Enzo Pérès- Labourdette.

Er was nog iets leuks in het Gemeentemuseum in Den Haag.
We kwamen met Odin in een zaaltje waar prachtige tekeningen hingen, fantasievol en kleurrijk.

Het bleken de originele tekeningen te zijn, uit het boek dat bij de Art Deco tentoonstelling verscheen. Een boek voor kinderen.

Er zijn meer van dat soort boeken.  Een hele serie eigenlijk. Ik heb ook al eens hier tekeningen uit een boek over Rothko laten zien. Van Wim Hofman. Heel anders, maar ook geweldig leuk. klik
De allereerste keer trouwens, dat wij met Odin door het museum liepen, heb ik het boek dat bij die tentoonstelling hoorde, voor hem gekocht.
Dat hij later weet dat zijn opa en oma wat aan zijn culturele opvoeding hebben gedaan, haha.

Voor het Art Deco boek had Odin nu al belangstelling met al die kleurige platen.  Kijk maar:

Eigenlijk vind ik dit boek mooier dan het boek dat ik toen kocht.
Zulke mooie prenten en het verhaal erbij maakt ook veel duidelijk.

Het gaat over Paul Poiret, de hoofdpersoon van de Art Deco tentoonstelling.

'Hij droomt van een toekomst als modeontwerper. Overdag bezorgt hij paraplu’s bij modehuizen; ’s avonds tekent hij op zijn kamer modeontwerpen die hij met stukjes parapluzijde tot leven laat komen. Als hij op reis gaat, ontdekt hij rond de Middellandse Zee een wereld vol kleur en valt alles op zijn plaats. Vol inspiratie ontwerpt hij nieuwe exotische mode. De paraplubezorger groeit uit tot Koning van de Mode!'

Ook goed geschreven trouwens. Dan staat er bijvoorbeeld: 'Toen iedereen elkaar nog monsieur en madame noemde, had Paul een baantje bij een paraplufabriek'. 
Of, als Paul een prachtig ontwerp heeft gemaakt, wordt dat aanvankelijk niet gewaardeerd: 'Quelle horreur! Wat een geweld van kleur. Wat een verschrikkelijke vorm'. 

Het boek is gemaakt door Enzo Pérès-Labourdette. (1991). Hij is een jonge ontwerper die al heel jong vanuit Frankrijk naar Nederland verhuisde, hier zijn opleiding deed en nu illustreert. Hij won de Fiep Westendorp stimuleringsprijs voor beginnende illustratoren. Dat zegt vast al wat. 
Ik ga hem in ieder geval volgen. Hier, klik
Echt gaaf om even te kijken. Heel veel prachtige illustraties staan daar gewoon!

Art Deco in Den Haag

Alweer een geweldige tentoonstelling in het Haags Gemeentemuseum: Art Deco.
Superleuk. Echt.
De naam Art Deco komt van de Exposition waar je hier de poster van ziet: Arts Décoratifs .
Het woord poster zullen ze nog wel niet gehad hebben toen, trouwens. 
Enfin, die  expositie was in 1925 in Parijs.
Maar ik las dat die al in de planning zat voor het jaar 1915. Toen was echter de eerste wereldoorlog in volle gang en ging het niet door.
Art Deco dateert dus al van rond 1910 en niet, zoals ik altijd dacht , uit de jaren twintig.
Er was een couturier, waar ik nog nooit van had gehoord, Paul Poiret, die in Frankrijk eigenlijk de aanstichter was van al het fraais van Art Deco.
Het was een stijlbeweging,  bedoeld om het leven kleurrijker en vrolijker te maken.
In ieder geval was dat de bedoeling van die Paul Poiret.
Kleuren, luxe, liefde voor het oosterse.
Wat nu het leuke van deze tentoonstelling is: je ziet er niet alleen mode.

 Die is er wel hoor, veel mode zelfs, zoals deze jurk van zijden rayon met kralenborduursel, uit ca. 1922. Je ziet er ook schoenen en waaiers en sjaals. En kostuums voor verkleedfeesten.

 Sjaals dus,  zoals deze van Raoul Dufy, uit 1913 en genaamd Les Althéas.
Je ziet er parfumflessen

Les Parfums de Rosine, handbeschilderd in Atelier Martine, rond 1914

Je ziet er foto's:

Filmpjes zie je, ach die zijn zo leuk. Met de crème de la crème van die tijd, prachtig gekleed en op weg naar een theater of zo.
Je  ziet er gebruiksvoorwerpen, als servies en meubilair:

Die stoel vind ik echt fantastisch. Hij is helemaal verstelbaar: een zitmachine.
Nou en dan hangt er ook nog werk van Kees van Dongen. 

Dit doek heet Deux Femmes en is uit 1923.

