Cranberry's

Als je op Terschelling bent, kun je de cranberry bijna niet missen. Het besje is echt een symbool geworden voor Terschelling.
Er hoort natuurlijk een verhaal bij. Namelijk:
Vroeger,  zo rond 1830,  werden er in Amerika cranberry's gekweekt. Besjes, rijk aan vitamine c, op schepen een probaat middel tegen scheurbuik.
De bessen werden ook wel naar Europa geëxporteerd, in manden en vaten.
Waarschijnlijk is er ooit zo'n vat overboord geslagen en op Terschelling aangespoeld. Een jutter nam het vat mee en de  halfrotte bessen kiepte hij onderweg in een natte duinvallei.
Ha, en daar ontkiemden de zaden en verspreidden zich over het eiland.



Sindsdien is er een cranberry-cultuur op Terschelling.
En die wordt gekoesterd hoor. Alle produkten op de collage hierboven en ook dit schilderij zagen we in de Cranberryschuur.
Je kunt er lekker taart eten, cranberrytaart uiteraaard en thee drinken, cranberrythee natuurlijk. En er is veel te zien.
Zelf ben ik opgegroeid met cranberry's. Mijn grootvader was, zoals ik vertelde,  een Terschellinger en ik denk dat daarom mijn moeder altijd bij het kerstdiner cranberry's serveerde. Ze moest er altijd veel moeite voor doen om ze te pakken te krijgen,  dat weet ik nog wel.
Tja en dan was er zo'n schaal vol met cranberrycompote en dan vond ik dat helemaal niks.
Terwijl ik het nu lekker vind, echt lekker.
En gezond is het ook, met name bij blaasontsteking.

En dat ik ze tenslotte (dankzij de oplettendheid van mijn man),  ook nog eens in het echt zag, maakte het extra leuk. Dit was in een prachtige duinpan. En in de verre omtrek waren geen andere besjes te zien. Dus ik denk echt dat we hier een paar verdwaalde cranberry's zagen. In het wild!