Shylight

Toen we laatst op zondagmorgen (vroeg) in het Rijksmuseum waren, wilden we de nieuwe Philipsvleugel met de fototentoonstelling Modern Times bezoeken. Dat hebben we ook gedaan hoor, maar toen we daar toch waren, zagen we - bijna per ongeluk - in het trappenhuis, dit:

Nog niet zo bijzonder, zou je misschien zeggen. Maar we waren net op weg naar beneden, toen die lampen opeens gingen bewegen. Ze zakten naar beneden.
Natuurlijk gingen we terug naar boven om eens even heel goed te kijken

Ze zakten niet alleen naar beneden, ze gingen ook open en weer dicht en weer omhoog. En weer...
Zo mooi, sprookjesachtig.

Naast ons stond een jong gezin met een kindje in de kinderwagen. Ademloos zat dat te kijken wat er allemaal gebeurde.
Ik ook, ik heb ook ademloos staan kijken. Zo prachtig en zo onverwacht voor ons.
Het voelde als een cadeautje.

De omschrijving:
Shylight  Studio Drift   Aluminium, rvs, zijde, led, robotica, 2014
Vijf bloemkelken voeren een mechanisch ballet uit van open- en dichtgaan. Studio Drift verbindt in deze lichtsculptuur de veranderlijke beweeglijkheid van de natuur met geavanceerde robot- en liechttechnologie. De kelken zijn gemaakt van vele lagen organische zijde. Beurtelings vouwen ze zich in alle glorie uit om zich direct daarna weer schuchter terug te trekken, zoals ook bloemen zich voor de nacht weer sluiten.

My old Lady

Wat een lekkere film. Drama genoeg hoor, maar toch loopt het goed af. Ik ben tamelijk kinderachtig en ik houd van films die goed aflopen. Kan ik niks aan doen. Wil ik ook niet trouwens.
Het verhaal:
Mathias Gold (Kevin Kline) erft van zijn vader een prachtig oud appartement in Parijs. Heel groot, met een grote tuin en dus (in de Marais notabene) veel geld waard. Hij reist naar Parijs met de bedoeling het huis zo snel mogelijk te verkopen, want hij is nogal berooid.
Dan blijkt er een oude dame in te wonen, Mathilde, met haar dochter Chloë. En Mathias zal het appartement pas na haar dood kunnen verkopen. Ze is weliswaar 92, maar uit niets blijkt dat haar dood aanstaande is. Mathias moet haar trouwens ook iedere maand betalen. En Viager heet dat.
Nou ja, gaandeweg wordt duidelijk hoe de relaties liggen en in het verleden hebben gelegen en dat is niet al te feestelijk.
Toch valt er ook wel wat te lachen hoor in deze film, maar in feite is het gewoon een drama. 'Humor is een lach waardoor een traan schemert' placht mijn leraar Nederlands te zeggen en gelijk had hij.
Zoals ik zei, wel met een mooi slot! En de spelers zijn geweldig, alle drie!
Scheurtje 4!

Heerlijke dag!

Wat een heerlijke dag was dat gisteren.
We waren al vroeg naar het strand gegaan.
Frits was eerst nog flink onderuit gegaan op een bevroren plas, dus we waren voorbereid, wat kleding betreft, op een koude dag. Maar het was niet koud, geen muts op en niet eens handschoenen aan. We wandelden van Egmond naar Bergen en terug en eindigden om een uur of twee met een glas Glühwein, buiten op een terras in de zon.
En druk dat het was. Niet alleen met zeesterren. Ook met mensen.  'Drukker dan 's zomers',  zei de baas van het terras.
Toen wij terug gingen was er een file richting strand.

Gedichtjes van Bart

Zo leuk: op zoek naar mijn sleutels (jaha nog steeds niet gevonden) vond ik dit.

Het is een gedicht van onze oudste zoon die het maakte het toen hij net tien was.

In mei 1991.

Mijn vader, die wel van duidelijkheid hield, heeft dat er bij geschreven.

In zijn al een beetje bibberig handschrift, hij had Parkinson, schreef hij het hele gedicht op, mijn vader.

Schrijven ging hem nog goed af, al vond hij dat zelf niet.

Wat was hij trots op zijn oudste  kleinzoon.

Ik ook, ik vind het een prima gedicht.

Het leuke is dat Bart ook nu nog gedichtjes maakt.

Zoals dit bijv.:

Ik zat hier op een bankje

En telde één snel schaap

Maar vóór het over de dam was

Viel ik al in slaap

Of dit:

Wanneer de ouden zongen

(een akelig geluid)

Dan piepten alle jongen

Haal ons het nest maar uit.

Nou, nog eentje dan:

Hij kan het nog steeds...

Jurkje

Ik had nog niets laten zien van ons laatste bezoekje aan de IJhallen.
En dat is toch jammer, want zeg nou zelf, dit zomerjurkje voor Anna, kostte slechts vijftig cent. Ik ben er helemaal weg van.
Nou zijn de spullen in de IJhallen nooit duur en als ze dat wel zijn, koop ik ze niet, dus dat is nogal simpel.
Maar vijftig cent was wel erg weinig.
Tja, er zat dan ook een grote bruine vlek op de voorkant. Zo van ongeveer het tweede knoopje tot en met het vierde knoopje.
Het leek op een koffievlek en als het dat niet was, wil ik niet bedenken wat het anders geweest zou kunnen zijn.
Nu ben ik  zelf vrij goed in vlekken, maar mijn man is nog veel beter, dus voor vijftig cent nam ik het risico.
Ik begon met het jurkje apart te wassen, op veertig graden. Geen verandering. Toen mee met een witte was, op zestig graden. En later nog een keer. Niks. Zo bruin als bruin maar kan zijn.
Toen nam mijn man het over. Hij is een half uur bezig geweest. Met: soda, groene zeep en een vlekkenspray.
Ik wist gewoon dat het goed zou komen. En ja hoor. Geen vlek meer te bekennen en een jurkje zo schoon als schoon maar kan zijn.

