijk.

Nog even van dichtbij. Zo'n lief plaatje. Of ben ik nu teveel in de baby-mood?
Dit vond ik ook erg leuk: De Huizer breischool. Niks veranderd, er zijn tegenwoordig ook overal breicafé's. Al was het toen misschien meer noodzakelijk om te breien.
Het schilderij is van Wally Moes, 1891.

Het schilderij is van Wally Moes, 1891.
Verder was er nog een expositie van Paul de Lussanet, wiens naam ik kende als regisseur, maar niet als schilder. Nu wel en ik vond veel van wat daar van hem hing erg mooi.

Dit schilderij is getiteld Het mysterie van de vakantie (Bretagne), 2009

De tentoonstelling Made in Laren is nog te zien tot en met 18 mei  en het werk van Paul de Lussanet tot 16 maart. En hier is een link voor de liefhebbers: klik

Aardappelschilbakje

'Wat dacht je hiervan? Nostalgie of niet?', vraagt mijn nichtje Elly.

En ze vervolgt: 'Dit bakje wordt nog steeds dagelijks gebruikt door ons!'

Ontroerd door een foto van een  aardappelschilbakje? 

Ja dat kan, een klein beetje. 

Want mijn vader maakte dit bakje. Vond-ie leuk, hij maakte er heel wat. 

Voor mijn moeder, voor mij. Vast ook voor een paar van mijn tantes.

En ik denk  voor een heleboel nichten. 

Hij had zo'n kamer waar al zijn gereedschap stond en hij vond het heerlijk om daar iets te maken. Hij maakte ook stoven. Echte mooie stoven. En speelgoed: een pakhuis, een garage, een poppenhuis, een trekeend. 

En hij werkte aan een boot, een replica. Die is nooit afgekomen, zijn handen trilden te erg.

 

Leuke foto, bedankt El.  

Enne... vanavond maar aardappelen?

Zieke Anna

Een kindje van bijna een jaar is eigenlijk al geen echte baby meer. Behalve als dat kindje ziek is, dan is ze opeens weer een heel klein babytje.
En zit ik er net zo over in als vroeger over onze eigen kinderen als ze ziek waren.
Dat ze nog niet kunnen zeggen wat er aan de hand is. En dat jij ook nog niet kunt uitleggen dat het weer over gaat. En die koorts die zo snel zo hoog op kan lopen. Ik vind het maar helemaal niks.
Inmiddels is Anna weer een beetje opgeknapt gelukkig. Ziek is nooit leuk natuurlijk, maar bij een baby vind ik het gewoon nog erger. Dat is het!

Nederland in het buitenland

Kijk, de start van een nieuwe serie: Nederland in het buitenland.
Het is namelijk zo dat mijn oog altijd op Nederlandse dingen valt als ik in een buitenland ben. Kan ik niks aan doen en voor ik het weet staat het al op de foto. Het kan echt van alles zijn en dat maakt het juist leuk. Ik speur niet echt hoor, maar wat ik zeg, mijn oog valt er op. Dit Keukenhof bordje bijv. lag op de grond op een rommelmarkt in Jaffa (Israël).

Weet je wat, ik doe er nog eentje, om te beginnen kan dat wel. Dit was in London.

Mocht jij nou ook een foto hebben die goed in het thema past, mail hem dan  bettievdgriend@hotmail.com
Dan plaats ik hem de volgende maandag, met een link naar jouw blog. En zonder blog kun je ook gewooon meedoen, natuurlijk.

