Canto Ostinato (1)

Sinterklaas (lees onze kinderen) weet dat wij graag een cultureel uitstapje maken en pasten hun cadeaus daar op aan. Wij kregen bijv. kaartjes voor Marc-Marie Huibrechts in de Kleine Komedie en maakten daar vorige week graag gebruik van. Tja, Marc-Marie... je houdt van hem, of niet. Er zijn mensen die zijn stem echt niet kunnen verdragen, maar wij wel. Het was ook deze keer buitengewoon geestig, we hebben er echt van genoten.
We kregen ook kaartjes voor Canto Ostinato, in het Concertgebouw nog wel. Ik wist helemaal niet wat dat was, Canto Ostinato, maar jongste zoon was zeer enthousiast en vond dat wij er absoluut naar toe moesten.  Ik houd wel van klassieke muziek, maar dit is modern. Een composistie van Simeon ten Holt. Had ik ook nog nooit van gehoord.

Toen ik er dit over las:

Het stuk werd gecomponeerd tussen 1973 en 1976 onder de naam Perpetuum. Een paar maanden voor de eerste uitvoering werd de titel Canto ostinato gekozen. Deze wordt vaak vertaald als "koppig (obstinaat) lied", maar in feite wordt met de muziekterm "ostinat" een kort muzikaal motief bedoeld dat gedurende een compositie (of een deel daarvan) telkens wordt herhaald.

De compositie bereikt een breed publiek. Van de cd die Polo de Haas en Kees Wieringa in 1996 van Canto Ostinato maakten, werden meer dan 15.000 exemplaren verkocht: een unicum voor een Nederlandse componist van 'serieuze muziek'. Als oorzaak daarvan kan het feit worden aangemerkt dat deze eigentijdse klassieke muziek overwegend tonale harmonieën gebruikt en daardoor gemakkelijk in het gehoor ligt. Bovendien kan de voortdurende herhaling van kleine motiefjes een hypnotiserende werking op de luisteraar uitoefenen.

had ik zo mijn twijfels. Helemaal toen ik er achter kwam dat de uitvoering drie uur duurt! Maar dat leek dan weer zo ondankbaar. Bovendien, mijn vertrouwen in jongste is best groot sinds hij vond dat wij naar Boedapest moesten. Dat had hij heel goed gezien.
Enfin, gisteren was het zo ver. Op naar het Concertgebouw. Wordt vervolgd!