Fraaie dingen te zien dus, maar juist de afwisseling maakt het zo leuk. 
Ik had geloof ik een stuk of tachtig foto's gemaakt en deze selectie heeft me veel moeite gekost. Dat je dat even beseft hè.
Zonder gekheid, het is echt een supertentoonstelling. Ik hoorde dat ook om me heen. Mensen werden er vrolijk van en stonden geïnteresseerd en met een lach op hun gezicht te kijken.
Wij waren er met Odin en zoals ik al eerder vertelde , wij hebben gewoon mazzel.
Het is voor ons heel makkelijk om er even naar toe te lopen. En ook nog eens gratis met de MJK. Maar als we die mazzel niet hadden, zou ik toch willen gaan.
Ik ga dus zeker nog een keer terug. Zeker.
Een aanrader, als je van deze periode houdt.
Meer info: klik

Haagse deuren

Al jaren fotografeer ik deuren. Geen idee waarom, ik doe het gewoon omdat mijn oog er op valt.
Ik denk ook niet 'Kom, laat ik vandaag eens even lekker deuren gaan fotograferen', of zo.
Ik zet ze op mijn pinterestpagina en af en toe kijk ik er eens naar. Ik probeer wel er voor te zorgen dat ze iets bijzonders hebben. Anders 'hoef' ik ze niet.

Na zo'n tweehonderd deuren, kan ik concluderen dat de mooiste deuren zich bevinden in Den Haag, Netherlands.
Het is niet te geloven hoeveel prachtige deuren ik zie, als we daar met Odin aan de wandel zijn. Deze hierboven bijvoorbeeld. Hij is niet scherp, maar je kunt toch zien hoe mooi.

De Haagse deuren in deze wijk zitten ook bijna allemaal heel mooi in de verf en in de lak.

En dan hebben sommige deuren bovendien hele mooie details, in de vorm van een klopper of een aparte bel of een mooie brievenbus. Of zoals hier een gehaakt kleedje.

En verder moet ik constateren dat er meer mensen zijn die iets met deuren hebben. Veel meer.
Ik zie ze op Pinterest.  Heel veel.
Ik zie ze bij Ferrara
En net vanmorgen lees ik een stukje bij Mieke over blauwe deuren.Dat is trouwens wel weer heel toevallig. Ik schreef dit blogje gisteren en Mieke dus misschien ook wel. Bijzonder!

Appelschilmachientje

Bij Alet van het blog Toilylu, las ik een hele tijd geleden al over een appelschilmachine.
Zij, Alet, vond het zo leuk en ik ook.
Ik had er nog nooit eentje gezien, wist van het bestaan niet af.
Maar het kwam meteen op m'n verlanglijstje. Niet eens zozeer voor mij, maar het leek me zo leuk voor Anna.
Dus ik kocht er een.
Anna kwam logeren, ik had er al over verteld en we hadden een filmpje bekeken.
Ha, ze kon niet wachten.

Dat moest ze wel, want ik ben echt onhandig en ondanks een middelbare schoolopleiding met Frans, Duits en Engels, (dat waren de talen in de gebruiksaanwijzing) was ik niet in staat het apparaatje aan te krijgen. Gelukkig is mijn eigen techneut dan de reddende engel. En toen was het simpel en mocht Anna aan de slag. Kijk, ze is zelfs nog in haar pyjama!

Anna is handig, ze vond het superleuk om te doen.
En tjee, wat een prachtige appelschijfjes krijg je en wat wordt het klokhuis er prachtig uitgeboord.

Je kunt er trouwens ook aardappels mee schillen. Lijkt me ook wel wat als je ze heel dun wilt schillen. De Opperdoezers bijvoorbeeld.
Wat een ding! Ik denk dat het nog heel vaak gebruikt gaat worden.
Odin is ook dol op een 'appetje'en de tweeling komt er ook nog aan, natuurlijk.
Alet bedankt voor je stukje, ik ga er nog veel plezier van hebben!

Weg van jou

Ik heb een paar keer hardop zitten lachen in de bioscoop en dat was best lang geleden. En aan het eind was ik ook nog eventjes een moment in tranen.
Het gaat hier om de romkom 'Weg van jou'. Een Nederlandse speelfilm, geregisseerd door Jelle de Jonge (zoon van Freek) en met in de hoofdrollen Katja Herbers en Maarten Heijmans en ook met een heel stel mooie bijrollen, o.a. Elise Schaap en Imanuelle Grieves. (Die laatste twee waren zooo grappig).

Kijk, dit is Katja Herbers, ze is mooi, maar vooral een hele goede actrice, vond ik. Meestal laat ik hier de flyer zien, maar die is zo stom dat je er dan misschien niet naar toe zou  willen.
Dat zou niet ernstig zijn hoor, maar wel jammer!
Dus ik heb wat foto's in de bioscoop gemaakt. Dat is niet makkelijk, zoals je ziet, haha.

