Leontine

Een filmhuisfilm gaan zien vind ik fijn en het levert stof tot nadenken, vaak. Maar een popcornfilm in de bioscoop is ook heerlijk, soms.
Ik houd erg van een patatje oorlog en van een kroket, maar een diner in een heel goed restaurant, daar kan ik ook van genieten.
En in mijn boekenkast, vind je alle boeken van Willem Frederik Hermans, maar ook alle boeken van...Leni Saris. Alle!
Duidelijk twee kanten dus, en allebei goed.
Ik wilde iets uit de boekenkast op zolder pakken en ineens viel mijn blik op Leontine, een boek van Leni Saris.
Ik denk dat ik dat boek voor het eerst las toen ik zo'n jaar of twaalf, dertien was. En oooh wat vond ik het toen prachtig.
Het verhaal van Leontine, die best een beetje moeilijk is, niet goed met haar collega's op kantoor overweg kan. Maar ze móét naar dat kantoor, want thuis zijn ze na de dood van haar vader niet rijk en Leontine geeft haar zangstudie op om te zorgen dat haar jongste zusje wél een mooie studie kan gaan doen.
Ze nemen zelfs een kostganger in huis en dat is Bob. Hij is vliegenier.
Leo, zo wordt ze genoemd, vindt het vervelend, een vreemde in hun 'kringetje', maar ze wordt toch verliefd op Bob en hij op haar.
Dan moet hij een drie maanden durende solovliegtocht gaan maken en Leo voelt het onheil naderen. Maar ze belooft Bob sterk te zullen zijn. Haar voorgevoelens komen uit en Bob verongelukt. Leontine is twee jaar ongelukkig, maar dan ineens staat Bob weer voor haar neus. Kwestie van geheugenverlies na een ongeluk.  Nu kan ze zonder te liegen zeggen,  dat ze nooit meer aan een zangcarriere zal denken en zich alleen nog maar op Bob zal richten.
Eind goed, al goed.

Tja, ik heb het boek vaak gelezen. Het is meteen ook het beste boek van Leni Saris. Vind ik.
De oudste boeken van deze schrijfster zijn het best. Ik heb het even nagekeken, in haar biografie die ik uiteraard ook bezit,  ongeveer vanaf deel 25 wordt het minder.Voor mij dan hè.
Hoewel ze tot en met het laatste deel allemaal verlopen volgens een bepaald stramien: Meisje wordt verliefd op jongen, jongen wordt verliefd op meisje en dan is er iets dat een probleem veroorzaakt. Er ontstaat een verwijdering.  Gelukkig komt het aan het eind altijd weer goed.

Ik had een vriendin met drie oudere zussen en daar was altijd wel een Saris voorhanden en toen was ik verslaafd. Later kocht ik alle nieuwe boeken, meteen en gebonden. Leni Saris schreef er honderd zo ongeveer en die heb ik dus allemaal.
't Is verschrikkelijk, maar ja dat deed ik toch echt. Tot op hoge leeftijd. Verslaafd was ik, verslaafd aan Leni Saris.
Ik ben niet de enige hoor, van de boeken van Saris zijn er acht miljoen verkocht!!!!
Af en toe komt er eens even eentje boven water en die herlees ik dan, gedeeltelijk. Vooral in tijden van narigheid of ziekte. Lekker makkelijk, je weet dat het goed komt.

Een paar jaar geleden wilde ik ze eigenlijk allemaal wegdoen. Maar toen vertelde onze dochter dat zij ze ook allemaal had gelezen. Dat wist ik helemaal niet. Toen heb ik besloten ze toch nog te bewaren, voor het geval Anna... ooit?
Ik denk het niet hoor. Anna is niet zo'n soort kind. Jet ook niet. Maar Noor ontwikkelt zich als  enige van de drie kleindochters tot een echt meisje-meisje. Nou ja, ik was ook geen meisje-meisje, maar toch gek op die boeken.