Anna zal de lieveheersbeestjes fantastisch vinden, dat weet ik nu al. Net als haar moeder en haar oma!

Gone with the wind

'Gone with the wind',  een film die ik altijd al wilde zien en hier was mijn kans. Niet eens in Eye of zo, maar gewoon in ons eigen filmhuis. Een digitaal gerestaureerde film.
Een lovestory met als achtergrond de burgeroorlog. Maar daar wordt niet heel veel  aandacht aan besteed.
Wél Vivien Leigh als Scarlett o 'Hara  en Clark Gable als Rhett Butler.
De namen kende ik, kan je nagaan hoe vaak er aan deze film werd en wordt gerefereerd.
En het beroemde citaat natuurlijk: Frankly, my dear, I don't give a damn.
Het boek heb ik nog steeds niet gelezen, terwijl ik het in huis heb. Kweenie, het komt er niet van!
Maar dit terzijde, de film:
Die duurt vier uur. In ons filmhuis is nooit pauze, maar in dit geval wel gelukkig. Want vier uur...
Ik heb me geen seconde verveeld. Geen seconde. De film is vijfenzeventig jaar oud. Maar hij boeit.
Uiteraard heb ik heel even geslapen, maar dat was echt niet omdat de film saai was.
Het verhaal is niet ingewikkeld, maar wel als ik het hier moet vertellen. Dus heel kort: Scarlett is verliefd op Ashley, maar die trouwt met Melanie. Rhett is verliefd op Scarlett, maar zij niet op hem. En uiteindelijk weer wel.
En het loopt niet goed af of eigenlijk, je zou kunnen zeggen een beetje een open einde.
Kort door de bocht hoor dit, maar als je het verhaal echt wilt weten, Wikipedia vertelt het zeer uitgebreid. Klik
Er vallen veel doden. Er wordt hard gewerkt, de kleding is geweldig, de muziek ook.
En de sterren? Ik heb me zitten vergapen. Vivien Leigh is prachtig en Clark Gable niet te versmaden. Dus: Scheurtje 5!

Wens

Scrooge

Dit is Ebenezer Scrooge. Of liever gezegd: dit is de acteur Frederik de Groot in de rol van Ebenezer Scrooge.
Hij speelt, in een klein uurtje, Scrooge, gebaseerd op A Christmas Carol (van Dickens).  Bijgestaan door de fluitiste Saskia van der Hall. En dat in een mooie zaal van het Westfries Museum.
Ik denk dat bij deze voorstelling een stuk of veertig mensen aanwezig waren en zij genoten zeer. Wij ook.
Het verhaal van Dickens kende ik eigenlijk nauwelijks. Ik wist wel dat Scrooge een enorme vrek is en met kerst tot inkeer komt. Maar dat die inkeer bereikt wordt door drie geesten die hem bezoeken, dat was ik een beetje vergeten.
Het boek heb ik nooit gelezen en wat ik wist kwam door een kerstmusical die we op school ooit deden met de kinderen en dat is ook al zo lang geleden.
Maar ik zit er weer helemaal in hoor. Het is een prachtig verhaal en Frederik de Groot is steengoed.
Vooraf was hij een beetje aan het praten met de aanwezigen en toen ik vroeg of ik een foto van hem mocht maken, zei hij dat dat alleen tijdens de voorstelling mocht.
Nou ja, dat heb ik nog nooit meegemaakt, vond het erg grappig.
Maar alle foto's waren slecht. Ik zat echt zo in het verhaal dat ik niet goed kon 'richten'. En hoewel het mocht, leek de klik van het fototoestel me toch hinderlijk, dus ik durfde ook niet goed. Nou deze kan er nog mee door, maar geeft niet duidelijk weer wat een expressie die man toont. Maar het was heel bijzonder, ik vind het een aanrader.

Irish Christmascake

Marloes schreef een paar dagen geleden over een tulband.
En ik herinnerde me opeens de oude tulbandvorm die mijn moeder altijd gebruikte. Al toen ik nog een klein meisje was. Ze had er ook zo'n klein vormpje bij voor een klein tulbandje voor bovenop.  En dat kleine tulbandje kreeg ik dan. Geweldig vond ik dat.
Hoe dan ook, ik kreeg meteen zin om ook eens een tulband te gaan maken.Nog nooit gedaan.

Een dag later las ik bij Mirjam over de tulband die zij maakte. Die leek me zo lekker dat ik mijn moeders vorm opzocht. Het kleine vormpje vond ik niet jammer genoeg.
Maar de ingrediënten die ik niet in huis had voor Mirjams tulband, een Ierse, vond ik wel. Ik deed een paar kleine aanpassingen en begon.
Ik ben geen echte bakster, want hoe leuk ik het ook vind, er gaat altijd wel iets mis.
Deze keer ook.
Het recept was prima, goed te volgen. Het was ook erg veel en mijn moeders vorm was niet heel groot, dus ik had voldoende om ook nog een cakevorm en een kleine cakevorm te vullen.
Het was allemaal duidelijk en al snel rook het buitengewoon lekker. Zo'n kerstig geurtje. Alles leek goed te gaan.
Toen het klaar was, proefde ik een stukje uit de kleinste cakevorm. Mmmmmm, heerlijk.