Wonen

Wonen... Welk huis maakte op jou een verpletterende indruk? Dat is het thema deze week bij Stuur een Foto. 
Nou dat leverde me nog even een uurtje zoeken op. Maar dat vind ik leuk hoor, zo eens even door mijn eigen foto's gaan. Erg leuk zelfs.
De keuze was moeilijk. Ik vind zo veel huizen leuk, maar verpletteren doen ze me geen van allen.
Ik koos uiteindelijk voor dit huis. Voornamelijk vanwege het licht.
Het huis staat in Barcelona. Als ik me goed herinner aan een mooi, klein pleintje met minimaal één kroeg.
Ik stel me voor dat ik daar in dat huis aan dat plein, een tijdje zou mogen wonen. Dat ik er een kamer zou huren, die aan de linkerkant met het balkon en dat ik daar dan een weekje zou verblijven.
En dan lekker door de stad kuieren, beetje naar de markt, uurtje aan het strand.  's Avonds met een overheerlijke sangria en een boek op dat balkonnetje, in het late avondzonnetje. Ha, zelfs mijn dichtader gaat er van open.
Het liefst in deze tijd van het jaar nu het daar waarschijnlijk al echt strand/terrasjesweer is.  Echt voorjaar.
Maar ja,  het ziet er hier ook geweldig uit vandaag.Trouwens, hoewel mijn eigen huis  helemaal niks bijzonders is, ben ik er toch wel erg aan gehecht. Dus...

Onze jongste zoon maakte ons van de week attent op deze site: klik
Vind een fijne plek voor u zelf. Verblijf bij locals in meer dan 34.000 steden en 192 landen
Dat is toch zeer aantrekkelijk. Ik ga eens even goed zoeken.'t Zou zomaar kunnen dat het huis er in staat...

Wat ik ook nog even wil zeggen...

Heus, ik weet dat er schokkender zaken gebeuren in de wereld vandaag de dag.
Maar toch schrik ik hiervan.
Dé Hema niet meer zo in trek.Tssss.
 't Is toevallig wel mijn favoriete winkel, ja.
En ze hebben hartstikke leuke dingen.
Dus mensen hou eens op met alles via internet te betrekken, maar steun de winkels die er nog zijn en vooral  Hema.
En de boekwinkels natuurlijk, want van de sluiting van al die prachtige boekwinkels werd ik ook niet blij.
Ik vind mensen die goed ter been zijn en niet ziek, mensen die niet dag en nacht werken, mensen die niet ergens in de middle of nowhere wonen, díe mensen moeten bij echte winkels kopen.

Tulp

Dit is een tulp en ik vind hem prachtig. 

Vorige week gefotografeerd. Buiten bij een bloemenkraam.

En meer kan ik er niet van zeggen.

Cake

Ik begrijp, nee ik wéét, dat een uitvaart heel belangrijk is voor de meeste mensen. En dat het fijn is als de zaken die daar mee te maken hebben, goed geregeld zijn. Echt dat begrijp ik.
Maar een cakeproeverij??
Dus dat je  op zo'n uitvaartbeurs rondloopt en dan denkt 'Welke cake zal ik eens kiezen als ... er niet meer is. Eens even proeven.
Nee, dit is niks.
Maar déze  moet ik echt onthouden, even de bakker noteren maar. Hmmm, goddelijk. Doe deze maar bij mij.

' 't Ken te gek ook' zeggen ze hier!

En nog eentje!

Zo gaat het nou altijd, wekenlang niks en dan zomaar twee onbekende Roodkapjes in één week. Deze komt trouwens ook weer uit Nederland. Via Postcrossing van Nanne. Dankjewel, Nanne.
Ik vind het een hele mooie, een hele echte. Grote boze wolf bedreigt klein Roodkapje. Maar uiteindelijk gaat ze toch winnen. Dat weet je.
Er wordt me regelmatig gevraagd waarom ik toch zo houd van Roodkapje. Mijn antwoord is dan altijd dat ik geen flauw idee heb.
Maar nu ik deze kaart zie... ik bedoel je hoeft geen psycholoog te zijn om dat er in te zien, van dat overwinnende kleine meisje. Tja en nu zit ik heel hard om mezelf te lachen!
En nog even over Postcrossing. Ik krijg vaak hele leuke kaarten hoor, alleen zijn het natuurlijk niet altijd Roodkapjes. Maar leuk zijn ze toch wel heel vaak!

