Vier broers in Gorssel

Een hele tijd na Charlotte Caspers in Bergen, waar ik het gisteren over had, gingen we maar Gorssel. Naar Museum More. Dat is echt een geliefd museum, maar ja met auto al een end en zonder auto helemaal. Dacht ik.
Toch, als je iets wilt zien, moet je er wat voor over hebben en dus gingen we met de trein naar Deventer en vandaar, vanaf het station,  met de  bus naar Gorssel. Daar stopt de bus dan weer zowat voor de deur van het museum.
Het viel mee. Eigenlijk was het een flitsende reis. Heerlijk om dat te weten nu en om er een vrije reisdag voor te gebruiken in de toekomst.
Enfin, we gingen voor de tentoonstelling van het werk van de vier Zwitserse broers Barraud: Francois, Aimé, Charles en Aurèle.
Zo bijzonder dat ze allemaal konden schilderen en dat ook deden. Ik had hiervoor nog nooit van de Barrauds gehoord, maar ik ga ze niet meer vergeten, zo veel is zeker.

Vrouw die brood snijdt voor de soep, Francois Barraud, 1933.

Ik viel het meest op het werk van Francois, maar de andere broers maakten ook prachtige dingen. Francois is maar vierendertig jaar geworden. Zo droevig, hij had nog zoveel moois kunnen maken.

De geheimzinnige vrouw, Francois Barraud, 1931

Bij  dit schilderij zou je gewoon een roman kunnen verzinnen. Een boek bij een doek. Dat lijkt me wel wat.

Er was nog veel meer te zien, maar ik zal niet langer doorgaan, want de expositie is helaas afgelopen. Met Museum More is het gelukkig niet afgelopen.
Dat moet zo blijven.
Ik heb me staan te ergeren aan een vrouw die gewoon een beetje ruzie stond te maken aan de balie, omdat ze bij moest betalen hiervoor, terwijl ze al een museum-jaarkaart had.
't Is niet dat ik haar niet begreep en ik heb ook makkelijk praten,  maar ik begrijp de andere kant ook. Zo'n mooi museum met geweldig mooi werk, moet wel blijven bestaan en dat kost wat. Ik heb niet het idee, dat winst maken het oogmerk is.
Ik ben zelf iemand die zich nog al eens kwaad maakt over het een en ander, maar om dat daar nou zo tegen die baliemeneer te uiten vond ik niet zo handig.

Van wat er nog meer was... laat ik morgen ook nog wat zien. Want... daar was Charlotte Caspers weer

Charlotte Caspers

Wij komen tamelijk vaak in allerlei musea. We zien dus ook tamelijk veel kunst.
De ene keer vind ik iets echt een ontdekking, een andere keer is het fantastisch om iets in het echt te zien en soms is er een tentoonstelling waar ik niks aan vind.
Bijna niks aan, want er is altijd wel iets dat het toch de moeite waard maakt om bij zo'n niks-aan tentoonstelling  te zijn.
Van één mooi iets word je net zo blij als van tien, of word je net zo ontroerd.  Denk ik.
Ik schreef al eerder iets over de Vlaamse expressionisten in Museum Kranenburgh  in Bergen.
Dat was er dus zo eentje van niks aan, maar...  ook daar was nog meer te zien.
Bijvoorbeeld de tentoonstelling, Studio Charlotte (Caspers) en die vond ik buitengewoon leuk om te zien.

foto gepikt van de site van de Museumkijker

Kijk, daar zit ze: Charlotte Caspers. Midvoor in het team van 'Het Geheim van de Meester'.
Gezien, dat programma? Ik heb een aantal afleveringen gemist, maar wat ik wel zag vond ik zeer geslaagd. Charlotte was er heel belangrijk in. Zij probeerde beroemde schilderijen na te maken, met hulp van dat team dus en dat deed ze fantastisch.
Maar eigen werk had ik nog niet  van haar gezien. Nu wel. En ik was echt onder de indruk!
Ze maakt schilderijen en een soort collages, heel precies, heel fijntjes en gebruikt materialen als bladgoud, hout, pigmenten. Ook vaak op oud papier.
'Bosrand in malachiet', bijvoorbeeld, uit 2013

Deze kwam niet heel goed uit op de foto. Maar in het echt... wow. Zo mooi met die gouden vlakjes. Veranderend met hoe het licht valt natuurljk. Zo dat het altijd anders is en nooit zal vervelen.
Deze spreeuw tenslotte. Deze foto maakte ik niet zelf, die komt van Caspers' website: klik

De tentoonstelling was al bijna afgelopen, maar is 'wegens groot succes', verlengd tot 30 juni.