En toen ging het mis.
De cakevormen kon ik heel goed keren. De cakes kwamen er weliswaar een beetje plat, maar toch vlot uit.
Maar de tulband.... die kwam niet goed uit de vorm. Sterker nog, hij kwam er helemaal niet uit.
Ik sloeg het aanrecht zowat stuk, maar de tulband zit en blijft zitten. Waarschijnlijk voor altijd. Ik zal hem er echt uit moeten bikken.

Het is dus niet iets om m'n gasten voor te zetten. Dat niet. Ook niet iets om vol trots op tafel te zetten, met een kersttakje en een beetje poedersuiker er op voor de sfeer. Of een rood lint. As we speak herinner ik me ineens dat er bij mijn moeder een rood lint op ging.
Maar hij is wel echt super lekker. Dus Frits en ik kunnen allebei aan een kant gaan zitten en hapje voor hapje er uit eten.
Ik denk dat het de wraak van de tulbandvorm is. Minstens vijfentwintig jaar niet gebruikt. Dat IS ook niet leuk voor een tulbandvorm.
Nog één kans zal ik hem dus geven en als het dan weer niet lukt,  zullen onze wegen zich scheiden of ik zet er plantjes in.
(Ik ga er voor het gemak even vanuit dat het aan de vorm ligt en niet aan mij, al is er voldoende reden voor twijfel)

Mirjam, het recept ga ik zeker nog eens maken. Want het is echt heerlijk. Dank voor het delen!!!

Oh ja, de aanpassingen die ik deed: in plaats van cognac gebruikte ik rum (want dat had ik in huis), en ik gebruikte voor de hoeveelheid abrikozen en pruimen eenzelfde hoeveelheid tutti frutti en zo zat er dus ook appel in en peer. Ik had niet genoeg cranberries, dus ik vulde die hoeveelheid aan met van die gekleurde vruchtjes, weet even niet hoe het heet, maar van die rode, groen en gele. Nee, niet paprika, hihi..
En Mirjams recept vind je hier: klik

Agenda

Joehoe, ik heb een nieuwe agenda. En ik ben er zo blij mee dat ik hem hier laat zien.

Kenners zullen meteen zien dat dit een 'Plintblad' is.
Plint combineert gedichten met werk van illustratoren en beeldend kunstenaars. Dat doen ze op kalenders, op kussenslopen, op servetten, op posters en op nog veel meer. Ik vind het vaak erg mooi wat ze maken.
Dit gedicht is van Simon Benson. 
Deze agenda deden ze nu al in de uitverkoop. Hij kostte 9, 95. Echt een koopje als je bedenkt dat je voor die prijs 52 combinaties krijgt, iedere week één.
Het is niet een agenda die je in je tas meeneemt. Daar is-ie wat te groot voor. Wij hebben hem in de keuken liggen of staan en mijn man en ik schrijven er allebei onze afspraken in. Als op een kalender. Er  is ruimte genoeg voor.

Het gedicht hier vlak boven hoort bij de laatste week van volgend jaar. Het gedicht is van Jules Deelder en de illustratie van Klaas Gubbels.
Bij het alvast even doorkijken, zag ik bekende gedichten, maar ook een heleboel onbekende.
Eigenlijk wil ik ze wel allemaal even laten zien.
Zoals zo vaak, dat gaat niet. Dus ik kies er nog één.
Dit gedicht is van Linda Vogelesang en de illustratie (beeld noemen ze dat bij Plint) van Nikki Smits.

En het allerfijnste is dat ik er deze week al in mag beginnen.

Ps. Ik ben bang dat die 9,95 een tijdelijke actie was. Op Facebook. Moest je ze wel even liken. Overigens als je er van Plint houdt is het wel de moeite waard om alsnog te liken, want ze doen aan vriendjespolitiek, zeggen ze zelf. Sorry dat ik het niet eerder meldde. Meer Plint: klik

Wat ik ook nog even wil zeggen...

... is dit:
Wat is dat voor flauwekul: KERSTSTRESS?
Ik snap dat mensen het druk kunnen hebben, ik begrijp dat als je een gezin hebt en je hebt een baan die je ook de dag voor kerst lekker bezig houdt en je krijgt gasten en er wordt van je verwacht dat je een kerstmenu op tafel brengt en dat je huis perfect in een kerstsfeer is, dan begrijp ik heus wel dat het een beetje veel is.
Maar... een beetje veel is nog geen stress. En raak je toch echt in een stress dan is dat heel vervelend, maar leer er van dat het anders moet en schakel hulp in. En met hulp bedoel ik niet therapie of zo, maar gewoon, laat iemand anders het dessert maken, of de soep.
Het moeten toch gewoon heerlijke dagen zijn, zonder gedoe.
Een beetje rust, een beetje vrede op je eigen plek. Ga lekker wandelen of fietsen of voor de haard zitten. Doe gerust een voorgerechtje minder;  eten dat altijd lekker is, is dat met Kerst natuurlijk ook. Neem de tijd om te genieten van dat wat je hebt.
Stress kan altijd nog, als er iets ernstigs aan de hand is.

Kerstpakket!

De vrijdag was al zo leuk begonnen. Ik ging kijken naar de kerstviering van de onderbouw en de middenbouw op school. Daar was ik nog nooit bij geweest. De bovenbouw viert altijd kerstfeest in de eigen groep.
Maar nu kon ik in alle rust gaan kijken en luisteren. Het was echt leuk en soms ontroerend.
Alle groepen deden wat, er werd gezongen,  het kerstverhaal werd verteld en er ontstond gaandeweg een levende kerststal. Met als hoogtepunt een aanvankelijk nog zwangere Maria, die het kussen onder haar kleding overduidelijk niet zo lekker vond zitten.
Gelukkig kwam er verlossing voor haar in de vorm van een piepklein, pasgeboren kindje van een collega. Zo'n prachtig meisje. Er ging echt een zucht door de aula: oooooohhhh. 