Koekoeksjong

Een lekkere dikke pil, 519 bladzijden maar liefst.
Van Robert Galbraith en dat is het pseudoniem van J.K. Rowling. Dat die kan schrijven, weten alle Harry Potter fans en ik dus ook.
Maar het is wel een totaal ander boek.
Het is een detective. Geen literaire thriller, een verademing. 
Met een speurder, Cormoran Strike en zijn assistente Robin. Strike is prive detective en hem is gevraagd een geval van zelfdoding te onderzoeken. Want is het wel zelfdoding? De broer van het slachtoffer denkt van niet.
Dat doet Cormoran Strike, hij onderzoekt.  Hij gaat op mensen af en vraagt en vraagt en vraagt.
Bijgestaan door Robin, die eigenlijk alleen een weekje als uitzendkracht aanwezig zou zijn.
En aan het eind weet je hoe het zit.  
Een voor mij belangrijk pluspunt: het verhaal is duidelijk. Je komt heus meer te weten over Strike, logisch. Maar het is geen aparte verhaallijn.
Zo hoort het. Vind ik.

Harten of hartjes.

Mijn laatste hart alweer. Ik stop met deze serie. 't Is niet dat ik er niet genoeg meer heb, 't is meer dat ik er genoeg van heb. (Dat komt misschien wel een beetje door Valentijnsdag).
Ik laat er nog twee zien van anderen.
Deze is van Agnes, de vriendin van oudste en ik vond het echt een superleuke foto. Agnes dacht dat de groenteboer haar leuk vond. En ja, dat zou mij in het geheel niet verbazen.

En het laatste hartje is van Jeanne, niet de ene Jeanne, maar de andere Jeanne. De Jeanne van het blog  Zo van dat. Klik  
Haar zojuist aangeschafte tas vormde zich geheel vanzelf tot een hartje.

Volgende week dus een nieuwe serie.

Roodkapje

Leuk, zo maar weer eens een Roodkapjekaart erbij.
Via Postcrossing van Lukie (Nederland).
Even registreren bij Postcrossing en (in dit geval) melden dat het een favoriete kaart is.
En dan mag dit kattige Roodkapje op mijn Roodkapjeprikbord. Mijn overvolle Roodkapjeprikbord.
Ik zal er een dezer dagen wel eens een foto van laten zien. En Lukie: dankjewel!

The Monuments Men

The Monuments Men, tja, een film met George Clooney, die laat ik natuurlijk niet schieten. Helemaal als het tijdstip me uitstekend past. Vrijdagmiddag half vijf. Een prima begin van het weekend dacht ik zo.
De film was onderhoudend, dat wel. Maar dat is dan ook alles wat ik er in het positieve van kan zeggen. Het verhaal:
Frank Stokes (Clooney) wil tijdens de Tweede Wereldoorlog kunst veilig stellen. Dat wil zeggen kunst die door de Duitsers is gestolen en opgeslagen op veilige plaatsen. Bijv. in een oude mijn. Het gaat dan niet om een paar kunstwerken, maar om  heel veel kunst. Hij roept wat kunstkenners bij elkaar en dat team gaat er op uit: op jacht naar de gestolen schatten.
Al met al is het een beetje een film als een spannend jongensboek.
Misschien zijn we met z'n allen beland in een periode waarin we terug kijken naar die oorlog als in een spannend boek. Ik las ook echt wat boeken waarvan ik dacht: spannend en zielig maar aan de essentie wordt voorbij gegaan.
Dus een aanrader? Nee beslist niet. Daar kon zelfs George Clooney  niets aan veranderen.

14 februari (2)

Toen ik gisteren in de stromende regen naar huis fietste, onder een paraplu en daardoor niet al te snel, hoorde ik achter me het volgende gesprek:

- Maar hoe zou jij het dan vinden als je morgen een rode roos kreeg, een anonieme rode roos?
- Echt stom, ja echt stom, ja wat moet ik nou met een roos, helemaal als ik niet weet van wie.
Afkeurend geluid
Na een tijdje:
- Maar ja, het zou wel betekenen dat ik in een andere fase ben gekomen, snap je wat ik bedoel?
- Een andere fase?
- Ja, met liefde en zo
- Getver... liefde
- Nou, ik zou het heel misschien toch wel een beetje leuk vinden, misschien.

