Vakantiebaan

Ik zie ze gaan, nog even naar hun vakantiebaan, het is zes uur in de ochtend.

Laatst las ik in de krant dat heel wat scholieren overspannen raken van hun vakantiebaan.
Mijn eerst reactie is dan : wat een watjes, aanstelleritis.

En ik denk meteen terug aan mijn eigen vakantiebaantjes, die niet allemáál succesvol waren.
In mijn eerste baantje werd ik na twee dagen ontslagen.
Ik was twaalf, bijna dertien en ik ging 'bessen trekken' bij een boer, vlakbij.
Ik had iets te veel lol en kneep ook iets te hard in de bessen.
'Je moest maar niet meer komen',  zei de boer aan het eind van de tweede dag en dat had hij goed bekeken.
Mijn vader heeft er nog wel voor gezorgd dat ik betaald werd voor die dagen, want daar had de boer gemakshalve niet aan gedacht.

Daarna had ik een donderdagmiddag/avondbaan: Krantenvouwen in een drukkerij. Met een vouwbeen.  Het Zeeuws land-en tuinbouwblad. Als ik mazzel had werd er om een uur of zes patat gehaald door de ouderen en dat hoefde ik dan niet te betalen.
Secundaire arbeidsvoorwaarden zou je kunnen zeggen.
De geur van drukinkt...ik ruik het nu nog.
Het was leuk daar, het hele repertoire van Jaap Fischer (jaja, oma vertelt) heb ik daar geleerd en nog wel wat meer, want we zaten altijd te zingen.

Toen kwam Scheldeoord. Dat was een bejaardenhuis, een echt ouderwets rusthuis.
Ik was veertien of zo, misschien vijftien. Het was hard werken daar, er werd echt geen rekening gehouden met mijn leeftijd (en die van mijn vriendinnen) en ook niet met het feit dat ik niks kon op huishoudelijk gebied.
Geen gezeur, doen.
Dat hield in dat ik een oude man moest wassen. Alleen zijn bovenkant gelukkig. Maar ook de ramen moesten gelapt en tafels gedekt en eten rondgebracht en vloeren gedweild. Een keer moest ik de poep uit de wasbak halen die een oudere daar had gedeponeerd.
Toch ook daar lol gehad hoor en veel geleerd.

Verder kan ik in dit CV'tje  nog de Hema noemen, op zaterdagmiddag. Nog in die plakkerige nylon blauwe schorten. Met echte kassa's. En het salaris werd diezelfde middag uitgereikt in een loonzakje. Zo'n beige zakje.
Ook was ik een tijdlang in de bediening in een mosselrestaurant. Met een wit schortje en 's avonds laat thuisgebracht door de baas. Waar ik door mijn moeder onmiddellijk in de douche werd gedirigeerd, want de mossellucht was nogal sterk.

Een baantje waar ik me op had verheugd, was werken in een souvenirwinkeltje bij de boot van Breskens naar Vlissingen. Een heel klein winkeltje was dat. Ik kon slapen in het hotel dat erbij hoorde. Niet in een hotelkamer natuurlijk, in een soort schuur die er ook bij hoorde.
Het was een puinhoop en toen ik het eenmaal op orde had, daar in wat ik als mijn eigen toko beschouwde, en er te weinig klanten waren, moest ik in een bijbehorend restaurant gaan werken. Heel jammer vond ik dat.
Daar ben ik ook ontslagen, omdat ik iets fout had gedaan met de afwasmachine, waardoor de keuken was ondergelopen en dat ding geloof ik stuk.
En ik had nog zo gezegd dat ik het niet snapte.
Op staande voet eruit gegooid. Wederom zonder salaris. En bovendien 's avonds laat terwijl het 30 km verderop was. Zo kwaad was die baas.

Mijn vader was ook kwaad. Op mij omdat ik zo stom had gedaan en ook op die baas omdat hij mij zo laat op straat had gezet.
Maar hij ging toch verhaal halen.
Op mijn brommer, met mijn oom Andries die toevallig bij ons logeerde en op de brommer was gekomen. Ik zie ze nog vertrekken met zijn tweeën.
Mijn moeder en mijn tante helemaal de slappe lach om hun helden.
Ze kregen mijn geld hoor, van de dagen dat ik daar had gewerkt.

Zo ging dat toen. Maar overspannen.... Dacht het niet.

Hadden jullie leuke bijbaantjes?