Tate Britain, dat is, de naam zegt het al, een museum voor Britse kunst. Oud, modern, er tussen in en heel veel Turner (waar ik niks aan vind). Een heel groot gebouw gelegen aan de Thames met een grote verzameling.
Twee keer eerder was ik in dit museum. De eerste keer was ik zwaar onder de indruk van de Prerafaëlieten. De tweede keer (in 2019) kon ik ze niet vinden. Nu wel!
Die eerste keer wist ik nauwelijks iets af van die schilders en de stroming, maar het is uitgebreid aan de orde geweest in mijn cusussen.
En het is niet echt nodig hoor, want je kunt een schilderij natuurlijk ook zonder voorkennis bekijken en er van genieten, maar toch kijk je met andere ogen als je wel een beetje voorkennis hebt. Dit terzijde.
De Lady zit in een toren opgesloten en ze is vervloekt. Ze zal sterven als ze direct naar buiten kijkt.
Dus kijkt ze niet direct, maar via een spiegel en borduurt scenes uit de buitenwereld.
Helaas, dan kijkt ze, per ongeluk of expres dat weet ik niet, toch en vangt een glimp op van Sir Lancelot.
Ze wordt meteen verliefd op de ridder, maar de vloek treedt ook meteen in werking. Ze stapt uit de toren en zoekt een boot om Lancelot te gaan zoeken. Je ziet Lancelot op het borduurwerk.
Het gaat haar niet lukken. Want zie je die laag vliegende zwaluwen? Die wijzen op de naderende dood. Van de drie kaarsen brandt er nog maar een en als die gedoofd zal zijn, is het afgelopen met de Lady of Shalott.
Het tweede schilderij heet No Woman, No Cry en het is gemaakt door Chris Ofili (1968) in 1998.
Ook drama, maar écht:
Het tweede is gemaakt als eerbetoon voor Stephen Lawrence, een zwarte jongen. In 1993 in London vermoord door een witte bende. Dit is zijn moeder Doreen en in haar tranen zie je steeds een portretje van haar zoon.
De bende werd aanvankelijk niet veroordeeld. Doreen eiste meer onderzoek waardoor tenslotte racisme werd vastgesteld, binnen de politie.
No woman, no cry. Misschien ook mooi om even te luisteren.
Twee indrukwekkende werken! Ik vind ze beiden mooi.
BeantwoordenVerwijderenWat een mooie weergave van trieste zaken
BeantwoordenVerwijderenPrachtige schilderijen. Wel droevig.
BeantwoordenVerwijderenVooral het tweede kunstwerk vind ik.prachtig en ontroerend.
BeantwoordenVerwijderenIk kan me ook goed vinden in de muziekkeuze. Bob Marley en zijn No woman, no cry zijn voor mij ook een muzikaal hoogtepunt.
BeantwoordenVerwijderenHet penseelwerk van meneer Waterhouse haal je overal meteen uit. 'The lady' is heel bekend. Ik zou best een grote tentoonstelling willen zien van zijn schilderijen.
BeantwoordenVerwijderenWat een "zeggend" werk, de "Lady og Shalott". Heel mooi (ook dat andere hoor)
BeantwoordenVerwijderenJe ziet meer met zo'n toelichting. Dank ervoor.
BeantwoordenVerwijderenMooie post!
BeantwoordenVerwijderenWat een prachtige indrukwekkende schilderijen. De bovenste spreekt me iets meer aan, vanwege het handwerk wat je zo mooi ziet. Het tweede is zeker ook indrukwekkend.
BeantwoordenVerwijderenHeel erg mooi die schilderijen, vooral de bovenste vind ik echt prachtig en is de tweede ontroerend.
BeantwoordenVerwijderenWat mooi, die portretjes in de tranen.
BeantwoordenVerwijderenZo verschillend en allebei mooi. In de tweede zit het drama echt indrukwekkend weergegeven.
BeantwoordenVerwijderenDat laatste schilderij, prachtig en dan daarbij dat geweldige nummer van Bob Marley. Met heel veel plzezier geluisterd.
BeantwoordenVerwijderenAltogether a rather sad post! But that is art, right - it goes many ... all ways.
BeantwoordenVerwijderenBeide mooi, beide nog mooier door de uitleg. Dank je wel.
BeantwoordenVerwijderen