Al

Naar aanleiding van ons bezoek aan St Albans, zette ik een klein zinnetje op mijn blog, een regel uit een liedje waar ik met geen mogelijkheid van kon bedenken uit welk liedje die regel was en wie het zong.
Dezelfde ochtend reageerde Marion vd Sande. Zij vermoedde dat ik Al Stewart bedoelde en ze had gelijk. Toen ik de naam zag wist ik het weer. Ik luisterde meteen al even en kon nog grote stukken tekst meezingen, want  lang geleden draaide ik die plaat heel vaak. We hebben hem ook nog gewoon. Dank, Marion.
Gistermorgen stuurde Bert me de Youtube-link en dus nu moet ik het wel even laten horen, hier:



En dan was er nog iets leuks.
In het liedje gaat het behalve over St Albans, ook nog even over een bookshop in Charing Cross Road.
Er is een boek getiteld: 84 Charing Cross Road. Mieke meldde me dat. Ik heb het boek meteen gereserveerd in de bieb. Dank Mieke, dat lijkt me een heerlijk boek.
Bovendien lees ik dat er een film van is gemaakt. Nota Bene met Anthony Hopkins en Judy Dench.  Die heb ik gemist. Je snapt natuurlijk dat ik nu meteen op zoek ga naar die film. Maar eerst het boek! Dankjewel Mieke.

Wat ik ook nog even wil laten zien

Deze stond vandaag in de krant (NHD). Ik had het nog niet eens gezien, maar Bert stuurde hem al. Dat waar ik me eergisteren zo kwaad over zat te maken, met humor neergezet. Geweldig!
Wat zou ik graag willen zien hoe die Diijkhoff er op reageert.

Versieren

Het is mij een raadsel waarom iemand een roze banaan in zijn of haar kerstboom zou willen hangen. of een paarse doodskop met hartjesogen. Nee, daar begrijp ik helemaal niks van. Hoe dol ik ook op de big Ben ben en op de Queen, ik hoef ze niet in de boom.
Ik zag ook wat grotere ballen, fraai beschilderd en niet te betalen.

 Nou ja,  ik hang al jaren geen ballen meer in de boom, alleen lichtjes. Maar het is wel leuk om naar te kijken. In de etalages was er dit jaar een duidelijke trend: heel grote ballen

Maar het allermooist is toch de versiering van de winkels en de verlichting op straat. Het is ook echt een momentje, als die verlichting voor het eerst aan gaat. Mensen staan er op te wachten.
Ik vond de versiering van Fortnum & Mason het allermooist. Dat is toch al een van mijn twee favoriete winkels, niet dat ik er ooit wat koop hoor. Maar kijken is ook al zo leuk.

De hele gevel versierd als adventkalender. Nou en binnen kon je dan natuurlijk een kleine adventkalender kopen. Precies hetzelfde.

 Deze vond ik ook erg mooi, trouwens. Het heeft in mijn ogen niet zo veel met kerst te maken, maar het zag er prachtig uit.
Hier laat ik het bij, wat de kerstversieringen betreft

St Albans

 ...  And St Albans is not far away... dat is een regel uit een liedje en ik kan me maar niet herinneren welk liedje en ook niet van wie. Ik dacht eerst Cat Stevens, maar die is het geloof ik toch niet. Wel uit die tijd.
Het blijft maar in mijn hoofd zitten.

Maar goed, ik was er dus echt.
St Albans was inderdaad not far away. Ongeveer 20 minuten met de trein vanuit London.
Een leuke oude stad vond ik het. Er was die dag een grote kerstmarkt, die wij grotendeels niet hebben gezien.
We gingen er rondwandelen en bezochten tenslotte de kathedraal van St Alban.
Die Alban, dat was me er een.
Hij leefde in de 3e of 4e eeuw.
In Verulamium, een plaats aan het riviertje de Ver.
De Romeinen waren daar toen aan de macht.
Nou, die Alban ontmoette een christelijke priester, die werd vervolgd.
Hij was diep onder de indruk van de man,  bood hem onderdak en werd zelf ook maar meteen christen.
Toen de Romeinen naderden, trok Alban de jas van die priester aan, waardoor híj werd opgepakt en niet de priester. Alban kwam voor de rechter en kreeg de doodstraf, onthoofding.
Hij werd naar de executieplaats geleid, kreeg onderweg dorst, bad tot God en ja hoor, er ontsprong een bron aan zijn voeten. En er groeiden rozen, ja rozen ook.
Hoe dan ook, op die plaats werd een kerk gebouwd en later een abdij.
In de loop der eeuwen  werd er gesloopt en vernietigd. vervallen en hersteld en nu staat er weer een hele nette kathedraal. Een hele grote ook.

