Magritte en Georgette

Na 'Het lied van ooievaar en dromedaris',  was ik echt toe aan iets ontspannends. Op leesgebied. Want die ooievaar en dromedaris ontspanden me in het geheel niet. Integendeel. Ik vond het zwaar, zowel letterlijk als figuurlijk.

Dit boek zag ik toevallig liggen in de bieb, er stak een kaartje uit: nieuw boek. Ik nam het mee en begon er meteen in. 

Ik heb het nog niet eens uit, maar over de plot zou ik hier toch niets vertellen, dus het maakt niet uit. Het is zo'n origineel boek. Overigens het tweede deel van een serie. Dat andere deel wacht me dus nog, heerlijk.

Hoofdpersonen zijn René Magritte en zijn vrouw Georgette.  

René Magritte, de beroemde Belgische kunstenaar. De surrealist. De man van Ceci n'est pas une pipe, de man van de bolhoed. Onder andere dan hè

En wat een prachtig boekomslag is er met deze wetenschap gemaakt voor het boek

Enfin,  Magritte,  zijn vrouw en hun hondje Jackie (dat Loulou wordt genoemd) brengen (jaren vijftig) een vakantie door aan de Belgische kust. 

Zoals je op de omslag van het boek kunt zien ontdekken ze een dode man en dat feit, gecombineerd met een paar opvallende zaken in hun hotel, maakt dat ze hun speurneus opzetten en op zoek gaan naar dat wat er gebeurd is. 

De politie laat het nogal afweten. Maar Georgette (vooral Georgette) en René niet!

Hoewel Magritte in het echt ook met Georgette was getrouwd en ze ook echt een Loulou hadden, is het boek fictie. 

Maar wel met een heleboel zaken die bekend zijn over Magritte er in verwerkt. 

De schrijfster, Nadine Monfils heeft zich echt in zijn leven verdiept, heeft ook nog kennis gemaakt met Georgette en heeft 'geprobeerd de personages zo getrouw mogelijk neer te zetten volgens het beeld dat ik kon opmaken uit hun gedachten, interviews met en schrijfsels over hen'. 

Nou, dat dus. Als je daar dan nog bij in aanmerking neemt dat het boek  grappig is geschreven én dat je geïnteresseerd raakt in het echte leven en werk van Magritte, dan heb je een leuke en ontspannende leeservaring!

Voetnoot: Er staan heel wat voetnoten in het boek en in dit geval vond ik dat erg leuk. Ze voegen iets toe. Gaat het bijv. over een gocart, wordt in de voetnoot uitgelegd wat dat is. Als de Magrittes tomaat-garnaal met frietjes eten, staat in de voetnoot hoe je dat maakt en krijg je er zin in.