Afval op straat

 

Een vroege zondagochtend in Amsterdam. Twee mensen hard aan het werk. Ik vroeg eerst of ik een foto mocht maken en dat mocht. Daarna vroeg ik of het hielp.

Als uit een mond zeiden ze: 'Niet echt'. 

Ze zijn bezig met onderzoeken wie hier het afval heeft achtergelaten. Naast de containers. 

Is het een bedrijf, is het een particulier, een burger zeg maar? 

Als ze een adres vinden, zou het kunnen zijn dat diegene die de rotzooi achter liet een boete krijgt. Voor burgers 95 euro en voor bedrijven 475 euro. 

Nou, dat is kennelijk voor veel mensen niet een bedrag waar ze zich zorgen over maken. Want de laatste keer dat we echt aan de wandel waren in Amsterdam,  ergerde de troep op straat me behoorlijk. En in alle buurten hè. Dus ook in de dure buurten! 

Ik zou werkelijk niet weten wat de gemeente zou moeten doen om de rotzooi te verminderen. Nog hogere boetes? 

Maar ja de mensen met geld malen er niet om en de mensen zonder geld kunnen dat toch niet betalen. Treurig is het. En niet alleen in Amsterdam...

Mannen...

Omdat ik het deze week al een paar keer over vrouwen had, vandaag maar eens een paar mannen. Nou ja,  manneTJES. 

Vooral omdat ik onze kleinzoons én  deze fotoserie zo superlief vind:

Kijk, hier ontdekte Arthur ineens dat hij precies dezelfde pyjama heeft als zijn grote broer. Zo schattig. Heel gewoon en toch reden tot grote vreugde!

Nog een keer: Vrouwen

 

Hoewel ik geen boeken meer koop, dwz. geen romans, koop ik nog wel eens een ander soort boeken. Dit boek bijvoorbeeld. 

Meestal moet ik het dan wel geschikt vinden voor mijn kleinkinderen, nu of in de toekomst en dat vond ik beslist van dit boek. Het staat er op: Verhalen over markante vrouwen. 

De schrijver Arend van Dam heeft een selectie gemaakt en in mijn ogen een hele mooie selectie. Het voert te ver om alle vrouwen te noemen. Maar het zijn vierendertig verhalen en dus vierendertig vrouwen. Ik heb ervan gesmuld!

De meeste vrouwen kende ik, in ieder geval van naam. 

Maar déze dames kende ik niet:

Trijn van Leemput, Ariana Nozeman, Rijntje Biljardt, Raden Adjeng Kartini, Johanna Westerdijk, Wilhelmina van der Woerd. 

Met de onbekende vrouwen ben ik dus maar eens  begonnen en ik begrijp de keuze van de schrijver. Superinteressant allemaal. En heel leuk beschreven. Geschikt voor kinderen en volwassenen. 

Aan de illustraties heb ik even moeten wennen. Ik heb een aantal andere kinderboeken van Arend van Dam, ook zeer de moeite waard en daaarin werkte hij met andere illustratoren, maar deze vind ik ook erg leuk. Afgebeeld zijn hier onze eerste vrouwelijke minister Marga Klompé en Joke Smit. 

Nellie Bly

 

Heb je wel eens van deze vrouw gehoord? Ik niet tot voor kort. 

Het is Nellie Bly (1864-1922). En wat een interessante vrouw was zij. 

Amerikaans was ze en ze heette eigenlijk Elizabeth Jane Cochrane. 

Ik ben net begonnen in een boek over haar leven. Daar kom ik nog wel op terug, maar eerst even een beetje gegoogel 

Zij was zo'n beetje de eerste vrouwelijke onderzoekjournalist, haar schrijversnaam was Nellie Bly.   Ze ging werken bij een krant in New York, dat was al bijzonder, ze was een van de eerste vrouwen. 

Maar wat ze deed was nog veel bijzonderderderder. 

