Come Close

 Als je dit kunstwerk van een afstandje bekijkt (en dat gebeurt in Straat, het museum voor Street Art and Graffiti in Amsterdam), dan zie je niet meteen waar je naar kijkt:

Oké, spreek voor jezelf, Bettie. Jij zag het niet meteen. 

Maar er hangen bordjes bij en je moet dichterbij komen om die te lezen. 

'Come Close', zeg maar. 

'Twee woorden vormen samen een lemniscaat en daarmee wordt het idee van een oneindige omhelzing gesuggereerd. De twee helften van het kunstwerk zijn bedoeld om in elkaar grijpende armen na te bootsen'. 

De kunstenaar is Gary Stranger. Het werk is (met de spuitbus!) gemaakt in 2022. En behalve dat ik dat heel knap vind, vind ik het ook erg mooi.

Goed, dankzij het bordje begreep ik het van die omhelzing en die armen. 

Maar ik wist nog niet wat een lemniscaat is. Dat is dan weer niet zo gek, want thuis gekomen googelde ik even en een lemniscaat blijkt een wiskundig symbool te zijn. Voor oneindigheid. 

Tja, daar ben ik in mijn wiskundecarrière die al vrij snel stopte, natuurlijk nooit aan toegekomen. 

Het teken kende ik overigens wel. Van uitgeverij Lemniscaat. Die van de prachtige prentenboeken.  Maar ik heb me er nooit iets over afgevraagd. 

Misschien kijken jullie heel goed en willen jullie ook nog even de mural zien die er boven hangt en waar je op mijn foto maar een heel klein stukje ziet. Deze, van INKIE:

Doet mij erg denken aan de sixties!

Linking to Sami's Colourful World

Sprookjeswonderland

Nou ben ik nogal dol op de Efteling. Ik kom daar al bijna mijn hele leven ieder jaar wel een keer. Andere pretparken vind ik niks zeg ik dan altijd, maar dat is toch niet helemaal waar. Want hier in Noordholland, in Enkhuizen om precies te zijn, is er Sprookjeswonderland. En daar vind ik het ook heel erg leuk.

We kwamen er al met onze eigen kinderen. Toen was het nog kleinschaliger en waren de lieveheersbeestjesbootjes al een hoogtepunt. En de paardjes en de speeltuin. 

Maar dat is zo'n vijfendertig jaar geleden en inmiddels is er veel bijgekomen. 

Toch heeft het nog wel de sfeer van toen en dat is een beetje een Efteling-sprookjesbos-sfeer. En hoewel men er best iets aan doet om  het voor grotere kinderen aantrekkelijk te maken, is het toch nog steeds echt voor jonge kinderen. 

Noor en Jet hebben genoten en wij ook, maar het zou zo maar eens de laatste keer geweest kunnen zijn voor de dames. 

Zelf heb ik nog wél een dikke kans, want onze jongste kleinzoon, Arthur is er nog nooit geweest en dat moet toch ook echt een keer gaan gebeuren. Hij is drieëneenhalf en die leeftijd is zeer geschikt.

Deze tekst viel me echt op.  Nadat ik het las,  keek ik even om me heen en ja hoor: bijna alle ouders (én opa's en oma's, want die waren ook in ruime mate aanwezig) stonden foto's te maken van hun nageslacht. Wij ook natuurlijk. 

Maar ik ben ook zonder waarschuwing als de dood dat ik ze kwijtraak, dus dat zal niet zo snel gebeuren. 

Une belle course

 

Van de twee hoofdrolspelers in deze film, Line Renaud en Dany Boon, had ik nog nooit gehoord. Maar jee wat speelden ze goed en wat raakten ze me. 

Vanaf het begin hoopte ik dat het verhaal zo zou aflopen als het deed. Ik hoopte het, terwijl ik meestal niet van dat soort voorspelbaarheid hou. Maar ja, soms dus wel. en het was zo. 

Het verhaal:

Een oude dame, tweeënnegentig jaar, genaamd Madeleine Keller bestelt een taxi. De chauffeur moet van ver komen maar dat geeft niet, Madeleine betaalt de kosten. De chauffeur is door bepaalde oorzaken nogal gestresst. Maar hij gaat toch.

En dan blijkt dat Madeleine een van haar laatste ritten door Parijs gaat maken. Eindigend in het verpleeghuis waar ze zal worden opgenomen. Eén koffer heeft ze maar bij zich.

