Ik houd erg van een patatje oorlog en van een kroket, maar een diner in een heel goed restaurant, daar kan ik ook van genieten.
En in mijn boekenkast, vind je alle boeken van Willem Frederik Hermans, maar ook alle boeken van...Leni Saris. Alle!
Duidelijk twee kanten dus, en allebei goed.
Ik wilde iets uit de boekenkast op zolder pakken en ineens viel mijn blik op Leontine, een boek van Leni Saris.
Ik denk dat ik dat boek voor het eerst las toen ik zo'n jaar of twaalf, dertien was. En oooh wat vond ik het toen prachtig.
Het verhaal van Leontine, die best een beetje moeilijk is, niet goed met haar collega's op kantoor overweg kan. Maar ze móét naar dat kantoor, want thuis zijn ze na de dood van haar vader niet rijk en Leontine geeft haar zangstudie op om te zorgen dat haar jongste zusje wél een mooie studie kan gaan doen.
Ze nemen zelfs een kostganger in huis en dat is Bob. Hij is vliegenier.
Leo, zo wordt ze genoemd, vindt het vervelend, een vreemde in hun 'kringetje', maar ze wordt toch verliefd op Bob en hij op haar.
Dan moet hij een drie maanden durende solovliegtocht gaan maken en Leo voelt het onheil naderen. Maar ze belooft Bob sterk te zullen zijn. Haar voorgevoelens komen uit en Bob verongelukt. Leontine is twee jaar ongelukkig, maar dan ineens staat Bob weer voor haar neus. Kwestie van geheugenverlies na een ongeluk. Nu kan ze zonder te liegen zeggen, dat ze nooit meer aan een zangcarriere zal denken en zich alleen nog maar op Bob zal richten.
Eind goed, al goed.
Tja, ik heb het boek vaak gelezen. Het is meteen ook het beste boek van Leni Saris. Vind ik.
De oudste boeken van deze schrijfster zijn het best. Ik heb het even nagekeken, in haar biografie die ik uiteraard ook bezit, ongeveer vanaf deel 25 wordt het minder.Voor mij dan hè.
Hoewel ze tot en met het laatste deel allemaal verlopen volgens een bepaald stramien: Meisje wordt verliefd op jongen, jongen wordt verliefd op meisje en dan is er iets dat een probleem veroorzaakt. Er ontstaat een verwijdering. Gelukkig komt het aan het eind altijd weer goed.
Ik had een vriendin met drie oudere zussen en daar was altijd wel een Saris voorhanden en toen was ik verslaafd. Later kocht ik alle nieuwe boeken, meteen en gebonden. Leni Saris schreef er honderd zo ongeveer en die heb ik dus allemaal.
't Is verschrikkelijk, maar ja dat deed ik toch echt. Tot op hoge leeftijd. Verslaafd was ik, verslaafd aan Leni Saris.
Ik ben niet de enige hoor, van de boeken van Saris zijn er acht miljoen verkocht!!!!
Af en toe komt er eens even eentje boven water en die herlees ik dan, gedeeltelijk. Vooral in tijden van narigheid of ziekte. Lekker makkelijk, je weet dat het goed komt.
Een paar jaar geleden wilde ik ze eigenlijk allemaal wegdoen. Maar toen vertelde onze dochter dat zij ze ook allemaal had gelezen. Dat wist ik helemaal niet. Toen heb ik besloten ze toch nog te bewaren, voor het geval Anna... ooit?
Ik denk het niet hoor. Anna is niet zo'n soort kind. Jet ook niet. Maar Noor ontwikkelt zich als enige van de drie kleindochters tot een echt meisje-meisje. Nou ja, ik was ook geen meisje-meisje, maar toch gek op die boeken.
21 opmerkingen:
Jeetje, alle boeken? Ik heb er ook wel flink wat gelezen, maar allemaal, nee. Op een gegeven moment was ik er toch klaar mee.
Ja, echt alle boeken. En ik was er eigenlijk ook klaar nee hoor. Maar toch Tamelijk gênant hè.
Ik zal er ook wel een flink aantal van gelezen hebben. Heerlijk, altijd een happy end.
Hoezo gênant? Ik heb er ook veel gelezen, ooit wel een paar gekocht, maar die zijn naar de kringloop gegaan bij de laatste verhuizing. Ik heb wel alle boeken van Sanne van Havelte gekochten die lees ik ook af en toe weer eens!! Weet je nog, dat jij die naam altijd anders uitsprak dan ik?
Wat een enorme productie had mevrouw Saris. Ongelooflijk! Als meisje had ik wel een paar boeken van haar, maar ik zou me geen titel meer kunnen herinneren. Laat staan het bijbehorende verhaal. Offe... wacht eens: iets met de titel Edelsteentje?
