Op de thee in Leeuwarden

Een half uurtje wachten in de wachtkamer van de mondhygiëniste brengt een mens soms op ideeën.
Daar liggen nl. weer andere tijdschriften dan bij de tandarts of de kapper.
In een zo'n tijdschrift las ik over een tentoonstelling in Princessehof, het keramiekmuseum in Leeuwarden. Een tentoonstelling over thee.
Thee en Bettie, da's één pot nat, dus ik wilde daar graag naar toe.
Leeuwarden klinkt wel ver, maar bij ons vandaan valt dat reuze mee.
Bovendien vind ik Leeuwarden ook altijd een leuke stad. 
Het was zeer de moeite waard.
Er was een audiotour, ingesproken door Martine Bijl (die wel van opschieten houdt, daar moest ik wel om lachen want dat had ik ook precies van haar verwacht).
En aan het begin (of aan het eind, wat je wilt) een heerlijke scone met een aparte thee, daar in de museumtheesalon.
De vaste opstelling van het museum hadden we al eens eerder bekeken dus die sloegen we nu over.
.
Wat we wel zagen:
Nou bijv. een serie prachtige borden waarop alles van thee werd weergeven, van het eerste plantje tot de thee in een kopje.De tentoonstelling was onderverdeeld in een stukje algemeen, China en Japan. En Nederland.

Ik las een legende van de thee:

 De Indiase monnik Bodhidharma trekt in de 6e eeuw per olifant naar China. Volgens de legende dreigt hij na zeven jaar onafgebroken mediteren in slaap te vallen. Uit wanhoop knipt hij zijn oogleden af. Op de plaats waar ze terecht komen groeien terstond twee theestriken. Kauwend op de blaadjes vindt Bodhidharma de energie om wakker te blijven. 

Er zijn meerdere legendes, maar ik vond deze wel spannend met die oogleden.

Van China gaat de thee dan in de 12e eeuw naar Japan en wordt daar verheven tot een soort kunstvorm  De theemeester (ik ben zijn naam vergeten) bedenkt aan het eind van de 16e eeuw de Japanse theeceremonie.
Harmonie, zuiverheid, afzondering en respect zijn van groot belang in het ritueel. 
Alle handelingen voor het bereiden, serveren, en drinken van thee zijn nauwkeurig vastgelegd.
En praktisch gezien moeten er prettige kommen zijn,
gekenmerkt door eenvoud.
Elke theekom moet uniek zijn, dus het glazuur is niet overal even egaal en de vorm is onregelmatig.
Thee wordt gedeeld in een sfeer van verbondenheid en vriendschap.
Je kon zien hoe zo'n theeceremonie verloopt. Maar ik was denk ik nog niet zen genoeg om dat helemaal af te wachten.

Pas in de 17e eeuw kwam thee in Nederland. Door de V.O.C. natuurlijk. En dat leverde de compagnie grote winst op.
De thee werd in kisten vervoerd en daartussen legde men porselein. Dat kon dan niet breken en het schip werd op die manier ook stabiel beladen.
Aanvankelijk is thee nog een medicijn, maar later komt thee drinken echt in de mode en laten welgestelde mensen zich graag portretteren rond de theetafel

Een superleuke tentoonstelling was het over thee, en serviezen en reclame. En omdat het een keramiekmuseum is, natuurlijk ook nog wat theepotten die niet geschikt zijn om thee in te zetten. De theepot als kunstvoorwerp.

 Op de eerste foto zie je Ampersand teapot, Adrian Saxe, 1988 en op de tweede foto Steengoed, Peter Meanley, 1992.
En als je nu hier klikt, zie je alles wat je moet weten over deze tentoonstelling. Laat ik tot slot nog een plaatje zien, gewoon omdat ik het zo schattig vind: reclame van de Gruyter.