's Middags was er een kerstborrel op school, met aansluitend een buffet. En werd er een kerstpakket uitgereikt.
Ik vond dat altijd zo'n prettig begin van de kerstvakantie. Naar huis, 's avonds laat,  op de fiets met dat pak achterop en de heerlijke gedachte dat er twee weken vakantie aan vast zaten, die op dát moment begonnen.
En raad eens wat?  Ook al werk ik al lang niet meer echt, maar vrijwillig, het voelt nog steeds geweldig om die vrije tijd te hebben en de vakantie voor de boeg! En ik kreeg ook een kerstpakket. Echt super!


Ieder jaar is er wel een grappende collega die op Facebook meldt erg blij te zijn met de vakantiechecque in zijn kerstpakket. Of met iets heel anders dat er  uiteraard niet in zat. Dat is zo langzamerhand traditie geworden.

Maar nee, de kerstpakketten waren  niet gepersonficeerd, voor zover ik weet natuurlijk hè. Maar wel erg leuk. Kijk, dit zat er in:

Ik denk dat dit zo'n pan is waarin je langzaam iets gaar kunt stoven. Daarbij een grote snijplank van bamboe, olijfolie, pastasaus, pesto, lasagna en... truffels.
Het was een mooie dag. 
Tot mijn spijt moet ik bekennen dat de truffels bijna op zijn!

Poppenwieg voor Bertie via Nienke naar Anna.

Wie wat bewaart...
Dit is de poppenwieg die mijn vader 60 jaar geleden voor mij timmerde. De wieg was toen zachtgroen. Toen onze dochter de poppenwiegleeftijd had, verfde mijn vader de wieg wit.
En nu, voor onze kleindochter, kreeg de wieg een fris verfje van mijn man. Fris van Frits.
Mijn moeder maakte zestig jaar geleden het wiegengordijntje.
Zo'n dertig jaar geleden was dat gordijntje nog best, evenals het schattige lappendekentje. Maar daar vielen nu gaten in. En dus zat er voor mij niets anders op dan het gordijntje opnieuw (na) te maken.
Wie mij kent weet dat zoiets echt een hele opgave is, waar ik dan weken tegen aan zit te hikken.
Maar ik kon nog wel precies hetzelfde stofje kopen en het is gelukt. Er is heus wel wat op aan te merken, maar ik denk niet dat mijn kleindochter dat gaat doen.
Nu nog een lappendekentje!!Ik kan natuurlijk wel een dekentje haken, maar het moet echt een lappendekentje zijn.
Wonderlijk trouwens dat het schuimrubberen matrasje, met een linnen hoesje er om heen en daaromheen nog een lakenhoesje, nog helemaal goed was. Ik heb het gewoon in de wasmachine gewassen en ik dacht dat het misschien wel uit elkaar zou vallen. Maar niks. Schuimrubber en hoesjes zijn nog in perfecte staat. Na zestig jaar!!!
Mijn favoriete pop Koosje (ook zij is minstens zestig)  ligt er heerlijk zoals je ziet. Nu dus nog dat dekentje. Ja, met de winter op komst! Ik moet wel!
ps. Ik vind het model van de wieg ook zo leuk. Geen idee of mijn vader het zelf bedacht of een tekening gebruikte.
ps. 2. Anna heeft de wieg inmiddels gevonden. Ze vond het leuk en ze is dol op Koosje. Als ze bij ons is vraagt ze eerst naar Koosje. Maar de wieg... Anna bedacht dat het toch wel heel leuk zou zijn als ze er zelf in ging liggen. De wieg is stevig genoeg, maar die lat van het gordijntje zou zo in haar ogen kunnen komen. Dus dat hebben we maar verhinderd!

Weetje

Toen ik op

7-8-1951

geboren werd

was ik de

10.276.767e

persoon in Nederland

Toen mijn kleindochter werd geboren 

was zij de

16.788.701e

persoon in Nederland

Je hebt helemaal niks aan dit weetje, helemaal niks.  Maar ik houd erg van weetjes waar je niks aan hebt. 

Vind jij dit nou toevallig ook leuk, kun je er hier achter komen de hoeveelste jij was: klik

Donderdag: kringloop

Ik moest gisteren voor een vervelende behandeling, die vandaag nog voortgezet wordt, waardoor ik niet naar Anna kan, naar de tandarts.
Het tijdstip kwam me totaal niet uit, maar ja, mijn tandarts is een schat en heeft ook recht op vrije tijd natuurlijk.
Toch werd ik een tikkeltje sikkeneurig en dan is er wel iets dat goed helpt.
Nee, geen roze koek, kauwen is wat moeilijk momenteel.
Maar een bezoekje aan de kringloop is echt een hele goede troost.
Deze keer eens een andere kringloop, eentje in Zaandam (Het Goed), waar ik bijna nooit kom. En wat denk je?
Ik vond een hele stapel meisjesboeken uit de Zonnebloemserie die ik nog niet had. Zeer redelijk prijs. Daar knapte ik erg van op moet ik zeggen.
Kijk:

Ik kende ze alle zes niet. Dus ik sloeg mijn slag.
Blij met de illustraties. Twee ervan zelfs van mijn favoriete illustratoren: Hans Borrebach en Lies Veenhoven

Eén boekje had ik al zag ik toen ik thuis kwam. Dat van de Blijde Nachtegaaltjes. Die titel alleen al. Geweldig toch? Iemand geïnteresseerd? Laat het me weten en ik stuur het je op. Het boekje is in goede staat en als je wilt weten hoe het er uit ziet, moet je maar even hier kijken: klik
(Wat me er aan herinnert, dat niemand het borduurwerk van het Concert des levens wilde hebben. Maar er is nog niets verloren hoor. Ha, ik heb het nog niet weggegooid, je kunt me nog steeds laten weten dat je het wilt hebben. En hier kun je het zien: klik)

Wat ik ook nog even wil zeggen is dit...