Greta

Het is al zeker een maand geleden dat we deze film zagen. Een film die werd aangekondigd als 'een bloedstollende psychologische thriller'. Daar had ik nou net eens zin in en dus gingen we naar Greta.
Ik kan er in dit geval maar heel weinig over zeggen, zonder de plot te verraden. Om die reden, laat ik ook geen trailer zien. Die maakt nl al een heleboel duidelijk.
Daarom overgenomen uit het blad van Cinema Oostereiland:

Frances woont in New York met haar beste vriendin, maar mist haar net overleden moeder. Wanneer ze op een dag een verloren handtas terug vindt, wil ze deze teruggeven aan de eigenaar. Dat blijkt de oudere weduwe en pianiste Greta te zijn. Die erg eenzaam is omdat haar dochter ver weg woont. Er ontstaat een ongewone, intime vriendschap. Maar al gauw blijkt dat de weduwe een sinister geheim met zich meedraagt...

De hoofdrol, die van Greta is voor Isabelle Huppert en alleen al voor haar wilde ik de film zien. Ze stelde niet teleur. Sterker nog: ik vind haar fantastisch.
Ook de actrices die Frances en haar vriendin speelden, vond ik erg goed.
De film was bij vlagen wel spannend, zo dat ik even recht over eind schoot. Maar dat waren vlagen. Verder vind ik zo'n 'bloedstollende' film vaak een beetje kinderachtig. Die muziek erachter, de spanning die wordt opgebouwd. Het is, hoewel er op de wereld rare dingen genoeg gebeuren, toch ook allemaal wel wat onwaarschijnlijk.
Enfin, goed voor een middagje amusement, niks mis mee verder.

Ik herinner me nu ineens de film Dr No, een James Bond- film. Die vond ik toen zo ontzettend spannend. Dat gevoel kan ik zo oproepen, al ben ik het verhaal een beetje kwijt. Maar ja toen was ik veertien en we hadden nog geen tv en op dat moment was ik nog bijna nooit in de bioscoop geweest. Hebben jullie een herinnering aan zo'n superenge film?