Wij bezochten er de schrijn met de overblijfselen van Alban. Ja, we waren er nou toch.

Die schrijn wordt nog steeds door vele pelgrims bezocht.
Enfin, zo kon het gebeuren dat wij ook nog even echt pelgrim werden. We kregen zelfs een echt pelgrims-insigne.

Nog veel leuker was dat er in de kerk, in een zijbeuk,  een bijeenkomst van de plaatselijke elite aan de gang was.
Iets met een jaarlijkse traditie, maar wat nou precies werd me niet helemaal duidelijk.
Maakte me trouwens helemaal niet uit hoor. De mensen zagen er prachtig uit en wilden best op de foto. Leuk om daar even rond te mogen kijken. En zo had ik toch mooi weer twee hoeden te pakken.
De functie van de man ken ik niet, maar mevrouw vertelde me dat ze de burgemeester van Hertford is.

Wat ik ook nog even wil zeggen...

... is dat ik me zo verschrikkelijk erger aan die Klaas Dijkhoff.
Met zijn riante salaris ook nog eens wachtgeld krijgen. Ruim wachtgeld en langdurig.
En dan met zo'n uitgestreken gezicht staan te vertellen dat zoiets volkomen normaal is.
Dat zal wel, maar je hoefde het niet te accepteren, Dijkhoff. 
En als het echt normaal is, dan moet er toch echt iets aan de regels veranderen!
Schande!

Victoria (Street)

Ook deze keer maakten we een uitstapje naar een andere plaats.
By train.
We gingen naar St Albans. En daar gingen we kijken onder leiding van een gids. Kijk hier zie je haar.
Ze had er zin in. Het was een schooljuf, dat dacht ik meteen. Ons kent ons.
Later bleek het inderdaad zo te zijn.
Maar goed, ze woonde zelf in St Albans en pikte ons op bij een metrostation in London.
Zo'n gids weet heel veel te vertellen, natuurlijk de belangrijkste zaken uit zo'n oude stad en St Albans is echt heel erg oud, maar ook dingen die je niet zou weten, zonder gids.
Zo liepen we bijvoorbeeld door twee straten.
Helemaal geen bijzondere straten. Maar de gids weet er dus toch,  al lopend en op weg naar het doel,  wat bij te vertellen. 

Victoria was natuurlijk wel duidelijk. Maar Beaconsfield kende ik niet. Dat klopt ook wel, want hij was eigenlijk Benjamin Disraeli en van hem had ik wel gehoord.
Hij was prime minister in Victoria's tijd en zij was erg op hem gesteld. Ook doordat ze allebei dol waren op Albert.
Enfin, toen Albert dood was, verdiepte zich de vriendschap en verleende Victoria  Disraeli de titel: '1e Earl of Beaconsfield'.
'De vriendschap was dus geheel wederzijds', vertelde de gids. 'Maar Lord Beaconsfield  kreeg er ook wel eens een beetje genoeg van'.
Op zijn sterfbed, wilde Victoria hem nog graag een keertje bezoeken.
Echter,  Lord Beaconsfield weigerde dat bezoek.
'Don't take that woman in',  schijnt hij gezegd te hebben. 'Ze komt niet voor mij, ze wil echt alleen maar dat ik straks de groeten doe aan Albert'.

Foto gegoogeld en gepikt op en van Internet

 Dit soort verhalen, daar smul ik van. Ik onthoud ze vaak beter dan iets dat heel serieus in een gids staat.

Albert (Bridge)

De week voor we naar London gingen, was ik  klaar met de serie 'Victoria'. Fijne serie, mooi gespeeld ook.
Enfin ik was nog helemaal bij Victoria,  in m'n hoofd, ja wat wil je, Álbert was net dood.
Toen las ik iets over Albert Bridge. Een brug over de Thames, die ik nog nooit had gezien. Mijn man ook niet. Heel raar.
Dus dat werd een mooi doel voor een wandeling. Het was een beetje tegen schemer aan, de zon was net onder. En we vonden het fantastisch!