Het verhaal:

Evi woont in Rotterdam en staat op het punt uitgezonden te worden naar Rio. Voor haar werk. Haar vriend wil wel met haar mee. Nou, Evi  wordt inderdaad uitgezonden, maar niet naar Rio. Terneuzen gaat het worden. Evi vindt het verschrikkelijk. Wat moet ze daar in het verre Zeeuws -Vlaanderen.
Haar vriend gaat niet mee.
Maar ze gaat en moet er voor zorgen dat de bouw van een nieuwe zeesluis geen verdere vertraging gaat oplopen. En in het begin is het inderdaad treurigheid alom, met mensen die ze niet verstaat, met een actiegroep die dwars ligt, met een huis waar ze het niet fijn vindt.
Maar langzamerhand gaat het allemaal beter en ontdekt ze én Zeeuws -Vlaanderen én de liefde.

Voor mij persoonlijk was het bijna een must deze film.  Dat komt omdat ik lang in Terneuzen heb gewoond. Hoewel mijn moeder geen zeurderig mens was, helemaal niet en ik het toen niet heb gemerkt of geweten (ik was twaalf), heeft ze heel veel later wel eens verteld hoe verschrikkelijk ze het vond om in Terneuzen te gaan wonen.
Ik vond het ook erg toen. Ik verstond de mensen ook niet. Het was voor ons een nieuw en niet gemakkelijk begin.
Vervolgens heb ik er gewoond, geleerd en gewerkt en hoewel het na de start een gelukkige periode is geweest, was ik blij toen ik er wegging.
Daar snap ik zelf niets van, want ik ben nu heel erg dol op Zeeuws-Vlaanderen. Het is er prachtig. De kust, het Belgische achterland. Alles eigenlijk. 
Als ik geen kleinkinderen had in de randstad, zou ik er zo weer willen wonen.
Gek he, hoe een mens kan veranderen.

Terug naar de film. Ik vond het echt de leukste film die ik in tijden heb gezien.  Met prachtige beelden van het land waar ik van houd.
Met een lach en een klein traantje. Zonder zorgen.  Goed gespeeld!
Gewoon een mooie middag amusement. Heerlijk. En dus is hier de trailer!

The Queen (and Little Red Riding Hood)

Ik kreeg weer een kaart van Jolande. Een kaart van mijn favoriete Queen. Jolande was weer eens in London. Zij is er echt zo vaak. Ik ben gewoon een beetje jaloers.
Jolandes verblijf daar werd enigszins verpest, schrijft ze,  doordat ze ook dingen moest doen die ze minder leuk vindt, zoals het zoeken naar een kaart van T. Q.
Jolande, je bent echt geweldig dat je dat voor me doet.
En deze kaart is ook geweldig. Wat je zegt: Her Majesty staat er zelfs twee keer op. Je kunt nooit genoeg van haar hebben.
En dat ze ook nog in de Roodkapje-serie past, 'Roodkapje 80 jaar later', hahaha, die opmerking vergeef ik je graag.
Super bedankt weer hè.
En dan kwam er ook nog een geweldige kaart van Carolien. Zij verzamelt ook Roodkapjekaarten. Deze kocht ze voor zich zelf en meteen ook maar eentje voor mij. En het is ook nog eens een hele leuke kaart.

 'Vandaag heeft ze gelukkig nog geen groen aan',  schrijft Carolien, 'anders hadden we niks aan 't  kaartje'.
Carolien, ik ben  blij met de kaart. Ontzettend bedankt hoor!

Café

We begonnen en eindigden ons bezoek aan Doesburg in een oud café. Sterker nog: in het oudste café van Nederland, namelijk De Waag . Opgericht in 1478!!!
Doesburg was een Hanzestad. Er werd gehandeld en er moest aan de stad belasting worden betaald over inkomende goederen. Dus moesten die goederen gewogen worden. Vandaar die Waag.

 Waar veel mensen bij elkaar zijn wordt er al gauw wat gedronken en dat was (in die tijd) voornamelijk bier. Zo werd de Waag  al snel ook een bierhuis.
En nu staat die Waag er nog.
Sinds 1478 onafgebroken in gebruik geweest! Dat is wat hè.
Ik vind het altijd leuk om het oudste of het grootste of het kleinste ding ergens te zien of er geweest te zijn.
Ik heb,  nu ik er over nadenk,  nog nooit het Guiness Book of Records gezien, maar eigenlijk is dat wel wat voor mij.
Nou en dit café staat er in.
We dronken er koffie en dat was goed verzorgd.
Ik zeg wel 'we dronken er koffie', maar ik drink helemaal nooit koffie, ik vind het niet lekker, dus ik houd het altijd bij thee.
Toen dit blaadje ons werd geserveerd had ik nog even de pest in. Want ik houd niet van koffie, maar wel van zo'n klein glaasje met slagroom en ook van dat kleine glaasje met een drankje er in.