Het is helemaal niet genant om van dit soort boeken te houden. Er zijn volksstammen erg gelukkig geweest (of misschien nog wel) met de Kasteelromans. Nou en?
In de kringloop zie ik ze ook wel eens zal er een voor de vakantie kopen.
Ik verslond ze vroeger ook, begon er ook mee rond m'n twaalfde. Als je ze dan later nog eens teruglas, kwam je er achter dat je er op je twaalfde, dertiende eigenlijk niets van begrepen had. Op den duur begon ik haar boeken erg 'gemaakt' te vinden.
Persoonlijk had ik meer met de boeken van Nel van der Zee, die ik nog steeds zo nu en dan lees.
Zeker: Edelsteentje. Dat gaat over Margriet en er was iets met een juweliersbedrijf. Leni Saris' grootvader was geloof ik ook juwelier. En kijk dat weet ik dan gewoon hè, maar vraag me niet naar de namen van de staatssecretariseen..
Natuurlijk is het niet gênant om ze te lezen. Wel om er zoveel te hebben gekocht. Van die naamsuitspraak weet ik niet, maar we hadden allicht wel wat om over te twisten. En ik heb ook alles van Sanne v H. En die zijn beslist beter
Hé wat grappig een blogpost over Leontine van Lenie Saris. Het is een van de weinige boeken uit mijn jeugd die ik nog heb. Ik had er ook niet zoveel want veel geld was er niet thuis. Ik las de meeste boeken uit de bibliotheek. Ik weet niet meer of ik dit boek gekregen heb of toch zelf gekocht, maar de reden dat ik het heb is natuurlijk omdat ik zelf Leontine heet, een naam die in de vijftiger en zestiger jaren niet erg gebruikelijk was. Ik vond het een prachtig boek intertijd. Misschien toch nog eens een keer lezen.
Die vroege boeken ken ik niet. Mijn ouders verkochten in hun kantoorboekhandel ook wat pocketboeken. Alle Lenie Saris heb ik heel voorzichtig mogen lezen.
Ik vind het een mooie naam
Ook ik heb wel een aantal van Leni gelezen en van Sanne. Leontine herinner ik me goed, een hele mooie. Van Sanne heb ik er maar een paar gelezen, vooral "het ene talent"( zoiets ieg) want die had ikzelf.
Mij zegt het helemaal niets, maar dat zal best aan het genre liggen...
Zegt mij ook niets, maar leuk te lezen hoe verslaafd je was. Lijkt me een tamelijk onschuldige verslaving :)
Wie niet? Ook ik had er een hele rij op mijn Tomado boekenplankje.
Leni Saris ken ik niet. De boeken van Sanne Van Havelte heb ik in mijn jeugd verslonden. Eentje heb ik zelf (Mieks moeilijkheden) en lees ik af en toe nog eens. Stiekem kijk ik elke keer als ik in een kringloop kom of ik haar andere boeken niet vind. Voorlopig zonder succes...
Een makkelijk boek, een ongecompliceerde leuke film...daar hoort nog een strandwandeling achteraan te komen. Sterkte.
Ja, deze heb ik vroeger ook gelezen! Ik denk dat het mijn eerste Leni was, precies ook deze! Gekregen van uit de boedel van een oude buurvrouw. Ik heb er wel een traan om gelaten hoor. Was er ook niet een vervolg op? Of kwamen Leo en Bob terug als stel in een ander boek? Dat deed ze nog wel eens.
Wist je overigens dat Leni Saris romantische boeken schreef (zonder seks! zegt Wikipedia) maar dat ze zelf nooit een romance gekend heeft?
Veel van mijn mijn kinder- en jeugdboeken zijn verloren gegaan door brand in mijn ouderlijk huis. Maar “De zesde reisgenote” heb ik wel weer ergens op de kop getikt, vond ik ook zo mooi, en staat hier als herinnering in de kast. En hoewel gedateerd, lees ik hem soms nog wel eens....
Leontine was de eerste roman, die ik ooit las, rond de jaren 70. Mijn moeder had hem in de kast staan, met de kaft die in jouw blog staat en hij leek toen al vaak herlezen. Ik heb ook vaak herlezen, deels bij gebrek aan andere passende boeken, maar vooral omdat ik het zo mooi vond. Vandaag hoorde ik een zangeres op de radio, ik vond jaar niet mooi zingen en ik zei tegen mijn man dat ik een stem zonder effectbejag veel mooier vind en daarna realiseerde ik me dat ik dat woord voor het eerst in "Leontine" las en toen niet begreep. Tot mijn eigen verbazing herinnerde ik me het hele verhaal, ging googlen en kwam bij jouw blog terecht en jouw samenvatting komt overeen met wat ik zo juist mijn man vertelde. Grappig hè, na 50 jaar!
Een reactie posten