Ze ging incognito in een krankzinnigeninstituut nadat ze zich had voorgedaan als gestoord. Over haar ervaringen daar, die zeer slecht waren, schreef ze verschillende artikelen en al heel snel daarna was de situatie in dat gesticht al aanmerkelijk verbeterd. 

Ze had afgesproken dat ze na een week door de hoofdredactie 'bevrijd' zou worden, maar dat duurde een paar dagen langer. En hoewel ze zich vanaf het moment dat ze binnen kwam volkomen normaal had gedragen, had ze toch geen enkele kans om te verdwijnen. Tot het moment dat iemand van de krant kwam en meldde dat ze voortaan door een familielid verzorgd zou worden. 

Ze deed nog veel meer, Nellie. Zo schreef ze een keer over vrouwen die in een fabriek werkten onder ongezonde omstandigheden. 

Nadat ze een tip kreeg over een man die in een koets rondreed in Central Park en jonge meisjes oppikte en ze vervolgens dronken voerde om... verkleedde ze zich, liet zich oppikken en publiceerde de volle naam van de man in de krant, plus zijn adres. 

Toen ze kritiek kreeg dat ze te moralistisch was, schreef ze ook geheel andere artikelen over schaatsende en schermende vrouwen, over vrouwen die secties verrichten aan Vassar, over actrices en een wild-west-revue

 

Je ziet haar hier klaar staan voor een reis om de wereld. Niet in tachtig dagen, zoals Phileas Fogg, de held van Jules Verne deed, maar in tweeënzeventig dagen. 

Een vrouw alleen? In die tijd? 

En dan werd het nog een wedstrijd ook, want een andere krant stuurde ook iemand, ook een vrouw,  op een reis rond de wereld, maar dan de andere kant op. Nellie won!

Je ziet Nellie hier in haar reiskleding. Een wollen, lang pak en een geruite mantel. Veel meer had ze niet bij zich. ( De foto's heb ik gejat van National Library of Congress)

 

Want ik hou van zulke vrouwen. 

Vrouwen die zich niet echt iets aantrokken van wat de wereld er van dacht, vrouwen die gewoon deden wat ze meenden te moeten doen. 

(Ps: ik heb het boek inmiddels uit, maar ik vond het niks, dus daar ga ik het niet meer over hebben. Het leuke was de kennismaking met Nellie)

Vrouwen

Het is alweer een tijd geleden dat ik wat vertelde over onze zondagochtendwandelingen in Amsterdam. Dan zorgden we dat we tussen acht en negen uur in Amsterdam waren. Heel erg rustig was het dan en tegen de tijd dat het drukker werd, waren wij alweer op weg naar huis. We plukten zo'n wandeling gewoon van internet, er zijn er heel veel en we hebben er zeer van genoten.

Maar ik heb lang niet alles laten zien. Déze wandeling, een vrouwenroute, niet bijvoorbeeld. Mijn man koos hem uit, trouwens. Ik ben altijd geïnteresseerd in vrouwen en hun geschiedenis, maar zo lopend zie je natuurlijk ook heel veel andere zaken. 

Majoor Bosshardt was wel een onderdeel van deze wandeling. Daar sta je dan even bij stil.  Ik was weer voldoende geïnspireerd om daarna twee boeken van onze schoondochter te lenen over de majoor. 

Niet overal was een beeld hoor, zelfs geen plaquette. 

Van Annie M. G. bijvoorbeeld, was geen beeld. Je wandelde  langs de plek waar de redactie van het Parool toen zetelde. 

En over Aletta Jacobs las ik iets op het Oudekerksplein, omdat Aletta zich inzette voor het welzijn van prostituees. 

Een herinnering: Toen ik lang geleden in de Bijenkorf werkte, mocht je op de koopavond altijd met een groepje collega's ergens eten. Dat vond ik heerlijk, ik weet niet hoeveel tijd er voor stond, maar het was altijd erg gezellig. Ik werkte graag op zo'n koopavond. 