Madeleine vraagt de chauffeur, Charles, om haar langs verschillende plekken, uit haar leven te rijden. Ze maken steeds beter kennis gedurende de dag en al die tijd zie je Parijs op de achtergrond en weet je van hun beider levens de essentie. 

Madeleine heeft een heel bijzonder levensverhaal en dat wat belangrijk is geweest in haar leven zie je terug. Geacteerd door jongere spelers. 

Charles is aanvankelijk sceptisch, maar Madeleine verovert zijn hart en hij het hare. 

Ik voelde op een gegeven ogenblik dat ik al een hele tijd zat te glimlachen, maar aan het eind toch ook een traan. Zo'n soort film dus. Heerlijk! Een absolute aanrader

En het goede nieuws is dat ik niet in slaap ben gevallen. Ik was alleen, omdat mijn man de film al eerder zag en eigenlijk durf ik dat niet. Omdat ik bang ben dat ik nog slaap als de film klaar is en iemand mij dan moet wakker maken. Maar dat is niet gebeurd. Misschien hielp het kopje koffie vooraf. 

Oud en vervallen

Een stukje buiten Edam, zagen we dit huis. Oud en vervallen. 

Ik kon er niet dichterbij komen, maar wil toch de serie foto's laten zien die ik daar maakte. 

Ik weet niet wat het is hoor, maar als ik zo iets zie,  dan moet ik gewoon afstappen en foto's maken. Maar wat dat te betekenen heeft, geen idee.

Enfin, toen ik dit had gefotografeerd moest ik ook ineens weer denken aan het Grosthuis waar ik al vaker iets van heb laten zien. De eerste keer hier.  En later nog een keer, hier. 

Dus ik fietste erheen en keek. Het is nog steeds niet klaar, maar het wordt vast erg mooi! 

En dit... dit hoeft niet mooi te worden, dit wás al mooi. Heel erg mooi. Een giga-veld margrieten, zomaar in het wild.

Berserik

 Dit plaatje, heb ik een tijdje geleden opgeslagen en bewaard. Gewoon omdat ik het zo mooi vind.

De kunstenaar is Hermanus Berserik (1921-2002). 

En ik weet het niet meer zeker hoor, maar ik geloof dat mijn zwager, die verstand van kunst heeft, ooit eens heeft gezegd dat hij heel erg van het werk van Berserik hield. Ik had weleens werk van Berserik gezien, dat ik mooi vond.  Ik geloof in het Rijks en ook wel eens in Museum More. Maar als mijn zwager zoiets zegt ga ik altijd nog even verder kijken. En word ik soms fan. In het geval van Berserik zeker. 

.En nu had ik geluk. We fietsten langs een kerk in Broek in Waterland en buiten was een aankondiging voor een boekenmarkt binnen. 

Ja dat vind ik dan onweerstaanbaar en ik ging even kijken. 

Wow, daar was echt veel fraais te zien. Maar ja ook met prijzen die er,  voor tweedehands boeken,  niet om logen. 

Dit boekje was niet (te)duur. Voor 0,50. 

Geschreven door Leonard Roggeveen. En die Roggeveen die ken ik goed. Al vanaf mijn kindertijd. Heb nog steeds een paar boeken van hem. 

Enfin, dit boekje is een cadeautje geweest van de Rijkspostspaarbank voor de trouwe spaarders. En Roggeveen maakte dan wel de tekst, maar Berserik de illustraties. 

Echt zo leuk. 

Hij was dus ook illustrator en dat wist ik eigenlijk niet.  

Het boekje gaat over een juf die de kinderen iedere week een dubbeltje laat sparen. Ze heeft een spaarbankboekje gehaald en laat die dubbeltjes iedere week bijschrijven. En na een jaar is het zover. De klas gaat op schoolreis. De juf regelt een bus voor vijfendertig kinderen en twee geleiders en ze gaan. Sommige kinderen zijn zo zenuwachtig dat ze er niet van slapen. Dikke Kees van de bakker bijvoorbeeld. Twaalf boterhammen heeft die bij zich

Ze komen in de speeltuin terecht.

En tenslotte krijgen ze een flesje priklimonade. En dan o schrik, blijft er een flesje staan. Wat erg, Kees is weg. Niemand is extreem ongerust, dat gebeurt wel vaker. Er komt wel een politieagent aan te pas, mét een hond. En natuurlijk wordt Kees gevonden. Hij was gewoon in slaap gevallen.