We liepen er over heen, we liepen er onder door, aan de kant, we stonden aan beide kanten  en we bleven heel lang kijken. Tot het bijna donker was.

De brug is uit 1874 en tien jaar later moest er al versteviging komen, de brug werd toen de 'Trembling Lady' genoemd.
En daar moesten soldaten ernstig rekening mee houden.
Er was nog een probleem. Kijk het is natuurlijk een prachtige brug om over te wandelen.
Bovendien is er aan de noordkant van de brug weinig groen. Wel aan de zuidkant, daar ligt Battersea Park
Dus ook mensen met honden, wandelden graag over de brug op zoek naar dat park. Die honden plasten veelvuldig op de brug en zo ontstond er een urineprobleem, het hout werd aangetast.

 Ik vind het heel gek dat de brug jaren later, na weer een renovatie, niet geopend werd door een afstammeling van Albert.
Daarvan zijn er toch meer dan genoeg, zou je denken.
Nee, de brug werd geopend door twee honden, genaamd Prince en Albert.
Honden uit een nabijgelegen asiel. Zij mochten er met hun begeleiders als eersten over lopen.

De brug heeft vele kleuren gehad, maar is nu geschilderd in pink, blue and green. Dat is om voor de schepen de zichtbaarheid te vergroten als het mistig is. Ik weet niet of dat zal helpen hoor, maar er zal over nagedacht zijn en het ziet er prachtig uit.

Witness (monday mural)

I witnessed the creation of a work of art. Street art,last week in London. 

I go over my own limit by using eight photos 

Please, have a look: 

 The artist is from South Africa and his name is Benjay Crossman.

 Linking to Sami's Colourful World 

Twee planken vol

Ik had al een hele tijd doorgebracht in een heerlijke boekwinkel in London. In Foyles.
Echt zo'n fijne winkel met vijf verdiepingen, volgestouwd met boeken.
En op de vijfde verdieping kun je heerlijk zitten, iets eten, iets drinken.
We waren te vroeg voor het theater  dat daar precies aan de overkant is, dus we dronken er thee en ik kon ook op m'n gemakje een beetje rondstruinen.

Ik ben te lui om Engels te lezen en trouwens ik koop geen boeken meer voor mezelf. Maar kijken en helemaal op de kinderafdeling,  is ook al hartstikke leuk.
En toen zag ik ineens een smalle kast met het opschrift 'Dutch'. Huh? Hier in London?
Nader onderzoek gewenst.
Het bleken vooral boeken te zijn om Nederlands te leren. Grammatica en zo.
En twee planken met gewone Nederlandse boeken.
Leuk om te zien wat men in Engeland inkoopt. Van de bovenste plank heb ik alles gelezen, behalve Astrid Holleeder.
Op de onderste plank staan een paar boeken die ik niet ken, maar waar ik nu toch een beetje nieuwsgierig naar word. Ja, ik bedoel als ze die in London denken te verkopen...

Het was natuurlijk ook leuk om te bedenken welke Nederlandse boeken ik op die twee planken gezet zou hebben. Mijn keuze zou voor een groot deel anders zijn geweest. Ik zou als ik mocht kiezen natuurlijk ook niet drie dezelfde delen neerzetten.
Ja, ik zou het erg leuk vinden om die planken te vullen. Griet zou blijven en Stefan Hertmans ook.

Hats

Ik dacht ik ga eens hoeden fotograferen in London. Want ik zag er zo veel.
Voor alle foto's heb ik toestemming gevraagd en iedereen vond het goed. Ook hij met de groene broek. Dat vroeg ik in gebarentaal omdat hij aan het bellen was.  Een genadig knikje was mijn deel.
Ik zag er nog veel meer hoor. De leukste twee laat ik apart zien:

Wat een kleurrijke vrouw. Zij en haar kleding zijn afkomstig uit Ghana. Ze vond het gek hoor, dat ik een foto wilde maken. Dat zou ik ook gevonden hebben als ik haar was. Ze zat te wachten op de metro. De andere bankzitters leunden zo ver mogelijk opzij. Die snapten het wel. Jammer genoeg was er geen tijd meer voor een praatje.