Maar ja, dat was dus voor Frits. Bij de koffie.
Ik nam van beide een heel klein likje voor de smaak en verzoende me vervolgens met de thee en mijn lot.
Dat drankje leek me heerlijk. Dus toen we weggingen vroeg ik nog even wat het was.
' Oh' zei de ober, "oh u bedoelt dat drankje dat bij de thee werd geserveerd?  Dat was African Delight'.
'Huh, bij de thee geserveerd?'
'Ja' zei de ober. 'Dat drankje hoorde bij de thee hoor, en de room bij de koffie!!'
Grrrrrr. Ik moet maar eens op zoek naar African Delight. Kan ik het thuis serveren bij m'n eigen thee!

 We hebben in Doesburg niet gewinkeld, maar ik zag wel dat er ook op dat gebied heel wat te vinden is. Eén uitzondering: het warenhuis Staarink. Een mevrouw in het museum had ons getipt: dat is een heel oud en heel groot warenhuis.

Een echte winkel van Sinkel, vond ik. Inderdaad heel groot. 'Je kunt het niet opnoemen of ze hebben het', had die mevrouw gezegd. Dat was ook zo. Erg leuk !

We slenterden nog wat  en constateerden dat we ook nog heel veel niet hebben gezien. Geen van de kerken, niets van de nieuwbouw, er waren geloof ik nog twee musea die we niet zagen.
Want ja, het was maar een dagje en we waren voor het avondeten weer thuis, terwijl het voor ons niet bepaald in de buurt was.
Dus misschien gaan we gewoon nog eens terug. Misschien als we nog eens een vakantie gaan vieren in de buurt van de IJssel.
Ooit.

René Lalique

René Lalique... ik had wel eens van hem gehoord en ik had ook wel eens iets van hem gezien. Ik wist dat het een glaskunstenaar was en dat hij sieraden maakte wist ik ook.
Dat laatste kwam dan weer door het programma Tussen Kunst en Kitsch, waar ooit een sieraad opdook van Lalique, dat nogal wat waard was. 100.000 euro of zo. En dat terwijl de eigenaresse het niet eens mooi vond.
Maar ik wist  helemaal niet dat er in Doesburg een heel museum aan hem is gewijd.
Nou is Doesburg niet zo groot, dus het verbaasde me een beetje.
Het museum valt niet te missen, het was open en gratis toegankelijk met de museumjaarkaart, dus we gingen een kijkje nemen.
Ik keek m'n ogen uit. Wat een prachtig glaswerk kun je daar zien.
En dan is glas nog niet eens mijn favoriete kunstvorm, maar wat ik zag vond ik wel erg mooi. Het is Art Deco, Jugendstil.
Lalique leefde van 1860 tot 1945. Een Fransman

Deze vaas maakte hij bijvoorbeeld in 1926. Ormeaux is de naam, oranje gekleurd.
En zo stond er heel veel glaswerk, echt mooi. Maar moeilijk te fotograferen. Ik laat nog een foto zien

Margrieten, vaas, 1923

 Als je meer zou willen zien, kun je waarschijnlijk beter kijken op de site van het museum. Klik

Wat ik  bijzonder vond om te lezen, is dat de conservator, Benjamin Janssens, al zijn leven lang in de ban is van Lalique. Hij speurde in de kunstboeken van zijn ouders, kwam onder de indruk van art nouveau, ging naar Parijs en kreeg op een gegeven moment contact met kleinkinderen van de kunstenaar. Hij mocht de archieven induiken en kwam er achter dat ze familie van elkaar zijn. Bijzonder toch.

En ik concludeer maar weer eens wat een heerlijkheid het toch is om in een land te wonen waar zoveel te zien is. Zo'n museum dus, echt geweldig.
Er was ook trouwens nog een (vaste) tentoonstelling van werk van Jan Toorop. Ook erg mooi. Ik laat één dingetje zien, omdat het me zo vertederde

Een kleine houtsnede van twee meisjes in Domburg. Het werk van Toorop ken ik vrij goed, maar dit was me niet bekend.

Mosterd

Sowieso is het leuk om in Doesburg rond te lopen. Helemaal op zo'n herfstige dag, maar niet koud en met die speciale zon, vorige week dinsdag. Een mooi oud stadje, dat is het.
En de omgeving is prachtig. Ik vind de IJssel geloof ik onze allermooiste rivier. Die omgeving kende ik al, de IJssel ook, maar Doesburg dus niet.

Het stadje staat bekend om de mosterd. Ik ben een liefhebber van mosterd, dus in de Doesburgsche Mosterd- en Azijnfabriek rondkijken en ook nog een rondleiding krijgen, dát was weer eens een spekkie voor mijn bekkie.