We gingen vaak eten bij Haesje Claes. En zij, die Haesje, werd ook genoemd in die wandeling. Gek, ik heb me in de Bijenkorftijd nooit afgevraagd wie zij was. 

Maar nu weet ik het hoor. Haesje was een van  de stichters van het Burgerweeshuis in Amsterdam, zo rond 1520. 

Tenminste dat is eeuwenlang gedacht. Toen ineens was er een onderzoek waardoor er twijfels ontstonden. Was Haesje Claes wel de stichter?  Het antwoord was nee. 

Maar tegenwoordig zijn er over die twijfels  ook weer twijfels. Tja, zo gaat dat. 

Enfin: ook door deze wandeling zagen we weer bekende en onbekende stukjes Amsterdam en daar was het om te doen.

 

De Genocidefax + een kleine update

 

Wat deed ik in 1994? Ik weet het niet meer heel erg goed. Ik weet wel dat ik toen drie kinderen had,  van 7, 10 en 13, die me bezig hielden. Ik weet dat ik een drukke en bij vlagen heftige baan had op een school voor speciaal onderwijs. En ik weet dat mijn moeder begon te dementeren. 

Met dat alles had ik het druk. Erg druk. 

Ik heb echt wel geweten en gelezen  over de genocide in Rwanda. Maar niet uitgebreid en het heeft me als ik eerlijk ben niet echt diep geraakt.

Maar nu wel, nu wel. Dat komt doordat ik dit boek(je) las van Roxane van Iperen. Het is een essay en was een uitgave ten tijde van de boekenweek dit jaar. Ik reserveerde het vrij snel in de bieb, maar dat deden meer mensen blijkbaar, want ik was nu pas aan de beurt. Tja, Roxane van Iperen is gevierd. En terecht. 

Het gaat over slachtpartijen, over moord, over rond een miljoen slachtoffers. Over Hutu's en Tutsi's, over ellende.

Vooral gaat het over het feit, dat de VN de andere kant op keken en niet reageerden op de duidelijke aanwijzingen die er waren en die,  als er wel op was gereageerd, de slachting hadden kunnen beperken. Aanwijzingen van heel wat kenners en vooral in de fax van de commandant van de VN-vredesmissie, Roméo Dallaire. De genocidefax

Het gaat het over groepsprocessen, meeloopgedrag. loyaliteit, keuzes als zwijgen of meedoen en de vraag die bijv. vaak in verband met de Holocaust wordt gesteld: wat zou jij gedaan hebben? Wat zou ik gedaan hebben? 

Daarvan zegt van Iperen: 

Wanneer ik zelf die botsende krachten ervaar denk ik aan Dallaires bijna kinderlijke strijdkreet, de zin waarmee hij de genocidefax afsloot: Peux ce que veux: allons-y. Waar een wil is is een weg: voorwaarts. Een antwoord op de zo vaak gestelde vraag 'Wat zou ik tijdens de oorlog hebben gedaan?' heb ik nog steeds niet. In plaats daarvan heb ik tegenwoordig een wedervraag: wat doe je nu? 

Een absolute aanrader, dit boek.

Update: Blijkbaar ben ik, gezien de reacties, niet zo duidelijk geweest. Dit boekje gaat niet over de gruwelijkheden die daar in Rwanda hebben plaatsgevonden. Het is geen beschrijving van die strijd al komt die wel aan de orde. Het gaat vooral over de groepsprocessen die leiden tot dergelijke gebeurtenissen. Het meelopen, het zwijgen. Uit angst, uit schaamte. Het erbij willen horen. Processen die moeiteloos toepasbaar zijn op andere rampen als de toeslagenaffaire, of de Holocaust. een boek over Rwanda zal er vast ook zijn, maar dat is dit niet!