Sander Trein

De terugweg van Breda naar Hoorn, is best lang. De terugweg lijkt altijd wel langer dan de heenweg, vind je niet?
Maar het eerste stuk ging snel, tot Rotterdam en dat kwam door deze jongeman hier op de foto.
Sander heet hij, Sander Trein
Ik ga altijd zitten in zo'n 'coupé' met vier stoelen. Dat voelt ruimer, prettiger. Bovendien ben ik altijd gespitst op het opvangen van een gesprek. En soms klets ik gewoon mee.
Ik zat er echter helemaal alleen en begon me net voor te bereiden op een saaaie terugreis, toen Sander binnendenderde. Op het nippertje.
Hij groette en dat vind ik tegenwoordig bijzonder. Ik merk vaak dat mensen soms zonder boe of ba,  binnenkomen. Moeten ze zelf weten, maar ik vind het niet fijn.
Sander groette
Daana vroeg hij een beetje aarzelend of ik een foto van hem wilde maken met die twee briefjes in zijn hand.
Natuurlijk wilde ik dat. Maar helaas, de batterij van zijn toestel bleek leeg. Sander baalde.
Hij vertelde dat het die dag zijn vrijgezellenfeest was, dat hij ging trouwen binnenkort. En nu was hij door zijn vrienden gedropt in de bossen van Oosterhout. Hij had alles in moeten leveren en daarvoor in de plaats een telefoon gekregen met een klein tegoed en een camera. Die het dus niet deed..
Verder had hij een opdracht. Hij moest zorgen dat hij op een bepaalde tijd en op een bepaalde plaats in Rotterdam zou zijn. En vandaar ging het dan verder, misschien wel naar Bulgarije.
Maar ja nu kon hij niet laten zien dat hij in de trein was. Dat hij die dropping had overleefd.
Zonder vals te spelen trouwens, want zijn tante had aangeboden hem te brengen, maar dat deed hij toch maar niet.
Enfin, ik zei dat  ik best een foto met mijn telefoon kon maken en dat hij die dan kon opsturen naar een van zijn vrienden. Zo gezegd zo gedaan. Dat deed hij onder de naam Sander Trein.
Je snapt dat ik natuurlijk vroeg of ik de foto mocht gebruiken. En ook, omdat hij nu toch in mijn telefoon zat, of hij mij de afloop zou willen laten weten. Dat wilde hij.
De volgende dag een mooi appje:
'Hoi, ngmaals bedankt dat ik gisteren met uw telefoon een foto mocht maken. Ze hebben me goed te grazen genomen. Begonnen in de bossen bij Breda en geëindigd bij Rotterdam Airport. Uiteindelijk stonden mijn vrienden daar en zijn we terug gereden naar Breda met de auto. Het was nog niet officieel mijn vrijgezellenweekend, dit was alleen de dag waarin ze mij in de maling hebben genomen. Het echte moet nog komen. Fijn weekend verder!'

Dat was niet in mijn tijd. Helemaal niks vrijgezellengedoe toen.
Dit van Sander Trein vond ik leuk hoor, maar afgelopen weekend zag ik toevallig vanaf een terras een meidenvrijgezellenfeest. Allemaal gek gekleed, niet leuk gek, maar stom. En de bruid in spé moest iemand op dat terras ten huwelijk vragen. Ze deed het en de man zei yes en alles werd gefilmd en ik kon echt niet zien dat ze er plezier in hadden. Ze sjokten een beetje achter elkaar aan.
Ik heb ook wel eens gehoord dat de kosten van zo'n feestje flink op kunnen lopen voor de deelnemers. Tja...ik heb niks gemist indertijd.

ps: Bedankt voor alle goede wensen. Mijn man herstelt langzaam, maar zeker. Hij wordt wel ongeduldig en wil dingen doen die nog niet kunnen of mogen. Dat is een goed teken.  En mij heeft de rust goed gedaan. Ik geloof dat ik er weer ben!

Monday Mural uit... Breda

I saw this mural in Breda, a nice town in the south of the Netherlands.
It was not easy  to take a photo, as it was a very small alley.
It must also have been difficult for the artist.
But I liked the work very much, so that's why  I show it

 The artist is Rudger Termohlen. It's an ode to the port and the nightlife.


Linking to Colourful World 

Oh and when I was in Breda, I visited a church. (Grote Kerk, Breda) and there was a very old and beautiful mural, depicting Saint Chrisoffel  (Christopher), the patron saint of travellers

It dates from about 1600. Now that's something, is not it!

Spannend en druk

Kaart ontvangen via Postcrossing

Ik heb een paar hectische weken achter de rug.
Meestal ben ik wel druk met van alles en nog wat, daar kies ik zelf voor,  maar nu was het echt niet normaal.
Bovendien zaten we in spanning. 
Want deze week werd mijn man  geopereerd. Niet ernstig, zoals vorig jaar, dit was een liesbreuk.
Maar het is toch een operatie van 54 minuten.
('Hoe lang zal het duren, zuster?'  '54 minuten, mevrouw')
Onder volledige narcose en dat blijft spannend. Dat wordt ook vooraf duidelijk vermeld.
('Ja er kunnen altijd complicaties optreden, of infecties'. )
Het is goed gegaan hoor, daar niet van.
We moesten om 11.30 in het ziekenhuis zijn (in Purmerend of all places) en om 18.30 waren we weer thuis. Ook bijzonder vind ik. Met de trein heen, alsof het een feestelijk uitstapje betrof en gehaald en thuisgebracht door onze lieve schoonzoon.
'Mijn' patiënt herstelt voorspoedig. Maar moet zes tot acht weken heel rustig aan doen.
Spanning en drukte blijkt niet zo'n goede combinatie, dus nu ben ik best moe en  laat ik het hier even bij.
Misschien laat ik het er morgen ook nog bij en overmorgen.
We zullen zien.