En de allerlaatste past niet helemaal in deze serie. Is van een andere orde en stokoud. Ik maakte de foto in het British Museum. Afdeling Ancient Greeks.

Een oude Griek dus, mét een zonnehoed.  Ook bijzonder vind ik.

Squirrel

Woensdag waren we pas laat thuis, uit London. Donderdagmorgen moest ik er weer vroeg uit, om op tijd in Amsterdam te zijn, voor de kunstgeschiedenis en nog wat andere zaken. Vandaag  moet ik, nou ja, mág ik,  een dagdeel in het museum zijn.
Geen tijd om bij te komen en al helemaal geen tijd om blogjes te maken.

Daarom eerst maar eens even rustig beginnen met een schattige eekhoorn, die alle tijd nam om een beetje te bedelen. Of misschien wilde hij gewoon even laten zien hoe mooi hij was, dat kan ook.

Er is,  als ik het goed heb begrepen,  een heleboel te doen geweest over eekhoorntjes die overlast zouden bezorgen.
Daar zou wat aan gedaan worden en ik heb me er niet in willen verdiepen wat er dan precies gedaan zou worden.
Feit is dat ik ze eerst heel vaak zag. Toen een hele poos wat minder. En nu weer volop.

Prachtige diertjes zijn het. Ze zijn echt helemaal niet bang en zo lief om te zien. Ik zie hier nooit eekhoorns, dus als ik er in London eentje zie, verheugt me dat. 
Ik zag er nog een, maar die was lang niet zo leuk, beetje gek ook: 

Oktober

Gisteren, op de terugweg uit London, in de trein, las ik dit boek : Oktober van Soren Sveistrup. (Soren wel met een streepje door de o, maar daar heb ik geen zin in.)
Ja, je leest het goed. Het is eigenlijk te gek, maar we waren er weer.
London is een magneet voor ons, niks aan te doen.
Nou, ik had haakwerk bij me en natuurlijk mijn telefoon. Ik wilde graag slapen, maar dat lukt alleen als ik het niet wil.
Enfin, dus ik las. Het is een dikke pil en ik heb die pil nog niet uit (341 blz.), maar jemig wat een goed en spannend boek.

Het verhaal:
Rosa Hartung, minister in Denemarken, keert na een jaar afwezigheid, weer terug op haar post. Ze was afwezig na de verdwijning van en de moord op haar 12- jarige dochter. De dader heeft bekend, maar het lichaam is niet gevonden.
Dan worden er na elkaar twee vrouwen vermoord en er wordt een vingerafdruk van Rosa's dochter gevonden. Er is ook iets met een kastanjepoppetje.
Twee rechercheurs Thulin en Hess mogen het oplossen

Ik zei al, ik heb het boek nog niet uit, maar meer zou ik er toch niet van vertellen, om de plot niet te verraden.
Goed geschreven, duidelijk, en geen tachtig andere verhaallijnen. Ha, precies zoals ik het graag heb.

Ps: Het boek kwam me, heel vaag, bekend voor. Misschien is het een serie geworden, maar die heb ik dan toch zeker niet helemaal gezien. Ik weet er dan bijna niks meer van, maar het boek, ga ik niet snel vergeten.

Gezichtjes

'In de Veluwe zag ik deze leuke dame met kleine oogjes en haarpony staan' schrijft Bea. Ja, ze is leuk met haar kleine oogjes. Waarschijnlijk weinig slaap gehad. 

De  (Libelle) schrijfster Sheherazade, schreef  ooit een boek over 'Het huis dat lachte'. Dat huis was ook ergens daar, of daar in de buurt.. Je kunt je er na deze foto iets bij voorstellen.

Dan deze, van Kitty: een nietjestang. maar je kunt er toch echt overduidelijk iets heel  anders in zien. Het ding heeft een eigen gezicht, zo leuk! Ik ging meteen even kijken naar mijn eigen nietjestang, maar niks hoor.

En als laatste een hoekje van de broodrooster van Ferrara. Je moet het ook maar net zien hè.Ook een heel mooie!
Bea, Kitty en Ferrara: hartelijk dank. En voor alle anderen:  blijf speuren!