... Wij krijgen hier 's ochtends twee kranten.
Geen van twee opende met het nieuws over het bloedbad in Pakistan. Meer dan 130 kinderen vermoord. Meer dan 130. Kinderen.
En pas op pagina 4 gaat de Volkskrant het erover hebben. De spanning in het kabinet is blijkbaar belangrijker.
Trouwens ook het journaal gisteravond opende niet met deze verschrikkelijke gebeurtenis.
Ik kan er met m'n verstand niet bij. Zoiets verschrikkelijks. Niemand kan er met z'n verstand bij natuurlijk. Er zijn ook geen woorden voor. 
Tja en dan zit ik me toch nog te ergeren aan de krant en aan het Journaal. En ook dat is eigenlijk wel erg!

Geboortekaartjes

Mijn moeder bewaarde de geboortekaartjes die ze kreeg. Ze verzamelde ze niet, ze bewaarde ze gewoon. Dat deed ik ook. Mijn moeders kaartjes en de mijne zitten nu samen in een doos. En af en toe kijk ik er naar. Ik vind ze bijna allemaal erg leuk. Vooral de echte oudjes.

Bij eentje zit het envelopje er nog om heen, met zo'n fantastische postzegel. Twee cent, het was 1953.
Het was een kaartje met zo'n blauw strikje. Zoals dit kaartje met het roze strikje, maar dan iets kleiner

Dit kaartje is bijna hetzelfde als mijn eigen geboortekaartje. Zelfs de voornamen zijn gelijk. Maar ik ken haar niet, deze Lubarta Pieternella. Zal wel een achternichtje zijn. En ik was eerder.

Dit kaartje is ook superlief vind ik. De geboorte van mijn neef Arie Andries Willem werd er in aangekondigd. In 1948. Het is bijna weer modern vind ik.

Nog zo'n mooitje. Ene Marianne geboren, in 1949. Geen idee wie dat is, maar dat ze een schattig kaartje kreeg, is zeker.

Ja, ik kan ze niet allemaal laten zien natuurlijk. Het zijn er heel wat.
Maar dit kaartje nog wel: een kleine Wietske op weg naar haar Mem. Us famke en suske. Uit Wergea, 31 Maert 1948.

Zo en dan gaat de doos nu weer terug in de kast. Want wegdoen, nee dat kan ik niet!

Meisje met de perziken

En door het boek waar ik het gisteren over had, kom ik terecht bij het schilderij dat op de voorkant van dat boek staat afgebeeld. Het heet Meisje met de Perziken. De kunstenaar is de Russische schilder Valentin Serov. Hij maakte het in 1887!
Het oogt voor mij zo fris alsof dat gisteren was. Ik vind het prachtig.
Dit is natuurlijk een foto die ik gepikt heb van internet, ik gok dat de kleuren in het echt nog mooier zijn.
Valentin Serov. Ik had nog nooit van hem gehoord. Dit werk hangt in een museum in Moskou. In dat museum ben ik zelfs geweest en ik heb het niet gezien.
En tsjongejongejonge, wat zijn er toch nog veel kunstenaars waar ik nog nooit van heb gehoord. Boeken die ik niet heb gelezen, films die ik niet heb gezien. Wat is er toch gigantisch veel moois in de wereld. Maar álles bijhouden en zien is uitgesloten.
Neem nou dit schilderij.  Ik denk wel dat als ik dit pakweg 30 jaar geleden had gezien, dat ik er dan meer van had willen weten en zien. Dan zou ik dus naar de bibliotheek zijn gegaan en daar had ik dan een kleine speurtocht ondernomen. Best leuk, maar ook zeer tijdrovend. En die tijd, tja, die had ik dertig jaar geleden echt niet.Dus dat soort speurtochten/ontdekingsreizen, kwamen niet vaak voor.
Wat heerlijk dat ik dan door dat internet en Google toch heel veel moois wel kan zien en er zomaar gratis van kan  genieten.

Wat ik ook nog even wil zeggen...

is dit...
Ik hoor net dat het woord 'OUDJES' is gekozen als woord dat zo snel mogelijk moet verdwijnen.
Oh wat ben ik het daar hartgrondig mee eens!
Zo denigrerend, oudjes. Echt verschrikkelijk en dat vonden dus meer mensen.
Wat er dan voor in de plaats moest komen? wilde de interviewster weten. 'Bejaarden of ouderen', luidde het antwoord van de vrouw die deze 'verkiezing' had georganiseerd.
Hm, bejaarden keur ik ook af, al is het niet zo erg als oudjes.
Maar met ouderen is in mijn ogen niets mis! 
Dus let op: OUDJES MAG NIET MEER.!!!

