Het smelt

Weer een boek gelezen, waarvan ik weet dat het een hype is. Een debuut nog wel. De kritieken waren unaniem lovend. Ik kreeg het boek cadeau en ik denk niet dat ik het anders geleend/gelezen had.
Maar ik las het dus wel.
Het verhaal zoals op de achterflap beschreven:
In Eva's geboortejaar worden in het kleine Vlaamse Bovenmeer slechts twee andere kinderen geboren, allebei jongens. De drie maken er hun hele jeugd samen het beste van, tot de puberteit aanbreekt. Opeens ontstaan er andere verhoudingen. De jongens bedenken wrede plannen en de bedeesde Eva kan hieraan meedoen of haar enige vrienden verraden. 
Dertien jaar na die snikhete zomer die volledig uit de hand loopt, keer Eva terug naar haar geboortedorp met een blok ijs in de kofferbak. Gaandeweg wordt duidelijk dat zij deze keer de plannen bepaalt.
Het boek telt 480 bladzijden en ik las het achter elkaar uit. Dat zegt wat over de vertelkunst en de stijl van Lize Spit. Erg goed geschreven. Knap!
Ik ga het boek echter niet herlezen, dat weet ik nu al heel zeker. Want het verhaal en de gebeurtenissen zijn akelig. Het is hard en het is somber. Ik word er somber van, het zeurt in mijn hoofd. Zelfs de omslag vind ik naar. Dus...
En misschien heel stom en struisvogelig, maar de wereld is al naar genoeg zonder fictie. Echt meer dan naar genoeg. Het is niet zo dat ik alleen maar vrolijke boeken lees, helemaaal niet. Maar dit was echt heel erg vond ik.Deprimerend, ondanks de humor die er ook in zit.