Ps: Inmiddels zijn hier al ruim tachtig gezichtjes geplaatst geweest geworden.

Post(crossing)

Zo'n leuke kaart...
Gek genoeg uit Duitsland. Via Postcrossing.
Wel eens gehoord van Hinde rijwielen? Ik niet. Wel van Gazelle natuurlijk. Zou het echt zijn?
Wat heerlijk toch dat je gewoon even kunt googelen. Ik deed het en het is echt. In 1896 was er een fietsfabriek gevestigd in villa 'De Hinde' in Amsterdam. Of eigenlijk, toen, net buiten Amsterdam aan de Omval. De fabriek was geen lang bestaan beschoren, die ging failliet in 1900. 
Maar het affiche gemaakt door ontwerper en architect J. G. van Caspel is dus tot op de dag van vandaag bekend en geliefd. 

En dan in een ruk door, nog even over de adreszijde van een andere kaart. Een ouwetje al,  van Lilli uit Finland. Een kaart met een Inge Loök-postzegel. Ja, dat vind ik natuurlijk helemaal super. Ik zag de postzegel niet eerder.
Ook de tweede postzegel vind ik trouwens erg mooi.

De bijbehorende kaart, met de hoelahoepende dames ontving ik al eerder.
Tja, nu is het denk ik wel weer duidelijk waarom ik niet stop met Postcrossing.

Mural in Amsterdam

This is a playground, right in the centre of Amsterdam. Managed by the local residents. I was surprised by the rest and peace that prevailed there. And  by the murals:

Linking to Colourful World

Niks op tv?

In de vorige periode heb ik me flink geeërgerd aan het tv-aanbod. Er waren nogal veel herhalingen en ook heel wat programma's waar ik niet eens aan begin.
Maar ik ben een liefhebber. Ik kijk 's avonds graag op de bank, onder een dekentje, televisie. Dan moet er wel wat zijn natuurlijk en ik vond bijna niks.
Gelukkig is  zomaar ineen Maestro weer terug en dat vind ik erg leuk. Ik zag het  vorig jaar voor het eerst en toen heb ik er ook van genoten. Nu weer.
Mensen die leren hoe ze moeten dirigeren en niet zo maar een beetje, nee, ze moeten een echt orkest leiden, het Orkest van het Oosten.
En dat kunnen ze niet en gaan af als een gieter. Dan gaan ze nog beter hun best doen en je ziet absoluut een stijgende lijn.
Het zijn bekende mensen die het doen, die het lef hebben om het te proberen en ik vind het gewoon spannend. De reacties van de musici, (ze zeggen niks, maar ze kíjken!) zijn onbetaalbaar.
Ik ben natuurlijk zwaar op de hand van Ria Bremer (80)

Foto: Avro/Tros

En er was nog een programma dat ik leuk vond en dat was echt nieuw: The Masked Singer.De titel beviel me niet en ik keek eigenlijk per ongeluk, maar was meteen verkocht.  In het programma zijn bekende Nederlanders totaal onherkenbaar vermomd, in prachtige kostuums,  bijvoorbeeld als neushoorn, robot , papegaai, zeewezen en nog meer. Werkelijk prachtige kostuums.
Ze gaan zingen en het is aan de jury (en aan de kijker) om te bedenken wie de vermomde zanger(es) zou kunnen zijn. Ze krijgen ook nog wel wat tips.
Het is supermoeilijk. Ik heb zelf slechts een iemand kunnen raden. Een paar anderen kénde ik ook helemaal niet, dus die kón ik ook niet raden.
Nou ja en dan valt er iedere aflevering een iemand af en die moet zich bekend maken. Het masker afzetten. Dat ging tergend langzaam en dan zat ik echt mijn adem in te houden.
Ik vond het superspannend. Echt. (Al heb ik het gezwets van die jury af en toe doorgespoeld, daar heb ik niet altijd geduld voor). Maar als geheel erg leuk. Goed gepresenteerd  ook,  door Ruben Nicolai.

Foto: Het Parool

In dit pak zat trouwens Guido Spek. Daar had ik nog nooit van gehoord. Maar ook Rintje Ritsma deed mee en Catherine Keyl.
Jullie gekeken? Of anders nog tips?