Ik leerde dat je eigenlijk alleen maar mosterdzaad nodig hebt en azijn.
Dat is alles.
Je laat de mosterd weken in de azijn en dan maak je het zacht in een vijzel. 'Kan ook heel goed met een jeu de boulesbal' vertelde de baas.

Oh ja en er moet wat zout bij.
Hij liet het natuurlijk ook allemaal met de echte apparatuur zien. Want dit is wel een soort museum, maar het is ook een bedrijf.

En aan het eind waren er toch mooi weer een paar potjes mosterd gemaakt voor dat bedrijf.
Wat ik leuk vond was dat hij vertelde waar de uitdrukking 'Dat is mosterd na de maaltijd' vandaan komt. Mosterd heeft namelijk een neutraliserende werking op vet, op vet eten. Als je dus mosterd eet na de maaltijd, heeft het eigenlijk geen zin.
Ook leuk: er staat een uiterste verkoopdatum op de potjes. Dat is onzin, het moet van de wet, maar mosterd, mits koel en donker bewaard, bederft nooit. 
Ik vind mosterd heerlijk, maar ik neem het niet vaak. Omdat ik altijd heb gedacht dat het heel erg zout is. Dat werd ontkend. Er zit maar heel weinig zout in werd ons verteld.

In het winkeltje waar je allerlei leuke  (Keulse) potjes mosterd kon kopen en ook deze simpele pot,  keek ik nog eens op het etiket. Er zit per 100 gram 1 gram zout in. Dat betekent dat er in deze pot 6 gram zout zit. Hmm, dat lijkt me toch niet zo weinig. En toen ik het thuis even heb gewogen, was het inderdaad niet zo weinig.
Maar ik kocht er toch een pot, natuurlijk. Je bent in Doesburg of je bent het niet. We kregen er trouwens nog een paar recepten bij en die ga ik zeker eens proberen.
Ik wilde Doesburg ook niet verlaten zonder mosterdsoep te hebben gegeten.
Dat deden we dus en die was heerlijk.

Beerput

Wat leuk om te lezen dat er meer mensen zijn die Doesburg 'op hun lijstje' hebben staan. Ik ga er ook zeker nog meer van laten zien en vertellen.

Maar nu moet er eerst even iets anders tussendoor. Dat is namelijk de tentoonstelling 'Dichter bij Maria Tesselschade', in het Stedelijk Museum van Alkmaar.

Wij waren er gisteren en dat was net op tijd, de tentoonstelling duurt nog tot 29 oktober.
Dus vandaar dat ik er voorrang aan geef. Het is een kleine tentoonstelling, maar superinteressant en bijzonder.
Op dit moment (zondagochtend, 5.30 ) stroomt het van de regen. Ik hoop dat het niet zo blijft, maar anders is dat misschien ook een goede reden om nog even het museum te bezoeken en je onder te dompelen in de zeventiende eeuw.
Hier zie je Maria Tesselschade. Tesselschade is haar tweede voornaam. Eigenlijk heet ze Maria Tesselschade Roemers Visscher.

Jan Adam Kruseman, 1852

Kijk, daar staat ze hoor. Ze leest net een gedicht voor in de Muiderkring. Haar zus Anna is er ook bij en haar vader en Vondel en Huygens en Cats en... Ze ziet er slim en leuk uit, vind ik.
Maar, het schilderij is uit 1852  en eigenlijk weten we niet eens hoe Maria Tesselschade, die leefde van 1594-1649, er uit zag.
Maar dat zij gewaardeerd werd door de culturele elite van die dagen, dat is wel duidelijk.

Ze was natuurlijk een bekende vrouw, haar tweede voornaam die nogal bijzonder is , komt door een scheepsramp bij Texel, vrij kort voor haar geboorte, waarbij haar vader Roemer Visscher (reder en graanhandelaar) flinke verliezen leed.
Als kind vond ik dat echt zo'n rare naam. Maar die bleef wel hangen.
Een rolmodel was ze ook, misschien toen ook al, maar zeker later.
Maria Tesselschade ging na haar huwelijk in Alkmaar wonen en in datzelfde Alkmaar is vrij recent een beerput geopend. Letterlijk bedoel ik hoor, in dit geval.
Daardoor kwam Maria Tesselschade nóg dichterbij.
Want uit  die beerput, in de straat waar Maria woonde,  kwamen fantastische vondsten en die zijn nu dus nog even te zien in het museum.
Je ziet al de ring op de poster. Die is echt prachtig en in mijn ogen modern. Met een diamant en dat was bijzonder in die tijd. Het kán de ring van Maria geweest zijn, haar trouwring, gekregen van haar man Allard Crombalch. Het kleine gouden ringetje is een voorzetringetje om verlies van de diamanten ring te voorkomen.

En dan dat schoentje, maat 35. Het is zeer waarschijnlijk van Maria geweest en een dergelijk schoentje is nog nooit eerder gevonden.