Ik ben  nog langzamer gaan fietsen en toen ze me passeerden zag ik dat het twee schooljongens waren, ik denk een jaar of veertien. Van die types die een half brood eten als ze uit school komen. Met een paar voorzichtige puistjes.
Vrienden, alleen hun fases verschilden...

14 februari

Nog plannen vandaag? Iemand? Toevallig?

Anna in de afwas

Het wordt wel weer eens tijd voor een foto van onze kleindochter. En toevallig werd deze me gisteravond gestuurd.
Nou ja, toevallig, onze dochter appt nog al eens een foto of een filmpje en dat stellen wij op zeer hoge prijs.
'Anna foto' roepen we dan en weten niet hoe snel we moeten gaan kijken.
Gisteren was het dus deze. Anna in de afwasmachine.
Frits dacht nog even dat haar moeder haar er  had in gezet voor de foto, maar dat leek me onzin en dat was het ook.
Nee, Anna is een zeer ondernemend typetje en was er zelf opgeklommen. Overigens is het niet iets dat mag hoor, op het deurtje van de afwasmachine klimmen,  maar ja soms maak je een foto van iets dat niet mag.
Anna wil overal aan of op of achter of tussen of...
Als wij oppassen houden we haar  voortdurend in de gaten, als ze niet slaapt. Van de week stond ze nieuwsgierig als ze is op haar tenen bij de tafel om te kijken wat opa daar aan het doen was en toen ze het nog niet goed kon zien, ging ze aan de tafelrand hangen, die kleine beentjes los van de grond, ze wilde zich echt optrekken.
Het is zo'n leuk kind. Zeer ondernemend, maar ze kan ook heel rustig een hele poos bij je zitten als je een boekje gaat lezen of versjes met haar gaat zingen.
En ze danst... Ze heeft zo'n soort duwkar en daar zit een muziekje in. Dan drukt ze op een knop en gaat dansen.
Ze is 11 maanden nu en wat hebben we al van haar genoten. Zo heerlijk dat ze er is!!!!

Waren de goden kosmonauten?

Hoe lang geleden weet ik niet meer, maar in ieder geval ver voor de internettijd, verscheen dit boek: Waren de goden kosmonauten? van  Erik von Däniken.
Zeker weet ik het niet, maar ik denk dat het toen een ware hype was, al had ik dat woord nog nooit gehoord. Hoe dan ook, ik kocht het boek (bij Boek en Plaat, herinnert u zich dat nog, Boek en Plaat?)
En ik las het uit, gefascineerd.
Von Däniken stelde dat wij in de prehistorie bezocht zijn door intelligenties vanuit de ruimte. En hij leverde daar allerlei bewijzen voor. Foto's van landingsbanen en rotsschilderijen en zelfs teksten uit de bijbel als ik mij goed herinner.
Er kwam natuurlijk veel kritiek, het zou niet wetenschappelijk genoeg zijn en zo. Dat kon mij niet echt schelen, ik vond het interessant.
Maar ja, zoals dat gaat, er kwamen andere interesses, het boek leende ik uit en kreeg het niet terug en ik dacht er eigenlijk nooit meer aan.
Toch, toen ik het laatst voor 20 cent zag liggen op een rommelmarkt nam ik het mee. Ik kwam er nog niet aan toen om het nog eens door te nemen, maar het plan is er.
Door die foto's van de cirkels in de polder bij Groede, kwam het weer helemaal terug. \
Het raadsel van de cirkels is overigens opgelost denk ik.
Door Bernardine en ook door Bert. Zij hadden zo'n beetje hetzelfde idee er over.
Bernardine schreef:
Dan denk ik dat het een soort waarschuwing is. Een soort alternatieve (en goedkopere!) rotonde. Opdat de weggebruikers in ieder geval denken, he wat is dat? Ik zal wat langzamer rijden.... :-)
Dit is wat Bert schreef, via Marion:

Het is een manier om mensen te verleiden om zich op de kruising te gedragen alsof het een rotonde is. Zie ook dergelijke oplossingen in Bovenkarspel en andere plaatsen waar de kruising te klein is om een rotonde aan te leggen, het verkeersaanbod te groot om het helemaal aan Darwin over te laten, maar te klein om stoplichten te plaatsen.