Tiles

 

Centraal, a pharmacy in Leeuwarden. (Leeuwarden is the capital of the Dutch province of Friesland)

We saw this one during a visit to Leeuwarden in july this year. 

A beautiful building (1904) with a beautiful tile tableau. 

It's Jugendstil/Art Nouveau. Showing the Greek Goddess of Health: Hygieia. She is holding the snake Aesclepius. 

Linking to Sami's Colourful World

Doggerland

Dat we naar het huis van Hilde gingen, dat was min of meer toeval, omdat we toch in Castricum moesten zijn. 

Maar naar Doggerland gaan, een tentoonstelling in het Oudheidkundig Museum in Leiden, dat was gepland. 

Dat is het museum waar Krijn werd getoond, de eerste Nederlandse Neanderthaler. Je zou kunnen zeggen de oer-Nederlander. 

Die wilde ik echt graag zien. 

Krijn was ook een zeer fraaie reconstructie. Veel moeilijker dan Hilde denk ik, want van hem was niet een heel skelet aanwezig, alleen een stukje van zijn schedel. Wel een stukje met een blijkbaar zeer karakteristieke wenkbrauwenboog. Waarschijnlijk een goedaardige tumor. 

Vijftigduizend jaar oud. Ongelooflijk hè. Gereconstrueerd door de gebroeders Kennis. 

Wat een schatje.  En ook nog een vrolijk type zo te zien. Nou, weer superinteressant natuurlijk. Maar toch was ik in dit geval meer geboeid door wat ik zag en las over het gebied waar Krijn heeft geleefd: Doggerland. Toen was het land, nu is het de Noordzee. Doggerland, daar wist ik nauwelijks iets van af. 

Toen had je door een dal naar Engeland kunnen lopen. Een dal waar voorlopers van de Rijn en de Maas doorheen stroomden. Er woonden dieren, als mammoeten en grottenleeuwen en reuzeherten. 

De eerste mensachtigen verschenen er.  En later dus de eerste Neanderthalers, dat was zo'n 90.000 jaar geleden. 

En toen warmde de aarde op, de ijskappen smolten, de zeespiegel steeg en zo'n 8000 jaar geleden was het klaar met dat Doggerland en verdween het voorgoed onder de golven. 

Tja, toen ik gisteren naar het journaal keek, ging een belangrijk onderdeel over de huidige opwarming van de aarde. Over de ijskappen die smelten in een zeer verontrustend tempo. Nu niet door natuurlijke oorzaken, maar door veranderingen die de mens heeft veroorzaakt.  Je zou kunnen denken dat de mens dan ook het hoofd zal kunnen bieden aan veranderende omstandigheden. Maar dat is eigenlijk nergens op gebaseerd. De gevolgen van ons handelen vormen een serieuze bedreiging. Niet in de verre toekomst, maar NU.

Hilde

 

'Nou mevrouw', zei de gastheer, 'als u straks 

 niet weet waarom zij zo staat met haar handen,  dan moet u het maar even vragen, dan vertel ik het'.

Zij... dat is Hilde

We waren in 'Het huis van Hilde'. Dat is een veel leukere naam dan Archeologiecentrum Noord-Holland, maar het is hetzelfde. Het huis van Hilde staat in Castricum. 

Ik sla graag twee vliegen in een klap en toen we voor iets anders in Castricum moesten zijn, koppelden we dat aan het bezoeken van het Huis van Hilde.

Kijk, dit is Hilde. Zo is zij gevonden, liggend op haar buik. Men heeft uitgepuzzeld (archeologie is een grote puzzel) dat zij geleefd heeft in de vierde eeuw na Chr.  

Gevonden in 1995 en steeds meer is duidelijk geworden in de jaren tot nu toe. 

Haar skelet is gekozen als een soort icoon van dit depot. Haar schedel werd gescand, een 3D print werd gemaakt en nu is ze zelfs als volgt te zien:

Ongelooflijk knap gemaakt, door Maja d'Hollosy. Het is een indruk, de kleur van haar ogen of haar staat niet vast. Ze kreeg een beetje een Noordelijk uiterlijk. 