Ps: Ik hoorde gisteravond dat in het Dijklander 20% van de operaties wordt geschrapt, wegens personeelsgebrek. Pffff, hebben we ook in dat opzicht geluk gehad

Breda

Nog voor ik weer terug ga naar London (figuurlijk dan hè) wil ik eerst nog wat zeggen over Breda.
Daar was ik een dagje met S. Zij is mijn op een na oudste vriendin.
Helaas woont S. in Zeeland en ik hier en het gevolg is dat wij elkaar te weinig zien.
Al jaren doen we afgezien van de regelmatige bezoeken over en weer en naast de vele telefoongesprekken een dagje.
Ooit begonnen met NS-wandelingen en nu vaak een afspraak in 'een' stad.
Deze keer kwamen we tot de conclusie dat we al veel steden hebben gedaan, samen,  maar Breda nog nooit.

Ach Breda... Toen ik lang geleden nog in Terneuzen woonde, zonder auto, ging ik soms met mijn moeder 'over Antwerpen' met de bus naar Breda.
'Over Antwerpen', haha, those were the days. Terneuzen was echt ver!
Soms deden we dat om vandaar met de trein door te reizen naar Dordrecht en een enkele keer om te winkelen in Breda.
Ik heb daar,  behalve aan die reis, geen enkele herinnering meer aan.
Maar wat is dat Breda een geweldig leuke stad zeg.
Het begint al als je met de trein aankomt.
Dan loop je door een prachtig park met giga kastanjebomen naar het centrum.
En daar begint het. We zagen een heel oude stad met geveltjes, mooie huizen en veel interessants.
Maar ja, wij gingen eerst maar eens iets drinken, allebei een flinke reis achter de rug tenslotte.
Ja en dat duurt dan lang, want toch weer veel te vertellen.
Toen gingen we naar Teun Hocks en dat duurde ook lang, want zeer de moeite waard.
Daarna was het toch echt lunchtijd; leuke tentjes daarvoor zijn er in overvloed.
Maar ja, zoals dat gaat, we bleven heel lang lunchen en praten en toen we eindelijk Breda in trokken, waren we eigenlijk een beetje te laat.
We bezochten nog wel de kerk die je op de foto ziet en waar een hoop Nassaus liggen begraven. In die kerk kun je met gemak een uurtje doorbrengen, er is veel fraais te zien. Echt een monument, met een prachtige lichtval.
De winkels gingen al bijna dicht toen we uit de kerk kwamen. Leuke winkels, niet alleen maar ketens. We liepen nog wat, hadden allebei geen zin om uit eten te gaan en hielden het dus maar op een drankje en een bitterbal in een zaak genaamd De Vriendin. Nou, als dat niet toepasselijk was...

Te weinig kijk-tijd hebben we genomen voor de stad zelf.
Dat was ook helemaal niet de bedoeling van deze dag. Het betekent wel dat ik nog een een keer terug wil naar Breda.
Met de trein ging dat overigens sneller dan verwacht. Vanaf Schiphol namelijk een heel stuk met de Intercity Direct. Daar moet je een toeslag voor betalen van 1,40,  maar dat had ik er heel graag voor over. De reistijd was nu slechts een uur en drie kwartier. Heel fijn.

Dus Breda gaat op het lijstje van de leuke plekken in Nederland en het gaat zeker niet tot Sint Juttemis duren voor ik er weer kom. Hoop ik.