In een brief aan Maria Tesselschade, schreef P.C, Hooft het volgende:

Mejoffre, u heb hier uw muilen gelaten. Dit is een lelijke vergeetachtigheid. Want het was beter dat u uw voeten vergeten was en wat daar aan vastzit. De vloer, denk ik, heeft u willen houden en u bent haar ontglipt. De stenen en planken liggen te treuren omdat ze niet langer door die zoete stapjes gestreeld worden. 

De vraag is natuurlijk waarom ze haar schoenen uit had. Zoete stapjes...
Behalve de schoen en de ring zijn er nog veel meer spullen gevonden uit die tijd, glaswerk, borden, van alles. En daarvan is aardig wat te zien in die kleine zaal.
Maria's leven verliep niet heel goed, want in 1634, stierven haar man en haar dochter op één dag. Later stierf ook nog haar andere dochter en werd Maria zelf aan een oog blind.

Hoe dan ook, ik vind deze tentoonstelling echt een aanrader, maar dat had je vast wel gemerkt. Dus als je in de buurt van Alkmaar bent... of je hebt er een reisje voor over...
Er geldt een toeslag van 3 euro bij de Museumjaarkaart. In het museum is ook nog een andere tentoonstelling die ik de moeite waard vind. Daar zal ik later nog wat van laten zien, maar dat heeft geen haast, die duurt nog wel even.  Alkmaar is trouwens ook een leuke stad

Een mooie dinsdag

Afgelopen dinsdag was een mooie dinsdag. Kijk maar, het stáát er:

We brachten deze dag door in Doesburg. Een tijdje geleden toen we in Zutphen waren, zag ik steeds Doesburg op de borden staan en toen wist ik ineens weer dat ik daar altijd nog eens naar toe wilde. Dat is dus nu gebeurd.
Wat een leuk en mooi stadje is dat zeg en wat was er veel te zien en te beleven. De foto hierboven maakte ik in de historische boekdrukkerij De Arend.
De scepter wordt er gezwaaid door hem:

Mijn schoonvader was vroeger letterzetter. Hij vond dat digitale helemaal niks en deze meneer ook niet denk ik.
Dus er wordt gewerkt met losse loden en houten letters. Daarvan zijn er een heleboel. Allemaal gesorteerd in prachtige letterbakken. Al het materiaal dat je er ziet is door de eigenaar verzameld.

Hij heeft er een interessante en  ruimte en drukt er heel wat af. Erg leuk om te zien. We waren de enige belangstellenden en dus nam hij alle tijd om ons van alles te vertellen.
Er waren kaarten te koop en prachtig gedrukte gedichten. Die kaarten, daar moest ik wel om lachen

Nou en dat was dan nog maar een ding van Doesburg.  Wordt vervolgd

Veilig en Vitaal

Jaren geleden, onze oudste zoon Bart (36), was nog een baby, werd er aangebeld.
Er stond een man voor de deur en ik deed open.
Hij stak zijn hand uit.
'Hi, Bettie, je kent me niet, nog niet, maar ik ben een collega van Frits'. Hij stelde zich nogal onduidelijk voor.
'Nou, dat is jammer, Frits is er niet, die is  aan het werk'
Het was zo'n beetje koffietijd en toen ik het teleurgestelde gezicht van de man zag, bood ik hem een kopje koffie aan.
Daar ging hij op in. Hij ging uitgebreid zitten, terwijl ik koffie maakte.
Hij dronk een kopje en zat een beetje te kletsen.
Hij was gekleed in een spijkerbroek en een t-shirt.
En toen, zomaar ineens, vertrouwde ik het niet.
Het bedrijf waar mijn man werkte, was geen spijkerbroeken-shirt bedrijf. Iedereen was daar altijd gekleed in pak met overhemd en stropdas.
Het kwam door de kleding dat ik het opeens heel raar vond. En niet alleen raar, ik vond het ook eng.
De tuindeuren stonden open. Ik pakte mijn Bart op uit de box  en rende door de tuindeuren, met Bart, achterom naar de dichtstbijzijnde aanwezige buurvrouw op de hoek, waar ook de tuindeuren open stonden. Ik dumpte Bart bij haar  en rende terug.
Geen idee wat ik zou gaan doen. Maar ik hoefde er niet over na te denken, de man was weg. Gewoon echt weg.
En uit mijn huis was niks weg.
Ik denk achteraf dat het gewoon een soort halve gare was, die zin had in koffie. Onze namen wist hij omdat die op een lei stonden geschreven en die lei stond  voor het raam. Heel duidelijk, in een juffenhandschrift.
Bizar.
En hoewel het een andere tijd was, ook wel naïef van mij. Je  kan het ook gewoon superstom noemen.