Klinkt logisch hè?

Maar toch ga ik even kijken als ik weer eens in Groede ben... of er misschien een ruimte-iets ligt. 

Nomen est Omen

Dat was lange tijd geleden, dat ik er eentje zag. Dan is de vreugde des te groter natuurlijk. Martin Visch, de gespecialiseerde visdetaillist. Geweldig toch.
Dat heette vroeger gewoon visboer, maar Visch heeft gelijk. 
Je moet het natuurlijk wel een beetje interessant maken voor jezelf en voor anderen.
En het wérkt: gratis reclame door mij voor deze visboer in Harderwijk!
(Die reclame zou ik trouwens niet gemaakt hebben als ik er niet een buitengewoon heerlijk broodje garnalen had gegeten!)

Harten of hartjes

Tja, het mág natuurlijk niet en als iedereen het doet gaat het te veel bomen kosten. Maar ja, ik vind het toch altijd erg leuk, zo'n hart gekerfd in een boom.  Dit was in een park in Madrid.
Heb jij nu ook een leuke hartjesfoto, kun je hem opsturen en dan plaats ik hem hier met een verwijzing naar jouw blog. bettievdgriend@hotmail.com
Vorige week stuurde Wieneke me een foto. Ze heeft hem zelf ook opgestuurd gekregen en ik vind hem erg leuk en bijzonder.  Kijk maar:

Toen ik deze serie begon, had ik me niet gerealiseerd dat het bijna Valentijnsdag was. Anders had ik het niet gedaan, want ik hou niet erg van Valentijnsdag. Het barst nu wel overal van de hartjes, dat dan weer wel!

Cirkels

Een tijd geleden heb ik al mijn foto's geordend en in veel gevallen voorzien van een titel.
Deze bijv. heet: Waarvoor zijn deze cirkels?
Het blijkt te werken, mijn hoogstpersoonlijke systeem,  want de foto uit 2009 vond ik makkelijk terug. Ik wilde dit plaatje terug vinden omdat het thema bij Stuur een Foto   deze week  'Cirkels' is.
De foto maakte ik in Groede (voor alle duidelijkheid zeg ik het nog maar een keer:  in Groede, Zeeuws Vlaanderen) en we hadden geen enkel idee waar deze cirkels voor dienden.
Toen we er een half jaar later weer waren, waren ze er nog steeds. Er was helemaal niets veranderd en we hadden nog steeds geen idee.
Weer later waren we er toen er zoveel sneeuw lag dat we niets konden zien. Misschien waren ze toen wel weg hoor, dat zou kunnen.
In ieder geval gingen we een beetje fantaseren. De leukste gedachte was natuurlijk dat het iets met ruimtewezens of zo te maken zou kunnen hebben. Iets van darten vanuit de ruimte, haha.
Ik las lang geleden ademloos het boek 'Waren de Goden Kosmonauten', vandaar. Maar ja erg reëel was dat idee natuurlijk niet.
Het leek mij eigenlijk nog het meest op een aanduiding van een plek waar een rotonde zou moeten komen. Nou is heel Nederland  volgeplempt met rotondes, maar dit zou een wel zeer onlogische plek zijn.  Het is gewoon een simpele en niet drukke driesprong daar.
Enfin, tot op de dag van vandaag weten we het niet. Het wordt hoog tijd om weer eens naar Groede te gaan, die conclusie kan ik in ieder geval trekken. We willen er dit voorjaar een paar dagen gaan kamperen en dan zal ik verslag doen.