Echt een tijdsbeeld. En ja, ik was echt blij met dit boekje met werk van Berserik. Het is alleen jammer dat er geen jaartal in staat. Ik gok midden jaren vijftig.

Nomen est Omen

 

Hier een vondst van mijn maatje Marieke. Het is Keurslager Ruud Burger. 

'Hij verkoopt ook ham', appte Marieke erbij. 

In HMC, Den Haag werkt  neurochirurg Dr. Arts. Klik

En weer eentje van Marieke. Over burgemeester Rikus Jager, die toestemming gaf om de wolf dood te schieten. 

Jolanda B. zei: Wij genieten op dit moment van een heerlijke vakantie in de Zwitserse bergen. Toe we langs een boerderij kwamen besloten we alpenkaas te kopen bij de boer. En kijk nou welke achternaam de boer heeft! 

En over kaas gesproken: Marga zag in de Volkskrant Jan van KARNEbeek , afd. kaas bij FrieslandCampina

Dat waren ze weer voor deze keer. Dank aan de inzenders en blijf vooral sturen. bettievdgriend@hotmail.com

De kunst van het weglaten

Ik ben niet eens zo'n grote Mondriaanfan, ik vind het allemaal best leuk en dat is het.

Maar we gingen toch kijken in het Mondriaanhuis in Amersfoort. 

Een leuk museum, gevestigd in Mondriaans geboortehuis.  

Mooi opgebouwd en met een overzicht van het leven en werk van Mondriaan en een aantal vroege werken. 

Ook een hele leuke zaal met activiteiten voor kinderen. Die toen wij er waren allemaal goed bezig waren. met veel verschillende dingen. 

Het mooie van Mondriaan vind ik dat hij zich zo ontwikkelde en dat je dat heel goed kunt volgen. 

Dat hij bovendien de kunst van het weglaten als geen ander beheerste en dat hij alles deed om tot de essentie te komen. 

Dit vertel ik omdat er nog een leuke tentoonstelling tussendoor was in het museum. Van op het werk van Mondriaan geïnspireerde kunst. Getiteld Vogels en Vissen. Het vissengedeelte liet ik voor wat het was.

Wat je hier ziet, dat heet Blocbirds. Het is werk van het kunstenaarsduo Paul & Albert. 

Ik keek er naar en ik dacht goh wat leuk. Ik ging ook meteen bedenken welke ik wel in huis zou willen ophangen. 

Maar wat het nou met vogels te maken heeft, dát zag ik pas toen ik een geplastificeerd blad zag met iedere keer een van de prenten hierboven er op en daarnaast een bijbehorende vogel. 

De kunstenaars hebben vijfentwintig Europese vogels bestudeerd en geprobeerd hun verenkleed  te vangen in een abstracte compositie. 

(Trouwens voor de duidelijkheid stonden er ook nog vogels bij. Opgezet. Maar daar kijk ik niet graag naar. )

Toen we dat eenmaal door hadden, gingen we onze eigen favoriet kiezen. Ik koos de Grote Bonte Specht. Ik zal het nog even duidelijker laten zien en kijk dan daarna nog even naar de vogel. 

Ik vond het zo leuk bedacht en gedaan en heel erg Mondriaanachtig. Mijn man koos trouwens niet voor de Putter die je hieronder ziet.

Hij koos voor de Blauwborst. Natuurlijk koos hij voor de Blauwborst en ik stond meteen te stikken van het lachen,  want die Blauwborst, die kunnen wij nooit vinden. 

Op iedere natuur-excursie van ons wordt die genoemd. En wij zien hem nooit. En de blauwborst foto van deze tentoonstelling is dus ook mislukt. 

Echter niet getreurd, je kunt alle 'grafische composities' bewonderen hoor, hier, klik

Mural en kunst in Amersfoort

 

'Ja',  vertelde de winkelmevrouw in de Amersfoortse winkel waar we twee (2) bonbons kochten, 'ja,  ik geloof dat hij alleen maar hier geboren is hoor, die Mondriaan'. 

'Bijna goed', zei iemand anders in de winkel, 'hij heeft hier nog een paar jaar op de lagere school gezeten en daarna zijn ze verhuisd, maar er zijn nog wel een paar kindertekeningen  van hem bekend'. 