Enfin, afgelopen zaterdag was er een Veilig&Vitaal evenement georganiseerd, bij ons in de buurt, voor de ouder wordende mensch. We vonden dat we daar maar eens moesten gaan kijken.
We kregen eerst een voorlichtingspraatje van de politie. Met filmpjes over hoe je belazerd kan worden.
Aan de deur of per telefoon.
Nou heb ik in die 36 jaar natuurlijk wel wat bijgeleerd.
Ik doe niet zo maar meer open en ik weet dat ik geen pincode of pasje moet af geven al lijkt het nog zo echt.  Ik weet dat ik niet teveel geld in huis moet hebben en ook niet op een betaalrekening.
Er werden veel tips gegeven en van de meeste dacht ik dat het logisch was en dat ik het wel wist. Maar  toch was het goed om weer eens even te horen.
Zeker voor types als ik.

Ps: Voor alle andere zaken, die we op dat evenement konden opsteken, was het meeste ons al duidelijk of hadden we al maatregelen genomen of waren we er nog niet aan toe.

Tulipani

'Een Hollandse film met Italiaans temperament' stond er in het blad van Cinema Oostereiland.
Dat leek me wel wat!
Lekker hoor, maandagmiddag om 14.00 uur.
Ik vind het zoveel prettiger om 's middags naar de film te gaan, dan 's avonds.
Verder stond er dat deze film een sprookjesachtige tragikomedie is. Over een Zeeuwse boer, Gauke,  die na de Ramp (1953) nooit meer natte voeten wil en op reis gaat naar Italië. Op de fiets.
Daar in Italie gaat hij tulpen kweken en groeit hij uit tot een levende legende.
Dertig jaar later wordt Anna, de dochter van Gauke, verdacht van moord en probeert een Italiaanse politie-inspecteur te achterhalen wat er is gebeurd.
Want dát er een en ander is gebeurd, dat is wel zeker. De Maffia komt er nog aan te pas en aan het eind is het hele verhaal duidelijk.

Ik vond het wel een aardige film en ik heb me niet verveeld. Maar ik vond het ook een nogal verwarrende film, doordat het verleden en het heden door elkaar liepen. Rommelig.  En tenslotte vond ik het verhaal erg onwaarschijnlijk.
Kortom, een film die je best kan hebben, maar geen hoogtepunt. Ik laat dus ook geen trailer zien.
Ps.: Gijs Naber als Gauke, de hoofdrol, vond ik wel erg leuk.

Heldendroom

Ik las Heldendroom, van Inez van Dullemen. Het werd me geleverd door iemand van mijn eigen boekenclub, wij ruilen altijd elkaars boeken.
Maar als ik het in de bieb had gezien, had ik het ook meegenomen want ik heb meer gelezen van deze schrijfster en ik vind haar werk erg goed.
Ook zo mooi geschreven. Prachtig taalgebruik
Het verhaal:
Onno is een ziekelijk, astmatisch jongetje. Hij groeit op in een goed gezin, met een iets oudere zus Vera en een veel jonger broertje. Een vader die rechter is en een moeder die er alles aan doet om haar kind gezond te krijgen.
Uit het oogpunt van vader, moeder, Vera, Onno zelf en Tristan, het jongere broertje,  wordt beschreven hoe het in dit gezin zo heeft kunnen lopen dat Onno koos voor zijn heldendroom, koos voor het Nazisme.
Hij kijkt neer op zijn gezin, gaat bij de jeugdstorm.
Het verhaal eindigt eigenlijk in 1945. Maar er is een slothoofdstuk en daaruit blijkt dat Onno zijn leven weer heeft opgepakt na de oorlog. Maar of dat echt zo is?
Na zijn dood vindt Vera een koffer met daarin allerlei herinneringen aan het Nazi-verleden. Het insigne van de jeugdstorm, de muts die bij zijn uniform hoorde, een liederenbundel van de Hitlerjugend en een nooit verstuurde brief aan zijn ouders waarin hij uitlegt waarom hij kiest voor wat hij noemt 'de nieuwe tijd'.

Het boek is gebaseerd op de werkelijkheid, het is de familiegeschiedenis van Inez van Dullemen. De dochter van Onno heeft haar gevraagd dit boek over het verleden van haar vader te schrijven.
Absoluut een aanrader!