Because we believe

De dagen dat ik in de krant,  in een schema, de (ronde)tijden van de schaatsers bijhield, zijn al lang voorbij.
Zo spannend als het in mijn herinnering toen was, in de tijd van Ard en Kees, zo spannend zal het nooit meer worden denk ik.
Zo onschuldig ook. Gewoon schaatsen, buiten,  met een ijsmuts op je kop.In het geval van Kees Verkerk, was die muts nog door zijn moeder gebreid, geloof ik.
Vandaag de Olympische Winterspelen. De vorige winterspelen, of misschien die dáárvoor werden afgesloten met dit lied van Andrea Bocelli: Because we believe.
Ik heb dat hele lied toen gemist. Misschien waren we wel niet thuis.
Maar Broadway, mijn favoriete koor, zong het tijdens de laatste show. En ik vond het mooi. Helaas staat de  Broadway versie nog niet op Youtube. Dus moet ik me maar 'behelpen' met Andrea Bocelli.
De tekst is zeker voor  Sotchi (Sotsji, whatever)  nog steeds van toepassing vind ik. 
We were born to shine. ALL of us here...

Canto Ostinato (2)

 Het begon allemaal heel positief.
Het is een feest op zich om in het Concertgebouw te zijn. Het gebouw is prachtig, van buiten en van binnen. We hadden ook prima plaatsen. Het was helemaal uitverkocht en ik vind het leuk om lekker rond te kijken naar iedereen die binnenkomt en gaat zitten. De kleding, de verlichting, alles...
En dan begint het.
De deuren bovenaan de trap gaan open en de musici dalen de trap af. Die beroemde trap. Een zeer fraai gezicht.
In dit geval was het een strijkseptet. Zij speelden een ander werk van ten Holt, nl. Palimpsest. Erg mooi vond ik en ook mooi om naar te kijken. Zeven jonge mensen die helemaal opgaan in de muziek.
Daarna pauze.
Vervolgens vier vleugels op het podium met natuurlijk ook vier pianisten. Toen ze begonnen dacht ik dat ik het mooi zou gaan vinden.
Die gedachte duurde een kwartier en toen begon ik me te vervelen.
De vrouw naast me  had me verteld fan te zijn en zat werkelijk bewegingloos te zwijmelen.
Twee vrouwen voor me begonnen te wiebelen. En als ik rond keek, (ik kon het balkon goed overzien), zag ik overal ongedurige mensen.
Maar ook mensen in een soort staat van genot.
Regelmatig een stukje dat ik dacht: ah prachtig. Helaas duurde dat nooit lang.
En die twee vrouwen voor me maar wiebelen en ik maar proberen stil te zitten vooral vanwege die vrouw naast me. Op een bepaald moment dacht ik dat ze in coma was geraakt.
Stil blijven zitten als je het niet echt mooi vindt, is moeilijk hoor.
Ik kon de pianisten niet goed zien, alleen als ik ging verschuiven naar de ene kant of naar de andere kant, maar dat was natuurlijk geen optie. Dus in die zin was het saai!
Frits vond het ook niks. Die probeerde te slapen en ik ook, maar dat lukte natuurlijk niet. Geen hypnose of trance voor ons dus. Frits zei later dat hij steeds hoopte dat er iemand zou gaan roepen: 'Kappen nou, 't is genoeg geweest'. Maar niemand deed dat natuurlijk.
Twee uur stil zitten, pff ik was bekaf.
De musici werden na afloop luidkeels toegejuicht. Echt het lag aan ons. Geen twijfel mogelijk. Wij zijn hier nog niet rijp voor.
Maar een bijzondere ervaring was het zeker. Dus al met al hadden we een goede avond!

Canto Ostinato (1)

Sinterklaas (lees onze kinderen) weet dat wij graag een cultureel uitstapje maken en pasten hun cadeaus daar op aan. Wij kregen bijv. kaartjes voor Marc-Marie Huibrechts in de Kleine Komedie en maakten daar vorige week graag gebruik van. Tja, Marc-Marie... je houdt van hem, of niet. Er zijn mensen die zijn stem echt niet kunnen verdragen, maar wij wel. Het was ook deze keer buitengewoon geestig, we hebben er echt van genoten.
We kregen ook kaartjes voor Canto Ostinato, in het Concertgebouw nog wel. Ik wist helemaal niet wat dat was, Canto Ostinato, maar jongste zoon was zeer enthousiast en vond dat wij er absoluut naar toe moesten.  Ik houd wel van klassieke muziek, maar dit is modern. Een composistie van Simeon ten Holt. Had ik ook nog nooit van gehoord.