Tja, Amersfoort is nou eenmaal de geboorteplaats van Piet Mondriaan en een beetje stad, maakt daar natuurlijk gebruik van. Want ja, een kei, zelfs al is het een grote kei, is ook maar een kei. 

En dus zagen we terwijl we lekker door de stad liepen een heleboel van een zeer fraaie Middeleeuwse stad en af en toe een beetje Mondriaan.

De mural die ik vandaag laat zien, is waarschijnlijk geïnspireerd door Mondriaan,  al weet ik dat helemaal niet zeker. 

Hoe dan ook,  Amersfoort is echt mooi, maar het gedeelte bij het station nou juist helemaal niet. En die straat knapte een beetje op van de mural: 

Linking to Sami's Colourful World

La Ragazza del Futuro

 

Ik vond dit wel een boeiende en  bijzondere film.  Dat boeiende is natuurlijk vaak zo met een op ware gebeurtenissen gebaseerde film. 

Dan is de gebeurtenis in ieder geval interessant genoeg om er een film over te maken. Ook in dit geval. 

De ware gebeurtenis is de verkrachting van  Franca Viola en ik noem speciaal haar naam omdat ze een dappere vrouw was. 

Ze woonde op Sicilië, jaren zeventig, werd verkracht en haar geschonden eer kon eigenlijk alleen maar worden gered door een huwelijk met de verkrachter. Een herstelhuwelijk heette dat. 

Franca Viola wilde dat niet en spande een rechtszaak aan, die zij won. Dat was toen en daar een moedige daad. 

De film gaat erover. 

De hoofdpersoon in de film heet Lia en zij weigert te trouwen, ze wil haar eigen leven bepalen. Extra moeilijk omdat de verkrachter Lorenzo,  de zoon is van de burgemeester die ook nog maffia is. De kerk en de sociale gemeenschap werken niet mee. Ook de politie niet.  Maar Lia wordt gesteund door haar ouders en door haar advocaat. En zij zet uiteindelijk door. 

Het duurde in het echt uiteindelijk nog tot 1981 voor dat herstelhuwelijk officieel werd afgeschaft. 

Ps: Ik denk nu dat er maar een film gemaakt moet worden over het (in Italië) schrappen van de namen van niet -biologische,  lesbische moeders uit de geboorteaktes van hun kinderen. 

Hij laat het zien

 

Ik wilde niet kijken, ik had me een van de laatste keren, nog voor Corona,  zelfs voorgenomen om nooit meer naar de World Press Photo- tentoonstelling in de Nieuwe Kerk te gaan. 

Maar we kwamen er toevallig langs gelopen,  mijn vriendin en ik en we gingen toch naar binnen. En we keken... 

Ik merkte dat ik huilde op een bepaald moment. Bij deze foto. De winnende foto. En ik dacht winnend? Het is gek, want ik heb zowat alles wat mijn hartje begeert, maar toch zijn wij allemaal verliezers. Dit, wat hier gebeurt. Tamelijk dichtbij. 

Televisie. Ik kijk nauwelijks nog naar het nieuws en als... dan kijk ik soms weg bij dit soort beelden.  Hier kon ik niet wegkijken. En misschien is dat wel nodig. 

De persfotograaf die deze foto maakte ... het is zijn beroep. En het is zijn beroep omdat wij allemaal toch willen weten wat er gebeurt in ONZE wereld. Hij zal niet willen choqueren, niet om het choqueren. Hij laat het zien. Dat is het!

Impressie van Paleis het Loo

 Het Loo... hoe moet ik dat nou weer aanpakken. Er was heel veel te zien, zo veel dat we ter plekke besloten om nog een keer terug te gaan. Dus ik laat gewoon maar een paar dingen zien die ik interessant vond:

Dit bed bijvoorbeeld stond in de bedkamer van Koningin Mary. Nadat Willem en Mary in London tot koning en koningin waren gekroond moest een van hen wel in Engeland blijven. 

Dat werd Mary. 

Maar voor als ze terug zou komen op het Loo werd er een bedkamer voor haar ingericht. 

Ze is nooit teruggekomen en stierf aan de pokken op 32-jarige leeftijd in London. 

De kleur van de stof is karmozijnrood. De term kende ik wel, maar ik had er geen beeld bij. 