Beeldje van Sint Juttemis in Breda

Teun Hocks

Denk maar niet dat ik al klaar ben met London hoor. Zeer zeker niet.
Maar ik was vorige week een dagje met vriendin S. naar Breda.
Het ging om het dagje samen, maar ja als je er nou toch bent en er is een Teun Hocks-tentoonstelling, dan is iets anders doen eigenlijk geen optie.

★★★★ ‘Droefgeestig en onweerstaanbaar grappig’  - NRC 

★★★★ ‘Boeiende inkijk in het oeuvre van Teun Hocks’  - De Standaard

★★★★ ‘Iedereen  -jong en oud- zal het museum met een glimlach verlaten’ - De Telegraaf

kopten de kranten  en dat klopt allemaal. 

De reden dat ik nu hierover vertel, is dat de tentoonstelling nog maar tot 10 juni duurt. Dus dan zou je nog kunnen gaan als je in de buurt bent. 

Gratis met de MuseumJaarKaart ( die ik helaas voor London uit mijn portemonnee had gehaald en vergat terug te stoppen). Anders twaalf euro, grrr. .   

Maar het was het waard, ik vond het echt heel erg leuk. Ik kende Hocks dus dat had ik ook wel ingeschat, maar mijn vriendin kende hem niet en zij was ook enthousiast. 

Teun Hocks, zonder titel, 1991

Wat Hocks vaak doet,  is het volgende: hij maakt voorstellingen met decors en rekwisieten. Vervolgens schildert hij  de achtergrond

Teun Hocks, zonder titel, 2015

Daar zet hij zichzelf dan in. Door een foto te maken, meestal analoog en dan schildert hij die foto met olieverf in. 

En het zijn meestal nogal bijzondere en/of absurde situaties

Van te voren zet Hocks alles op papier. Hij is een Pietje Precies en ik denk niet dat hij ook maar iets aan het toeval overlaat. Ik zag in het museum een filmpje over zijn manier van werken. 

Nou ik kan wel weer bezig blijven natuurlijk, ik zou ze allemaal wel willen laten zien,  maar dit is toch echt de laatste:

 

Teun Hocks, zonder titel 2008

En als je meer wilt weten: klik

 

Harry Beck en Frank Pick

Die kaart van de Londense Underground, die kaart die zo gemakkelijk leest dat je,  als je twee minuten in London bent,  precies weet hoe het werkt en hoe je moet komen waar je wilt zijn, die kaart is bedacht door Harry Beck.
De man werkte al als technicus bij de Underground, toen hij in 1932 dit diagram bedacht en tekende.
In zijn vrije tijd!
Beck had bedacht dat de vele reizigers niet geïnteresseerd zijn in de geografie van London, niet in hoever de stations van elkaar verwijderd zijn. Maar alleen in hoe van de ene plaats naar de andere te komen.
Natuurlijk is de kaart inmiddels aangepast omdat er meer lijnen en stations zijn, maar het principe is hetzelfde.
Hij kreeg er vijftien pond voor! Dat is echt bijna niks. En dat terwijl zijn kaart nu nog steeds in gebruik is. 
Heel klein wordt sinds kort zijn naam vermeld. Harry Beck. Onder aan de kaart.

In 2006, organiseerde de BBC een verkiezing: het beste ontwerp van de 20e eeuw. Beck eindigde op de tweede plaats. (de Concorde was eerste)
Dat vind ik interessant, zo'n verhaal, dat ik hoorde van de gids.
Dan zit ik echt aan Beck te denken. Zal hij zich verkneukeld hebben toen hij werkelijk overal zijn kaart zag? Zal hij trots geweest zijn, toen bijvoorbeeld Australië zijn idee kopieerde? Of heeft hij de rest van zijn leven de pest in gehad, omdat hij niks kreeg, bijna niks?
Het is een beetje een Vincent van Gogh verhaal hè.

Hoe dan ook, ik reis in London graag met de metro.
Ik zit altijd te observeren wat de mensen tegenover me doen, hoe ze kijken, of eigenlijk alles doen om niet te kijken, want contact maken is not done.
En ik verbaas me dat alles binnen zo'n gigantisch netwerk zo goed verloopt en snel, ja dat is toch wel bijzonder vind ik.
London zou London ook niet zijn zonder die kaart, zonder Mind the Gap en zonder het logo met de naam van het station.