Een dwaze maagd

Dit aanplakbiljet zag ik afgelopen zomer en ik zag het meerdere keren. Gevonden: de Nederlandse Stoner.
Dat was nogal wat voor mij, want Stoner is nog steeds mijn favoriete boek van de laatste jaren.
In ieder geval was mijn conclusie dat ik het boek wilde lezen. Dus ik maakte een foto om het niet te vergeten.
Maar zoals gezegd, ik koop geen nieuwe boeken meer. Op een rommelmarkt vond ik het niet en dus reserveerde ik het boek bij de bieb. Dat duurde erg lang, blijkbaar waren er heel wat mensen die het wilden lezen. Een dwaze maagd, van Ida Simons.
Vorige week was ik aan de beurt. Ik begon er meteen in, las een paar bladzijden en... ik vond er nog niet zo veel aan. Achteraf bekeken ook doordat ik midden in een spannende detective zat die ik eigenlijk niet wilde verlaten.
Deze week gingen we naar het strand. Best een eindje rijden en dus gaat er altijd iets te lezen mee.
En toen pakte het boek me wel. Op de terugweg was ik al ver gevorderd. De rest las ik later en ik hoefde er geen enkele moeite voor te doen om het achter elkaar uit te lezen!
De Nederlandse Stoner vind ik het niet. Ik bedoel Een Dwaze Maagd overtreft Stoner voor mij niet. Maar waarom zou dat moeten. Ida Simons is niet John Williams en haar hoofdpersoon Gittel is niet Stoner. Maar haar boek is prachtig en dat is meer dan genoeg! Aanrader.

Het verhaal:
 Gittel is een meisje van twaalf uit een rijk Joods gezin. Er is nogal wat geruzie en iedere keer bij zo'n ruzie vertrekken moeder en dochter naar familie in Antwerpen. Daar aan de overkant van de straat woont een bankier met zijn oudere dochter(29) Lucie. Er ontwikkelt zich een vriendschap tussen Gittel en Lucie. Gittel mag op hun vleugel komen oefenen en zij wandelen samen.
De familie gaat ook nog een tijdje naar Berlijn, waar vader fortuin hoopt te maken. En Gittel raakt betrokken bij een affaire van Lucie. 
Alle familieleden en dat zijn er heel wat, worden duidelijk en geestig beschreven. En zo leer je het milieu in die tijd (jaren twintig vorige eeuw) heel goed kennen.

Over Ida Simons:

Een bijzondere vrouw lijkt me. Geboren als Ida Rosenheimer in 1911 in Antwerpen.
Haar ouders moesten door de Eerste Wereldoorlog vluchten naar Nederland, verbleven ook nog enige tijd in Duitsland en keerden niet terug naar Antwerpen.
Ida werd pianiste, zelfs een beroemde concertpianiste. Ze trouwde en kreeg een zoon.
Ze was Joods en gedurende de Tweede Wereldoorlog was zij in Westerbork en Theresienstad en zij drieën overleefden.
Haar carriere als pianiste pakte zij weer op, maar moest het door haar slechte gezondheid opgeven.
Toen werd zij schrijfster. Een Dwaze Maagd verscheen in 1959 en in 1960 overleed Ida Simons.
Ik haalde deze informatie uit haar boek (achterin staat een artikel van Mieke Tillema die werkt aan een biografie van Ida Simons) en ook van deze site: klik.
De foto pikte ik van weer een andere site, namelijk die van de uitgeverij Cossee, waar het boek vorig jaar opnieuw werd uitgebracht:  klik

Ouder worden

'Gelukkig oud worden is een makkie' lees ik in het Parool. Het artikel gaat over George Vaillant, een psychiater en hoogleraar aan Harvard, die even in Nederland was en een paar verstandige opmerkingen maakt lijkt me.
Bijv.: 'Als mensen na hun vijftigste denken dat ze meer verleden dan toekomst hebben en dat elk jaar dat verstrijkt hen dichterbij de dood brengt, zal dat niet bijdragen tot geluk. Maar als ze waarderen dat ze meer vrije tijd hebben en dat hun kinderen minder reden tot zorg zijn, dat ligt geluk voor het oprapen'.
Deze professor zegt dat niet zomaar, maar gebaseerd op een jarenlang onderzoek, onder zevenhonderd mensen die sinds de jaren vijftig zijn gevolgd. Het langstlopende onderzoek naar menselijk geluk.
In Nederland is er een discussie gaande over de vraag of mensen wel 130 willen worden (die leeftijd lijkt niet zo lang meer buiten bereik te zijn). De professor weet dat niet, zo ver reikt zijn onderzoek niet. Maar een vrolijke honderdste verjaardag moet mogelijk zijn, zegt hij.

Ik zit goed behalve met de laatste twee punten. Maar ik tel mijn zegeningen heel vaak. Heel vaak. Misschien telt dat wel dubbel!

Kerstboom

Ben ik nou de enige die zich te pletter schrikt van de prijs van een kerstboom? Ik zag prijzen oplopend van 24,95 tot en met 42 euro.
Die van 42 heb ik nog even bekeken. Zag ik niets bijzonders aan. Dat was bij Gamma. Dat zeg ik.
We waren daar speciaal heen omdat ik iets gehoord of gezien meende te hebben over 9,95.
'Zou kunnen hoor mevrouw', zei de verkoper, '9,95, maar niet bij ons!'
Enfin, bij zulke prijzen reken ik altijd weer even in guldens. Ruim vijftig gulden voor een kerstboom?
En ja ik weet dat ik dat niet moet doen hoor, dat terugrekenen. Het gebeurt me ook niet vaak meer. Maar nu wel.  Dus.
Vorig jaar waren we er niet in de kerstvakantie  en hadden we dus ook geen boom. Het jaar daarvoor hadden we een klein boompje. Of misschien wel twee, dat weet ik niet meer. In ieder geval herinner ik me niet dat ik zo van de prijs schrok.
Het is ook niet zozeer dat we het niet kunnen betalen. Het is meer dat ik het er gewoon niet voor over heb. 
Dus nu hebben we weer een kleintje. Maar echt klein.
Want ja, ik moet er toch wel vrede mee kunnen hebben. Zeker in deze tijd van het jaar!