Toen ik er dit over las:

Het stuk werd gecomponeerd tussen 1973 en 1976 onder de naam Perpetuum. Een paar maanden voor de eerste uitvoering werd de titel Canto ostinato gekozen. Deze wordt vaak vertaald als "koppig (obstinaat) lied", maar in feite wordt met de muziekterm "ostinat" een kort muzikaal motief bedoeld dat gedurende een compositie (of een deel daarvan) telkens wordt herhaald.

De compositie bereikt een breed publiek. Van de cd die Polo de Haas en Kees Wieringa in 1996 van Canto Ostinato maakten, werden meer dan 15.000 exemplaren verkocht: een unicum voor een Nederlandse componist van 'serieuze muziek'. Als oorzaak daarvan kan het feit worden aangemerkt dat deze eigentijdse klassieke muziek overwegend tonale harmonieën gebruikt en daardoor gemakkelijk in het gehoor ligt. Bovendien kan de voortdurende herhaling van kleine motiefjes een hypnotiserende werking op de luisteraar uitoefenen.

had ik zo mijn twijfels. Helemaal toen ik er achter kwam dat de uitvoering drie uur duurt! Maar dat leek dan weer zo ondankbaar. Bovendien, mijn vertrouwen in jongste is best groot sinds hij vond dat wij naar Boedapest moesten. Dat had hij heel goed gezien.
Enfin, gisteren was het zo ver. Op naar het Concertgebouw. Wordt vervolgd!

Een landschap met een verrassing

Eigenlijk vind ik het meestal gezeur (ook van mezelf trouwens) over dat januari zo'n vervelende maand is en dat het zo lang duurt. Het is nou eenmaal zo, dus wat een onzin.
Maar toch ben ik wel blij met zo'n prachtige dag als gisteren. Ik ben op dit moment ziekig. Mijn neus zit zo verstopt dat ik het binnenshuis benauwd krijg. Buiten barst die neus letterlijk open en dus heb ik me gedwongen om te gaan wandelen.
En als je wandelt zie je beslist meer, dan wanneer je hardloopt. Een fototoestel zit ook veel prettiger in de zak van mijn winterjas dan in mijn hardloopjackje. Dus ik zag deze boom en waardeerde het landschap opeens alsof het nieuw was.
Toen ik hem ook nog zag,  was mijn dag eigenlijk wel weer goed. Jarenlang als een blinde kip aan hem voorbij gedenderd natuurlijk, hij zat dan ook wel erg goed verstopt.

Het voorjaar komt er aan hoor mensen. Echt, je kon het voelen gisteren!

Gewonnen!

Bij de Boekensalon, klik, kon je deze kalender winnen. Daartoe moest je je favoriete dichtregel insturen.
Het was voor mij nog even goed nadenken, want ik ben niet een echte gedichtenlezer.
Dat komt, daar moet ik vaak teveel over nadenken en dan snap ik het nog maar half of niet.
In plaats van nadenken over een gedicht lees ik liever een boek.
Ik houd overigens wel erg van 'kindergedichten'. En tuurlijk, ik lees heus wel eens een 'grotemensen' gedicht, heus wel.
Ik heb zelfs twee favoriete dichters.
De ene is Willem Wilmink en de andere is Toon Tellegen.
Van de laatste stuurde ik een dichtregel in.
Deze:

‘Kom terug.’

Als ik die woorden eens zo zacht kon zeggen
dat niemand ze kon horen, dat niemand zelfs kon denken
dat ik ze dacht…
en als iemand dan terug zou zeggen
of desnoods alleen maar terug zou denken,
op een ochtend:
‘Ja.’ 