Dat stationsnaamlogo,  is trouwens ook een heel beroemd design. Van Frank Pick.
De metro is hot momenteel. Ik zag stoelen, eetkamerstoelen, bekleed met de stof van de banken in de metro. Sokken met het logo en nog veel meer.
Maar het allerleukst vind ik het als iemand een bericht voor de reizigers heeft geplaatst op het aankondigingenbord. Een Thought of the Day:

Pow

Work, made by Pow. ( This is not my photo, it's from London Calling, the other photos are mine)

London Graffiti writer Pow has died.
So last week in London,  we discovered a number of fresh works, placed up in honour of Pow.
Here's one of them:

 Linking to Colourful World

Doolhof

Natuurlijk deden we ook deze keer weer een paar wandelingen van 'London Walks'.
Dat is echt zo handig. Je kiest een thema of een wijk uit. Je gaat op de afgesproken tijd naar het punt waar de wandeling gaat starten en dat is het, je kunt zo aansluiten. Ik heb nog niet meegemaakt dat de groep te groot was en weer of geen weer, het gaat altijd door. Er zijn er meer dan driehonderd, van die walks, dus je kunt jaren vooruit.
Deze keer deden we een Tube/Underground tour.
Ik had me eigenlijk een beetje vergist. Ik dacht dat het de tour zou zijn die langs de verlaten metrostations zou gaan, maar die was het niet. Gaf niet, ik hoop natuurlijk dat we die een andere keer kunnen doen.
Deze was ook leuk. Start bij Baker Street. Dat is de straat waar Sherlock Holmes woonde. Daar kom ik later nog op terug.
Ik heb heel veel geleerd over de metro, heel veel feitjes, heel veel verhalen en ook heel veel over de techniek. Wat is het allemaal knap geweest. Nog steeds natuurlijk, maar vooral in de beginjaren.
Ook grappige feitjes. Over een baby die in de metro werd geboren. Een meisje dat de namen Thelma Ursula Beatrice Elena kreeg. (kijk naar de eerste letters van haar namen)

Over de anderhalfmiljoen muizen die de tube schijnen te bevolken. Over de groei, over de ontwerpers, over de slachtoffers, over.... Echt superinteressant.
Een heel enkele keer is het ook wel eens rustig, zoals hier in Oxford Street, op zondagmorgen. 

Maar het allerleukst vond ik dit:

Toen namelijk  de Underground in 2013,  honderdvijftig jaar bestond, maakte de kunstenaar Mark Wallinger, voor alle tweehonderdzeventig (!) stations een labyrinth.
In elk station hangt er een.
Nog nooit was dat me opgevallen, maar nu natuurlijk wel.
Ik hoorde ervan op zondagmorgen en toen we maandagmiddag vertrokken naar huis, hadden we  er toch al een stuk of vijf gezien.
Ha, er zijn mensen die er naar streven om alle stations op één dag te kunnen bezoeken én die doolhoven te zien.
Volgens mij is dat niet te doen, absoluut niet.
Soms moet je er ook echt naar zoeken. Maar als je het vraagt, blijkt iedereen,  na enig nadenken,  toch wel te weten waar je moet zijn.

Ik vind het ook een mooie gedachte. De doolhof die de metro soms is, het reizen, met een begin- en een eindpunt... Fantastisch

Charlotte

Onbegrijpelijk! Onbegrijpelijk vind ik het dat ik, sinds ik voor de eerste keer in London was, nou nooit eens heb bedacht om naar Kew Gardens te gaan.
Die eerste keer was ik achttien en met vriendinnen op vakantie. Dat we toen niet gingen, dát snap ik.
Maar al die keren daarna?? Ik ging niet toen ik met m'n moeder was, niet toen we er met alle kinderen waren,  niet toen ik met m'n dochter ging en ook nooit in al die keren dat ik er met mijn man was.
Heel raar.
Er is zoveel te zien.
Ik was altijd meer van de cultuur dan van de natuur, maar daar komt langzamerhand toch wat verandering in.
Hoe dan ook, cultuur is er ook in het park:

Hier zie je bijvoorbeeld de achterkant van Kew Palace. Liggend in dat park en zowat aan de Thames.
Het is een paleis dat ook wel Dutch House wordt genoemd, vanwege de rode baksteen en de manier waarop die stenen zijn geplaatst, in Vlaams(!) verband.