Wat ik ook nog even wil laten zien (update kabouters)

Kijk, Anna was ook zeer te spreken over de kabouters.
Het is echt wel nuttig hoor om niet voorbij een kringloop te kunnen.
Trouwens, het fietsje en de racebaan op de achtergrond  en het rode vestje...
Echt nuttig!

Gouden jaren (3)

Nog één foto uit het boek Gouden Jaren van Annegreet van Bergen. Deze foto is weer gemaakt door Cor van Weele.
Je ziet vader, die 's morgens het huis verlaat om naar kantoor te gaan. Hij neemt afscheid van zijn dochter, maar niet voor lang.
Naar alle waarschijnlijkheid zal hij om twaalf uur weer thuis zijn om met zijn gezin de (warme) maaltijd te gebruiken.
Daar had moeder het dus druk mee 's morgens en niet alleen daar mee natuurlijk. Want hoewel er al heel wat verbeteringen waren op huishoudelijk gebied, zoals wasmachine, wringer, stofzuiger was het huishouden toch nog een veel grotere klus dan tegenwoordig.
Alles moest natuurlijk ook volgens regels. Ik denk aan de grote schoonmaak, zo'n twee keer per jaar. Ik denk aan stof afnemen dat toch wel iedere dag diende te gebeuren. Het afhalen en opmaken van de bedden (en dat na een week het bovenlaken onderlaken werd en het onderlaken in de was ging).
Ik denk aan de kleren die genaaid moesten worden en later gerepareerd. Of een jurk moest verlengd  worden. Zoom er uit, zoom er weer in.  Ik denk aan de sokken die gebreid moesten en ook later gerepareerd. Dat waren dan  klusjes voor 's avonds natuurlijk.
Alles was zo lekker overzichtelijk.
Maar ik gok dat als ik alles had moeten doen zoals moeders het toen deden, dat ik dan redelijk overspannen die knollen in de sokken had zitten stoppen! Met een kopje thee en een mariakaakje en de radio aan natuurlijk.  Dat dan weer wel.
Overzichtelijk of niet, doe mij maar 2014!

Donderdag: Kringloop

Op onze wekelijkse oppasdag in het huis van onze dochter in Amsterdam, moet ik meestal wel even een boodschap doen als Anna slaapt.
En dan kom ik langs een kringloop. Nou ja, ik ga er niet lángs, ik kan er natuurlijk helemaal niet voorbij. Ik moet even naar binnen.
Soms vind ik dan wel eens wat. Soms hoor, hahaha.
De laatste keer stonden deze kabouters op me te wachten. Ik zag ze buiten al en ze riepen me.
Ze waren behoorlijk vies, maar ze vonden het helemaal niet naar in de wasmachine, dat zie je wel aan hun koppies toch? Brandschone koppies!
Ik word echt vrolijk van dit stel. Zal wel een afwijking zijn. Maar geen gevaarlijke afwijking. 
Vorige week kon ik niet oppassen en dus ook niet naar de kringloop en deze week komt Anna bij ons logeren en kan ik dus weer niet. Dus ik weet zeker dat de schatten zich gewoon hebben opgestapeld als ik volgende week weer eens even ga kijken.
Heb jij een leuke kringloop/rommelmarktfoto en wil je die delen? Stuur hem op en ik plaats hem volgende week, met een link naar jouw blog natuurlijk. Mijn adres? Klik

Gouden jaren (2)

Nog zo'n leuke foto uit het boek Gouden Jaren van Annegreet van Bergen. Deze foto werd gemaakt door Ad Windig.
Typeles...
Heb ik ook gehad, typeles. En wat is dat een goede investering geweest. Ik heb er heel veel gemak van gehad. Zelfs op dit moment, as we speak.
En het ging inderdaad zo. Een klas met allemaal een typemachine voor je neus. En oefenen maar om op snelheid te komen. Leren hoe je een lint er in moest zetten en het papier natuurlijk. Hoe je een doorslag moest maken en fouten moest verwijderen.
Blind typen. Ik doe het nog altijd blind, al gaat het tegenwoordig allemaal een heel stuk makkelijker. Je hoeft niet meer zo te rammen
Ik weet niet hoe mijn snelheid was, hoeveel aanslagen per minuut ik had. Maar het was wel oké anders had ik dat diploma niet gehaald.
Ik weet nog wel dat ik een 9 kreeg voor machinekennis. En dat mijn vader daar buitensporig trots op was en zich slap lachte. Zijn dochter... een 9 voor machinekennis. Hij wist wel beter, het ontbrak zijn dochter aan wat voor technisch inzicht dan ook. Maar die 9 had ik dan toch maar mooi gehaald!

Gouden jaren (1)

Eigenlijk koop ik geen nieuwe boeken meer. Geen romans. Ik heb er te veel, alle boekenkasten zijn vol. En ik kan alles uit de bieb halen of tweedehands kopen.
Maar een enkele keer, als ik echt denk dat ik vaak in het boek zal kijken, een enkele keer mag ik een uitzondering maken. Van mezelf.
Het boek Gouden jaren, van Annegreet van Bergen is zo'n uitzondering. De ondertitel luidt: Hoe ons dagelijks leven in een halve eeuw onvoorstelbaar is veranderd.
Dat zinnetje deed het hem. Want het is zo en het is inderdaad onvoorstelbaar.
Ik denk er vaak over. Voor mij waren er al hele grote veranderingen. En voor mijn ouders moet dat helemaal wel gigantisch zijn geweest.
In het boek staan geweldige foto's. En mede door die foto's is het echt een boek om vaak in te kijken.
Ik laat er eentje zien. Met mijn herinnering erbij. Deze foto  is van Cor van Weele.