Het is gemaakt met de rode kleurstof die cochenilleluizen uitscheiden en daardoor (ha, letterlijk) poepduur. 

Toen ik hier stond viel het licht op een bepaalde manier binnen en maakte het echt prachtig. Dat zie je helaas niet op de foto terug. 

Dit is de werkkamer van Koningin Wilhelmina. Zij werd koningin toen ze achttien was.

Ze hield erg van het Loo en nam deze kamer als werkkamer in gebruik.

Hier ontving ze bijvoorbeeld haar ministers. 

Er waren veel meer kamers te bezichtigen, o.a. van haar man prins Hendrik, van haar moeder Emma en van haar dochter Juliana. Ook Bernhard had er een kamer. 

Tot zover twee van de bewoonsters. 

Ik kan me niet voorstellen dat deze dames dit berenvel met kop prettig hebben gevonden. Maar ik weet er natuurlijk helemaal niks van. Als ik er had gewoond had ik het er uit gegooid. En wel onmiddellijk!

Er was echt heeeeel veel te zien. En superinteressant. Ik was er niet voor het eerst en denkelijk ook niet voor het laatst. 

Want nu heb ik het nog niet eens over de tuinen gehad. De tuinen van paleis Het Loo. En die zijn ongelooflijk mooi. Het zijn eigenlijk de tuinen van Willem III (de stadhouder-koning) en Mary Stuart II. Het paleis is ook hun paleis. 

Die tuinen, je loopt er rond, omringd door beelden en fonteinen en het is prachtig. 

Vanaf het dakterras heb je een prachtig uitzicht. Ik heb echt genoten in die tuinen. 

Van die fonteinen ook. De koningen toen, o.a. die in Versailles hielden gewoon een onderlinge wedstrijd wie de hoogste fontein had. Willem won, maar deze fontein werd later overtroffen door de vorst van Hannover. 'Jongetjes waren het', zei de gids

Nog een ding en dat is deze wereldbol. Er staan er twee in deze tuin. De ene geeft aan met welke plaatsen handel werd gedreven. 

Op de andere, deze hierboven, zie je de stand van de sterren zoals die was toen Mary Stuart werd geboren. Willem liet dat maken en doet mij geloven dat hij in dit overgearrangeerde huwelijk toch echt van haar hield. 

Dit was het. Ik had nog veel meer kunnen laten zien, maar het gaat om het idee. Het Loo is een aanrader! 

Hendrick de Keyser Monumenten 105 jaar & 5 jaar museumhuizen

Ik heb het al vaker over Hendrick de Keyser gehad. Hendrick de Keyser Monumenten heet het tegenwoordig. 

En zoals ze zelf zeggen: 'Hendrick de Keyser behoudt historisch, waardevolle huizen en hun interieur voor de toekomst. Je kunt er wonen, werken, feesten en logeren. Of ze bezoeken als museumhuis'. 

Ze hebben heel veel huizen en dus ook heel veel vrijwilligers. Ik ben er daar een van en ik vrijwillig in Huis Bonck. Mijn man ook. 

Vrijwilligers'werk'... ik schrijf dat werk meestal tussen aanhalingstekens omdat het niet echt voelt als werk.  Ik vind het leuk om te doen, om verschillende redenen. Een van die redenen: het is fijn om je gewaardeerd te voelen. 

Dat laatste uit zich in allerlei dingen. De lieve, behulpzame en geduldige manier van doen van de leidinggevende in het huis waar ik ben,  is daarin erg belangrijk. 

Het uit zich ook als er iets georganiseerd wordt voor de vrijwilligers. 

Dat laatste werd deze keer groots aangepakt. Het was dan ook een feestdag vanwege 105 jaar Hendrick de Keyser Monumenten & 5 jaar Museum huizen.  

Op de foto hierboven zie je de meeste vrijwilligers van al die huizen bij elkaar. Het zijn er meer dan vierhonderd. 

En we staan met ons allen op het bordes van Paleis 't Loo. 

Het enige wat we deze dag hoefden te doen was zorgen dat we op tijd bij de opstapplaats waren. Gewoon in ons eigen Hoorn. 

Vervolgens werden we zeer comfortabel vervoerd. Bij aankomst koffie met iets lekkers. Welkom door de directeur van Paleis 't Loo en mensen van Hendrick de Keyser. Vervolgens de HDK-Palace quiz en een lekkere lunch. Muziek erbij..