Het huis werd gebouwd in 1631.
Voor het laatst werd het bewoond door King George III en zijn Duitse vrouw Queen Charlotte.

Queen Charlotte, 1740-1818

En door hun vijftien (15) kinderen.
Pfff! Vijftien kinderen, die vrouw is dus ruim 11 jaar van haar leven zwanger geweest.
Charlotte was,  denk ik,  een bijzondere vrouw.
Ze was uitgehuwelijkt natuurlijk, maar het werd toch een gelukkig huwelijk.
Nou ja, hoe dan ook, in dat huis en in die omgeving, zal ze het in ieder geval fijn hebben gehad.
En voor die vijftien prinsjes en prinsesjes zal er hulp genoeg geweest zijn.

Charlotte was,  (dat kan ook),  van de natuur én van de cultuur.
Ze was geïnteresseerd in kunst en muziek.
Mozart werd door haar financieel geholpen en hij componeerde voor haar zijn Opus 3
Charlotte stichtte een ziekenhuis voor zwangere vrouwen en verschillende weeshuizen. Ze was erg van onderwijs en opvoeding.
Maar ze werkte ook mee aan de totstandkoming van de Gardens.
Ze had een grote kennis van bloemen en planten.
Er is zelfs een bloem naar haar genoemd, de Strelitzia Reginae.
Haar meisjesnaam was namelijk Charlotte van Mecklenburg-Strelitz 
Die bloem, dat is de paradijsvogelbloem.
 Ik liet haar al eerder zien, de foto maakte ik in de kas van Kew, terwijl ik op dat moment nog niets van Charlotte wist.

Op de een of andere manier komt die bloem de laatste jaren telkens op mijn pad. Regelmatig in een boeket van Bloomon. Ook in boeken en nu dus weer.

Ik ben van plan om wat meer te gaan lezen over Charlotte, er zijn vast wel boeken over haar geschreven, dat kan bijna niet anders. Een bijzondere vrouw.

Chihuly

De gezichtjes kwamen gisteren even tussendoor, maar nu snel terug naar London en naar Kew. Toen we binnenkwamen, was dit het eerste dat we zagen:

Een prachtig glaskunstwerk, getiteld Sapphire Star, van kunstenaar Dale Chihuly (1941).
Ik vond het prachtig, fascinerend.
Toen wist ik nog niet dat er heel veel kunstwerken van deze man te zien waren in de Gardens. Zomaar, in het wild en vooral ook in de grote kas.
"I want my work to appear like it came from nature, so that if someone found it on a beach or in the forest, they might think it belonged there', heeft Chiuhuly zelf gezegd.
En dat is buitengewoon goed gelukt. Vind ik. Maar oordeel zelf,  kijk maar eens naar dit werk, in de kas:

Fiori Verdi,  Blown Glass, 2016

Zo mooi en zo gepast in de omgeving.
In die kas hing ook nog aan het plafond deze:

Hier kon ik helaas niet de naam van ontdekken. Maar geloof me deze was geweldig

Ik raakte niet uitgekeken, echt niet. En behalve naar het glas moest ik ook nog naar de planten kijken natuurlijk en naar mijn man die heel hoog in die kas op alles neerkeek.
Er was echt veel en ik vond alles mooi, alles. Nog eentje laat ik zien:

Summer Son, uit 2010

Toen ik thuis was ben ik vrijwel onmiddellijk gaan googelen om meer te weten te komen over deze kunstenaar.
Het blijkt nota bene dat hij tm vorige week exposeerde in Groningen. Ik wist het niet en als ik het had geweten was ik nog niet gegaan, omdat Groningen ver weg is en ik tot nu toe niet erg dol was op glaskunst.
Tot nu toe dus!!
We hebben niet eens alles gezien, maar dat gaf niet, want wát we zagen was geweldig. Dale Chihuly: wow!