Nou en daarmee won ik dus de kalender.
Als ie komt ga ik eerst maar eens januari inhalen.
En dan lekker iedere dag één gedicht. Fijn, ik ben echt blij met deze prijs.
Het was trouwens erg leuk om te zien wat andere mensen instuurden : klik

P.s.: Laatst zei iemand: 'Jij wint nogal eens wat hè, ik win nooit wat'.  Ha, maar toen ik vroeg of ze wel eens ergens aan meedeed, was het antwoord nee. Ja, dan schiet het niet op hè. 

Harten of hartjes

En hier is mijn tweede foto. Deze maakte ik in Leeuwarden. Wat een mooie deur was dat.
Heb je zelf een leuke foto die in de serie harten of hartjes past? Mail hem, dan plaats ik hem hier, met een link naar jouw blog. En zonder blog kun je natuurlijk ook mee doen! Hier is mijn adres: bettievdgriend@hotmail.com    

Jeanne stuurde me vorige week een prachtig hartje. Je moet het maar zien hè, je oog moet er ook maar net op vallen.

Op haar blog schrijft Jeanne er nog wat meer over. Hier: Klik

Goud

En paar jaar geleden, las ik, op aanraden van mijn dochter,  van Chris Cleave: Kleine Bij.
Een prachtig verhaal over een jonge asielzoekster. Ik was zeer onder de indruk.
Nu las ik van dezelfde schrijver dit boek: Goud.
Het is het verhaal van twee wielrenners, Jack en Kate Argall. Zij zijn in training voor de Olympische spelen van 2012 in Londen. Gecoacht worden ze (sinds hun wielercarriere begon, zo'n vijftien jaar geleden) door Tom.
En Tom is ook de coach van Zoë, een andere topwielrenner. Zoë en Kate zijn elkaars grootste concurrenten, maar ze zijn ook vriendinnen.
Jack en Kate hebben een dochter, Sophie. Zij heeft leukemie.
Natuurlijk hebben alle hoofdpersonen een verleden, waardoor ze zijn zoals ze zijn. 
De verhoudingen liggen trouwens wat gecompliceerder dan ik nu schrijf, maar ik wil niet te veel verraden.
Wel aanraden. 
Kleine Bij vond ik het mooist. Tja, allebei lezen dus maar!

Wanneer was de laatste keer...

Ik weet niet meer in welk programma, maar laatst hoorde ik een interviewer vragen:
Wanneer was de laatste keer dat u iets voor de eerste keer deed?
En daar moest ik heel erg over nadenken. Zo vaak doe ik eigenlijk niet iets voor de eerste keer.
Ja ik lees een nieuw boek, of ik hoor een nieuw liedje. Maar de aktiviteit is niet nieuw. Ik bezoek een nieuw land of een nieuwe stad, maar op reis gaan is niet nieuw. Ik haak een deken en ik vrijwillig op school. Maar de aktiviteiten zijn niet nieuw.
Dit weekend passen wij op onze kleindochter Anna. Dat is een beetje nieuw omdat we nog nooit drie dagen en drie nachten hebben opgepast. De aktiviteit is echter niet nieuw.

Anna zelf, die doet dagelijks dingen voor het eerst. En wat is dat superleuk om te zien. Echt geweldig. Ze zegt ook dingen voor het eerst natuurlijk. Ze ziet  dingen voor 't eerst en kan dan zo verwonderd kijken dat het ontroert.
Maar dat is Anna.
Wat echtgenoot betreft, ik gok dat het ook voor het eerst was, dat hij 's morgens, net uit bed, een 'hoedje' op zet, om zijn kleindochter te amuseren.

Van mezelf zou ik het niet weten. Betekent dat misschien dat ik ontzettend saai ben? Nou, nu ik er over nadenk zou dat heel goed kunnen.  Nooit meer iets nieuws... tsss. Ik moet maar eens iets nieuws verzinnen!

En hoe zit dat bij jullie? Wanneer was de laatste keer dat je iets voor de eerste keer dééd?