Na de lunch gingen we in groepen uiteen om het net vernieuwde Loo te bekijken en bewonderen. De ondergrondse uitbreidingen, het Paleis zelf met de tentoonstellingen en natuurlijk de tuinen. 

Ik zeg alvast dat het prachtig was en zal er een andere keer nog wat meer van laten zien. 

Daarna volgden dus 'de' bordesfoto en nog een gezellige borrel. Wat een topdag hadden we. En helemaal als je ook nog bedenkt dat de storm Poly een dag eerder was!

Mijn man en ik hadden nog een leuk extraatje. Toen we even gingen kijken waar die foto gemaakt zou worden, werden we aangesproken door een gids van 't Loo. Ze vroeg of ze voor die prachtige deur een foto van ons zou maken. Dat deed ze, maar daarna ging ze vertellen en vertellen. Ze had er overduidelijk zin in en wat ze vertelde was superinteressant. Wel een kwartier lang. Allerlei zaken vertelde ze die we niet wisten en zonder haar ook niet te weten zouden zijn gekomen. Mazzel was het. 

En vooruit, omdat jullie ons in die hele grote groep niet kunnen vinden, hier de foto die die gids maakte: 

Zonder dat ik iets over 't Loo heb verteld, snap je vast wel dat we een prachtige dag hadden. Echt, een cadeau!

Kalle

 

Dit boek is er een uit een serie. 

Twee delen zijn inmiddels uitgekomen. Over het eerste deel, Phoenix, schreef ik al eerder. Klik 

Dit is deel twee van de memoires van Abel Sikkink. En ik moet zeggen dat ik er net zo geboeid naar heb geluisterd als naar het eerste deel. 

Het verhaal:

Abel Sikkink is inmiddels een belangrijke journalist geworden bij de New York Herald. Zijn vriend Kalle een belangrijke en geliefde fotograaf. 

Samen doen zij verslag van de Amerikaanse Burgeroorlog. Ze trekken naar het front van de strijd en ontmoeten allerlei verschillende en belangrijke personen. Bijv. generaal Ulysses S. Grant en schrijver Walt Withman. 

Bovendien ontmoet Abel Sandra Wang en worden zij verliefd. In New York gaan ze alle drie samen wonen en Sandra krijgt een baan in de theaterwereld.

Voor Kalle loopt het niet zo goed af. Hij raakt ernstig gewond, maar overleeft. Zijn arm (hij is fotograaf) moet worden afgezet, maar erger is de invloed van de afschuwelijke en krankzinnige oorlog op  zijn geest. 

Beiden, Kalle en Abel raken ook betrokken bij de strijd van de native Americans, de Indianenstammen en Sand Creek. Er wordt dus veel bijgehaald, het lijkt misschien een ietsje gezocht, maar dat is het toch niet. 

Tussendoor is Abel nog steeds op zoek naar zijn broertje Antonie en op dat punt, eindigt het boek met een echte cliffhanger, zodat het wachten is op deel drie!

Wederom een aanrader, dit boek.

Gezichtjes

 

'Gisteren reden we op een fietspad de brug af en zagen deze paal. Voorheen zat er een bordje met een paar gegevens op. He gezichtje riep ik nog. We konden niet op tijd stoppen. Vandaag waren we wel in de gelegenheid en nu zag ik ineens dat het drie gezichtjes zijn',  zo schrijft Tineke Dieks

Marijke kwam haar woonkamer binnen en zag deze afgevallen orchidee liggen. Toen ze hem eens goed bekeek zag ze toch wel een heel leuk gezichtje! 'Het lijkt', zei Marijke, 'het lijkt een beetje op zo'n babyaapje in kleermakerszit'. 

'Ik zag net dit gezichtje op tv. 

Dus heb ik de tv gauw even stil gezet om een foto voor u te maken', mailt Esther. Wat een leukerd, Esther, goed gezien

Nog een gezichtje  in een bloem. Emie  had een blogje over papavers. Zelf had ze het niet gezien, maar ik mocht de foto gebruiken voor deze aflevering. Dank Emie

En de laatste voor deze ronde is ook van Emie. Zij 'slachtte' zoals ze zelf zegt deze mango en at hem samen met haar moeder op. Hij smaakte nog heerlijk!

Dat was het weer voor deze keer. 'Blijf speuren, mensen!' En insturen: bettievdgriend@hotmail.com