En ons dagje Kew was te kort, want aan het eind van de middag vertrok de trein weer van St Pancras, richting Amsterdam.  En zoals we allen weten uit  De Gele Taxi (een geliefd en eindeloos voorgelezen Gouden Boekje): de trein die wacht niet. Dat betekent dus gewoon dat we weer terug moeten naar London. ASAP.

I see faces

'Vorige week waren we een paar dagen op de Veluwe en kijk wat ik zag net buiten Hoenderloo. Hup van de fiets, toestel uit de tas en knip, weer eentje voor je verzameling', schrijft Ferrara
Dankjewel natuurlijk. Ik zie er trouwens zelfs twee.  Twee gezichtjes. Eén in het hele plaatje, met een brilletje. En ook eentje in het middenstuk

Verder kreeg ik via postcrossing een kaart uit Taiwan.

'De brievenbus heeft twee kleuren in mijn land', schrijft de afzender. 'De rode is voor airmail en de groene is voor plaatselijke post'.
Dat kan allemaal wel zijn, natuurlijk. Maar ik zie overduidelijk twee gezichtjes

 En dan was er post van Mevrouw W. Zij was op vakantie en dit was een afstandsbediening om de poort open te maken. Als dat geen gezichtje is.... dan weet ik het niet meer.

'Zomaar twee gezichtjes achter elkaar! Als je op vakantie bent heb je er zeker meer oog voor.
De eerste was een foto op een fototentoonstelling. Pas toen ik een foto van die foto nam zag ik het gezicht. De ander is zo wel duidelijk', schrijft Jeanne

Grappig dat Ferrara, Mevrouw W. en Jeanne alle drie de gezichtjes zagen op vakantie. Een frisse blik zou je kunnen zeggen.

Kew Gardens

We waren dus weer in London. 'En je ziet nog steeds andere dingen?', vroegen een paar collega's gisteren, enigszins verbaasd.
Mijn antwoord is altijd dat er zovéél te zien is. Zo ontzettend veel. Ik ben ook nog lang niet uitgekeken in Amsterdam, terwijl dat een dorp is qua grootte, als je het met London vergelijkt.
Dus... waar zal ik eens beginnen.
Ik weet het al, ik begin met Kew Gardens. Dat zijn prachtige, botanische tuinen, gelegen buiten het centrum. Zo'n tweehonderd jaar oud en dat zie je.
Je ziet er exotische planten:

Maar ook zachtglooiende velden, vol madeliefjes:

 En prachtige oude bomen:

Deze boom is een crossbreed (wat een mooi woord!) tussen een Turkey Oak  en een Cork Oak. William Lucombe, ontdekte deze kruising op zijn land in 1765. Hij velde de boom om er een grafkist van te maken, maar hij werd 102 en de kist was al vergaan voor hij dood was. Er moest een nieuwe boom worden geveld voor een nieuwe kist.
Déze boom is een van Lucombs originele zaailingen, denkt men. Geplant in 1771

Ik was dus al onder de indruk van de tuinen. We liepen heerlijk te wandelen, zagen gezinnen picknicken, klassen kinderen genieten en (in mijn ogen) echte Britten: vrouwen in een tweedrok, met van die echte wandelschoenen en natuurlijk met een hoed. En de bijbehorende mannen, met een geruit jasje

Maar het meest onder de indruk was ik toen we even op een bankje gingen zitten en zagen dat er op veel bankjes een koperen plaatje zit geschroefd. Gekocht of geadopteerd door mensen die Kew Gardens een warm hart toedragen en ter herinnering aan een dierbare overledene die hield van de tuinen.

En de allermooiste tekst, die mij bijna aan het huilen bracht:

Alfred en Doris, ik hoop zo dat ze in een andere lovely garden zijn. Dat willen we allemaal wel, toch?