Hilde had een kralenketting om haar hals en die kralen zijn waarschijnlijk afkomstig uit Duitsland. Er werden in haar omgeving scherven gevonden, ook afkomstig uit Duitsland. Er zijn nog allerlei ingewikkelde onderzoeken gedaan, met namen als strontiumisotopenonderzoek en zuurstofisotopenonderzoek en dan komt er een conclusie: Hilde was een immigrant.

Superinteressant vind ik en in dit huis heel duidelijk gemaakt en verteld. Het was een mooi bezoek!

Oh ja, en die arm? Als je goed kijkt zie je dat haar onderarm gebroken is. een breuk die niet goed is geheeld en waar ze veel ongemak én veel pijn van moet hebben gehad!

Rugnummers 254 en 255

 

Twee nieuwe Roodkapjes!! De rugnummers? 254 en 255!

En er kwam nog een toegift:

Zo lief: een Russische Postcrosser stuurde deze kaart en schreef erbij: 'I'm sending this card to you, because this card is the only one with the girl in a red hat'. 

Ik geef de kaart geen nummer en ze komt niet in mijn verzameling, maar ik vond het zo aardig en trouwens het is een leuke kaart, dus ik laat hem hier wel zien. Met dank aan Jenny uit Moskou!

De verborgen apotheek

 

Als je de omslag van dit boek bekijkt, weet je misschien al dat dit boek me  aantrok. 

Ik hou van London, het ziet er uit als een historische roman en dan nog een vleugje romantiek door die bloemen... 

Ik zag het boek op Instagram gepromoot  door Elly. Zij had vroeger een blog Happy Earl Grey en zij was enthousiast. 

Nou dat waren al vier redenen om het boek te reserveren. Oh ja en ik had zin in iets makkelijks.

Aan alle wensen is voldaan, hoewel die romantiek wat tegenviel, maar ik heb het met plezier gelezen.

Het is het verhaal van Caroline. Zij is haar 10-jarig huwelijksfeest aan het voorbereiden en staat op het punt om met haar man naar London te vertrekken om dat samen te vieren, als zij er achter komt dat die man haar bedondert. Hij betuigt zijn spijt, maar Caroline vertrekt,  om alles eens te overdenken en afstand te nemen,  in haar eentje naar London. 

Als zij daar wat doelloos rondloopt, krijgt ze te maken met rivierjutters. Mensen die de oevers van de Thames afspeuren op zoek naar overblijfselen uit het verleden. Ze vindt wonder boven wonder een klein flesje en dat flesje, een fiool heet het in het boek, is het begin van een speurtocht. Ze komt uit bij Nella Clavinger, een apothekeres van een paar honderd jaar geleden, die vergif maakt voor vrouwen die van hun man af willen. Apothekersmoorden dus...

Ha, dat zeg ik, een lekker boek hoor!

Dagje

Terwijl Anna met haar moeder Micropia bezocht,  mochten wij,  op de eerste dag van de herfstvakantie, met Noor en Jet naar Artis. 

De dames hadden van tevoren al besproken en besloten wat er gezien moest worden. Namelijk de apen, de witte wolven en de krokodillen.

Die hebben we dan ook allemaal bezocht. 

Er is een prachtig nieuw onderkomen voor de apen. Mooi, groot en fris en op deze leeftijd kan je nog makkelijk de slappe lach krijgen over rode apenbillen.

De grootste krokodil sliep, er bewoog helemaal niets. 

En de wolven, daar wil ik zelf ook altijd naar toe, heb ik nog nooit zo dichtbij gezien. 