Snel en simpel koken

Snel en simpel koken, dat is wat ik wil als ik moet koken.
Een enkele keer kan ik wel eens plezier hebben in een ingewikkeld gerecht of baksel, maar meestal niet en het allerliefst kook ik helemaal niet.
De titel van dit boek, van Jamie Oliver sprak me dan ook zeer aan. Bovendien worden er per recept slechts vijf ingredienten gebruikt en ook dat spreekt me zeer aan.
Jamie gaat er wel vanuit dat je zout, peper, olie en azijn hebt, dat rekent hij niet tot de vijf ingredienten. 
Het boek is nog niet zo lang uit, maar al aanwezig in de bieb. Ik reserveerde het en was denk ik de eerste of de tweede.
Er zijn verschillende hoofdstukken met daarin bijpassende recepten. Salades, pasta, eieren, kip, vis, groenten, rund, varken, lam, rijst&noedels en zoetigheid.
Deze foto komt uit het hoofdstuk salades. Ik maakte hem en het was heerlijk. Ik deel het recept met jullie en daarna zal ik moeten beslissen of ik dit boek ga aanschaffen. Eigenlijk heb ik kookboeken zat, maar dit is echt een handig boek. Lenen uit de bieb zal niet al te vaak lukken ben ik bang, dus... ik denk er nog even over.
Recept.
Nodig: 1 flespompoen, 1 volle eetlepel rozenharissa, 2 rijpe avocado's, 100 gram gemengde sla en 1 bol mozzarella, 25 gram.

Oven aanzetten, 180 graden. Pompoen met pitten en al in grove stukken snijden en inwrijven met harissa. In de braadslede met 1 el olijfolie, peper en zout. 50 minuten in de oven.
1 eetlepel rodewijnazijn en 1 eetlepel olijfolie mengen met peper en zout. Avocado's schillen en in plakjes snijden en met de sla mengen met de dressing. Pompoen met twee vorken uit elkaar trekken. Verdelen over de borden met de sla en de mozzarella.

Je ziet het, heel simpel. En dan heb ik gewone harissa gebruikt. Met rozenharissa zou het vast nog lekkerder zijn. 

Aeolex

Dus op het strand zagen we al van verre die keet staan. En een stukje verderop stond een leuke jongen.

Hij vertelde dat hij bezig is met een master aan de Universiteit van Utrecht. Hij maakt deel uit van een team. En was druk bezig

Wat er dan werd onderzocht?
Nou, duinen beschermen ons tegen de zee en zijn dus niet alleen mooi, maar ook zeer nuttig, essentieel zelfs.
Het verstuiven van zand is heel belangrijk, want de duinen kalven af en moeten herstellen.

Gemeten wordt nu hoeveel zand van het strand de duinen in waait, wanneer dat gebeurt en hoe dat bepaald wordt door eigenschappen van de wind, het strand en het zand.
En dan (staat er op een bord), zullen de meetresultaten leiden tot een sterker en dynamischer duingebied.

Ik vind het mooi, zo'n onderzoek. Echt mooi. Dat mensen bedenken hoe dat moet en wat ze willen ontdekken. En wat het op gaat leveren.
Ik lees in de krant wel eens over onderzoeken waarvan ik denk: dat gaat een hoop geld en energie kosten en wat levert het op?
Maar dit lijkt me nuttig.

'Er is ook een blog over gemaakt', vertelde die jongen.'Misschien vindt u het leuk om daar eens te kijken.  Ja, dat vind ik zeker. Dat blog vind je hier: klik
Ik vertelde dat ik ook een blog heb en toen wilde hij best op de foto.

(Waarmee meteen de vraag is beantwoord die ik al een paar keer heb gekregen, nl. of ik, als ik een foto maak van mensen, er bij vertel dat het voor mijn blog is. Het antwoord is dus ja. Bijna altijd. De meeste mensen vragen waar het voor is. En als ze dat niet doen, vertel ik het. Bijna altijd.)

Strand, Egmond

'Nou', zei mijn man toen ik hem deze foto liet zien, 'Nou dan ben je klaar met je blog voor vandaag.
Je zegt gewoon:  Ik heb niks te zeggen, ik zag het leggen!'
Daar liep ik de rest van onze wandeling in Egmond over te hinniken natuurlijk. Ha, niks te zeggen, ik zag het leggen...

Maar het klopte niet, ik heb wel wat te zeggen. We wandelden daar heerlijk afgelopen vrijdagmiddag.

De laatste weersvoorspelling die ik had gezien, gaf aan dat het prachtig weer zou worden.
Dat werd het niet. Het was bewolkt, een klein beetje vochtig en het waaide behoorlijk. Toch was het niet bepaald stil op het strand. Ik zag schelpen, zee, vogels, paarden, fietsers, wandelaars en surfers. Het was echt grauw en grijs met een beetje kleur, soms.
(Ik had hier ooit een fotoserie genaamd Grauw & Grijs met een beetje kleur, misschien ga ik die weer eens nieuw leven inblazen).

Hoe dan ook, ik wil maar duidelijk hebben dat het strand nooit verveelt. Maar dan ook nooit. Er is altijd wat te zien, als je kijkt.
Ik ben enigszins gestresst de laatste tijd, maar op het strand wordt een mens als vanzelf rustig.
Heerlijk.
We liepen tot waar vroeger altijd een hoge mast stond. Dat is jarenlang ons doel geweest. Maar een tijd geleden was die mast ineens weg. Moesten we gokken tot waar we gingen lopen.

Nu zagen we iets anders op ongeveer die plek.
Daarover morgen meer.