Zo'n telefooncel... Ik heb er zelf ook nog gebruik van gemaakt, hoewel niet zo vaak. Maar ik kan me nog goed herinneren dat mijn ouders naar een telefooncel moesten om bijv. te weten te komen hoe het met een ernstig ziek familielid was, dat niet in de buurt woonde. Dan liepen ze met z'n tweeën naar de dichtstbijzijnde cel, voorzien van de nodige dubbeltjes en als ze dan terug kwamen zag ik al aan hun gezichten hoe het was.
Of er werd een telegram bezorgd en dat betekende niet veel goeds.
Onze eerste telefoon kwam  toen ik een jaar of veertien was. Ik weet het nummer nog: 4218. Later kwam er een cijfer voor.
Ik kreeg strenge instructies om toch vooral alleen maar te bellen als het nodig was en dan ook niet te lang. Dat zwakte later wel af gelukkig. Mijn moeder kon ook een aardig eindje wegkletsen.
Mijn moeder had een broer in Nieuw Zeeland. Een heel enkele keer belde ze met hem, maar dat was erg duur. Daar moest je bijna een spaarpot voor aanleggen. 
Nog later toen ik al lang zonder ouders op vakantie ging, wilden ze toch wel graag weten waar ik was, dus dat betekende bellen. Vanaf een camping. Daar kon je gerust een uurtje voor uit trekken. Want altijd lange rijen wachtenden. Als je dan eindelijk aan de beurt was, werd je bijna de cel  uitgekeken. En steeds maar muntjes verzamelen natuurlijk. Soms was er niet eens een cel in zo'n buitenland. Moest je naar het plaatselijke postkantoor. En dat was helemaal een gebed zonder end.
Ik ben erg blij met mijn handige smart phone. Echt!
Maar ik vergeet nooit die man die de trein binnen stapte, ging zitten, constateerde dat zes andere mensen zaten te bellen (ik niet) en zei: 'Het lijkt hier gvd wel een openbare telefooncel!' Waarop hij opstond en pissig de coupé verliet!

Wie durft te verdwalen...

Een steen... Gezien in Bergen. 

Ik vind het een mooie tekst. 

Zal eens even googelen.

Het blijkt  een citaat van Erasmus te zijn. Desiderius Erasmus. 

Een duizendpoot die leefde van 1466-1536. Hij was o.a. schrijver en humanist. 

Een belangrijk man natuurlijk. 

Er zijn scholen naar hem genoemd en bruggen en ziekenhuizen en universiteiten. 

Ik had tot nu toe nog nooit iets van hem gelezen. 

Maar dit citaat, dit ga ik onthouden. Dat staat vast.

Ik ben nieuwsgierig wie bedacht heeft die steen te maken en daar op die plek te plaatsen. 

Er stond helemaal niets bij. Raar eigenlijk...

Sinterklaas

Voor je het weet is Sinterklaasavond weer voorbij. Het was hartstikke leuk vond ik.
Anna was blij met haar poppenhuis.

Haar ouders vonden het bordje leuk dat ik had laten maken. Net als vorig jaar trouwens. Ik heb nu bedacht dat ik elk jaar zo'n bordje wil maken met een eetfoto van Anna er op. Tot en met d'r tiende denk ik. Nog acht te gaan dus. En voor wie het ook leuk vindt: ik liet het hier doen, klik

Ik was zelf heel trots want ik had mijn twee zoons en mijn schoonzoon ieder verwend met een trui. Allemaal verschillend natuurlijk, want het zijn zeer verschillende types. Dat vond ik spannend, want je moet maar afwachten of het in de smaak valt en past. De truien mochten natuurlijk wel geruild worden, maar dat is toch minder leuk. Gelukkig werd het een succes, ze waren alle drie blij er mee en alleen die van oudste vond de verzamelde familie iets te groot (ik niet).  Dus die heb ik gisteren geruild.

Er was zelfs een cadeau, zoals dat hoort, heel klein, maar in een hele grote doos. Dat cadeau moest als laatste, zodat de hele avond nagedacht kon worden over de inhoud. Ik dacht dat het een kerstboom zou zijn, maar het was dus iets heel kleins, iets met muziek. Het pak zat voor de helft in sinterklaaspapier en voor de andere helft in verjaardagspapier. Want jongste zoon is vandaag jarig. Dat hebben wij 28 jaar geleden niet handig gedaan, maar ja...

HET cadeau dat mijn man kreeg (niet van mij) vond ik ook echt een hoogtepunt. En omdat te kunnen begrijpen moet je mijn blogje over HET cadeau gelezen hebben. Dat kan nog hoor. Hier, klik.

De gedichten waren fantastisch. Er waren door schoonzoon gemaakte pepernoten, er waren hapjes. Ik had een pepernotentaart gebakken, die voor mijn doen vrij aardig was gelukt. Dochter blijkt opeens een ster in het maken van kroketten. Echt helemaal zelf hè, met ragout! En lekker dat ze waren. En schoondochter had een heerlijke salade gemaakt. Ze stuurde het recept gisteren op. Ik zal het hier nog wel eens laten zien. En al met al waren we pas om half twaalf klaar.  Het was in alle opzichten een heerlijk avondje.!!!