Paleis Soestdijk

Op de radio hoorden we over een Rien Poortvliet- tentoonstelling  op... Paleis Soestdijk.
Vroeger was ik echt een fan van het kabouterboek van Poortvliet en Wil Huygen. Maar ik had er al in geen jaren meer aan gedacht. Daarbij kwam dat ik nog nooit op Soestdijk was geweest en dat altijd wel in mijn hoofd had. Dus nu is het er van gekomen.
Poortvliet viel een klein beetje tegen, dwz ik vond niet dat er veel te zien was. Wél leuk vond ik de kerstkaarten (op canvas) die Rien Poortvliet ieder jaar aan de koninklijke familie stuurde.

Een hele lange rij canvasjes naast elkaar. Erg mooi! (Foto gepikt van de site van Soestdijk)

Maar dan Soestdijk...

We kregen een rondleiding van een leuke jongeman die veel wist te vertellen. Ik vond de oude gedeeltes van het paleis erg interessant. Soestdijk werd gebouwd in 1650 als buitenverblijf voor een Amsterdamse burgemeester.
Toch vond ik het het leukst  om te zien waar de koninklijke familie woonde.
In hun woonkamer mocht niet gefotografeerd worden. Dat vond ik dan weer irritant. 'Dat is',  zei die leuke rondleider, 'om de privacy te waarborgen, want Juliana en Bernard leven dan wel niet meer, maar de rest van de familie wel en het is niet leuk als hun vroegere woonkamer overal te zien is'.
Nou ja, ze willen zelf niet meer in dat huis wonen en nu zit de staat er mee, want die kan het onderhoud niet betalen. En er moet voor zo'n 100 miljoen worden gerenoveerd las ik. Wat het kost om het paleis te kópen, dat weet ik niet.
'Prijs op aanvraag' staat er en tussen haakjes er achter  'duurdere klasse'. Dat hadden we wel gedacht natuurlijk, dat van die duurdere klasse.
Er is uiteraard een prachtig park bij. Het weer was er niet naar, maar daar zou je uitstekend kunnen wandelen.
We liepen een klein stukje en zagen een paar grafstenen van paleishonden. Echte grafstenen. Lory stond er op eentje. Het hondje van la reine. Data erbij. Mijn echtgenoot vroeg zich natuurlijk meteen af of bijvoorbeeld Prins Bernhard hier heeft gewandeld en dan riep: 'Potverdorie, hier ligt Lory'.

Heel duidelijk was de eenvoud van Koningin Juliana. In hun woonkamer lag bijv. een zachtgroen tapijt. Dat ligt er nog steeds en op een bepaalde plaats is een stukje tapijt ingezet. 'Het was niet nodig om het tapijt voor een vlek die er niet meer uitging, te vernieuwen', vond de koningin.
Wat me zeer vertederde waren de streepjes op de muur die de groei van de Oranjes aangaven. De eerste streepjes zijn van 1819, van de kleine Willem III.

Ook leuk vond ik het verhaal van de stoelen van Koningin Emma.  Als je goed naar de volgende foto kijkt...

zie je dat een van de stoelen aan de ronde tafel,  lager is dan de andere stoelen. Koningin Emma was nog al klein en het zou raar zijn als ze bij een diner niet met haar voeten bij de grond kon. Dus werden het aangepaste stoelen. Twee stuks, want stel je voor dat iemand anders nietsvermoedend op een Emmastoel zou gaan zitten. Dan kon je daar als koningin toch eigenljk niets van zeggen.

Ik vond de gordijnen ook wel mooi trouwens.
Al met al was het echt een boeiend bezoek.
Voor mij was Juliana zo'n dertig jaar koningin en ze leek me alijd een lieve vrouw. Ze werd soms wat belachelijk gemaakt natuurlijk. Maar de geschiedenis toont aan dat wat ze deed en wat ze zei helemaal zo gek nog niet was.
Ja en in die dertig jaar heb ik natuurlijk talloze malen iets van Soestdijk gehoord of gezien. Ik weet, anders dan de kinderen die met de rondleiding mee waren, veel van het Koninklijk huis. Ik weet dat Beatrix niet de jongste prinses was. Ik weet dat Willem III niet getrouwd was met Prinses Irene en dat Willem de Zwijger niet meer onder ons is.  En ik vond dus ook niet dat de familie uitsluitend uit lelijke, domme, dikke mensen bestond, zoals een opstandige puber die waarschijnlijk tegen haar zin met haar ouders mee was, het verwoordde.
Nee, dit bezoek toonde me iets van mijn geschiedenis en ik heb er van genoten!

Ps. Het kabouterboek van Rien Poortvliet heb ik bij thuiskomst meteen weer tevoorschijn gehaald. Wat een topboek is dat toch ook. Zo mooi getekend en met veel humor beschreven. Echt super!