Op zo'n wandeling door de dierentuin, zie je natuurlijk van alles. Bijvoorbeeld een rood saterhoenmannetje. Wat een knapperd, ik geloof niet dat ik hem al eerder zag:

Wat een belangstelling hebben deze kinderen. Zowat alle bordjes moesten voorgelezen worden. 

En over knap gesproken: hier las Jet zomaar zelf het bordje voor: Tragopan. 

Er werd ook gerekend tussendoor. Minsommen kan ik nog niet hoor oma. Jawel hoor Noor, gewoon terugtellen. Probeer maar, hoeveel is dan 9-4? Eh... vijf? 

Bij de zeeleeuwen hadden we mazzel, ze werden twee keer gevoederd (en gecontroleerd) toen we er waren. 

De prachtige jaguar liet zich ook heel duidelijk zien. 

Wij waren sinds Corona nog niet in Artis geweest, dus ook de jongste olifant had ik nog niet eerder gezien. 't Is een schatje!

In de vlindertuin zagen we een muis. Ik heb niet eens gegild. 

Er moest veel geklommen worden, de meegenomen broodjes werden aangevuld met een portie poffertjes die we met zijn vieren deelden. Kortom we hadden een topdag. En toen moesten de kraanvogels nog komen. 

Japanse kraanvogels dansen van kuiken af aan. De dans bestaat uit vleugels spreiden, buigen, springen, rennen, zwevenen pirouetten draaien. 

In China, Korea en Japan bootsen mensen de dans van kraanvogels na. In Kung Fu poses, in optochten Misschien omdat ze ook op twee benen lopen en net zo oud worden als mensen. 

Hier in Artis kun je ook proberen om de dansen na te doen.

Door goed naar de afbeeldingen te kijken en met een beetje hulp, lukte dat vooral opa heel aardig:

Familiegids

Toen we 'klaar' waren op de 'Vergeet me niet' tentoonstelling in het Rijksmuseum, vroeg ik aan iemand bij de balie op die afdeling of ik even de speurtocht voor kinderen mocht bekijken. Ik vertelde dat onze kleinkinderen regelmatig in het museum komen, met school. of met hun moeder, of vader. 

Het mocht. 'Maar' zei ze, 'er is nog iets veel leukers vind ik en dat zijn onze familiegidsen. Die kunt u gratis krijgen bij de ronde balie in de grote hal'. 

We gingen er op af en hoewel het enige verbazing wekte bij de baliemedewerker, omdat we bejaard zijn en geen kinderen bij ons hadden, kregen we drie gidsen mee. De vierde was 'op'. 

We gingen even iets drinken en bekeken ondertussen zo'n gids en besloten één tocht te lopen. 

We waren helemaal stomverbaasd over de kwaliteit van de gids. 

Zo prachtig uitgevoerd en zo ontzettend leuk gedaan. Niks belerends, maar spannend en ook voor ons zeer interessant. Wij kozen voor de gids 1400- 1600 . We zijn daar, in die buurt van het museum, veel vaker geweest, maar zagen aan de hand van de gids toch weer nieuwe dingen. 

De mensen die de gids hebben bedacht en gemaakt: Wow, wat een creativiteit en wat ontzettend goed verzonnen. Op deze manier leren kinderen naar kunst kijken en er van houden. 

Ik kom echt woorden tekort. Dus ik laat maar iets zien. En hoewel ik wel alles zou willen laten zien zal ik me beperken tot één ding, uit één van de gidsen. Maar geloof me, de rest is ook geweldig. 

Voor ik de bladzijden uit het boek laat zien, eerst maar even het hele schilderij. Dat is van Jacob van Oostsanen, getiteld Saul bij de heks van Endor

En dan zie je in die familiegids het volgende: 

Ha, ' Misschien vinden julllie die blote mevrouw die een schedel rondvliegt wel de  hoofdpersoon'. 

Ja, dat zou best eens kunnen

Het volgende blad is een soort folie waar het schilderij op staat. Maar zo zie je het niet zo duidelijk. Tot je de (papieren) zaklantaarn uit de achterflap drukt, die er onder schuift en dan zie je in 'het licht' van de zaklamp heel duidelijk delen van het schilderij. Zo:

Fantastisch toch? En reken maar dat we die andere tochten ook nog gaan lopen!

Street Art in Leeuwarden

If I understood correctly, many murals were made in Leeuwarden, when the city was European Capital of Culture.

That was in 2018. 

And a lot of murals are still there. I was in Leeuwarden in june this year, and saw this one:

I think the rooster is crowing a warning!

Linking to Sami's Colourful World

Vergeet me niet

 

Mijn 'dienst' in Huis Bonck ging bijna beginnen en ik loste twee mannen af. Ik viel midden in hun gesprek en ik begreep onmiddellijk dat het over de tentoonstelling Vergeet me niet in het Rijksmuseum ging. 

Een van de twee was bezig de ander te vertellen dat hij er he-le-maal niks aan had gevonden. Maar dan ook niks! 

Ik was er zelf net geweest,  hoorde de mannen een tijdje aan en vond het toen echt noodzakelijk om even een ander geluid te laten horen. 

Het geluid namelijk van een vrouw die de  tentoonstelling fantastisch had gevonden. 

Zo mooi dat ik nog een keer terug wil. Want wat ik vaak heb, is dat het allemaal veel is en op een bepaald moment neem ik dan niks meer op. 

Enfin, het schilderij van de poster hiernaast, is gemaakt door Petrus Christus en getiteld Portret van een Jonge Vrouw. Ca. 1470. Het is een topstuk en normaal niet in Nederland te zien. Berlin. Haar vergeet ik niet.

En nu vind ik het ineens lastig om er iets van te laten zien, van die tentoonstelling.. Hoewel er verschillende thema's zijn, doe ik maar gewoon wat, in willekeurige volgorde.

Neem nou dit schilderij. Sofonisba Anguissola: Het Schaakspel. Ca 1555. 

Zoals alle portretten vertelt ook dit schilderij een verháál. En dat maakt het voor mij zo leuk. Of boeiend, of interessant. Die Sofonisba schilderde dit portret van drie van haar zussen. Plus de dienstbode. Wie het zijn, dat is allemaal al uitgezocht hè. Ik zie een welvarend, intellectueel gezin en ze hebben het goed met elkaar. 

En daar is de schilderes herself. Ze maakte ook een zelfportret. En ook dit werk is normaal niet in Nederland te zien. Bovendien: er waren niet veel vrouwelijke schilderessen, dus zo'n werk is sowieso al bijzonder. 

De tentoonstelling omvat 100 portretten (uit de Renaissance) en is nog tot half januari te bewonderen. Ik kom er nog op terug, maar voor nu vind ik het wel genoeg. Drie prachtige schilderijen en alleen vrouwen. Waarschijnlijk zegt dat dan weer wat over mij! 

Alles is mogelijk

 

Ik wens iedereen die hier leest, een heel fijn weekend! 

Nomen est Omen

 Lydia, van Purperpol, stuurde deze, ze noemt het een NEO'tje: 

'Gelukkig heb ik een beschaafd sprekende tandarts',  schrijft ze erbij. Ik heb er echt hardop om zitten lachen. 

Mijn nichtje Trudie stuurde mij deze foto, gemaakt bij het Textielmuseum in Tilburg:

En Marga deed ook weer haar best:

In 'Vroege Vogels': Bram Vogels van de Vogelwerkgroep Natuurpunt en Martin Mos, boswachter. 

Op de salarisadministratie van de huisartsenpost waar haar zus werkt: Mevr. Van Loon

Hier zie je een kisje, van Kisjes. 

En verder waren daar nog de heren Spruit en Appelman:

En de laatste komt ook weer van Marga. zij zag en hoorde Ann de Meester aan het woord, de directeur van het Frans Halsmuseum